Ruim twee en een half jaar later werden de vermeende neutraliteit van Israël in het Syrische conflict en de fanfare-retoriek van de Verenigde Staten waarin werd aangedrongen op een ‘regimeverandering’ in Damascus abrupt afgebroken om te onthullen dat de Israëlische factor gedurende het hele conflict de voornaamste zorg van de regering is geweest. beide landen. 

Al hun media- en politieke focus op ‘democratie versus dictatuur’ en op de interventie van de internationale gemeenschap op basis van een ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ om de verergerende ‘humanitaire crisis’ in Syrië af te wenden, was slechts een focus die bedoeld was om de aandacht van de burgers af te leiden. de publieke opinie in de wereld weghouden van hun werkelijke doel, namelijk het waarborgen van de veiligheid van Israël. 

Hun “Plan A” was om een ​​verandering in het Syrische regime af te dwingen als hun “grote prijs” en deze te vervangen door een ander, minder bedreigend en meer bereid om een ​​“vredesakkoord” met Israël te sluiten en in geval van mislukking, wat het geval is omdat nu ontwikkeld, was hun “Plan B” het nastreven van een “mindere prijs” door Syrië te ontwapenen van zijn chemische wapens om het land te beroven van zijn strategische defensieve afschrikking tegen het overweldigende Israëlische arsenaal aan nucleaire, chemische en biologische massavernietigingswapens. Hun ‘Plan A’ bleek een mislukking, maar hun ‘Plan B’ was een succes. 

Echter, het feit dat de Syrische humanitaire crisis onverminderd voortduurt met de woedende non-stop gevechten, terwijl de Verenigde Staten geleidelijk in het reine komen met de belangrijkste bondgenoten van Syrië in Rusland en Iran, als opmaat voor de erkenning van de “legitimiteit” van de status quo in Syrië Het is een feit dat alles wat overblijft van de Amerikaanse geloofwaardigheid in het conflict ondermijnt. 

President Barak Obama had in zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN op 24 september jongstleden de volgende rechtvaardiging: “Laten we niet vergeten dat dit geen nulsomproject is. We bevinden ons niet langer in een Koude Oorlog. Er valt geen Groot Spel te winnen, en Amerika heeft ook geen enkel belang in Syrië dat verder gaat dan het welzijn van zijn bevolking, de stabiliteit van zijn buren, de eliminatie van chemische wapens en het garanderen dat het land geen veilige haven voor terroristen wordt. Ik verwelkom de invloed van alle naties die kunnen helpen een vreedzame oplossing tot stand te brengen.” 

Deze ommekeer in de VS neemt alle resterende twijfels weg dat de VS ooit om het Syrische volk hebben gegeven en om wat Obama hun ‘welzijn’ noemde. 

De VS hebben zich uitgesproken voor een ‘politieke oplossing’ door samen met Rusland de bijeenroeping van een ‘Genève – 2’-conferentie te steunen, die wordt gecompromitteerd door het vermeende onvermogen om zelfs de ‘oppositie’ te verenigen die door de VS zelf en de VS is gecreëerd en gesponsord. het leidt de “vrienden van Syrië” en beteugelt de voortdurende aanwakkering van het gewapende conflict met wapens, geld en logistiek door zijn regionale Turkse en Golf-Arabische bondgenoten, wat elke politieke oplossing ondermijnt en het bijeenroepen van een “Genève – 2” tot gevolg heeft. conferentie een gok van wie dan ook.

 

Israëlische “straf” 

Ondertussen werd de neutraliteit van Israël belemmerd door niemand minder dan zijn president Shimon Peres. 

Spreken op de 40^th Bij de herdenking van zo'n drieduizend Israëlische soldaten die zijn omgekomen in de oorlog met Syrië en Egypte in 1973, onthulde Peres ontegensprekelijk dat zijn staat de grootste begunstigde van het Syrische conflict is geweest. 

Peres zei: “Vandaag” wordt de Syrische president Basher al-Assad “gestraft voor zijn weigering om compromissen te sluiten” met Israël en “het Syrische volk betaalt ervoor.” 

Toen het door de laatste ontwikkelingen duidelijk werd dat er geen “regimeverandering” in Syrië zal plaatsvinden, noch dat er een “Day After” na Assad zal zijn, en dat de Amerikaanse belangrijkste garant voor het voortbestaan ​​van Israël heeft gezorgd, of op het punt staat te gaan doen, Na een ‘ommekeer’ in zijn beleid ten aanzien van het Syrische conflict om de militaire oplossing als ‘onaanvaardbaar’ uit te sluiten, in de woorden van minister van Buitenlandse Zaken John Kerry op 6 oktober, werd Israël ongeduldig en kon het de Israëlische factor in het conflict. 

Op 17 september jl. kopten grote nieuwskanalen hun berichten: “In het openbaar roept Israël op tot de val van Assad”, daarbij verwijzend naar een rapport gepubliceerd door het Israëlische dagblad Jerusalem Post, waarin de Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten, Michael Oren, werd geciteerd: : “We wilden altijd dat Bashar Assad zou vertrekken, we gaven altijd de voorkeur aan de slechteriken die niet door Iran werden gesteund boven de slechteriken die door Iran werden gesteund.” 

“Het grootste gevaar voor Israël schuilt in de strategische boog die zich uitstrekt van Teheran, via Damascus tot Beiroet. En we zagen het Assad-regime als de hoeksteen van die boog”, voegde Oren eraan toe. 

En dat is echt de kern van het Syrische conflict: het ontmantelen van deze ‘boog’ is gedurende het hele conflict de uitgesproken strategie geweest van de door de VS geleide zogenaamde ‘Vrienden van Syrië’, die zelf de vrienden van Israël zijn. 

Het doel van deze strategie is gedurende het hele conflict geweest om het regime te veranderen van wat Oren de Syrische ‘hoeksteen in die boog’ noemde, die wordt gesteund door een pro-Iraanse regering in Irak en door de Palestijnse bevrijdingsbewegingen die zich verzetten tegen de meer dan zestig decennia van Israëlische militaire bezetting, of anderszins de hulpbronnen, infrastructuur en macht van Syrië uitputten totdat het land geen andere keus heeft dan de optie om onvoorwaardelijk toe te geven aan de Israëlische voorwaarden van wat Peres een “compromis” met Israël noemde als voorwaarde voor de terugkeer van de door Israël bezette Syrische Golanhoogten.

 

Syrië het oneven getal 

Dit strategische doel werd verdoezeld door het conflict eerst af te schilderen als een volksopstand die uitmondde in een gewapende opstand tegen een dictatuur, vervolgens als een sektarische ‘burgeroorlog’ en ten derde als een proxy-oorlog in een Arabisch-Iraanse en een soennitische oorlog. De sjiitische historische kloof, die op de vierde plaats staat als strijdtoneel van conflicterende regionale en internationale geopolitiek, maar de Israëlische factor is de hele kern van het conflict geweest. 

Waarom zouden de door de VS geleide “Vrienden van Syrië en Israël” zich anders bekommeren om het heersende regime in een land dat niet overvloedig is aan olie en gas, waarvan de “vrije” stroom herhaaldelijk werd uitgeroepen tot een “vitaal” belang van de Verenigde Staten? , of een van wat Obama in zijn VN-toespraak de ‘kernbelangen’ van zijn land noemde; de veiligheid van Israël is een ander ‘essentieel’ of ‘kernbelang’, waarvoor, in zijn woorden, ‘de Verenigde Staten van Amerika bereid zijn alle elementen van onze macht, inclusief militair geweld, te gebruiken om dit veilig te stellen.’ 

Het einde van de Koude Oorlog opende een “venster van kansen” om voort te bouwen op het Egyptisch-Israëlische vredesverdrag, zo blijkt uit een onderzoek van de Universiteit van Oslo in 1997. Er werd een vredesakkoord ondertekend tussen de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) en de Palestijnse Autoriteit. Hebreeuwse staat in 1993, gevolgd door een Israëlisch-Jordaans vredesverdrag het jaar erna. Tijdens de invasie van Libanon in 1982 probeerde Israël tevergeefs het land een soortgelijk verdrag op te leggen, ware het niet dat de Syrische ‘invloed’ een dergelijke ontwikkeling sindsdien had afgebroken en verhinderd. 

Syrië blijft het oneven getal in de Arabische vredesoorlog en maakt een riem rond Israël; er is geen alomvattende vrede mogelijk zonder Syrië; Damascus heeft zelfs de sleutel tot het voortbestaan ​​van de Palestijnse, Jordaanse en Egyptische vredesakkoorden met Israël in handen. Syrië zal deze sleutel niet overhandigen zonder de terugtrekking van de Israëlische bezettingsmacht (IOF) uit Syrische en andere Arabische landen en een ‘rechtvaardige’ oplossing van de ‘Palestijnse kwestie’. 

Dit is een Syrische nationale strategie geweest lang voordat de Pan-Arabische Baath-partij en de al-Assad-dynastie aan de macht kwamen. 

Daarom zullen het Amerikaanse en Israëlische ‘Plan A’ op de agenda van beide landen blijven staan, in afwachting van een meer aanstaande geopolitiek klimaat.  

Nicola Nasser is een ervaren Arabische journalist gevestigd in Birzeit, de Westelijke Jordaanoever van de door Israël bezette Palestijnse gebieden.* nassernicola@ymail.com 

---