Er is betoogd dat geweldloze strijd om bezette landen te bevrijden – zoals West-Papoea, Tibet, Palestina, Kanaky en de Westelijke Sahara – veel vaker is mislukt dan geslaagd, maar dat secessionistische strijd (die heeft geprobeerd grondgebied af te scheiden van een bestaande staat) om een nieuwe op te richten) die op geweldloze wijze zijn uitgevoerd, hebben altijd gefaald. Zie 'Waarom burgerlijk verzet werkt: de strategische logica van geweldloos conflict'. http://cup.columbia.edu/book/why-civil-resistance-works/9780231156820
Dit argument houdt echter onvoldoende rekening met één cruciale variabele: de kwaliteit van de geweldloze strategie die is toegepast. Gegeven het feit dat geen van de hierboven aangehaalde gevallen bijvoorbeeld ooit een alomvattende geweldloze strategie van bevrijding/afscheiding heeft gepland en vervolgens systematisch geïmplementeerd, is het juist om te constateren dat strijd die het gebruik van geweld grotendeels (maar niet noodzakelijkerwijs geheel) afwijst en vervolgens gebruik maken van een willekeurig gekozen en toegepaste reeks tactieken, waarvan de meeste niet gewelddadig zijn, ‘veel vaker hebben gefaald’ of ‘altijd hebben gefaald’ om het gewenste resultaat te bereiken.
In wezen is het falen een kwestie van strategie, en niet van geweldloosheid op zich. En als we er niet in slagen het probleem correct te identificeren, geven we ten onrechte de schuld voor het falen.
In het nieuwe boek van Jason MacLeod, 'Merdeka and the Morning Star: civil Resistance in West Papua',
http://www.uqp.uq.edu.au/Book.as/1374/Merdeka%20and%20the%20Morning%20Star-%20Civil%20Resistance%20in the failure to develop a comprehensive strategy of any kind, violent or nonviolent, to liberate West Papua is overwhelmingly evident. And MacLeod does an excellent job of identifying why this has happened as he provides us with an overview of the history and geopolitical circumstances of the occupation of West Papua as well as a history of the resistance, both violent and nonviolent, to this occupation. He then identifies what still needs to happen if Papuans are to develop and then effectively implement a comprehensive nonviolent strategy to achieve the richly textured and multifaceted merdeka to which they aspire.
MacLeod, een Australiër, heeft sinds 1991 enorm veel tijd in West-Papoea doorgebracht en de reden hiervoor wordt al vroeg in het boek uitgelegd met een meeslepend persoonlijk verhaal dat zijn betrokkenheid bij West-Papoea zowel focus als diepgang geeft. Hij is actief betrokken geweest bij hun strijd als student (leren over de geschiedenis en cultuur van West-Papoea), wetenschapper (het observeren en documenteren van de oorsprong en geschiedenis van de bezetting door sleutelpersoneel te interviewen en belangrijke documenten te lezen), meelevende adviseur en leraar. Hij heeft ook tijd doorgebracht in Indonesië en naar vele landen gereisd op zoek naar de kennis die nodig is om beter te begrijpen waarom Indonesië West-Papoea bezet, terwijl het grootste deel van de rest van de wereld de bezetting steunt of niets doet.
Net als alle bezettende machten, maar vooral een die een ‘mislukte staat’ op de grenslijn is, geeft de Indonesische elite niets om West-Papoea en behandelt ze het simpelweg als een hulpbron (vooral voor bos- en minerale producten die ze kan stelen en vervolgens exporteren) terwijl ze de Papoea’s onderwerpt. aan het gebruikelijke misbruik van de bezetting: gebrek aan politieke erkenning en participatie, staatsgeweld, discriminatie, racisme, economische marginalisering, grootschalige industriële ontwikkeling ten koste van traditionele landeigenaren, ontkenning van toegang tot gezondheidszorg, welzijn, onderwijs en andere mensenrechten, onbelemmerde migratie van Indonesiërs om de inheemse bevolking te verdrijven/verdunnen, evenals politie-, paramilitair en militair geweld, inclusief marteling, om de afwijkende meningen van Papoea te onderdrukken.
Bovendien zorgt de Indonesische elite er natuurlijk voor dat West-Papoea relatief geïsoleerd is van media-aandacht en toegang tot internationale agentschappen en diplomaten (hoewel het bekend is dat veel westerse staten zich verzetten tegen elke inheemse strijd voor zelfbeschikking, aangezien dit alleen maar vragen zou oproepen over hun eigen onderworpen inheemse bevolking).
Een belangrijk kenmerk van deze bezetting, dat de moeite waard is om te benadrukken, is het faciliteren door de Indonesische regering van de winning van hulpbronnen door grote transnationale bedrijven als Freeport-McMoRan/Rio Tinto en BP, naast een groot aantal anderen, waaronder een dicht netwerk van Chinese, Maleisische en Koreaanse bedrijven. hout- en mijnbouwbedrijven. In deze context is het ook de moeite waard om de corrupte betrokkenheid van de Indonesische politie en het leger bij de bezetting te vermelden door het veiligstellen van financiële smeergelden voor het bieden van 'veiligheid' aan deze bedrijven. Deze zeer winstgevende corruptie zorgt voor de enthousiaste medeplichtigheid en wreedheid van politie en leger ter ondersteuning van de bezetting.
Maar dit zijn niet de enige problemen, zoals MacLeod duidelijk maakt: ‘Er zijn ook aanzienlijke interne uitdagingen voor de beweging’, waaronder aanzienlijk wantrouwen en verdeeldheid tussen de verschillende partijen van het verzet, zowel binnen als buiten West-Papoea, gebrek aan middelen, inadequate politieke analyse, en gebrek aan strategische planning en coördinatie.
MacLeod merkt op dat West-Papoea in veel opzichten een worstcasescenario is: 'internationaal geïsoleerde en intern verdeelde inheemse volkeren die worden geconfronteerd met een genocidaal bezettingsleger'.
Niettemin ‘blijven de Papoea’s dromen, plannen maken en handelen in het nastreven van zelfbeschikking en dekolonisatie’ met aanzienlijke diplomatie, lobbywerk en juridisch werk op internationaal niveau (vooral onder Melanesische bondgenoten in de Stille Oceaan), een verscheidenheid aan lokale overwinningen via vrouwen- en acties van werknemers in West-Papoea en, met name, duidelijkheid en overeenstemming over de grondoorzaken van het conflict in West-Papoea.
Bovendien is er een opkomende consensus over het verlangen naar zelfbeschikking, respect voor hun rechten als inheemse volkeren, groter vertrouwen en eenheid onder de Papoea’s, gesymboliseerd door de vorming van de Verenigde Bevrijdingsbeweging voor West-Papoea in december 2014, en een geleidelijk opkomende consensus over de aard van hun bevrijdingsstrategie, waarbij veel prominente Papoea's hun pleidooi voor geweldloze strijd verwoorden en veel organisaties zich daar publiekelijk voor inzetten. In de woorden van dominee Benny Giay: 'Verzet zonder geweld is niet iets dat ons vreemd is, het maakt deel uit van onze geschiedenis'. En van dominee Herman Awom: 'Zelfs toen we gevangen zaten, probeerden we een geweldloze strijd te voeren.'
Het laatste deel van MacLeods boek geeft een overtuigende uitleg van hoe Papoea's systematisch de problemen zouden kunnen aanpakken waarmee ze worden geconfronteerd bij het ontwikkelen en implementeren van een alomvattende, geweldloze bevrijdingsstrategie. Het weerspiegelt het werk van een bedachtzame wetenschapper die goed heeft geluisterd naar de behoeften en ambities van de bevolking van West-Papoea, de vele obstakels kent en begrijpt die overwonnen moeten worden en die de literatuur over geweldloze strijd en op andere relevante terreinen heeft geraadpleegd. .
Het was in 1961 dat Papoea's voor het eerst hun Morgenstervlag hieven. Het is nog steeds illegaal om dit te doen. Zullen de Papoea's hun kostbare merdeka bereiken en de Morning Star-vlag vrijelijk boven West-Papoea zien wapperen? Niet zonder strijd. Maar de toewijding om die geweldloze strijd strategischer te maken is nog nooit zo duidelijk geweest. En het is deze inzet die het verschil zal maken. Op een dag zal West-Papoea vrij zijn.
Robert J. Burrowes zet zich zijn hele leven in voor het begrijpen en beëindigen van menselijk geweld. Hij heeft sinds 1966 uitgebreid onderzoek gedaan in een poging te begrijpen waarom mensen gewelddadig zijn en is sinds 1981 een geweldloze activist. Hij is auteur van 'The Strategy of Nonviolent Defense: A Gandhian Approach'. http://www.sunypress.edu/p-2176-the-strategy-of-nonviolent-defe.aspx Zijn e-mailadres is [e-mail beveiligd] en zijn website is http://robertjburrowes.wordpress.com
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren