Hier is een verhaal dat ik nog nooit eerder heb verteld:
Eind 1993 reisde ik naar Tunesië om PLO-voorzitter Yasir Arafat te ontmoeten. Ik was medevoorzitter van Builders for Peace, een project dat door de toenmalige vicepresident Al Gore werd gelanceerd om werkgelegenheid te helpen creëren en de economische groei in de bezette Palestijnse gebieden te bevorderen. Ik werd naar Tunis gestuurd om voorzitter Arafat en het Uitvoerend Comité van de PLO te ontmoeten om onze missie uit te leggen en hun steun te ontvangen. Ik had Arafat al vele malen ontmoet; we kenden elkaar en hadden vaak openhartige gesprekken.
Toen ik aankwam, voerde de voorzitter een geanimeerd telefoongesprek. Hij vertelde dat hij met zijn ‘volk in Libanon’ had gesproken, waarbij hij opschepte over hun dagelijkse contacten en zijn succes bij de herbewapening. Hij wist dat dit onenigheid zou uitlokken, aangezien we eerder met hem hadden gediscussieerd over de provocerende en contraproductieve aard van hun gewapende aanwezigheid in Libanon.
Hij sloot zijn commentaar af met de woorden: “Zie je, Jimmy”, zo noemde hij mij, “dit zijn de sleutels tot leiderschap: communicatie en macht in reserve.”
Op dat moment kwam de beroemde Palestijnse dichter Mahmoud Darwish de kamer binnen en Arafat zei tegen hem: 'Mahmoud, ik vertel Jimmy dat de sleutels tot leiderschap communicatie en reservemacht zijn. Is dat niet zo?”
Mahmoud antwoordde: ‘En ook een visioen, meneer.’ Arafat zwaaide minachtend met zijn hand en zei: ‘Niet belangrijk.’
Ik heb hier nooit eerder over geschreven uit respect voor de inmiddels overleden Yasser Arafat en, ondanks onze meningsverschillen en zijn duidelijke fouten, zijn bijdragen aan het verheffen van de Palestijnse nationale identiteit en beweging.
Ik deel het nu omdat dit idee van ‘communicatie en macht’ zonder visie nog steeds het Palestijnse dilemma weerspiegelt. Arafat was een effectieve communicator, niet alleen verantwoordelijk voor het overbrengen van de Palestijnse boodschap naar een wereldwijd publiek, maar ook voor het overbruggen van de verschillen binnen de Palestijnse beweging.
Toen Arafat en zijn generatie echter spraken over Palestijnse morele en wettelijke rechten of over een ‘democratisch, seculier Palestina’, hadden ze het over ideeën die, hoewel overtuigend en gerechtvaardigd, geen strategische visie vormden, gekoppeld aan realistische en uitvoerbare tactieken om dat doel te implementeren. visie. En terwijl Arafat miljoenen mensen inspireerde en wapens vergaarde, was het gebruik van deze wapens contraproductief voor hun doelstellingen.
De hedendaagse concurrerende Palestijnse leiders, de Palestijnse Autoriteit, Hamas en de Islamitische Jihad, slagen er niet in een realistische strategische visie te hebben of stappen voor te stellen in de richting van de implementatie van die visie. De PA en Hamas worstelen eenvoudigweg om te overleven en de controle over hun leengoederen te behouden. De PA-president heeft niet alleen geen visie, maar communiceert ook niet en heeft ook geen macht. De “strategie” van Hamas speelt Israël recht in de kaart en stelt hen in staat Gaza te scheiden van de rest van de bezette gebieden. Hun “afschrikkingskracht” is op zijn best ineffectief en contraproductief, en geeft Israël het excuus om wreed te wurgen en periodiek enorme klappen uit te delen waarbij honderden onschuldigen om het leven komen. Nu Hamas getemd is, denkt de Islamitische Jihad dwaas dat zijn willekeurige aanvallen en ineffectieve raketten de Palestijnse situatie zullen veranderen.
Zoals de briljante Israëlische Palestijnse leider Tawfiq Zayyed ooit antwoordde op de kritiek dat hij het Palestijnse recht op gewapend verzet had ontzegd: “Je hebt dat recht misschien wel, maar als je het zo slecht gebruikt als je doet, verspeel je het.”
Wat noodzakelijk blijft is een realistische beoordeling van de Palestijnse situatie ten opzichte van een onderdrukkende en agressief hebzuchtige Israëlische staat en, op basis van deze realiteit, de ontwikkeling van een strategische visie en de tactische stappen om deze te implementeren. Ik zou mij willen wenden tot het heroïsche voorbeeld van degenen in de Palestijnse en Israëlische civiele samenleving, die strijden om een beweging voor verandering te creëren die de realiteit van één staat kan vertalen in een democratische toekomst voor iedereen.
Het zal niet van de ene op de andere dag gebeuren, maar als de “leiderschappen” hun strijdkrachten zouden disciplineren of op zijn minst uit de weg zouden gaan, zou de mogelijkheid van een massale, geweldloze strijd tegen het apartheidsregime vruchten kunnen afwerpen, zoals dat ook gebeurde in de Tweede Wereldoorlog. in verschillende mate in Zuid-Afrika, de Amerikaanse burgerrechtenbeweging en Noord-Ierland.
Geweld speelt Israël in de kaart. Burgerlijke ongehoorzaamheid en algemene stakingen door Palestijnse arbeiders, boycots en vreedzame massademonstraties bij controleposten en de grenzen zouden Israël verlammen. Dat is het genie van vreedzaam verzet; het verandert militaire macht in een zwakte en kan de wereldwijde publieke opinie veranderen in een krachtig wapen voor verandering.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren