Niet lang na het begin van de Syrische burgeroorlog keek ik vanaf de hoogten van de Qasioun-berg ten noorden van Damascus met Syrische vrienden toe hoe de eerste granaten ontploften op het Palestijnse kamp Yarmouk. De artillerie van het Syrische leger achter ons schoot lui, misschien één ronde per vijf minuten, en er steeg een klein rookwolkje op boven de verre hittenevel. 'Dus ze zijn verwikkeld in een nieuwe oorlog!' zei een van mijn Syrische kennissen onvriendelijk. “Ze weten niet of het rebellen of Bashar-mannen zijn.”
Heb medelijden met de Palestijnen. Het zijn eeuwige vluchtelingen; uit Palestina in 1947-48, uit Jordanië in 1970-01, uit Libanon in 1982, uit Koeweit in 1991 en nu uit Syrië. Verdreven uit hun land in mandaat Palestina, gekant tegen het leger van koning Hoessein in de mini-oorlog van Jordanië, partij kiezend voor links moslims in Libanon en voor Saddam nadat hij Koeweit was binnengevallen, hebben de politieke verdeeldheid van Syrië de Palestijnen opnieuw verdoemd in het land dat zichzelf ooit als zichzelf beschouwde. als voorhoede van het Palestijnse volk.
Toen ze in Syrië met relatief respect werden behandeld – ze konden paspoorten bezitten, huizen bezitten en banen aannemen – profiteerden de Palestijnen van de absolute steun van de Baath-partij. Maar toen Bashars heerschappij eenmaal ter discussie werd gesteld, dreven de oude dogma's en rivaliteit de Palestijnen tot wanhoop. Hamas, dat onder Khaled Meshaal zijn denkbeeldige hoofdkwartier in Damascus had behouden, trok naar de vleespotten van Doha en verzette zich tegen het Syrische regime. Fatah, die zijn eigen grote diaspora vergeet, hoopte dat zijn aanhangers zouden doen wat Yasser Arafat niet heeft gedaan: buiten de oorlog blijven.
Maar de Syrische Baath-partij vergeeft verraders niet; degenen die neutraliteit probeerden en degenen die tegen zuster Syrië waren, zouden de prijs betalen. Alleen het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina – Algemeen Commando – dat in werkelijkheid mogelijk verantwoordelijk was voor Lockerbie, laat staan de moord op Rafiq Hariri (zeg dit nu niet in Den Haag), bleef trouw.
En natuurlijk trokken het Vrije Syrische Leger, de nationalistische Nusra-strijders en de ‘gematigde’ islamisten naar Yarmouk terwijl ze andere buitenwijken van Damascus overnamen.
Er waren vandaag tekenen dat een Palestijnse interventie vanuit Beiroet een paar Palestijnen in staat zou stellen Yarmouk te verlaten, maar het is lange tijd een plaats van hongersnood en puin geweest. Van de 250,000 Palestijnen zijn er nu nog nauwelijks 18,000 over; tot 1,500 zijn dood, velen van hen als gevolg van honger. Van de 540,000 geregistreerde Palestijnse vluchtelingen in Syrië zijn er 270,000 dakloos in het land en 80,000 zijn gevlucht, waarvan tweederde naar Libanon. Tot 11,000 bevinden zich in Jordanië, 5,000 in Egypte, en een paar in het midden van de Gazastrook. Yarmouk en andere kampen in Syrië – de vluchtelingen uit het Raml-kamp ten noorden van Homs overleven nu in omliggende dorpen – werden, net als de andere grote putten van ellende in de Arabische wereld, gecreëerd voor de Palestijnen die uit hun huizen werden verdreven in wat zou gebeuren. Israël worden. Maar wie bekommert zich nu nog om de Palestijnen, midden in de Syrische slachting?
In Libanon spreken Palestijnse NGO's met diepe gevoelens over hun geschiedenis, over hoe de dood van Ariël Sharon afgelopen weekend het lijden van de Palestijnen onder het Israëlische bewind in Libanon en de slachting van Sabra en Shatila in 1982 opnieuw heeft doen ontwaken. “Zelfs de bourgeoisie van de Palestijnen raken er nu bij betrokken”, zei een links Palestijns lid van het “Democratisch Front”. “Overal zijn er demonstraties.”
Op de Westelijke Jordaanoever en ook in Israël; hoewel christelijke Palestijnen – die zich het lot van de Syrische christenen door toedoen van islamitische rebellen herinneren – niet bereid zijn Bashar al-Assad te veroordelen. De Palestijnse Autoriteit, die haar eigen gezant naar Syrië heeft gestuurd, heeft weinig belangstelling voor de Palestijnse diaspora. Het ‘recht op terugkeer’ is lange tijd een dode kaart geweest, nu de Israëli’s de Westelijke Jordaanoever al concretiseren met hun eigen koloniën.
Met kruisigende ironie hebben de VS – die Israël tientallen jaren lang carte blanche hebben gegeven bij de behandeling van de Palestijnen en de kolonisatie van de bezette gebieden – nu hun bezorgdheid geuit over de “vreselijke” situatie van de Palestijnen in Syrië. “We worden nu zowel door de Arabieren als door de Israëli’s gestraft”, zei de linkse man van het Democratisch Front. “En nu hebben de Amerikanen medelijden met ons!”
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren