Toen Trayvon Martin in februari 2012 werd vermoord door een ‘creepy-ass cracker’, mobiliseerde een verontwaardigd Zwart Amerika zich om de staat Florida te dwingen de dader voor de rechter te brengen. Zeventien maanden later, in de woorden van president Obama, “heeft een jury gesproken”, die de oorspronkelijke bewering van Florida bevestigde dat Trayvons dood geen criminele daad was.
Het Witte Huis wilde ook dat Trayvon vergeten werd. Drie weken na de schietpartij verklaarde de president via zijn perssecretaris: “We gaan ons uiteraard niet in een lokale wetshandhavingskwestie verdiepen.” Een paar dagen later probeerde Obama de zwarte publieke opinie te kalmeren met een verklaring van fysiek feit: "Als ik een zoon had, zou hij op Trayvon lijken."
In de nasleep van de vrijspraak hebben de persmensen van Obama aangekondigd dat hij zich buiten de zaak zal houden, terwijl procureur-generaal Eric Holder doet alsof hij de mogelijkheid onderzoekt om burgerrechtenaanklachten tegen George Zimmerman in te dienen. Holder vertelde de vrouwenclub zusters van Delta Sigma Theta dat Martins dood “tragisch” en “onnodig” was, maar een federale vervolging van Zimmerman is hoogst onwaarschijnlijk. De regering zou moeten bewijzen dat Zimmerman werd gemotiveerd door raciale vijandigheid – een feit dat voor Zwart Amerika net zo duidelijk is als een menigte die midden op de dag lyncht op Times Square. Maar afgezien van het feit dat hij een tiener heeft vermoord, is George Zimmerman in een Amerikaanse rechtbank niet méér aantoonbaar racistisch dan de meeste blanke Amerikanen – en dat is de reden waarom de politie en aanklagers van Florida aanvankelijk weigerden hem te arresteren, waarom de jury hem vrijsprak, en waarom het grootste deel van de bedrijfsmedia leefde mee met de verdediging.
"Zimmerman handelde vanuit dezelfde racistische veronderstelling die de politie in het hele land motiveert.”
Het blanke publiek in het algemeen deelt met Zimmerman de overtuiging – een algemeen aanvaarde wijsheid, ingebed in hun wereldbeeld – dat jonge zwarte mannen van nature gevaarlijk zijn. Uit dit ‘feit’ vloeit een reflex van gedrag voort dat voor de meeste blanken eenvoudigweg gezond verstand is. Als jonge zwarte mannen van nature gevaarlijk zijn, moeten ze meedogenloos in de gaten worden gehouden. Zwarte hypersurveillance is het grote instroommechanisme voor massale zwarte opsluiting. Zimmerman, de zelfbenoemde buurtwacht, handelde vanuit dezelfde racistische veronderstelling die de politie in het hele land motiveert. Daarom waren de agenten in het proces tegen Zimmerman waardevoller voor de verdediging dan voor de aanklager. Hetzelfde geldt voor de aanklagers en de rechter, wier dagelijkse leven grotendeels is georganiseerd rond de inherente gevaarlijkheid van jonge zwarte mannen.
Uiteraard getuigden de agenten dat ze geen racistische vijandigheid zagen in de acties van Zimmerman – net zoals ze zouden ontkennen dat hun eigen hyper-surveillance van zwarte gemeenschappen door vijandigheid wordt ingegeven. De jury keurt, net als de overgrote meerderheid van de blanke Amerikanen, het zwarte surveillanceregime goed, en de burgers die ook oog hebben voor ‘misdaad’ – wat synoniem is met ‘zwarte mannen’. Als jurylid B37 om het zo te zeggen: Zimmermans “hart zat op de juiste plaats” – wat betekent dat ze Zimmermans profilering en achtervolging van Trayvon als goedbedoeld en burgerzin beschouwde; duidelijk, niet kwaadaardig. Er ging iets “gewoon vreselijk mis” – een ongelukkige gang van zaken, maar geen misdaad. Het unanieme oordeel laat zien dat de andere juryleden ook geen kwaadwilligheid – geen racistische motivatie – van Zimmerman zagen.
In feite denken blanke mensen in het algemeen niet dat het racistisch is of een bewijs van boosaardigheid is om te geloven dat zwarte mannen op het eerste gezicht een bedreiging vormen; het is gewoon een feit. Daarom is het ‘redelijk’ dat zowel burgers als politieagenten bereid zijn dodelijk geweld te gebruiken in confrontaties met zwarte mannen.
"Het blanke publiek in het algemeen deelt met Zimmerman de overtuiging dat jonge zwarte mannen van nature gevaarlijk zijn.”
Het antwoord op de vraag: Wat zou een redelijk mens doen? is essentieel voor het Amerikaanse recht. Politie, aanklagers, rechters en juryleden baseren hun beslissingen op hun eigen subjectieve perceptie van de gemoedstoestand van mensen die schade toebrengen of doden, en de redelijkheid van hun daden. Voor de meeste blanke mensen is het redelijk om jonge zwarte mannen reflexmatig te verdenken van criminele bedoelingen, en redelijk om voor hun leven te vrezen in een confrontatie met zo iemand. ‘Niet schuldig’ is redelijk, wanneer iedereen die telt dezelfde aannames deelt als de dader.
Zwarte mensen kunnen dat niet oplossen. We kunnen de verwrongen perceptie van de blanke mensen over de wereld niet veranderen, ook al hebben we het, God weet, geprobeerd. Het is 45 jaar geleden sinds de laatste grote burgerrechtenwet, de Fair Housing Act, werd aangenomen, maar de segregatie op de huizenmarkt blijft algemeen, grotendeels als gevolg van de beslissingen van blanke mensen op de huizenmarkt, gebaseerd op hun raciale aannames. Het algemene blanke racistische geloof in zwarte criminaliteit en inferioriteit is zo krachtig dat alleen al de aanwezigheid van Afro-Amerikanen op of in de buurt van eigendommen het land devalueert. Dit is racisme met de praktische kracht van economisch recht. Dezelfde ‘wet’ heeft de werkloosheid onder de zwarte bevolking ruim twee generaties lang op grofweg twee keer zo hoog gezet als die onder de blanken – een resultaat dat zo consistent is in de loop van de tijd dat het eerder een product moet zijn van de politieke cultuur (racisme) dan van de wisselvalligheden van de markt.
De Bruin De uitspraak van het Hooggerechtshof is bijna zestig jaar oud, maar toch is de segregatie op scholen in sommige opzichten dieper dan ooit verankerd – wederom vanwege de beslissingen van blanke mensen. Niet alleen neemt de segregatie op school toe, maar charterisatie creëert ook een alternatief door de overheid gefinancierd systeem dat in de eerste plaats is ontworpen voor zwarte en bruine kinderen. In veel steden kunnen blanken alleen op de openbare scholen worden vastgehouden door hen de beste faciliteiten en programma's aan te bieden. De desegregatie van scholen is grotendeels opgegeven als een verloren zaak, vanwege de ‘onverzettelijkheid’ van de blanken – een eufemisme voor aanhoudend racisme: een weigering om ruimte te delen met zwarte mensen.
Maar het strafrechtsysteem is de speeltuin van de blanke suprematie, waar rassenhaat, angsten en vermoedens de vrije loop krijgen. Eén op de acht gevangenen op deze planeet is Afro-Amerikaans, een bewijs van de algemene blanke drang om zwarten uit het nationale landschap te zuiveren. Trayvon Martin werd het slachtoffer van de buitengerechtelijke component van de Black-wismachine.
"Racisme is een vorm van geestesziekte, waarbij de getroffenen dingen waarnemen die er niet zijn, en blind zijn voor wat zich vlak voor hun ogen afspeelt.”
Blanke mensen denken niet dat ze kwaadaardig en racistisch zijn; in plaats daarvan verdedigen ze zichzelf eenvoudigweg (redelijkerwijs, geloven ze) tegen zwart kwaaddoen. Dat blanken zichzelf zien als collectief aangevallen blijkt duidelijk uit de resultaten van een Harvard-onderzoek Studie van de Tufts Universiteit, waaruit blijkt dat de meerderheid van de blanken ervan overtuigd is dat zij de voornaamste slachtoffers zijn van rassendiscriminatie in Amerika. Dergelijke massale waanzin is onbegrijpelijk voor gezonde mensen, maar racisme is een vorm van geestesziekte, waarbij de getroffenen dingen waarnemen die er niet zijn, en blind zijn voor dat wat zich vlak voor hun ogen afspeelt.
Om onder de heerschappij van zulke mensen te leven is een nachtmerrie. Het grootste deel van de Afrikaans-Amerikaanse geschiedenis is een strijd geweest om het racistische beest te verzachten of te temmen, om een manier te vinden om samen te leven met de blanke waanzin, mogelijk om deze te genezen, of om onszelf krachtig en onafhankelijk genoeg te maken zodat de waanzin ons niet al te veel schade kan berokkenen. De vrijspraak van George Zimmerman is zo pijnlijk voor Zwart Amerika omdat het een signaal is dat onze oude vijand – de blanke suprematie – leeft en woedt, vrijwel ongevoelig voor alle juridische hefbomen die we kunnen gebruiken. Het gevoel van onmacht wordt versterkt door het groeiende besef dat de zwarte president – een man die in zijn schadelijke ‘Philadelphia'-toespraak, ontkend dat racisme ooit endemisch was geweest in Amerika – kan en zal niemand voor Trayvon verzoenen.
We zijn al eerder op deze plek geweest – of beter gezegd: dat hebben we gedaan altijd hebben zich op deze plek bevonden, maar zijn de afgelopen veertig jaar aangespoord zich voor te stellen dat er iets fundamenteels was veranderd onder de blanke Amerikanen. Trayvon slaat ons wakker.
We moeten ons organiseren voor zelfverdediging, in elke betekenis van het woord, en een zwarte politieke dynamiek creëren – een beweging – die onze vijanden bang zal maken voor de gevolgen van hun daden.
BAR-hoofdredacteur Glen Ford is te bereiken op [e-mail beveiligd].
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren