Het was begin 1968. Sinds het voorgaande voorjaar had Martin Luther King jr. een koers gevolgd die voor velen ondenkbaar was. Hij had opzettelijk de verbinding gelegd tussen de beweging voor burgerrechten en de strijd om de oorlog in Vietnam te beëindigen, en had de prijs betaald. Hij werd ronduit bekritiseerd door de regering-Johnson en de media, maar ook door mensen in zijn eigen beweging. Van rechts werd hij aangevallen omdat hij het lef had om het Amerikaanse buitenlandse beleid in twijfel te trekken. Van links werd hij bekritiseerd omdat hij zijn focus verloor en zijn ogen niet op de prijs gericht hield.
Hij kreeg het zelfs van een jeugdvriend die op een middag langskwam om zijn hart te luchten.
“Waarom spreek je je uit tegen de oorlog in Vietnam?” hij karperde.
King legde zijn gebruikelijke redevoeringen opzij. ‘Als ik het over geweldloosheid heb’, legde hij geduldig uit, ‘bedoel ik helemaal geweldloos.’
Zoals David Garrows klassieke biografie van King, Het kruis dragen', zo meldt hij, vervolgde: 'Nooit zou ik geweldloosheid in dit land kunnen bepleiten en geen geweldloosheid voor de hele wereld kunnen bepleiten. Dat is mijn filosofie. Ik geloof aan geen enkele kant in dood en moord, ongeacht wie de leiding heeft – of het nu Amerika is of welk ander land dan ook. Geweldloosheid is mijn standpunt en voor dat standpunt zal ik sterven.”
Een paar maanden later was King dood, maar niet voordat hij een laatste, onuitwisbare verklaring had afgelegd over het existentiële belang van geweldloosheid.
Terwijl hij de avond voor zijn dood voor de opeengepakte menigte bij de Mason Temple in Memphis stond, koppelde King zijn levenswijsheid aan een kernachtige en klinkende beoordeling van onze mondiale situatie: ‘De keuze die voor ons ligt is niet langer geweld of geweldloosheid’, zei hij. “Het is geweldloosheid of niet-bestaan.”
In april is het de 50th verjaardag van King’s moord – en van King’s duidelijke waarschuwing. Dit is niet alleen een moment om een grote leider te herdenken die in zijn beste jaren is beroofd, maar ook om serieus na te denken over de scherpe helderheid van zijn beoordeling en wat dit voor ons vandaag betekent.
Helaas werd Dr. Kings scherpe formulering van de cruciale keuze die voor ons lag – geweldloosheid of niet-bestaan – de afgelopen halve eeuw standvastig genegeerd toen de Verenigde Staten zich van een ander pad afwendden. zeven jaar Vietnamoorlog tot tientallen jaren van oorlog in Midden-Amerika, Irak, Afghanistan en vele andere plaatsen, net zoals het geweld van racistisch onrecht, economische ongelijkheid, vernietiging van het milieu, nucleaire proliferatie, wapendoden, bewapende drones en vele andere vormen van het geweld liep uit de hand. De afgelopen decennia hebben we consequent gekozen voor geweld, ook al hebben we het woord ‘geweldloosheid’ gemeden, alsof dit het gevaarlijkste woord in de Engelse taal is.
Nu, vijftig jaar later, krijgen Kings woorden elk uur meer gewicht.
Vijftig jaar na het keerpuntjaar 1968 bevinden we ons in een ander keerpunt, en Dr. King heeft ons de fundamentele keuze voorgelegd. Dit is het jaar van ‘geweldloosheid of niet-bestaan’.
Net als zijn jeugdvriend moeten we allemaal zijn wijsheid van actieve geweldloosheid leren kennen en de gelegenheid aangrijpen zoals Dr. King deed en voor actieve geweldloosheid kiezen als we niet over de rand willen gaan.
Kingiaanse geweldloosheid vraagt om actieve, universele liefde voor alle mensen, alle schepselen en de hele schepping, die weigert te doden of te zwijgen als er wordt gedood. Het is een manier van leven, een spiritueel pad en een politieke methodologie voor een vreedzame oplossing van conflicten en mondiale gerechtigheid.
Het betekent dat we ernaar streven geweldloos te zijn tegenover onszelf en tegenover de mensen om ons heen, proberen geweldloos te zijn tegenover alle wezens en het milieu, en ons steentje bijdragen aan de opbouw van de mondiale basisbewegingen van actieve geweldloosheid voor een nieuwe cultuur van rechtvaardigheid, gelijkheid en vrijheid. vrede.
“Een cultuur van geweldloosheid is geen onmogelijke droom”, zei paus Franciscus onlangs, in vervolg op zijn boodschap van de Wereldvrededag 2017, “Geweldloosheid – Een nieuwe stijl van politiek”, de eerste verklaring over geweldloosheid in de geschiedenis van de katholieke Kerk. .
Maar onze cultuur van geweld is anders. “Nee, paus Franciscus,” staat er, “een cultuur van geweldloosheid is een onmogelijke droom. Nee, Dr. King, er is geen keus; niet-bestaan is onvermijdelijk.” Diep van binnen denken we dat toch? Dat is wat de cultuur van geweld, de stem van wanhoop, ons vertelt.
Als we aan zulke wanhoop toegeven, is ons lot bezegeld. Maar dit hoeft niet te zijn hoe de zaken aflopen.
Het ironische goede nieuws is dat er nog nooit zoveel geweldloze bewegingen hebben bestaan in dit land en over de hele wereld. De wereld is op weg naar de geweldloze optie, en ook wij kunnen kiezen voor actieve, creatieve en krachtige geweldloosheid – en niet voor het traject van niet-bestaan – door ons in dit kritieke jaar bij hen aan te sluiten. Het is onze belangrijkste keuze ooit.
Mogen wij anno 2018, net als Martin Luther King jr., ‘helemaal geweldloos’ bedoelen.
Eerwaarde John Dear, gesyndiceerd door PeaceVoice, is de auteur van het komende boek, Zij zullen de aarde erven: vrede en geweldloosheid in een tijd van klimaatverandering. Hij werkt voor www.campaignonviolence.org.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Het moeilijkste punt van de strijd.