In Myanmar begonnen begin maart van dit jaar mensen aan te vallen en te vernielen ruim twintig bedrijven. Deze relschoppers hielpen de militaire regering van Myanmar ervan te overtuigen het brute optreden tegen alle activisten voort te zetten en te escaleren, tot en met het gebruik van dodelijk geweld. tientallen doden gedurende slechts één weekend midden maart.
In de VS hebben relschoppers uiteraard alle veiligheidsmaatregelen geschonden en op 6 januari van dit jaar het Amerikaanse Capitool onder de voet gelopen. In wat een heerlijke ironie moet zijn voor de Venezolaanse autocraat Nicolas Maduro – wiens land explodeerde met rellen tegen zijn leiderschap, waardoor de toenmalige bewoner van het Witte Huis Trump veel kansen gaf om Maduro te bekritiseren – kreeg de Venezolaanse sterke man de kans om een actie uit te vaardigen. openbare verklaring van grote bezorgdheid dat er in de VS rellen plaatsvonden.
Wat is het verschil tussen een rel en een protest? Hoe zit het met demonstraties? Een wake? Civiel verzet?
Oproerkraaiers maken dingen kapot en proberen doorgaans de gevolgen voor zichzelf te vermijden.
Een protest kan ontaarden in een rel, zoals we het afgelopen jaar vaak in de VS hebben gezien. Dat kan gebeuren als de organisatoren van het protest geen aangekondigde gedragscode hebben en de deelnemers niet aan die code herinneren.
Een demonstratie, een bijeenkomst, een toegestane wandeling of mars, of een wake zijn over het algemeen allemaal bedoeld om publiekelijk te pleiten voor of tegen een beleid – publiek, zakelijk of institutioneel – en om legaal te blijven. Deze acties worden duidelijk beschermd door de Amerikaanse Bill of Rights, hoewel veel andere landen dergelijke bescherming niet hebben.
Burgerlijk verzet, ook wel geweldloos verzet of burgerlijke ongehoorzaamheid genoemd, is een concept met een evoluerende definitie. Decennia lang hebben we in de wereld van het activisme begrepen dat burgerlijke ongehoorzaamheid het deelnemen aan geweldloze acties inhield die consequenties riskeerden, zoals arrestatie, en soms fysieke schade, en zelfs verlies van werk voor sommigen.
Nu hebben geleerden dit echter allemaal samengevoegd tot één term: burgerlijk verzet. Dit is helaas onnauwkeurig in de echte wereld, waar activisten denken in termen van gevolgen, van gezinnen, van persoonlijke gevolgen, en niet louter van een analyse in een academisch tijdschriftartikel. In het verleden gebruikten academici die deze sociale praktijken bestudeerden een veel specifiekere bundelterm: geweldloos handelen. We begrepen allemaal dat een wake bij kaarslicht in een stadspark, een ondertekende petitie om de autoriteiten op te roepen een onrecht recht te zetten, of een sit-in die tot arrestatie leidt – allemaal eenvoudigweg geweldloze acties waren.
Maar een gebedswake werd niet als burgerlijk verzet beschouwd, omdat de term verzet een duidelijk risico voor de deelnemers inhield. Is het klikken op een petitie een daad van verzet? Weinig activisten zouden dat beweren, maar wetenschappers, vooral degenen zonder persoonlijke geschiedenis van verzet, zouden die online klik categoriseren als burgerlijk verzet.
Nota bene: In onze oude definities was de overgang van protest naar verzet vaak zeer cultureel, etnisch, religieus en raciaal afhankelijk. Dezelfde daad van een Euro-Amerikaan en een Afro-Amerikaan zou respectievelijk protest en verzet kunnen zijn. Het selectieve onderbeleid van mensen in de dominante cultuur versus het overbeleid van alle anderen kan bij gekleurde mensen de kennis opleveren dat de gevolgen van het doen van dingen die legaal lijken zeer negatieve gevolgen kunnen hebben en daarom handelingen zijn. van verzet, niet louter protest.
In sommige landen is het zelfs nog bizarder. Ik ken een journalist die tijdens de mislukte Arabische Lente in dat land werd gearresteerd, berecht en veroordeeld wegens ‘het beledigen van de koning’. Ze stond alleen tussen de mensenmassa's van dat land om erover te berichten en werd erkend als media en opgepakt, waardoor louter reportages een daad van verzet werden. Culturele signalen, culturele kennis, zijn belangrijk voor degenen die met succes willen kiezen of ze wel of niet verzet willen plegen of gewoon willen blijven protesteren.
Maar genoeg gezeur over terminologie. Laten we overschakelen naar een ander meningsverschil, over rellen, verzet, rechtvaardiging en effectiviteit.
Degenen die zich aangetrokken lijken te voelen tot rellen of de neiging hebben om degenen die rellen te steunen, citeren graag Dr. Martin Luther King Jr., onze belangrijkste Amerikaanse apostel van geweldloosheid, die de rel bestempelt als de uitdrukking van de stemlozen, van degenen die historisch genegeerd zijn.
De exacte offerte:
Laat ik zeggen, zoals ik altijd heb gezegd, en ik zal altijd blijven zeggen, dat rellen sociaal destructief en zelfvernietigend zijn. … Maar uiteindelijk is een rel de taal van het ongehoorde.
Het is dus duidelijk dat MLK opriep tot rellen, toch? Um Nee. Hij legde ze uit, waarbij hij zijn uitleg op de voorgrond zette met de duidelijke kanttekening dat rellen dat wel zijn zelfvernietigend.
Wat zou ik graag willen dat activisten die vol terechte woede en hartstochtelijk idealisme zijn, daadwerkelijk de gevolgen zouden opmerken van rellen, die allemaal inderdaad zelfvernietigend zijn, in Myanmar, in Venezuela, in Colombia, in Iran, in Amerikaanse steden of waar dan ook.
Wat MLK tien jaar lang (1955-1965) deed, was geweldloos verzet met een duidelijke gedragscode en veel trainingen, vooral verzorgd door dominee James Lawson. Dat decennium kende veel winst, waaronder de goedkeuring van federale wetten (Civil Rights Act van 1964, Voting Rights Act van 1965 en andere), evenals successen in uitspraken van federale rechtbanken tot aan de Supremes.
Toen kwamen de begrijpelijke rellen en gewapende zelfverdediging en het blanke Amerika reageerde zoals verwacht, uit angst. Vrijwel alle juridische en sociale winsten kwamen abrupt tot stilstand.
Zoals MLK heeft uitgelegd, kunnen zelfs begrijpelijke en gerechtvaardigde acties ook ineffectief zijn. Dit is de moeite waard om te onthouden. Geweldloze discipline is moeilijk.
Het is niet eerlijk om van onderdrukte mensen te verwachten dat ze geweld met geweldloosheid beantwoorden, maar dat werkt in de praktijk veel vaker.
Als het eerlijk zou zijn, zouden we überhaupt niet op straat hoeven te staan.
Dr. Tom H. Hastings is coördinator van Conflict Resolution BA/BS-opleidingen en certificaten aan de Portland State University, PeaceVoice Directeur, en soms getuige-deskundige voor de verdediging van civiele verzetsmensen in de rechtbank.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren