Gierinvesteerder Paul Singer heeft de natie Argentinië tot faillissement gedwongen. Hier is het echte verhaal, van Miljardairs en stembandieten van Greg Palast.
Er kwam een telefoontje uit New York naar mijn bazen van het BBC Television Centre in Londen. Het was van een van de knokkels op de loonlijst van miljardair Paul Singer, nummer één financier van de Republikeinse Partij in New York, donor van een miljoen dollar aan de Mitt Romney super-PAC, en grootste geldgever van de Republikeinse Senaatscampagne. fonds. Maar bij ons beter bekend als Singer The Vulture.
‘We hebben een dossier over Greg Palast.’
Nou ja, natuurlijk doen ze dat.
En ik heb een dossier over hen.
Ik was net terug van een reis langs de Congo-rivier voor de BBC en de Guardian. De handhaver van Singer gaf aan dat de heer Singer liever had dat de BBC geen verhaal over hem publiceerde – vooral niet met filmbeelden van zijn lijdende prooi: kinderen, cholera-slachtoffers.
Zoals elke aasgier viert Singer een feest als zijn slachtoffers sterven. Letterlijk. Singer maakte bijvoorbeeld een stapel door het faillissement van asbestbedrijf Owens Corning op te kopen. Het bedrijf had voor zijn werknemers verborgen gehouden dat zij asbestose zouden krijgen bij het hanteren van hun product.
Je wilt niet sterven aan asbestose. Je longen veranderen in pap en je verdrinkt in jezelf.
Het asbestbedrijf werd gedwongen tienduizenden van zijn werknemers te betalen voor hun medische zorg en voor hun families na hun dood.
Maar toen gebruikte Singer zijn politieke macht om de aan de arbeiders beloofde compensatie te ondermijnen. Hij bood ze pinda's aan. En terwijl ze stierven, namen ze het. Net als de Ice Man gebruikte Singer The Vulture de knuppel van de ‘onrechtmatige hervorming’ om de verzwakte arbeiders tot onderwerping te dwingen. Nu asbestarbeiders begraven of goedkoop afgekocht waren, waren de asbestvernietigingsfabrieken van Singer nu een fortuin waard... en Singer pleegde zijn eerste 'moord'.
Daarna ging het verder naar Peru, waar Singer, door middel van een briljante financieel-juridische manoeuvre die te twijfelachtig was voor anderen om te proberen, de controle over het hele financiële systeem van het land had overgenomen. Toen Peru's oplichter van een president, Alberto Fujimori, besloot dat het een goed idee was om zijn land te ontvluchten (vooruitlopend op zijn arrestatie op grond van moord), vertelde Singer, de Peruaanse advocaat Mark Cymrot van Baker & Hostetler, mij: laat Fujimori ontsnappen in ruil voor de Opperhoofdmoordenaar beveelt de schatkist van Peru om Singer $ 58 miljoen te betalen. Singer had het presidentiële vliegtuig 'Air Force One' van Peru in beslag genomen; Als beloning overhandigde Singer hem de sleutels van het vluchtvliegtuig.
En trouwens, ik heb Singer niet de naam ‘Vulture’ gegeven.
Zijn eigen bankiersvrienden deden dat ook, met bewondering in hun stem.
Wat de dreigende oproep aan de BBC vanuit Singer's tool uitlokte, was mijn film uit Congo (er zijn twee landen in Afrika die 'Congo' heten). Er heerst een cholera-epidemie in West-Afrika door gebrek aan schoon water. Uit ons onderzoek bleek dat Singer ongeveer 10 miljoen dollar betaalde voor een ‘schuld’ die zogenaamd door de Republiek Congo was aangegaan. Om zijn 10 miljoen dollar te innen, was Singer begonnen met het in beslag nemen van ongeveer 400 miljoen dollar aan bezittingen van het arme land.
Schoon water voor Congo? Vergeet het maar: Singer en zijn collega-giercollega's hebben alles gepakt.
In Afrika sprak ik met Winston Tubman, de voormalige plaatsvervangend secretaris-generaal van de VN. Hij vroeg me om de Gier en zijn handlangers te vragen: 'Weet je dat je ervoor zorgt dat baby's sterven?'
Het is legaal, het is ziek, het is Singer.
Nou ja, niet legaal in het grootste deel van de beschaafde wereld. Groot-Brittannië, Duitsland, Nederland en vele anderen hebben de repo-man-aanvallen van Singer verboden. In Europa is Singer een financiële outlaw. Maar in de VS is hij een ‘jobcreator’.
