Op Times Square op 15 oktober waren boven ons de gebruikelijke enorme tv-schermen en knipperende advertenties te zien. Maar er gebeurde iets anders op de grond. Het galmde op en neer op Broadway: “Wij zijn de 99%!” Je zag het aan de bordjes die mensen vasthielden, waarop stond: ‘Het ruikt naar lente.’

Het is nog maar een maand geleden, maar de beweging naar Occupy Wall Street heeft een golf op gang gebracht. Vanaf het begin, toen een handjevol mensen een plekje in het Liberty Park in New York bezette, hebben duizenden zich bij de beweging aangesloten om een ​​einde te eisen aan beleid dat de rijken en machtigen ten goede komt ten koste van alle anderen – de 99%.

Toen de politie hardhandig optrad, massa-arrestaties uitvoerde, met wapenstokken zwaaide en ongewapende demonstranten te lijf ging, scandeerden de toeschouwers: “De hele wereld kijkt toe!” De hele wereld kijkt toe – en niet alleen wanneer de politie geweld gebruikt om protesten te onderdrukken. 

Ik heb gesproken met de vrouwen met wie we samenwerken in Guatemala, die moeite hebben gehad om hun arbeidsrechten en veilige werkomstandigheden op te eisen in sweatshops die worden gerund door bedrijven die merkkleding maken voor mensen in de VS. Ze keken tevreden toe hoe de Amerikaanse vakbonden zich uitsprak en zich bij de demonstranten op straat voegden.

Sinds februari zijn de vrouwen met wie we in Irak samenwerken leiders in wekelijkse protesten die banen eisen, een einde maken aan de corruptie en echte democratie. (Klinkt dit bekend?) Ze zijn geslagen en seksueel misbruikt door veiligheidstroepen omdat ze zich durfden uit te spreken. Toch keren ze elke vrijdag terug naar het Tahrirplein in Bagdad. Ze keken toe terwijl het aantal demonstranten op Wall Street alleen maar groeide na de arrestaties en het politiegeweld. En ze keken wanneer demonstranten in de VS stuurden berichten van solidariteit en steun. 

Over de hele wereld kijken mensen toe, in de hoop dat de bevolking van de VS eindelijk wakker is geworden. De tekenen zijn veelzeggend. De oproep tot actie die zaterdag massa’s, in New York en over de hele wereld, de straat op bracht luidde: ‘Het neoliberalisme is wereldwijd – het is de reden dat je geen baan meer hebt, het is de reden dat je je geen gezondheidszorg, onderwijs, voedsel kunt veroorloven. , uw hypotheek.”

Gemeenschappen over de hele wereld zijn maar al te bekend met de destructiviteit van het neoliberale beleid. In augustus was ik tien dagen in Kenia. Gedurende die tijd verdubbelde de prijs van bepaalde voedselproducten. Ik was daar om noodhulp te bieden aan vluchtelingen van de hongersnood in buurland Somalië, maar zelfs mensen uit de middenklasse hebben moeite om voedsel te kopen. 

Een vrouw die ik ontmoette merkte op dat de stijging van de voedselprijzen een gevolg was van de economische crisis die in de VS werd veroorzaakt – toen financiële handelaars overgingen van de spartelende huizenmarkt naar speculatie op de mondiale voedselmarkt. Dit soort speculatie heeft een vlucht genomen in de nasleep van de ongebreidelde deregulering die door het neoliberale beleid wereldwijd wordt verdedigd. Het is ook een van de oorzaken van de huidige hongersnood in de Hoorn van Afrika. 

Het behandelen van basisbehoeften als verhandelbare goederen in plaats van als mensenrechten is het patroon dat wordt onderschreven door grote internationale financiële instellingen als de Wereldbank en het Internationale Monetaire Fonds, en door rijke regeringen. Decennia lang hebben zij dit beleid aan de regeringen van het Zuiden opgedrongen als voorwaarden voor het ontvangen van ontwikkelingsleningen. We hebben de impact gezien van beleid dat privatisering, deregulering en plafonds oplegt aan de overheidsuitgaven aan sociale voorzieningen in de gemeenschappen waarin we werken: een drastische toename van armoede en ongelijkheid. 

Op sommige plaatsen waar het neoliberalisme voor het eerst werd opgelegd, zijn mensen erin geslaagd dat beleid ongedaan te maken. Er is een schat aan modellen en strategieën, bondgenoten en leraren waartoe de demonstranten op Wall Street zich kunnen wenden. Er zijn autoarbeiders in Buenos Aires die hun fabrieken bezetten om hun eigen productie op te zetten. Er zijn AIDS-activisten in Zuid-Afrika die de macht van het bedrijfsleven aanvechten door het recht op gezondheid en behandeling op te eisen. En er zijn mensen in het Midden-Oosten die dit jaar hun leven riskeerden om te laten zien dat democratie meer betekent dan procedurele verkiezingen.

De reguliere media hebben de activisten op Wall Street van elk etiket voorzien, van onwetende stoners tot destructieve nihilisten. Ze hebben gezegd dat de protesten geen echte eisen stellen. Wat ze hebben genegeerd zijn de connecties die de Occupy Wall Street-demonstranten binden aan bewegingen voor economische rechtvaardigheid wereldwijd en aan de concrete eisen die keer op keer naar voren zijn gebracht door organisaties als MADRE en onze partners. 

Er zijn haalbare alternatieven voor het neoliberale beleid. Het is mogelijk om de internationale handel te reguleren, ons mondiale financiële systeem te besturen en een economisch beleid te bevorderen dat mensen wereldwijd ten goede komt in plaats van schaadt. We weten dat dit kan gebeuren, omdat vrouwen over de hele wereld deze mogelijkheden al hebben verwoord en ernaar hebben gehandeld.

Zij strijden om ervoor te zorgen dat over het economisch beleid wordt onderhandeld via democratische processen die effectieve betrokkenheid van de gemeenschap mogelijk maken. Ze eisen dat levensonderhoudende hulpbronnen zoals voedsel, water en medicijnen worden behandeld als rechten en niet als handelswaar. Ze roepen regeringen op om hun verplichtingen na te komen om basisdiensten als gezondheidszorg, huisvesting en onderwijs te leveren, en van buitenlandse investeerders te eisen dat ze bijdragen aan de economische ontwikkeling.

Vanwege de basisvrouwen die dat wel hebben deze eisen en meer naar voren gebrachtTerwijl we worden geconfronteerd met de ergste lasten van de armoede, weten we al hoe een rechtvaardig economisch systeem eruit zou zien. We hebben gezien wat er mogelijk is als gemeenschappen samenkomen om de macht van het bedrijfsleven het hoofd te bieden en alternatieven te creëren die geworteld zijn in eerlijkheid en economische rechtvaardigheid.

De demonstranten op Wall Street weten wat ze willen. Het is hetzelfde wat de rest van de mondiale 99% wil: een kans om een ​​goed leven op te bouwen voor zichzelf, hun families en hun gemeenschappen.

Yifat Susskind is de uitvoerend directeur van MADRE. 

---