Als je wilt begrijpen in welke mate de zogenaamd vrije westerse media een wereld van halve waarheden en bedrog construeren om hun publiek te manipuleren en ons ongeïnformeerd en volgzaam te houden, dan kan er nauwelijks een betere case study zijn dan hun behandeling van de Pulitzerprijs. -winnende onderzoeksjournalist Seymour Hersh.

Al deze zeer competitieve, op winst gerichte mediakanalen die op zoek zijn naar primeurs namen afzonderlijk identieke beslissingen: eerst het laatste onderzoeksrapport van Hersh verwerpen, en het vervolgens angstvallig negeren toen het afgelopen zondag in Duitsland werd gepubliceerd. Ze zijn doorgegaan met het handhaven van een absolute radiostilte over zijn onthullingen, ook al hebben ze de afgelopen dagen veel aandacht besteed aan twee verhalen over precies de kwestie die het onderzoek van Hersh behandelt.

Deze twee verhalen zijn, gezien de grote bekendheid in de westerse media, duidelijk bedoeld als ‘spoilers’ voor zijn onthullingen, ook al heeft geen van deze publicaties hun lezers daadwerkelijk op de hoogte gebracht van zijn oorspronkelijke onderzoek. We bevinden ons stevig in het spiegelgebied.

Dus wat deed Hersh? onderzoek onthullen? Zijn bronnen in de Amerikaanse inlichtingendienst – mensen die hem hebben geholpen enkele van de belangrijkste verhalen van de afgelopen decennia te doorbreken, van het bloedbad in Mai Lai door Amerikaanse soldaten tijdens de oorlog in Vietnam tot de Amerikaanse mishandeling van Iraakse gevangenen in Abu Ghraib in 2004 – vertelde hem dat het officiële verhaal dat Bashar Assad uit Syrië op 4 april dodelijk sarin-gas had laten vallen op de stad Khan Sheikhoun onjuist was. In plaats daarvan, zeiden ze, liet een Syrisch vliegtuig een bom vallen op een bijeenkomst van jihadstrijders, wat secundaire explosies veroorzaakte in een opslagdepot, waarbij een giftige wolk van chemicaliën vrijkwam die burgers in de buurt doodde.

Het is een alternatief verhaal over deze gebeurtenissen waarvan je zou kunnen aannemen dat het van groot belang zou zijn voor de media, aangezien Donald Trump een militaire aanval op Syrië goedkeurde op basis van het officiële verhaal. De versie van Hersh suggereert dat Trump handelde in strijd met het inlichtingenadvies dat hij van zijn eigen functionarissen ontving, in een zeer gevaarlijke zet die niet alleen op grove wijze het internationaal recht schond, maar ook Assads belangrijkste bondgenoot, Rusland, in de strijd zou kunnen hebben gesleept. De Syrische arena heeft het potentieel om een ​​serieuze confrontatie tussen de twee grootste kernmachten ter wereld te ontketenen.

Maar in feite waren de westerse media uiterst ongeïnteresseerd in het verhaal. Hersh, ooit beschouwd als de journalist van de journalist, verspreidde zijn onderzoek tevergeefs in de Amerikaanse en Britse media. Uiteindelijk kon hij alleen in Duitsland een plek vinden voor zijn onthullingen, in de publicatie Welt am Sonntag.

Er zijn een aantal mogelijke, ook al zijn ze hoogst onwaarschijnlijke, redenen waarom alle Engelstalige publicaties het verhaal van Hersh negeerden. Misschien hadden ze bewijs dat zijn inside intelligence het bij het verkeerde eind had. Als dat zo is, moeten ze het nog verstrekken. Voor een weerlegging zou het erkennen van het verhaal van Hersh nodig zijn, en niemand lijkt daartoe bereid.

Of misschien dachten de media dat het oud nieuws was en zouden ze hun lezers niet meer interesseren. Het zou moeilijk zijn om een ​​dergelijke interpretatie vol te houden, maar ze straalt tenminste plausibiliteit uit – afgezien van alles wat er is gebeurd sinds Hersh afgelopen zondag publiceerde.

Zijn verhaal heeft twee duidelijke ‘spoiler’-reacties opgeleverd van degenen die wanhopig het officiële verhaal hoog willen houden. De onthullingen van Hersh waren misschien volkomen oninteressant voor de westerse media, maar vreemd genoeg hebben ze Washington in een crisismodus gebracht. Natuurlijk heeft geen enkele Amerikaanse functionaris rechtstreeks op het onderzoek van Hersh ingegaan, wat de aandacht erop had kunnen vestigen en de westerse media ertoe had kunnen dwingen ernaar te verwijzen. In plaats daarvan heeft Washington geprobeerd de aandacht af te leiden van het alternatieve verhaal van Hersh en het officiële verhaal te ondersteunen door middel van misleiding. Dat alleen al zou het alarm moeten doen rijzen dat we worden gemanipuleerd en niet geïnformeerd.

De eerste spoiler, gemaakt in de onmiddellijke nasleep van het verhaal van Hersh, waren verklaringen van het Pentagon en het Witte Huis waarin werd gewaarschuwd dat de VS bewijs hadden dat Assad weer een chemische aanval op zijn volk plantte en dat Washington extreem hard zou reageren als hij dat zou doen.

Hier is hoe de Guardian gerapporteerd de Amerikaanse bedreigingen:

De VS zeiden dinsdag dat zij de voorbereidingen hadden waargenomen voor een mogelijke aanval met chemische wapens op een Syrische luchtmachtbasis die naar verluidt betrokken was bij een sarin-aanval in april, na een waarschuwing van het Witte Huis dat het Syrische regime ‘een hoge prijs zou betalen’ voor verder gebruik. van de wapens.

En toen kwam op vrijdag de tweede spoiler naar voren. Twee naamloze diplomaten “bevestigd”dat uit een rapport van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW) was gebleken dat sommige slachtoffers van Khan Sheikhoun tekenen van vergiftiging door sarin of sarinachtige stoffen vertoonden.

Er zijn duidelijke redenen om deze verhalen enorm te wantrouwen. De bevindingen van de OPCW waren al bekend en werden al een tijdje besproken – er was absoluut niets nieuwswaardigs aan.

Er zijn ook bekende problemen met de bevindingen. Er was geen sprake van een “keten van hechtenis” – neutraal toezicht – op de lichamen die aan de organisatie in Turkije werden aangeboden, zoals Scott Ritter, een voormalige wapeninspecteur in Irak, heeft gedaan. bekend. Een willekeurig aantal geïnteresseerde partijen had de lichamen kunnen besmetten voordat ze de OPCW bereikten. Om die reden heeft de OPCW niet geconcludeerd dat het Assad-regime verantwoordelijk was voor de sporen van sarin. In de wereld van het echte nieuws had alleen een dergelijke bevinding – dat Assad verantwoordelijk was – het OPCW-rapport weer interessant voor de media moeten maken.

Op dezelfde manier hebben het Pentagon en het Witte Huis, door hun dreigementen tegen Assad openbaar te maken, de afschrikking van Assad niet vergroot, waardoor het minder waarschijnlijk werd dat hij in de toekomst gas zou gebruiken. Dat had veel effectiever kunnen worden bereikt met persoonlijke waarschuwingen aan de Russen, die een enorme invloed op Assad hebben. Deze nieuwe waarschuwingen waren niet bedoeld voor Assad, maar voor het westerse publiek, om het officiële verhaal te versterken dat het onderzoek van Hersh in twijfel had getrokken.

In feite vergroten de Amerikaanse dreigingen de kansen op een nieuwe aanval met chemische wapens eerder dan dat ze deze verkleinen. Andere anti-Assad-actoren hebben nu een sterke prikkel om chemische wapens te gebruiken in een valse vlag-operatie om Assad te betrekken, wetende dat de VS zich hebben verplicht tot interventie. Hoe dan ook waren de Amerikaanse uitspraken extreem roekeloos – of kwaadaardig – en zouden ze waarschijnlijk precies het tegenovergestelde teweegbrengen van wat ze moesten bereiken.

Maar daarnaast was er nog iets verontrustender aan deze twee verhalen. Dat deze officiële beweringen zo onnadenkend in de grote media zijn gepubliceerd, is al erg genoeg. Maar wat gewetenloos is, is dat de media voortdurend het onderzoek van Hersh buiten beschouwing laten wanneer zij rechtstreeks ingaan op de twee laatste nieuwsberichten.

Geen enkele serieuze journalist zou een van beide verhalen kunnen opschrijven, volgens de aanvaarde normen van de journalistieke praktijk, en niet verwijzen naar de beweringen van Hersh. Ze zijn absoluut relevant voor deze verhalen. Sterker nog, de inlichtingenbronnen die hij aanhaalt zijn niet alleen relevant, maar zijn ook de reden dat deze twee verhalen plotseling bovenaan de nieuwsagenda zijn terechtgekomen.

Elke publicatie die verslag doet van de bedreigingen van het Witte Huis en het Pentagon of van het herhalen van het OPCW-rapport en die de onthullingen van Hersh niet vermeldt, schrijft niets minder dan propaganda ten dienste van een westerse agenda voor buitenlands beleid die probeert de illegale omverwerping van de Syrische regering te bewerkstelligen. En tot nu toe lijkt dat elke reguliere krant en tv-zender in de VS en Groot-Brittannië te omvatten.