Zanger The Vulture krijgt veel positieve pers, vooral in de New York Times, waar de lijkkauwer een open chequeboek aanbood aan elke staatsrepublikein die zou stemmen voor het recht van homo's om te trouwen. Beschouw dit niet als een onzelfzuchtige daad van morele moed: het was meer droit du seigneur, het recht van de Heren van het Landhuis om de maagden van keuze op hun land te ontmaagden. De zoon van de Vulture wilde met een andere man trouwen, en dus zou Vulture de New York State Legislature kopen om het huwelijk goed te keuren. (Dat bijna al het geld van Singer naar nationale kandidaten zou gaan die het homohuwelijk illegaal zouden maken, nou ja, geld is dikker dan bloed.)
Maar onder de dekmantel van de financiering van de Republikeinse Partij voor sociale rechten heeft Singers invloed in de staatswetgever honderdvoudig terugbetaald. Hij lobbyde bij de wetgevende macht om de wet op de berekening van de rentelasten op zijn aasgierige leningsoperatie te wijzigen, een verandering die hem honderden miljoenen dollars meer uit Congo zal garanderen.
De laatste hit van The Vulture was een beloning van de failliete regering van Griekenland. Op 4 april 2012 schreef de zevenenzeventigjarige Griekse apotheker Dimitris Christoulas: ‘Ik vind geen andere oplossing voor een waardig einde voordat ik afval ga doorzoeken om mezelf te voeden.’ Christoulas schoot zichzelf vervolgens door het hoofd. De regering had zijn pensioen verlaagd als onderdeel van een bezuinigingsplan om buitenlandse crediteuren te betalen. Eén op de vier werknemers verloor ook zijn baan.
De Griekse crediteurenbanken namen hun pond vlees af, maar gaven een deel van hun pond op, waardoor 80 procent van de hoofdsom van de lening werd kwijtgescholden. Dat wil zeggen, op twee na alle ‘bankiers’: miljardairs Ken Dart en Singer The Vulture vertelden de Europese Centrale Bank en de Griekse regering dat ze alles wilden. Singer en Dart zouden 80 procent of zelfs maar 8 procent van de obligaties die ze bezaten niet annuleren, ook al betaalden Singer en Dart slechts een paar weken daarvoor blijkbaar slechts een fractie van de nominale waarde voor hen. Ofwel zou de Griekse regering Singer en Dart verschillende keren betalen wat de speculanten investeerden, ofwel zouden Singer en Dart de hele reddingsovereenkomst ondermijnen, waardoor het overblijfsel van de Griekse economie – en daarmee de rest van Europa – ten onder zou gaan.
De Griekse regering werd gegijzeld, greep in haar leeglopende portemonnee en betaalde Singer en Dart elke cent die ze eisten. Singers mede-investeerders in zijn fonds Elliott Management hebben een moord gepleegd, inclusief het 'blinde' vertrouwen van ene Mittens Romney.
Maar de hebzuchtige trein van de Gier stond op het punt een onverwacht obstakel op de baan tegen te komen. Op 4 april, slechts enkele uren nadat Christoulas zelfmoord pleegde, sloegen de president van de Verenigde Staten en zijn minister van Buitenlandse Zaken Singer in een rechtszaal in Washington DC met een juridische steen. Zonder enige publieke aankondiging, zonder het gebruikelijke persbericht en in een taal die zo duister is dat alleen een krankzinnige journalist die naar de rechtenfaculteit van de Universiteit van Chicago ging het zou merken, heeft Obama's ministerie van Justitie de gier aan de muur genageld.
Het was Aswoensdag en de jongens van Obama sloegen de spijkers erin: ze eisten een Amerikaanse federale rechtbank om Singer ervan te weerhouden Argentinië aan te vallen.
In dit geval had Singer een rechtszaak aangespannen om miljoenen, zelfs miljarden, van de Argentijnse regering te krijgen voor oude schulden die president Ronald Reagan al had afgewikkeld in een deal waarbij de grootste Amerikaanse banken betrokken waren. Maar de deal van Reagan was niet goed genoeg voor Singer en zijn hedgefonds NML Capital. Singer eiste dat een Amerikaanse rechtbank Argentinië zou bevelen hem tien keer het bedrag te betalen dat hij zou krijgen onder de Reagan-deal. En om zijn zin te krijgen spande de Vulture ook een rechtszaak aan om de grote banken ervan te weerhouden hun eigen betalingen uit de Reagan-deal te ontvangen.
Maar toen kookte een juridische bliksemschicht de gans van de Gier: Obama's ministerie van Justitie en Hillary Clinton's ministerie van Buitenlandse Zaken dienden samen een amicus curiae in, een 'vriend van de rechtbank'-brief in de zaak van NML Capital et al. tegen Republiek Argentinië. Het was allemaal niet zo vriendelijk. Obama, hoogleraar constitutioneel recht, herinnerde zich plotseling dat de president de macht heeft, uniek voor de grondwet van de VS, om de Gier over het hele continent heen en weer te schoppen, en het vervolgens opnieuw te doen.
Concreet eisten Obama en Clinton dat de rechtbank de poging van Singer om Argentinië failliet te laten gaan, zou verwerpen (want dat is wat Singer's eis zou hebben gedaan).
Dit was de nachtmerrie van Singer: dat de president van de Verenigde Staten een beroep zou doen op zijn buitengewone constitutionele gezag onder de clausule van de scheiding der machten om de Vulture en zijn hedgefondsvrienden ervan te weerhouden superwinsten te maken op de dode lichamen van wanhopige naties.
De inzet in de juridisch-financieel-politieke oorlog is enorm, maar de echte strijd blijft voor het publiek verborgen.
Er was nu een titanenstrijd op gang gekomen, een strijd om miljarden, tussen de regering-Obama en de rijkste mannen van Amerika, de hedgefonds-miljardairs, allemaal buiten het zicht van het publiek en de pers.
De Argentijnse consul belde mij vanuit DC, verbijsterd door de zet van Clinton. WTF? Had ik enige informatie?
Ik zei: deze actie gaat veel verder dan Argentinië. Obama en Clinton vertelden de rechtbank dat de Gier de veiligheid van het hele mondiale financiële systeem ondermijnde en elke financiële reddingsmissie van Zuid-Amerika tot Griekenland en Congo destabiliseerde. (Wat zou Romney doen? Zijn verwachte vervanger voor Clinton zou zijn belangrijkste adviseur voor het buitenlands beleid, Dan Senor, zijn – momenteel op de loonlijst van... Paul Singer.)
Heeft Obama de stenen om bij zijn besluit te blijven? En hebben Singer en zijn vrienden, die met Karl Rove samenwerken, het geldmes dat hen zou kunnen afsnijden?
De Rove-bots laten al hun zwaard zien: in juni 2012 hielden de Republikeinen van de House Committee on Financial Services een ongekende spoedhoorzitting over de stealth-actie van de president op de Vulture. Ze zaten ter getuigenis van Ted Olsen, de voormalige procureur-generaal van George Bush, die Obama en Clinton aanviel met codewoorden en ondoorgrondelijk legalisme, waarbij Singer of zijn hedgefonds niet één keer bij naam werd genoemd.
Maar in het Witte Huis en op de bovenste verdiepingen van de Wall Street-torens wisten ze precies waar dit over ging. En in de golfkarretjes op Martha's Vineyard wisten ze dat de Gier op zijn plaats moest worden gezet. Robert Wolf, die met president Obama aan het golfen was op de Kaap, was woedend. De CEO van UBS (ook bekend als United Bank of Switzerland) had de deal met Argentinië opgesteld. En Zwitserse bankiers staan niet toe dat iemand het gat op hun green verplaatst.
Wolf bundelde veel campagnebuit voor Obama, die Wolf tot zijn adviseur voor ‘economisch herstel’ maakte. UBS heeft zich aardig hersteld (met een mooie pleidooiovereenkomst inzake strafrechtelijke belastingontduiking).
Nu staan de leiders van UBS, JPMorgan en Citibank in de rij naast Obama en Clinton. De banken van het establishment beschouwen de nieuwe gieren als Singer als economische berserkers, terroristen in een helikopter die klaar staan om de pin uit de granaat te trekken. Als niet aan de eisen van Singer wordt voldaan, zal hij het financiële systeem van de planeet opblazen. In deze titanenoorlog zijn Obama en Clinton slechts voetsoldaten, niet de generaals. Het gaat om de macht van de miljardairbanken tegenover de speculanten van miljardairs in hedgefondsen. De een is hebzuchtig en eng, de ander is hebzuchtig en ronduit gevaarlijk. Kies maar.
Hier is de echte strijd: een oorlog waarin de winnaars alles winnen over de controle over het mondiale financiële systeem.
Greg Palast is de auteur van de New York Times bestsellers Miljardairs en stembandieten,De beste democratie die je kunt kopen, Gewapend gekkenhuis en de veelgeprezen Gieren Picknick.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Hallo Greg, geweldig stukje journalistiek.
Over de golfdeal die plaatsvond. Denkt u dat Obama al heeft ingegrepen door Griesa te bellen? Is dat de reden waarom Griesa de Argentijnse staatsobligatiebetalingen aan Europese eigenaren heeft vrijgegeven? Hoe zit het met de credit default swaps en de verzekering hierop? Argentinië zal hier zeker niet voor betalen, dus wie verwacht je uiteindelijk wel?