Een recent rapport van een in New York gevestigde mensenrechtenorganisatie onderstreept de positieve gevolgen voor de Iraanse samenleving als geheel als de verlammende sancties en het internationale isolement worden ongedaan gemaakt.
De onderhandelingen tussen Iran en de P5+1 over de nucleaire kwestie van Iran zijn nog steeds aan de gang. Het origineel juni 30 De deadline werd verlengd en de komende dagen zullen uitwijzen of er een definitief akkoord zal worden bereikt.
Volgens nieuwsberichten zijn de vooruitzichten op een deal goed. De moeilijkste kwestie die nog steeds in Wenen wordt besproken, betreft de opheffing van de sancties. Hoewel de ondertekening van een nucleair akkoord misschien niet leidt tot normalisering van de betrekkingen tussen de VS en Iran, zoals aangegeven door de regering-Obama, zou het om verschillende redenen toch een zeer positieve en welkome ontwikkeling zijn.
Vanuit het oogpunt van nucleaire non-proliferatie en ontwapening is de nucleaire crisis in Iran een afleidingsmanoeuvre. Hoewel westerse politici en media voortdurend valse verklaringen afleggen over de Iraanse ambities op het gebied van kernwapens, is er geen bewijs van Iraanse bewapening. Een recent voorbeeld van een dergelijke misleidende verklaring werd afgelegd door de Amerikaanse presidentskandidaat Hillary Clinton. Zij bekend dat, “ik zo hoop dat we volgende week een overeenkomst kunnen bereiken die een einde maakt aan het Iraanse kernwapenprogramma”. Het maakt niet uit dat noch de Amerikaanse inlichtingendienst, noch de Internationale Organisatie voor Atoomenergie bewijs hebben voor een dergelijk programma.
Het grootste obstakel voor het bevrijden van het Midden-Oosten van massavernietigingswapens (MVW) is niet Iran, omdat het geen massavernietigingswapens heeft. De centrale kwestie is de weigering van Israël om zijn regionale kernwapenmonopolie op te geven – een standpunt dat wordt gesteund door NAVO-leden, zoals Canada, Groot-Brittannië en de VS.
Maar de nucleaire crisis in Iran leidt niet alleen af van alomvattende non-proliferatie-initiatieven. De sancties tegen Iran hebben een verwoestend effect gehad op de Iraanse economie en samenleving, waardoor de mensenrechtensituatie in het land ernstig is verslechterd. De sancties, vooral sinds 2012, komen neer op een collectieve bestraffing van de Iraanse bevolking.
In juni 2012, The New York Times gerapporteerd, dat “De strafronde volledig van kracht wordt zondagsSommige historici zeggen dat dit een van de brutaalste vormen van gebruik van oliesancties als dwanginstrument vertegenwoordigt sinds de Verenigde Staten in 1940 de olie-export naar Japan stopzetten.” En in januari 2013 zeiden Amerikaanse functionarissen: geciteerd in de Washington Post, verklaarde dat een recente reeks sancties “bedoeld was om de belangrijkste financiële pijlers van Iran systematisch aan te vallen en te ondermijnen en het land met een economische ineenstorting te bedreigen.”
De vijandigheid van de VS jegens Iran heeft lange historische wortels. De CIA en MI6 orkestreerden de omverwerping van de Iraanse regering in 1953. De nationalistische regering werd vervangen door de pro-westerse monarch Mohammad Reza Shah Pahlavi, die regeerde totdat hij in 1979 door een volksrevolutie werd omvergeworpen. Het verlies van deze zeer gewaardeerde bondgenoot was een ernstige politieke nederlaag voor de VS. In zijn memoires schreef Henry Kissinger dat voor de VS de “sjah de zeldzaamste leider was, een onvoorwaardelijke bondgenoot.”
Het gebruik van sancties tegen Iran gaat terug tot de jaren na 1979. De VS steunden ook de agressie van Saddam Hoessein tegen Iran in de jaren tachtig. Honderdduizenden Iraniërs zijn tijdens de oorlog omgekomen. Hussein gebruikte zelfs chemische wapens tegen Iraanse soldaten en burgers, met directe steun van de VS.
Onlangs heeft de International Campaign for Human Rights in Iran een rapport uitgebracht waarin de houding van het Iraanse maatschappelijk middenveld ten aanzien van de lopende nucleaire gesprekken tussen Iran en de P5+1 wordt geschetst. De bevindingen in het rapport verlenen ondubbelzinnige steun aan het nastreven van een nucleair akkoord, en stellen bovendien dat de ondertekening van een dergelijk akkoord een voorwaarde is voor hervormingen van de democratie en de mensenrechten in Iran.
Volgens de studie Hoge verwachtingen, getemperde verwachtingen – standpunten van Iran over de nucleaire onderhandelingen“Alle respondenten benadrukten vooral dat het niet bereiken van een onderhandelde oplossing voor het nucleaire conflict – en dus een voortzetting van de sancties en het internationale isolement van Iran – catastrofaal zou zijn voor de Iraanse samenleving.” De respondenten vreesden dat een mislukking van de nucleaire gesprekken zou leiden tot een verdere beperking van hun culturele en politieke vrijheden en een verslechtering van de toch al slechte economische situatie. Een andere ernstige zorg was de toenemende oorlogsdreiging als er geen overeenstemming wordt bereikt.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren