Dagenlang wordt Turkije opgeschrikt door massale straatdemonstraties en gewelddadige botsingen tussen demonstranten en politie. Sinds de autoriteiten op brute wijze ontworteld Na een vreedzame sit-in in het Gezi-park in Istanboel, dat de regering van plan is te vernietigen als onderdeel van haar stedelijke ‘renovatieprojecten’, zijn miljoenen Turken de straat opgegaan in wat neerkomt op niets minder dan een spontane volksopstand tegen het autoritaire neoliberalisme van de islamistische regering van premier Erdogan en een landelijke opstand voor echte democratie.
De voor de hand liggende vraag die op ieders lippen ligt is simpel: wat nu? Het eerlijke antwoord is dat het gewoon te vroeg is om dat te zeggen. Eén ontwikkeling – tot nu toe grotendeels over het hoofd gezien door de reguliere media – zou echter alles kunnen veranderen. Historisch ‘toeval’ is dat twee grote Turkse vakbonden dit onafhankelijk van elkaar hebben aangekondigd twee stakingen voor juni: één door de confederatie van werknemers in de publieke sector en één door de vakbond van metaalarbeiders. De eerste vertegenwoordigt ambtenaren; laatstgenoemde vertegenwoordigt de arbeiders van de belangrijkste exportmotor van Turkije.
Zoals BBC Newsnight-redacteur Paul Mason schrijft in zijn laatste blogpost, en zoals ik in een eerder betoog heb betoogd analyse Door de aanhoudende protesten zijn alle ogen nu gericht op de arbeiders – want zij zijn het die de sleutel in handen hebben van de opstandige toegangspoort die deze volksopstand zou kunnen veranderen in een regelrechte revolutionaire gebeurtenis. De regering van Mubarak in Egypte viel immers pas nadat de jonge radicalen uit de middenklasse die de opstand aanwakkerden erin slaagden Egyptische arbeiders te mobiliseren – wat culmineerde in de Suez-staking van 8 februari, die de Egyptische economie dreigde te verlammen.
Dit is waar de dubbele stakingen in de publieke sector en de metaalarbeiders cruciale gebeurtenissen kunnen blijken te zijn in de ontwikkeling van de aanhoudende onrust. Op dinsdag 4 juni zal de Confederatie van Openbare Arbeidersvakbonden (KESK), die 240,000 ambtenaren vertegenwoordigt, een 48 uur durende “waarschuwing staking” om te protesteren tegen ‘staatsterreur’ in het licht van vreedzame meningsverschillen onder de bevolking. De staking was vorige maand al uitgeroepen, maar valt toevallig samen met de aanhoudende protesten. Als deze actie echter echt effectief wil zijn, moet deze worden omgezet in een algemene staking voor onbepaalde tijd.
De Türk Metal Union is op dezelfde manier geweest een staking overwegen voor juni, al is nog niet bekend of en wanneer dit zal plaatsvinden. Deze staking zou de echte gamechanger kunnen zijn. Als de vakbond van metaalarbeiders erin slaagt om ook maar iets in de buurt van haar 115,000 leden te mobiliseren, kan de staking verlammen de belangrijkste exportmotor van de Turkse productiesector. Alles bij elkaar genomen zouden deze twee stakingen niet alleen grote delen van het staatsapparaat tot stilstand kunnen brengen, maar ook de industriële basis, waardoor grote druk op de regering zou worden uitgeoefend om zich terug te trekken.
Ondertussen is de aandelenmarkt dat wel instortenHet land verloor alleen al op maandag meer dan 10 procent, wat duidt op de vrees van beleggers dat Turkije niet langer het regionale rolmodel en de veilige kapitaalhaven zal zijn waar het ooit voor werd aangeprezen. De afgelopen tien jaar was Turkije getuige van een investeringshausse van epische proporties, waardoor het land de snelst groeiende economie van Europa werd. Het grootste deel van de recente instroom is echter afkomstig van Arabische sjeiks die vrezen dat hun investeringen niet langer veilig zijn in Europa vanwege zowel de crisis in de eurozone als de strengere aanpak van 'dictatoriale' bankrekeningen.
Deze sjeiks willen nu misschien hun geld buiten Turkije deponeren, wat een plotselinge verdamping teweegbrengt van de financiële basis waarop het Turkse economische wonder van de afgelopen jaren uiteindelijk berustte. Met andere woorden: de aanhoudende volksopstand kan gevolgen hebben die veel verder gaan dan de gevolgen die de meeste westerse mediacommentatoren momenteel voorzien. De economie is, zoals altijd, de achilleshiel van de kapitalistische staat, en door de kern van het proces van kapitaalaccumulatie aan te pakken kan het volk de regering aanzienlijk verzwakken.
Uiteindelijk komt dit allemaal neer op een eenvoudig idee dat ik in een aantal recente geschriften heb uitgedrukt, waaronder: dit conferentiedocument. De kapitalistische staat – ongeacht of deze zich ontwikkelt of ontwikkeld, democratisch of dictatoriaal – is structureel afhankelijk van kapitaal. Zonder de constante circulatie van investeringen in de economie dreigt de staat eenvoudigweg in te storten. Dit is de reden waarom een drievoudige staking in de publieke sector, een staking in de productiesector en een staking van investeerders de onheilige drie-eenheid zou kunnen zijn die de autoritaire regering van Erdogan op de knieën brengt.
Nogmaals, zoals ik benadrukte in mijn meer uitgebreide analyse van de protesten en de vooruitzichten op revolutionaire verandering in Turkije blijft dit allemaal onbepaald. De toekomst moet nog geschreven worden. Maar de historische samenloop van onrust onder de bevolking op straat, arbeidsstakingen in de publieke sector en de verwerkende industrie, en paniek bij beleggers op de aandelenmarkt zou kunnen samensmelten tot een giftig drankje dat Turkije ver voorbij de stoutste dromen zou kunnen brengen van degenen die zich momenteel in de wereld bevinden. straten. Opnieuw zijn alle ogen gericht op de arbeiders.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren