Hier is het verhaal zoals het wordt verteld: Hezbollah heeft twee Israëlische soldaten ontvoerd. Israël reageerde met een militaire aanval op de Libanese infrastructuur, steden, dorpen, inclusief huizen, ziekenhuizen en scholen, allemaal voordat Hezbollah raketten begon te lanceren.
In de eerste acht dagen van de aanval zijn honderden Libanezen in hun huizen ver van de grens afgeslacht. Meer dan 8 mensen werden uit hun huizen verdreven onder schriftelijke dreiging van Israëlische bombardementen. (En ja, er zijn Israëli’s gedood: 500,000 Israëli’s, waarvan 25 soldaten.)
De Israëlische brigadegeneraal Halutz heeft gezegd: “Nergens is het veilig [in Libanon] … zo simpel is het.”
De vraag is dus: als ik je een klap geef, heb je dan het recht om mijn familie te verbranden?
De Finse minister van Buitenlandse Zaken heeft verklaard dat het Oude Testament spreekt over oog om oog, maar niet over twintig ogen om één oog!
Toch heeft Condoleezza Rice verklaard dat een staakt-het-vuren het probleem niet zou oplossen.
Alsof een land dat wordt verwoest en een volk dat wordt afgeslacht geen probleem zijn, ook al hebben ze geen aandeel gehad in de gevangenneming van de twee Israëlische soldaten.
Wat is dan de context?
Hezbollah en andere Libanese bevrijdingsbewegingen zijn direct voortgekomen uit de tweede Israëlische invasie van Libanon in 1982, na de eerste in 1978 (die zo'n 40% van het Libanese grondgebied bereikte!). Het verzet slaagde er in 2000 in de Israëlische terugtrekking uit het grootste deel van het Libanese grondgebied af te dwingen.
Van deze verzetsorganisaties heeft Israël velen ontvoerd en vastgehouden. Een uitwisseling tussen Israël en Hezbollah zelf leidde tot de vrijlating van honderden (niet alle) krijgsgevangenen voor de lichamen van drie Israëlische soldaten. (Dus de recente verklaring van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken dat Israël [in het verleden] niet met Hezbollah heeft onderhandeld, is een eenvoudige historische leugen.)
Libanezen, die het etiket 'krijgsgevangenen' dragen, worden nog steeds in Israël vastgehouden, sommigen al niet minder dan twintig jaar. De Libanese regering had honderden keren om hun vrijlating geëist – en de reactie van Israël, de VS en de internationale gemeenschap was een loze echo.
Wie is er succesvol geweest in de vrijlating van Libanese gevangenen – zonder oorlog te voeren? Hezbollah.
George Bush heeft gezegd dat een land het recht heeft zichzelf te verdedigen.
Ja. Maar Israël verdedigt zichzelf niet.
Israël begon deze oorlog. Het begon met de aanvallen op burgers.
Deze oorlog is consistent met het eerdere Israëlische agressiebeleid. In 1993 voerde [voormalig Israëlische premier] Barak bijvoorbeeld een oorlog die specifiek gebaseerd was op het bombarderen van burgers, aldus Sagi, voormalig hoofd van de Israëlische militaire inlichtingendienst. Hetzelfde beleid bij de aanvallen op Libanese burgers in 1996. En daarvoor in 1982. …
Dus als ik je een klap geef, verbrand je dan mijn familie? Ja – als je mijn familie vanaf het begin wilt verbranden.
Ja, zolang de VS zwijgen.
Bedenk: tijdens de Israëlische invasie van 1978 slaagde Jimmy Carter erin de Israëlische oorlog tegen Libanon een halt toe te roepen door te dreigen met de invoering van de Amerikaanse Arms Export Control Act, die het gebruik van door de VS geleverd militair wapentuig op burgerdoelen verbood.
Rania Masri is een Libanees-Amerikaanse professor in Libanon, www.siegeoflebanon.blogspot.com
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren