De afgelopen weken is er veel geschreven over de zogenaamde verontschuldiging van premier Stephen Harper met betrekking tot het Komagata Maru-incident, die werd uitgesproken tijdens de Gadhri Babian Da Mela (Martelarenfestival) in Surrey op 3 augustus 2008.

Een groot deel van het debat concentreerde zich op de verontschuldigingen die in het Lagerhuis moeten worden aangeboden, zodat het het respect en de waardigheid krijgt die het verdient. Veel Zuid-Aziatische Canadezen hebben verklaard dat de racistische discriminatie die inherent is aan het Komagata Maru-incident in 1914 vandaag de dag tot uiting komt in de behandeling van de gemeenschap als tweederangsburgers die door de conservatieve regering niet waardig worden geacht voor een volledige verontschuldiging.

Een geschiedenis van racistische uitsluiting

Om Zuid-Aziatische migratie te ontmoedigen, wijzigde de Canadese regering in 1908 de Immigratiewet met de ‘continuous-journey-regeling’, op grond waarvan reizen naar Canada een voortdurende doorgang vanuit het land van herkomst en toegang met ten minste $ 200 contant vereiste.

Deze maatregelen waren bedoeld om een ​​‘White Canada’-beleid te versterken, in combinatie met bijvoorbeeld de Chinese Head Tax, om gekleurde migranten aan banden te leggen in een tijd waarin enorme aantallen Europese immigranten – alleen al in 400,000 meer dan 1913 – Canada binnenkwamen.

De regeling voor ononderbroken reizen werd in mei 1914 dramatisch op de proef gesteld, toen 376 Indiërs in de haven van Vancouver aankwamen aan boord van de Komagata Maru, die rechtstreeks vanuit Hong Kong voer.

De stoomboot mocht niet aanmeren, werd door de Canadese autoriteiten van voedsel en water beroofd, werd juridisch aangevochten en werd geïntimideerd en gedwongen te vertrekken door het gebruik van boten van de Royal Navy. De Komagata Maru werd uiteindelijk teruggestuurd naar India en de regeling bleef van kracht tot 1947.

Onoprechte verontschuldiging

Naast de locatie van de verontschuldiging hebben ook andere details rond de Komagata Maru-verontschuldiging onthuld dat de verontschuldiging inderdaad onoprecht was. Denk bijvoorbeeld aan het volgende: de heer Harper verliet het podium voordat hij de reactie van de 8,000 verzamelde mensen had gehoord, het kantoor van de premier had de danktoespraak vooraf vertoond en goedgekeurd die zou worden gehouden door de organisatoren van het festival en de minister van Buitenlandse Zaken. Jason Kenney heeft daarop aangedrongen "De verontschuldiging is gegeven en zal niet worden herhaald."

In het licht hiervan is het belangrijk om te onderzoeken wat er achter de reeks recente excuses van de conservatieve regering zit. Volgens een 16 mei 2008 Globe and Mail dit artikel:

"De motivatie en timing achter de aankondigingen zijn het onderwerp van veel discussie... Wat duidelijk is, is dat veel van de Canadezen die het meest door deze erkenningen worden getroffen, in een van de meest competitieve ritten van Canada wonen, vooral in British Columbia en Centraal Canada."

Rommelige verkiezingscampagne?

Dus als het geen oprechte verontschuldiging was, waar was dit spektakel dan voor bedoeld?

Excuses van de regering – of het nu gaat om de Japans-Canadese internering, de Chinees-Canadese Head Tax, het residentiële schoolsysteem of de Komagata Maru – zijn politiek opportuun geweest voor de Conservatieven, omdat ze zich bewust zijn van hun emotionele aantrekkingskracht op een kiesdistrict dat anders voorzichtig is met op hen stemmen.

Vanuit hun perspectief zijn slimme politici zich er terdege van bewust dat deze excuses niet bedoeld zijn om een ​​substantieel discours te bevorderen over de verantwoordelijkheid en medeplichtigheid van de staat bij het bestendigen van racistische onderwerping, of om praktische veranderingen in het dagelijks leven van mensen teweeg te brengen. Het is in feite precies het tegenovergestelde: door de politiek van het symbolisme is het een pijnloze manier om afsluiting te bereiken en tegelijkertijd het oppervlakkige vernisje van het Canadese multiculturalisme en de welwillendheid te versterken.

Hoewel formele erkenning door regeringen – vooral in het licht van hun verzet hiertegen – deel uitmaakt van een verzoeningsproces, bevorderen bewegingen die aandringen op excuses van de overheid zelden de eisen voor restitutie, herstelbetalingen, machtstransformatie, afschaffing van een repressief systeem of solidariteit met andere gemeenschappen. In plaats daarvan versterken ze vaak (opzettelijk of onopzettelijk) een ‘modelminderheidssyndroom’ door gelijkheid en monetaire compensatie te zoeken met en van een onderdrukkende en koloniale staat die blijft marginaliseren en het zwijgen oplegt door sociale discipline en uitsluiting te legaliseren en te institutionaliseren; door de productiviteit van de bevolking vorm te geven door middel van de macht om staatsburgerschap toe te kennen of te onthouden; door het onteigenen van inheemse gronden en hulpbronnen; door het project van de imperialistische bezetting en zijn racistische beschavingsvermoedens; en door de bescherming van uitbuitende sociale en klassenverhoudingen.

Dergelijke excuses zijn ook een vorm van politiek opportunisme dat onze blinde loyaliteit en dankbaarheid nastreeft voor een regering die op hypocriete wijze soortgelijke realiteiten in het heden in stand houdt. Bij het horen van een verontschuldiging is de verleiding groot, vooral voor een incident dat bijna honderd jaar geleden heeft plaatsgevonden, om te denken dat het goed is gemaakt en dat racisme tot het verleden behoort.

Als reactie op de recente verontschuldigingen van de regering-Harper aan de overlevenden van inheemse scholen, heeft de regering De Quebec Native Women's Association heeft een verklaring afgegeven:

“Om ervoor te zorgen dat deze verontschuldiging als oprecht wordt beschouwd, moeten er meer inspanningen worden ondernomen om de huidige onderdrukkende maatregelen onder de Indian Act, die inheemse volkeren ervan weerhouden sociaal, cultureel, politiek en economisch te floreren, te corrigeren… En hoewel we de schuldbekentenis van de regering misschien erkennen, het feit blijft dat veel obstakels moeten worden verwijderd om betekenis te geven aan de geest en de bedoeling van hun verontschuldigingen."

Met oprechte excuses zou het huidige onrecht worden aangepakt

Sid Tan, voorzitter van de Chinees-Canadees-Chinese Raad en de BC Coalitie van hoofdbelastingbetalers heeft gewaarschuwd: "De historische onrechtvaardigheden van de Chinese hoofdbelasting worden vandaag de dag herhaald door de uitbuitende gastarbeidersprogramma's en het restrictieve immigratiebeleid van Canada."

“De nakomelingen van dit beleid zullen de komende decennia excuses eisen. We moeten omgaan met deze huidige realiteit en niet alleen maar stilstaan ​​bij het verleden, vooral als een geschiedenis waarvan we geacht worden te hebben geleerd zich herhaalt.”

Op dezelfde manier is de Komagata Maru geen verhaal van een eeuw geleden; het is een verhaal over vandaag. Nieuws over vertragingen en beperkingen op het gebied van immigratievisa; dagelijkse rapporten over raciale profilering en no-fly-lijsten; escalerende invallen en deportaties op de werkplek; en de Safe Third Country Agreement zijn de verhalen van vandaag, die zich nu afspelen.

De bekroonde film van Ali Kazimi Voortdurende reis benadrukt de duidelijke, maar vaak onderdrukte, verbanden tussen de Continuous Journey Rule van 1908 en de huidige Safe Third Country Agreement. Deze overeenkomst uit 2004 zal asielzoekers (op kleine uitzonderingen na) niet toelaten Canada binnen te komen als ze voor het eerst in de VS aankomen, waardoor de meeste asielzoekers gedwongen worden een ononderbroken reis door Noord-Amerika te maken en heeft geresulteerd in een afname van minstens 40 procent. bij vluchtelingenaanvragen in Canada.

Deze verwoestende realiteit zal alleen veranderen als we vastberaden en toegewijd zijn om actief te strijden tegen deze repressieve maatregelen.

De offers van de 376 migranten aan boord van de Komagata Maru moeten worden geëerd. Deze helden betwistten niet alleen de aard van de uitsluitende immigratiewetten van Canada, maar begrepen als leiders of sympathisanten van de revolutionaire pro-onafhankelijkheidspartij Ghadr ook hoe hun behandeling in Canada verband hield met hun status als onderdanen van het mondiale Britse rijk. Een weinig bekend feit: bij terugkeer in Calcutta, India in september 1914, werd de Komagata Maru tegengehouden door een Britse kanonneerboot en werden de passagiers onder bewaking geplaatst. Er volgde een rel en de Brits-Indische politie opende het vuur, waarbij een aanzienlijk aantal passagiers om het leven kwam.

De realiteit van de huidige politieke en economische migratie wordt op dezelfde manier gecontextualiseerd binnen een systeem van mondiale apartheid en neoliberale heerschappij dat de asymmetrische relaties tussen rijk en arm, Noord en Zuid, burger en onderdaan afbakent.

Het is een morele verplichting, een morele plicht, voor mensen om onrechtvaardige sociale ordes te veranderen en zich niet gemakkelijk te laten verblinden door de valse verwachtingen – en in dit geval valse excuses – die regeringen aanbieden om ons gunstig te stemmen; altijd waakzaam zijn; om nooit te zwijgen of ongevoelig te zijn als er sprake is van onrecht; en om altijd te onthouden dat de erfenis van de Komagata Maru ons leert dat geen enkel mens – of het nu onze voorouders zijn of onze toekomstige generaties – minder dan een volledige mate van rechtvaardigheid en onze solidariteit verdient.

 

Een versie van dit artikel verscheen oorspronkelijk in de Indo-Canadese stem.

Harsha Walia is een activist en schrijver uit Vancouver.

---