Oké, haal nog een keer diep adem. Zelfs als de problemen zo urgent zijn als oorlog en vrede, moeten we nog wat tijd nemen om de hamsterwielen in ons hoofd te vertragen. Wanneer onze gedachten racen, zullen we waarschijnlijk niet helder denken. Vooral wanneer beide grote bedrijfspartijen massale conformiteit eisen in plaats van klassenbewuste onafhankelijkheid. Van carrièrepolitici wordt verwacht dat ze voorlezen uit tv-prompts, maar we zijn niet verplicht om op de partijen van oorlog en imperium te stemmen, noch om op onze tong te bijten uit eerbied voor demagogen.
Het tweeledige militarisme in het Congres is geenszins ‘pragmatisch’, en de weinige sociaal-democraten die via de Democratische Partij een openbaar ambt hebben verworven, zijn niet betrouwbaar in hun verzet tegen oorlog, noch in hun inspanningen voor vrede. Wat betreft de sector van links in de VS die de Koude Oorlog van de vorige eeuw heeft uitgevochten: die is gelukkig maar klein in aantal, en is hier in ieder geval niet mijn onderwerp.
Eerder vanavond vertelde ik mijn man bij Swingers (een restaurant in LA) dat de sociaal-democraten in het Congres gedurende 15 minuten een standpunt innamen ten gunste van onderhandelingen, en dat vervolgens terugnamen. Ontzet vielen we een tijdje stil. Aan de balie zaten twee skeletachtige mannequins, gekleed in spinnenwebben en zwart satijn voor Halloween. De rituelen voor het begraven van de doden in The Book of Common Prayer omvatten deze woorden:
‘Midden in het leven zijn we in de dood; bij wie kunnen we hulp zoeken?”
We hebben zojuist vernomen dat de Dizzy Caucus van de Democratische Partij niet eens achter hun eigen roep om gezond verstand kan blijven staan onderhandelingen . . . Wat is er gebeurd? Natuurlijk was er automatisch sprake van kritiek van rechts, maar deze ogenschijnlijke sociaal-democraten bogen voor de kritiek van de ‘centristen’ in hun eigen partij. Ze bleken alleen in staat als voetsoldaten op te treden in de campagnes voor de tussentijdse verkiezingen. Begrijpen ze in dit geval het slechte voorbeeld van “partijeenheid” niet precies? De zon komt nauwelijks op en gaat onder of ze vluchten uit hun eigen schaduw en vallen in de gelederen van de met stokjes ronddraaiende majorettes voor militarisme.
Het idee dat iemand een kernoorlog wint is krankzinnig, dus het eerste onderwerp bij de onderhandelingen moet een overeenkomst zijn om het gebruik van kernwapens uit te sluiten.
Het tweede punt zou een overweging kunnen zijn van de autonome regio's in Oost-Oekraïne, hoewel dit zou betekenen dat noch Oekraïne noch Rusland alles zullen krijgen wat ze willen. Juist omdat onderhandelingen geen nulsomspel mogen zijn.
Zelfs als kernwapens worden uitgesloten, zou een meer conventionele uitputtingsoorlog (vooral in de winter) nog steeds barbaars zijn. Wanneer staten en beroepspolitici niet in staat zijn tot gezond verstand te komen, moet de klassenbewuste civiele oppositie beter georganiseerd worden binnen en buiten alle nationale grenzen.
Om redenen waar niemand zich druk over hoeft te maken, kan burgerlijke ongehoorzaamheid niet door alle vredesactivisten worden beoefend. Maar dit is een tijd waarin burgerlijke ongehoorzaamheid een bredere discussie verdient onder de tactische keuzes binnen strategische oorlogsverzetsbewegingen. Arbeidsstakingen zijn van cruciaal belang in elke serieuze confrontatie met de heersende partijen van oorlog en imperium, en zijn inderdaad een verlengstuk van burgerlijke ongehoorzaamheid. Houd in gedachten dat algemene stakingen geenszins een utopisch voorstel zijn, maar historisch gezien bestaan.
Afgezien van de oorlog in Oekraïne kan de mondiale dreiging van de wapenindustrie en van alle imperiale ondernemingen niet een verloren voetnoot blijven in de tekst van fundamentele sociaal-democratische eisen. Wij, het volk, zullen waarschijnlijk meer praktische invloed hebben dichter bij huis, zonder de solidariteit over de grenzen heen op te geven. Een gemilitariseerde economie, binnen en buiten de Verenigde Staten, ondermijnt alle sociale goederen en diensten, inclusief gezondheidszorg, huisvesting en onderwijs.
Het voeren van vrede betekent dat we de staat niet zomaar kunnen omzeilen op terreinen die we zelf kiezen. We kunnen echter binnen en tegen bestaande staten werken. We zullen zeker in staat zijn om over, onder en om vele institutionele obstakels heen te gaan. Er zullen zelfs momenten zijn waarop we via de bedrijfsmedia kunnen spreken, hoewel tegen het script in dat hun pratende hoofden ons liever geven.
De Verenigde Staten en de NAVO mogen dan waarnemers zijn in de onderhandelingen tussen Oekraïne en Rusland, maar hebben bewezen dat ze geen eerlijke bemiddelaars kunnen zijn. Wat de Verenigde Naties betreft, deze column is kort van opzet. Ik ben nog niet klaar om dat blik wormen te openen zonder een betere blikopener. Ik heb meer tijd nodig om met anderen te overleggen, of tijd om hen aan te moedigen het werk te doen.
Iedereen die zich inzet voor vrede en solidariteit over de grenzen heen heeft de plicht om duidelijke woorden en daden te eisen van de sociaal-democraten die een openbaar ambt hebben verworven, vooral in het Congres. We kunnen achteruit kijken met als doel perspectief te krijgen terwijl we vooruitgaan. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog lieten de leidende politici van de Sociaal-Democratische Partij van Duitsland de basisprincipes van antimilitarisme en internationale solidariteit varen. Toch kon een lid van hun partij, al was het maar kort, in het heiligdom van de staatsmacht van mening verschillen.
Op 2 december 1914 was de socialist Karl Liebknecht de eerste die in het Duitse parlement tegen oorlogskredieten stemde. Natuurlijk is elke directe imitatie vandaag de dag irrelevant, aangezien feitelijke gebeurtenissen geen eerder script volgen. Maar het voorbeeld van Liebknecht hoort thuis in ons sociale geheugen. De geest van klassenbewuste oppositie tegen oorlog weerklonk over de hele wereld en werd destijds zelfs opgemerkt in de burgerlijke pers van de Verenigde Staten. Liebknecht zorgde ervoor dat er onderscheid werd gemaakt dat we ook van Sanders, Ocasio-Cortez, Pramila Jayapal en andere sociaal-democraten mochten verwachten. Bijvoorbeeld:
“We moeten een spoedige vrede eisen, een vrede die geen enkel land vernedert en geen annexaties met zich meebrengt. Alle inspanningen om dat doel te bereiken moeten worden verwelkomd... Ik zal de nooduitgaven voor noodhulp goedkeuren - ik beschouw deze maatregelen zelfs als volkomen ontoereikend... Ik protesteer echter tegen de oorlog en degenen die deze hebben gelanceerd en er leiding aan geven; tegen het kapitalistische beleid dat dit heeft voortgebracht; tegen de kapitalistische doelstellingen die zij nastreeft...’
Als een kiezer alleen maar een partijdige stemgids eist, dan vullen de grote bedrijfspartijen onze brievenbussen elke dag met glanzende brochures. Toch weten we dat miljoenen burgers geen loyaliteit jegens die partijen hebben. Stem volgens uw geweten en overtuigingen. Maak onderscheid tussen de kandidaten en trek je niet terug in sektarische bunkers, wat voor sommige linkse sectoren altijd een verleiding is geweest. Van jaar tot jaar stijgen de militaire budgetten echter met miljarden dollars, en tweepartijpolitieke carrièrepolitici behoren tot de publieke vijanden van een democratische republiek.
Het Congres is het frontoffice van de heersende klasse geworden en het belangrijkste managementorgaan van de voortdurende oorlog. Als eerlijke sociaal-democraten de Democratische Partij willen hervormen, moeten ze zich verzetten tegen rekrutering voor imperiale avonturen. We zijn er zojuist getuige van geweest hoe de tromgeroffel van de oorlog en de ‘partijeenheid’ de zwakke vastberadenheid van de sociaal-democraten in het Congres onthulden. Wij, het volk, zijn verplicht onze eigen eisen voor vrede en solidariteit naar voren te brengen.
NASCHRIFT
Ik voeg links toe naar twee artikelen die lezers mogelijk nuttig vinden. Het eerste artikel is zojuist gepubliceerd op de World Socialist Website (WSWS). Zij zijn trotskisten en ik niet, maar in dit geval ben ik het vrijwel eens met hun standpunten:
En dit schreef ik eerder (17 mei 2022) in een artikel voor Counterpunch:
Het congres keurt een oorlogswetsvoorstel voor Oekraïne van 40 miljard dollar goed
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren