ਅੱਜ ਇੱਕ ਵਿਲੇਜ ਵਾਇਸ ਰਿਪੋਰਟਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਲਈ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਜੋ ਉਹ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਨਿਯੁਕਤੀ? ਸ਼ਾਂਤੀ ਅੰਦੋਲਨ 'ਤੇ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਕਰਨ ਲਈ.
“ਪਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੋ,” ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। "ਪੋਸਟ-ਮਾਰਟਮ ਉਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।"
“ਸਹੀ,” ਉਹ ਸਹਿਮਤ ਹੈ।
"ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅੰਦੋਲਨ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ?" ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ, ਵਧਦੀ ਹੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
ਕੀ ਇਹ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਸੀ? ਆਖ਼ਰਕਾਰ, ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਨੇੜਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨਟਿਕ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਸਥਾਨਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਲਾਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਹਫ਼ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਨਾਲ ਨਿਊਟਨ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਸੀ ਜੋ ਆਪਣਾ ਸਥਾਨਕ ਯਤਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ, ਡੋਰਚੇਸਟਰ, ਰੇਵਰ, ਈਸਟ ਬੋਸਟਨ, ਆਲਸਟਨ-ਬ੍ਰਾਈਟਨ, ਰੋਸਲੀਨਡੇਲ ਵਰਗੇ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ - ਜ਼ਮੀਨੀ ਪੱਧਰ ਦੇ ਸਮੂਹ ਲਾਮਬੰਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਸੋਮਰਵਿਲ, ਮਾਲਡੇਨ, ਟਾਊਨਟਨ, ਵਾਲਥਮ, ਬੇਲਮੌਂਟ, ਕੈਮਬ੍ਰਿਜ, ਲੈਕਸਿੰਗਟਨ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰਲੇ ਕਸਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹੀ ਸੱਚ ਹੈ।
ਸਿਰਫ਼ ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ, ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਫ਼ਾਰ ਜਸਟਿਸ ਵਿਦ ਪੀਸ (UJP) ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਆਊਟਰੀਚ ਸਬ-ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਇੱਕ ਮੀਟਿੰਗ ਹੋਈ - ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨੀ ਪੱਧਰ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਤਾਲਮੇਲ ਕਰਨ, ਮੇਲਿੰਗ ਸੂਚੀਆਂ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ, ਸਪੀਕਰ ਭੇਜਣ, ਰਣਨੀਤੀ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ, 9/11 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਸਮੂਹਾਂ ਅਤੇ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਅਧਾਰਤ ਸਮੂਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਆਯਾਮ ਜੋੜਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ, ਉਹ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ (ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਸੰਗਠਨ, ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਅਧਿਕਾਰ, ਆਦਿ) ਦੇ ਨਾਲ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਵੇਂ ਘਰੇਲੂ ਦਮਨ ਅਤੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਮਲੇ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਉਸ ਏਜੰਡੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਕੈਂਪਸ ਵਿੱਚ ਲਾਮਬੰਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਐਮਹਰਸਟ, ਮੈਸੇਚਿਉਸੇਟਸ ਵਿੱਚ ਹੈਂਪਸ਼ਾਇਰ ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ, ਫੈਕਲਟੀ ਅਤੇ ਸਟਾਫ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ "ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ" ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਰੀ ਵੋਟਾਂ ਪਾਈਆਂ। ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕੀ ਯੁੱਧ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ, ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਸਹਾਇਕ ਘਰੇਲੂ ਦਮਨ ਭੁੱਖ, ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਬੇਇਨਸਾਫੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ "ਸਾਡੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੋਤਾਂ ਅਤੇ ਊਰਜਾਵਾਂ" ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਤਾ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਰਿਪੋਰਟਰ ਨੇ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਪ੍ਰੈਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅੰਦੋਲਨ ਦੀ ਮੌਤ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਨਾ ਕਿ ਇੱਕ ਮਾਧਿਅਮ ਜੋ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਨਿਊਯਾਰਕ ਵਿੱਚ ਰੌਕਫੈਲਰ ਸੈਂਟਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਰੈਲੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ 250 ਲੋਕ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਏ।
ਮੈਂ ਨਿਊਯਾਰਕ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬੋਲ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬੋਸਟਨ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਇਸ ਖਾਸ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ-ਵਿਆਪੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਇਦ ਅਜਿਹਾ ਨਤੀਜਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਪਰ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਅੰਦੋਲਨ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਜੇਕਰ ਵੱਡੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਫਿੱਕੇ ਪੈ ਗਏ ਹਨ, ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਹੀ ਹੈ।
ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ ਇਸ ਨੂੰ ਕਵਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ, ਸਾਡੇ ਸਹਿ-ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਕੋਲ ਜਾਣਾ, ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜੋ ਨਿਊਯਾਰਕ ਟਾਈਮਜ਼ - ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਾਡੀ ਸਰਕਾਰ - ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬੈਠੋ ਅਤੇ ਨੋਟਿਸ ਲਓ।
ਅਤੇ ਬੁਸ਼ ਦੇ ਯੁੱਧ ਦੁਆਰਾ ਸਮਾਜਿਕ ਪਰਿਵਰਤਨ ਦੇ ਕੰਮ ਲਈ ਨਵੇਂ ਉਤਸਾਹਿਤ ਹੋਏ - ਦੀ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਚੈਨਲ ਕਰਨ ਲਈ - ਲਈ ਇੱਕ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਇਹ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਨ. ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਈਮੇਲ ਦੁਆਰਾ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।
"ਕ੍ਰਿਪਾ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰੋ."
"ਮੈਨੂੰ ਦਿਸ਼ਾ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।"
“ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਨਿਰਾਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।”
"ਇਹ ਯੁੱਧ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਲਈ ਬਿਮਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ."
ਇਹ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਪਰਹੇਜ਼ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ZNET ਟਿੱਪਣੀ “ਏ ਵੇਲ ਆਨ ਦ ਟਰੂਥ” ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਈਮੇਲ ਦੁਆਰਾ ਆਏ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਰੱਖਿਅਕਾਂ ਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਵੱਲੋਂ ਭੇਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਬਲੌਕਿੰਗ ਦਾ ਵੇਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਭੁੱਖੇ ਮਰ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਰੂਟਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਖ਼ਤ ਲੋੜ ਹੈ।
ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ "ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ" ਬਾਰੇ ਜਾਂ ਅਲ ਕਾਇਦਾ ਵਿਰੁੱਧ ਫੌਜੀ ਹਮਲੇ ਦੀ ਲੋੜ ਬਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਹੋ ਰਹੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਵਿਰੁੱਧ ਅਪਰਾਧ ਲਈ ਕੋਈ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿਸ ਲਈ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ, ਅਤੇ ਵਿਸਥਾਰ ਦੁਆਰਾ, ਯੂ.ਐਸ. ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਕਰਨਾ ਕੋਈ ਔਖਾ ਨੈਤਿਕ ਨਿਰਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋ - ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨਾ ਚੁਣਦੇ ਹੋ - ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਉਸ ਬਿਮਾਰ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਇੰਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਨਾ ਤਾਂ ਸਮਝਣਾ ਚੁਣਨਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣਾ ਆਸਾਨ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸਭ ਤੋਂ ਔਖੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਦੋ ਪ੍ਰਤੀਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਤੱਥ ਹਨ: 1) ਸਥਿਤੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ; ਅਤੇ 2) ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸੰਭਾਵੀ ਜਵਾਬ ਹੈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕਰਨ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣ, ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਦੀਲੀ ਲਈ ਚੈਨਲ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਮਿਹਨਤੀ ਕੰਮ।
ਮੇਰੇ ਸਥਾਨਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਸਮੂਹ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਅਕਤੂਬਰ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਸੰਗਠਿਤ ਹੋ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਅਸੀਂ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵਾਰ ਬਾਹਰ ਟੇਬਲਿੰਗ ਕਰਦੇ ਹਾਂ; ਅਸੀਂ ਕੈਫੇ, ਬਿਊਟੀ ਸੈਲੂਨ, ਅਤੇ ਸੀਡੀ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ "ਵਿਕਲਪਕ ਜਾਣਕਾਰੀ ਬਾਈਂਡਰ" ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਆ ਹੈ; ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਟੀਚ-ਇਨ ਦੀ ਮੇਜ਼ਬਾਨੀ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੈਂਕੜੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ; ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਗੁਆਂਢੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਸਥਾਨਕ/ਗਲੋਬਲ ਪੁਲ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਾਂ; ਅਸੀਂ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਦੌਰੇ ਕਰਨ ਲਈ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਸਥਿਰ, ਸਮਰਪਿਤ ਅਤੇ ਵਧ ਰਹੇ ਸਮੂਹ ਹਾਂ।
ਫਿਰ ਵੀ "ਸਥਿਰ", "ਸਮਰਪਿਤ," ਅਤੇ "ਵਧ ਰਹੇ" ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਯੁੱਧ ਕਾਰਨ ਹੋਏ ਅਣਗਿਣਤ ਮਨੁੱਖੀ ਨੁਕਸਾਨ ਦੇ ਅੱਗੇ ਚੀਕਣਾ ਨਾਕਾਫ਼ੀ ਹੈ। ਸਮਾਜਿਕ ਪਰਿਵਰਤਨ ਲਈ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਮੌਜੂਦਾ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਬਾਹੀਆਂ ਦੀ ਨੁਕਸ ਲਾਈਨ 'ਤੇ ਚੱਲਣਾ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਵਾਧੇ ਵਾਲੇ - ਅਕਸਰ ਰੱਖਿਆਤਮਕ - ਤਬਦੀਲੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਥਕਾਵਟ ਵਾਲੇ ਯਤਨ।
ਸਾਡੀਆਂ ਇੱਕ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਫਗਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਿਆਨਕ ਟੋਲ ਭੁੱਖਮਰੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। “ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ,” ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
"ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ," ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਛੋਟੇ ਸਮੂਹ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ। ਤਾਕੀਦ ਸਹੀ ਹੈ, ਨਾਲ ਹੀ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਅੰਦੋਲਨ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ - ਇਸਦਾ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਥਕਾਵਟ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਲਈ ਕੋਈ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਫਿਰ ਵੀ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਲਈ ਮੂਵਮੈਂਟ ਬਿਲਡਿੰਗ ਹੀ ਇਕੋ ਇਕ ਮੈਚ ਹੈ।
ਇਹ ਇੱਥੇ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਭਿਆਨਕ ਸਥਿਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਹਾਲਤਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕੰਮ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਸ ਡਿਸਕਨੈਕਟ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੰਭਾਵੀ ਕਾਰਕੁਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਟੇਬਲਿੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦਾ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਜੰਗ ਸਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਕੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਹੈ।
ਕਾਰਕੁੰਨ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਸਾਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਨਾਲ, ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਗਲਤ ਹੈ, ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਦਰਦ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਟੈਂਡ ਲੈਣ ਲਈ ਵਿਹਾਰਕ ਰਣਨੀਤੀਆਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਾਨੂੰ ਸਥਾਨਕ ਅਤੇ ਗਲੋਬਲ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ - ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਕਾਰਕੁੰਨ ਜੋ ਅਫਗਾਨਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨਵੀਂ ਜੰਗ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਧੇ ਸੁਣਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਸਥਾਨਕ ਸੀਨ 'ਤੇ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ।
ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਆਯੋਜਕ, ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਵਿਰੋਧੀ ਕਾਰਕੁਨ, ਅਤੇ ਭਲਾਈ ਅਧਿਕਾਰ ਸਮੂਹ ਆਪਣੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਕੰਮ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤਬਦੀਲੀ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਸਿਆਸੀ "ਘਰ" ਬਣਾਏ ਹਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੁੱਝੇ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਸੰਭਵ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।
11 ਸਤੰਬਰ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਬੁਸ਼ ਦੀ "ਅੱਤਵਾਦ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ" ਨੇ ਸਵਾਲੀਆ ਮਨ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵੀ ਸਰਗਰਮੀ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਅਮਰੀਕੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਨੀਤੀ ਦੇ ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਨਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਛਾਲ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਭ ਤੋਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੀ ਤਤਕਾਲਤਾ ਅਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਹੌਲੀ, ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਕੰਮ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਅਗਲੀ ਚੁਣੌਤੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਔਖੇ ਕੰਮ ਲਈ ਬਹੁਤੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਮੀਡੀਆ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਯੁੱਧ 'ਤੇ ਪੈਂਟਾਗਨ ਦੀ ਸਪਿਨ ਨਾਲ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਏਜੰਟ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।
ਅਸੀਂ ਔਨਲਾਈਨ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਦੀਆਂ ਪੇਚੀਦਗੀਆਂ ਬਾਰੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ; NBA ਵਪਾਰ, ਖੇਡ ਰਣਨੀਤੀਆਂ, ਅਤੇ ਟੀਮ ਟ੍ਰੀਵੀਆ; ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਦਾ ਸੰਖੇਪ; ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਜਾਵਟ ਦੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਦੇ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ.
ਪਰ ਇੱਥੇ ਨਾਗਰਿਕਤਾ, ਜਮਹੂਰੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਲੇਖ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਅਤੇ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਮੀਡੀਆ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰੇਗਾ ਕਿ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾਉਣ ਅਤੇ ਲਾਲ, ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਨੀਲੇ ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਸਵੈਟਰ ਖਰੀਦਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਜਨਤਕ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਭੂਮਿਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬੇਵੱਸ, ਨਿਰਾਸ਼ ਅਤੇ ਪੇਟ ਲਈ ਬਿਮਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੀ ਗਲਤ ਹੈ; ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ; ਪਰ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਕੋਈ ਕਾਰਵਾਈ ਢੁੱਕਵੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਾਂ, ਆਪਣੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਯਤਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਿਅਤ ਕਰਨ, ਅੰਦੋਲਨ ਕਰਨ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ - ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅੱਗੇ ਦੀ ਗਤੀ ਨਾਲ ਜੋਰਦਾਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ - ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਲੇਜ ਵਾਇਸ ਨੇ ਇੱਕ ਰਿਪੋਰਟਰ ਭੇਜਿਆ ਹੈ ਸਾਡੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਨ ਲਈ.
ਮੈਂ ਰਿਪੋਰਟਰ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਣ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ। ਪਰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ. ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤ ਕਰਾਂਗਾ ਜੋ ਇਸ ਸਮੇਂ ਗੁਆਚ ਗਏ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ - ਉਹ ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਯੁੱਧ ਦੀ ਅਪਰਾਧਿਕਤਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੋ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਦਮਨ ਦੇ ਲਾਭ ਕਿਸ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜੋ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ .
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ: ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ; ਇਸਨੂੰ ਦੂਜੇ ਕਸਬਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨਾਲ ਜੋੜੋ; ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਸਿੱਖਣ ਅਤੇ ਸਬੰਧ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਫੋਰਮ ਬਣਾਓ; ਬਦਲਦੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮੌਜੂਦ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਏਜੰਡੇ ਨੂੰ ਰੂਪ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰੋ; ਸਥਾਨਕ ਅਤੇ ਗਲੋਬਲ ਯਤਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਪੁਲ ਬਣਾਉਣਾ;
ਲਾਬੀ ਕਾਂਗਰਸ; ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਲਿਖੋ; ਵਿਕਲਪਕ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਗਲੀ ਦੇ ਕੋਨੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਵੋ; ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸੰਪਰਕ ਜਾਣਕਾਰੀ ਇਕੱਠੀ ਕਰੋ ਜੋ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਈਮੇਲ ਦੁਆਰਾ ਲੇਖ ਸਾਂਝੇ ਕਰੋ; ਸਮਾਨ ਸੋਚ ਵਾਲੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੋ; ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ ਭਾਈਚਾਰਾ ਬਣਾਓ ਜੋ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰੇਗਾ। ਅਤੇ, ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ, ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੋ.
ਯੁੱਧ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਸੂਟ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਏਜੰਡੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸਾਧਨ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਸਾਡੇ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਇੰਨੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੀ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਸਿੰਥੀਆ ਪੀਟਰਸ ([ਈਮੇਲ ਸੁਰੱਖਿਅਤ]) ਇੱਕ ਸਿਆਸੀ ਕਾਰਕੁਨ, ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਕ ਹੈ।