Wat gebeurt er als een gedurfd nieuw idee om Amerika gelijker te maken ons politieke middelpunt raakt? Degenen die zich op hun gemak voelen met onze ongelijke status quo – en degenen die zich zorgen maken over het ongemak van degenen die zich op hun gemak voelen met onze huidige ongelijkheid – roepen steevast twee wijze klinkende woorden.
"Onbedoelde gevolgen!"
Het doorvoeren van de voorgestelde verandering, zo leggen cheerleaders voor onze economische orde verder uit, zal een reeks gebeurtenissen in gang zetten die de beoogde begunstigden van het gedurfde nieuwe idee slechter af zullen maken dan ze waren geweest.
We zien dit scenario zich elke keer voordoen als een bod op een hoger loonminimum dreigt door te gaan. We hebben dit scenario bijvoorbeeld deze zomer zien gebeuren toen de gemeenteraad van DC, voortgestuwd door de restaurantindustrie van de stad, stappen heeft ondernomen om een volksstemming voor een hoger minimumloon voor fooien teniet te doen.
We hebben hiervan ook een schoolvoorbeeld gezien op het nationale toneel in de maand sinds senator Bernie Sanders en vertegenwoordiger Ro Khana de wetgeving dat zou vereisen dat bedrijven die werknemers uitknijpen een speciale belasting moeten betalen die gelijk is aan de kosten van de federale vangnetprogramma's waarvoor hun onderbetaalde werknemers in aanmerking komen en die ze ontvangen.
Met andere woorden: voor elke $1 miljoen aan voedselbonnen waar werknemers bij Walmart voor in aanmerking komen, zou Walmart te maken krijgen met een extra $1 miljoen aan federale belastingen.
Als deze wetgeving wet zou worden, zouden grote Amerikaanse bedrijven uiteindelijk veel meer dan 1 miljoen dollar aan extra belastingen moeten betalen. Naar schatting $ 152.8 miljard een jaar zit nu gaan om federale vangnetprogramma's te financieren die werknemers met lage lonen helpen. Ruim de helft van alle fastfoodarbeiders in de Verenigde Staten, 52 procent, momenteel vertrouwen over door de belastingbetaler gefinancierde programma’s om rond te komen.
“Wij geloven niet”, nota Senator Sanders en vertegenwoordiger Khanna, “dat belastingbetalers enorme sommen geld zouden moeten uitgeven aan het subsidiëren van winstgevende bedrijven die eigendom zijn van enkele van de rijkste mensen in dit land.”
Niet zo snel, zeggen critici van het voorstel van Sanders-Khanna, kortweg de ‘Stop BEZOS Act’. Sanders en Khanna bedoelen het misschien goed, beweren critici, maar hun voorstel – als het ooit wordt aangenomen – zou de mensen die Sanders en Khanna beweren te helpen, schade berokkenen. Hun wetgeving zou “bedrijven ontmoedigen mensen in dienst te nemen waarvan zij denken dat ze hulp van de federale overheid nodig hebben, of de transitie naar een meer geautomatiseerd personeelsbestand versnellen.”
A USA Today opschrift zet de zaak botter: “In Bernie Sanders versus Jeff Bezos verliezen alleen arbeiders.”
Onbedoelde gevolgen!
De critici hebben in zekere zin wel een punt. De Sanders-Khanna Stop slechte werkgevers door de subsidiewet af te schaffen Als het wordt ingevoerd, zou het een aantal gevolgen hebben die Sanders en Khanna niet kunnen voorzien. Egalitaire hervormingen do onbedoelde gevolgen hebben – en de Sanders-Khanna-wetgeving zou zeker geen uitzondering vormen.
Maar laten we de grotere realiteit in gedachten houden. Alle De wetgevende keuze die we maken heeft onbedoelde gevolgen.
Verantwoordelijke wetgevers laten deze grotere realiteit onze wetgevende organen niet verlammen tot inactiviteit. In plaats daarvan wegen ze de plussen en minnen zo zorgvuldig mogelijk af. En als de zaken niet werken zoals ze hadden gepland en gehoopt, voeren ze gaandeweg aanpassingen uit.
Er is nog nooit een belangrijk onderdeel van de sociale hervormingswetgeving ter wereld gekomen zonder bepalingen en clausules die degenen die vijandig tegenover de bedoelingen van de wetgeving staan, kunnen bespelen en uiteindelijk kunnen uitvoeren. Dus wat hebben progressieve wetgevers door de jaren heen gedaan? Ze hebben gewerkt om de aanvankelijk aangenomen wetgeving te wijzigen en de tekortkomingen en mazen van de oorspronkelijke wet te verkleinen en te elimineren.
Senator Sanders en afgevaardigde Khanna hebben niet beweerd dat zij een perfect stukje hervormingswetgeving hebben geïntroduceerd. Ze verwachten ten volle dat hun wetgeving zich zal ontwikkelen naarmate deze zich door het wetgevingsproces beweegt.
Maar Sanders en Khanna, nog belangrijker, begrijpen dat werkeloosheid heeft zijn eigen ‘onbedoelde gevolgen’. Door ‘sommen belastinggeld uit te betalen om decimalen toe te voegen aan het toch al bodemloze persoonlijke fortuin van mensen als de CEO’s van Amazon en Walmart’, zoals Rolling Stone analist Matt Taibbi kleurrijk zet hetlaten we ons verbijsterende niveau van ongelijkheid nog steeds verbijsterend erger worden.
Dat heeft ‘onbedoelde gevolgen’, niet alleen voor het politieke machtsevenwicht in de Verenigde Staten, maar voor iedereen die in onze diep ongelijke natie leeft.
Wat voor onbedoelde gevolgen? De Britse epidemiologen Richard Wilkinson en Kate Pickett hebben enkele overtuigende antwoorden in hun krachtige nieuwe boek: Het innerlijke niveau.
Hoe ongelijker een samenleving, het paar schrijven, “hoe meer mensen zich zorgen maken over status en hoe ze worden gezien en beoordeeld.” En niet alleen arme mensen, maar mensen op elk economisch niveau.
Sommigen reageren door alle zelfvertrouwen te verliezen. Sociale bijeenkomsten ‘worden een beproeving die vermeden moet worden’. Hoe meer ze zich terugtrekken, hoe meer ze ‘onder hogere niveaus van angst en depressie lijden’.
"Anderen reageren heel anders op de grotere egodreiging van verraderlijke sociale vergelijkingen”, merken Wilkinson en Pickett op. “In plaats van bescheiden te zijn over prestaties en capaciteiten, pronken ze ermee.”
Narcisme wordt endemisch in zeer ongelijke samenlevingen, en de kwesties van dominantie en ondergeschiktheid die in ongelijke samenlevingen zoveel intenser worden, verergeren ook andere psychische aandoeningen en persoonlijkheidsstoornissen.
Het ergste van alles is misschien wel dat grotere ongelijkheid de “sociale relaties en betrokkenheid bij het gemeenschapsleven” ondermijnt waarvan onderzoekers “herhaaldelijk hebben aangetoond” dat ze gezondheid en geluk bepalen.
‘Door klassen- en statusverschillen krachtiger te maken’, vatten Wilkinson en Pickett samen, leidt de toenemende ongelijkheid ‘tot een achteruitgang van het gemeenschapsleven, een vermindering van de sociale mobiliteit, een toename van de segregatie van woningen en minder huwelijken tussen klassen.’
Onbedoelde gevolgen.
Laten we dus vooral debatteren over de onbedoelde gevolgen van gedurfde egalitaire hervormingsvoorstellen. Maar laten we daar niet bij blijven. Laten we ervoor zorgen dat het debat over deze voorstellen ook aandacht besteedt aan de onbedoelde gevolgen van het feit dat onze levens steeds ongelijker worden.
Sam Pizzigati is mede-redacteur van Inequality.org. Zijn nieuwste boek, De zaak voor een maximumloon, is zojuist gepubliceerd. Onder zijn andere boeken over slecht verdeelde inkomsten en rijkdom: De rijken winnen niet altijd: de vergeten triomf over plutocratie die de Amerikaanse middenklasse creëerde, 1900-1970. Volg hem op @Too_Much_Online.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Donerengerelateerde berichten
Geen gerelateerde posts.