AMY GOEDMAN: We vervolgen ons gesprek op deze Internationale Vrouwendag met de wereldberoemde feministe, activiste en denker uit India, Dr. Vandana Shiva. India was eerder dit jaar getuige van landelijke protesten na de brute groepsverkrachting en moord op een 23-jarige student in Delhi in december. De verkrachting heeft de aandacht gevestigd op andere gevallen van seksueel geweld in India, waar volgens het nationale misdaadregister elke twintig minuten een vrouw wordt verkracht. Het aantal veroordelingen in verkrachtingszaken in India is gedaald van 20 procent in 46 naar 1971 procent in 26.
Om meer te praten over de betekenis van Internationale Vrouwendag, gaan we naar Los Angeles om met Vandana Shiva te spreken, waar ze momenteel op tournee is. Ze is de auteur van vele boeken, waaronder Earth Democracy: gerechtigheid, duurzaamheid en vrede, In leven blijven: vrouwen, ecologie en ontwikkeling. Haar meest recente boek is Vrede sluiten met de aarde.
Vandana, welkom bij Democracy Now! Terwijl u momenteel vanuit India naar de Verenigde Staten reist – u bent een milieuleider, u bent een feministe, u bent een wetenschapper – wat is uw boodschap op deze Internationale Vrouwendag?
VANDANA SHIVA: Ik ben hier in Los Angeles om een conferentie toe te spreken op de Internationale Vrouwendag over mondiale ecologieën, over hoe de mondialisering, gevormd door een zeer patriarchale denkwijze, een kapitalistische, patriarchale denkwijze, het geweld tegen vrouwen feitelijk heeft verergerd, dat we in een een zeer gewelddadige economische orde waarin oorlog essentieel is geworden – oorlog tegen de aarde, oorlog tegen vrouwenlichamen, oorlog tegen lokale economieën en oorlog tegen de democratie. En ik denk dat we de verbanden moeten zien tussen al deze vormen van geweld, die vrouwen het meest treffen. Of het nu gaat om klimaatverandering, erosie van de biodiversiteit of zaadmonopolies, het is allemaal met elkaar verbonden. Het is één stuk.
AMY GOEDMAN: Vandana Shiva, praat over het activisme in India op dit moment tegen geweld tegen vrouwen en hoe dat past in jouw algemene kwestie, vooral als je te maken hebt met kwesties als het milieu.
VANDANA SHIVA: Weet je, mijn erkenning dat er een zeer diep verband bestond tussen de vrouwenbeweging in India en de bescherming van het milieu begon begin jaren '70 met de zeer inspirerende beweging genaamd Chipko, waar ik als jonge student vrijwilliger werd. "Chipko" betekent knuffelen. En vrouwen uit mijn regio kwamen naar buiten en zeiden: "Je kunt deze bossen niet kappen. Deze bossen beschermen onze bodem, ons water. Het zijn geen houtmijnen." Er waren tien jaar protest nodig voordat de regering uiteindelijk erkende dat de eerste functie van de bossen van de Himalaya het zorgen voor een stabiele watervoorziening is om overstromingen en droogte te voorkomen, en niet de waarde van de vierkante meter hout nadat een boom is gekapt.
Tegenwoordig zijn de protesten die plaatsvinden het resultaat van een aantal dingen. Ten eerste werd de jonge, opkomende middenklasse zich bewust van het feit dat het nieuwe India niet veilig was voor vrouwen en jonge mannen. Die jonge vrouw die op brute wijze werd verkracht, had immers een vriendin die op brute wijze werd aangevallen. En daarom werd de vraag naar veiligheid voor vrouwen voor het eerst vergezeld door een groot aantal jonge mannen.
Ik denk dat het tweede dat zo duidelijk werd door de protesten in december en januari is dat de regering, die mensen zou moeten beschermen, de staat die mensen zou moeten beschermen, bang is voor mensen, en dus waren er aanvallen – waterkanonnen, traangas gas – en jonge mensen die onschuldig in India leefden, beseften dat we in een gemilitariseerd politiesysteem leven. Die wake-up call voor een grotere democratie en grotere kwesties van vrijheid is, denk ik, een grote verschuiving in het bewustzijn van het Indiase publiek.
Natuurlijk, in de kuststrook van Orissa, waar zojuist vier dagen geleden drie mensen zijn vermoord, omdat Wall Street, die nu eigenaar is van deze Koreaanse staalfabriek, die in India investeert om een van de grootste staalfabrieken ter wereld te creëren, 4,500 hectare. Dat is een oorlog tegen het land en tegen de aarde en tegen vrouwen. Soni Sori, een jonge vrouw uit een stam, werd gearresteerd, verkracht en gemarteld, alleen maar omdat ze de wereld vertelde dat er een oorlog gaande is in het hart van India, waardoor een Naxalitische beweging is ontstaan. Dertig procent van India wordt niet gecontroleerd door de overheid.
Deze gewelddadige economische orde kan alleen functioneren als een oorlog tegen mensen en tegen de aarde, en in die oorlog is de verkrachting van vrouwen een heel, heel groot oorlogsinstrument. Dat zien we overal. En daarom moeten we een einde maken aan het geweld tegen vrouwen. Als we de waardigheid van vrouwen moeten beschermen, dan moeten de vele oorlogen tegen de aarde, door de economie, door hebzucht, door kapitalistische, patriarchale overheersing, eindigen, en moeten we erkennen dat we deel uitmaken van de aarde. De bevrijding van de aarde, de bevrijding van vrouwen, de bevrijding van de hele mensheid is de volgende stap van vrijheid waar we voor moeten werken, en het is de volgende stap van vrede die we moeten creëren.
AMY GOEDMAN: Vandana Shiva, ik vroeg me af of je commentaar kunt geven op deze David-versus-Goliath-zaak die het Hooggerechtshof heeft behandeld, de 75-jarige boer uit Indiana tegen Monsanto, het grootste zaadbedrijf ter wereld. Het dispuut begon toen de sojaboer Vernon Bowman een mengsel van ongemerkt graan kocht en plantte dat doorgaans voor veevoer wordt gebruikt. Monsanto zei dat hun gepatenteerde zaad daar was. Hij heeft het geplant. Hij heeft hun patenten geschonden. Ze bezitten ongeveer 90 procent van de sojabonen in Indiana, die het gen bevatten waardoor de sojabonen kunnen overleven als ze worden besproeid met het Roundup-bestrijdingsmiddel van het bedrijf. Kunt u iets vertellen over de betekenis van deze zaak, nu u ook in India en de rest van de wereld met Monsanto te maken krijgt?
VANDANA SHIVA: Ik denk dat deze zaak niet alleen over Bowman gaat, de boer uit Indiana. Het gaat over elke boer, elke persoon en elk zaadje ter wereld. Ten eerste het idee dat Monsanto een zaadje kan patenteren door een giftig gen voor Roundup-resistentie in een plant te stoppen, dat dat een creatie van zaad is, dat zich in de loop van millennia heeft ontwikkeld en gedurende duizenden jaren in Oost-Azië is gekweekt, niet door Monsanto – Hoe kunnen we ons laten leiden door de illusie dat het introduceren van een giftig gen de creatie van leven betekent? Het is een fout. En het is deze fout die mij 26 jaar geleden dwong om Navdanya op te richten, de beweging voor zaadbesparing in India, omdat ik denk dat zaad niet is uitgevonden, en daarom is een patent op zaad vanaf de eerste stap verkeerd.
Ten tweede bestrijden Roundup-resistente zaden feitelijk geen onkruid. Ze hebben superonkruid gecreëerd. Vijftig procent van de landbouwgrond van de VS wordt nu ingehaald door superonkruid. Monsanto zou eigenlijk twee compensaties aan boeren moeten betalen: één voor het inbrengen van zulke giftige genen in de plant en het besmetten van de gewassen van anderen; ten tweede vanwege het creëren van een onbetrouwbare, mislukte technologie die ertoe leidt dat dodelijkere herbiciden zoals 2,4-D, een bestanddeel van Agent Orange, niet meer worden gebruikt.
In India heeft dit soort valse aanspraak op creatie, valse aanspraak op uitvinding, het innen van royalty’s uit zaad, ertoe geleid dat Monsanto 95 procent van de katoenzaadvoorraad controleert, 95 procent via een monopolie, en niet via de keuze van de boeren, zoals zo wordt vaak beweerd. Boeren raken in de schulden omdat de prijs van zaad met 8,000 procent is gestegen, en er is geen andere optie dan de kleine opties die we via Navdanya creëren door open bestoven zaad te sparen.
Tweehonderdzeventigduizend Indiase boeren hebben zelfmoord gepleegd sinds Monsanto de Indiase zaadmarkt betrad. Dat is ruim een kwart miljoen. Het is een genocide. En elke boer die zelfmoord pleegt, laat een weduwe achter. Voor mij is dit een goed voorbeeld van geweld tegen vrouwen met gewelddadige economische middelen.
En ik hoop echt dat het Hooggerechtshof zal optreden voor het grotere publieke belang. En als dat niet lukt, omdat ook wij hierdoor getroffen worden, laten we dan wereldwijd oproepen tot een zaadje Satyagraha. Een Satyagraha is de strijd om de waarheid. Toen de Britten zout probeerden te monopoliseren, liep Gandhi naar het strand en zei: 'De natuur geeft het gratis; we zullen doorgaan met het maken van ons zout.' We moeten Monsanto en de regeringen van de wereld vertellen dat ze deze zaden hebben ontvangen van de natuur, van onze voorouders, van gemeenschappen over de hele wereld. Wij hebben de plicht om ze te beschermen. Een wet die zegt dat het redden van zaad, het kweken van zaad en onze zaadvrijheid een misdaad is, is een wet die illegaal moet worden gemaakt. We moeten handelen voor een hoger recht, het recht van de aarde, het recht van sociale rechtvaardigheid en, belangrijker nog, de wet van de kennis van vrouwen en de vaardigheden van vrouwen op het gebied van zaadbesparing. Zolang het zaad in de handen van de vrouw was, mislukte geen enkele oogst en pleegde geen enkele boer zelfmoord. Zodra het zaad in de handen van Monsanto kwam, hebben we onwettige wetten, hebben we genocide, hebben we ecocide, worden er vlinders en bijen gedood, worden er bodemorganismen gedood. Dit is geen toekomst voor de mensheid of de aarde.
AMY GOEDMAN: Vandana Shiva, ik wil je heel erg bedanken dat je bij ons bent, milieuleider en feministische denker uit India. Ze spreekt nu in Los Angeles op Internationale Vrouwendag en zal zaterdag ook spreken in de Brooklyn Botanical Garden. Onder haar vele boeken,Earth Democracy: gerechtigheid, duurzaamheid en vredeevenals Vrede sluiten met de aarde.
Ik zal spreken morgenavond in Lincoln Center, Elinor Bunin Munroe Filmcentrum, Lincoln Center Plaza 10. Ik interview Dave Riker na zijn film. De filmvertoning is om 7 uur en daarna houden we een Q&A.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren