Wanneer zal het Indiase publiek met miljoenen in opstand komen tegen zijn corrupte heersers à la Egypte of Tunesië? Wanneer zal het Indiase subcontinent getuige zijn van een massale opstand tegen de uitbuiting van de meerderheid door een decadente minderheidselite? Hoe lang zal het Indiase volk de stijgende prijzen, de schrijnende armoede, de welig tierende ziekten en de plundering van het land door zijn leiders blijven tolereren?
Dit zijn enkele van de vragen die herhaaldelijk worden gesteld door duizenden Indiërs die op de hoogte zijn van internationaal nieuws, op universiteiten en hogescholen via chatsessies op internet, sinds de inspirerende wind van verandering begin dit jaar in de Arabische wereld begon te waaien.
Deze vragen zijn heel natuurlijk, gezien de grote onvrede die al jaren onder de Indiase bevolking leeft. Het probleem is dat ze er wellicht ver naast zitten wat betreft hun hoop over wat er in de Arabische wereld gebeurt, en ook wat betreft hun begrip van waar India werkelijk om draait.
Om te beginnen: hoewel er geen twijfel over bestaat dat de verdrijving van dictators uit zowel Egypte als Tunesië historische gebeurtenissen zijn; het is nog te vroeg om te zeggen of het werkelijk revoluties zijn die de levens van hun gewone volk zullen veranderen. De duivel schuilt, zoals zij zeggen, in de details en er blijven twijfels bestaan over wat de huidige omwenteling zal betekenen in specifieke termen van sociale welvaart of democratische en politieke rechten.
In beide landen is de overgang naar nieuwe regimes bijvoorbeeld zeer zorgvuldig georkestreerd door het leger, waarbij dezelfde instelling de macht in handen heeft achter de vorige. De geschiedenis van het verraad van revoluties door slimme generaals die populistische retoriek spuwen en tegelijkertijd een nieuwe dictatuur smeden, is in de regio te lang om te vergeten.
Ten tweede hebben de Verenigde Staten de veranderingen in beide landen verwelkomd, nog een slecht teken, gezien de kwaadaardige rol die het land heeft gespeeld bij het overeind houden van de ene dictator na de andere in de regio. Amerikaanse politici die opkomen voor 'Vrijheid en vrijheid' hebben evenveel geloofwaardigheid als de bewering dat MacDonald een gezond en uitgebalanceerd dieet promoot. De waarheid is dat Uncle Sam het niet erg vindt – zoals Henry Kissinger het ooit kleurrijk uitdrukte – welke klootzak dan ook die aan de macht is, zolang er maar zeker van is dat hij 'onze klootzak' is.
Ten derde: zelfs als Egypte en Tunesië veranderen in liberale democratieën met regelmatige verkiezingen en scheiding van de machten tussen de wetgevende macht, de uitvoerende macht en de rechterlijke macht, zullen ze op zijn best gaan lijken op de vele democratieën in de ontwikkelingslanden. Zolang de regels die de accumulatie en vererving van rijkdom beheersen niet radicaal worden veranderd om een eerlijker verdeling van de hulpbronnen te garanderen, zal ook de macht altijd geconcentreerd blijven in een paar handen.
Als de demonstranten in de Arabische wereld niet voorzichtig en volhardend genoeg zijn, bestaat het gevaar dat ze net als India de 'grootste democratie' ter wereld kunnen worden! Wat dat werkelijk betekent, komen we later nog terug, maar eerst een verhaal over de moderne Indiase geschiedenis.
India's eigen grote, verenigde nationale beweging tegen geconcentreerd despotisme vond plaats in de tijd van hun strijd tegen de Britse koloniale overheersing. De aanwezigheid van één enkele, identificeerbare vijand hielp een breed scala aan strijdkrachten rond het subcontinent te mobiliseren, ook al onderstreepte de tragische opdeling van India en Pakistan ook de grote zwakheden ervan.
Het momentum van die grootse strijd bracht de kenmerken van de Indiase democratie voort, afgedekt door een liberale en progressieve grondwet, iets waar de Egyptenaren en Tunesiërs nu om vragen. Er kan geen twijfel bestaan over het belang en de prestaties van de Indiase antikoloniale beweging, maar dat is nu allemaal definitief voorbij.
In de afgelopen zestig jaar sinds de onafhankelijkheid is iedere moderne democratische instelling in het land langzaam maar zeker ontdaan van haar oorspronkelijke bedoelingen en waarden, gedegradeerd en zelfs vernietigd door een dodelijk huwelijk tussen gewetenloze politiek en onrechtmatig verkregen rijkdom. Een huwelijk dat bemiddeld wordt door het enorme staatsapparaat van de Indiase bureaucratie en politie en gegarandeerd wordt door het op twee na grootste staande leger ter wereld.
De goed opgeleide Indiase middenklasse, die de hoeders van de liberale democratie zouden kunnen zijn, heeft het te druk met het feesten op deze Big Fat Wedding-receptie van het zakenleven en de macht om er aandacht aan te besteden. Het is een gewetenloze gulzigheid die betaald wordt door de plundering van gewone Indiase mensen, die niet eens de restjes van deze orgie krijgen en eindeloos lijden, vaak een onmenselijk leven leiden of simpelweg in elkaar kruipen en sterven.
Velen protesteren ook en wat paradoxaal is, is dat hoewel de Indiase massa's misschien niet samen zijn in één grote nationale beweging, je overal mensen ook voortdurend ziet protesteren tegen dergelijk despotisme. Of het nu gaat om bewegingen tegen landroof door bedrijven, disfunctionele regeringen, regionale discriminatie of onderdrukking van etnische, religieuze en taalkundige minderheden, het Indiase publiek is voortdurend in opstand, maar verspreid.
Ze hebben geen enkel doelwit waarop ze hun woede kunnen uiten, omdat er te veel doelwitten zijn in een uitgestrekt en divers land als India, dat zo groot is als veel Egypte en Tunesië bij elkaar. Er zijn niet één maar honderden farao's zoals Hosni Mubaraks en Ben Alis verspreid over het hele land, die elk hun eigen despotische leengoed van zaken, politiek of feodale controle besturen.
De oppervlakkige concurrentie tussen deze verschillende farao's terwijl ze om de buit vechten, geeft gewone burgers wat ruimte tussen de benen van de dinosauriërs en de illusie dat er nog steeds een stukje democratie in het land over is. Maar als je goed om je heen kijkt, zie je meerdere kartels van politici, zakenlieden, feodale heren en staatsfunctionarissen die elkaar de rug toe krabben en elkaar ook nog eens redden.
Dit is wat de Indiase democratie is geworden: een coalitie van kolonialisten van eigen bodem die strijden om een geërfd imperium, maar die zorgvuldig zorgen voor volledige straffeloosheid voor elkaar. Geen enkele belangrijke politicus, zakenman of bureaucraat in het moderne India is ooit naar de gevangenis gegaan wegens corruptie of het bedriegen van het publiek van hun middelen of het herhaaldelijk organiseren van moorddadige rellen.
Tegelijkertijd barsten de 1356 gevangenissen in India uit hun voegen en zijn ze met meer dan 384,753 gevangenen overbevolkt, volgens cijfers van het National Bureau of Crime uit 2008. Hiervan wordt maar liefst tweederde berecht, het hoogste percentage van dit soort gevangenen waar dan ook ter wereld, wat wijst op een volledige ineenstorting van ons strafrechtsysteem.
De meeste hiervan komen uit de Dalit-, Adivasi- en moslimgemeenschappen, wat het racistische en discriminerende karakter van het huidige Indiase rijk onderstreept. Zoals Dr. Binayak Sen, de bekende gezondheids- en mensenrechtenactivist, heeft opgemerkt, zijn Dalits en Adivasi ook de grootste slachtoffers van de miljoenen sterfgevallen als gevolg van ondervoeding die elk jaar in het land plaatsvinden.
Bovenop al het andere zijn de Indiase heersers dus ook schuldig aan niets minder dan een stille, voortdurende genocide, waar de wereld een oogje dichtknijpt. Dat dr. Sen momenteel in de gevangenis zit, 'veroordeeld' is door een rechtbank in Raipur wegens 'opruiing' en de borgtocht is ontzegd door het Hooggerechtshof van Chhattisgarh, getuigt van de gevaren waarmee dissidenten in India vandaag de dag worden geconfronteerd als ze de waarheid spreken tegen de macht.
Het politieke proces en de veroordeling van Dr. Sen zelf, die wereldwijd veroordeeld worden, onderstreept ook de rotting van de Indiase rechterlijke macht, die de kern van onze democratie vormt. Op een paar eervolle uitzonderingen na is de rechterlijke macht van het land gereduceerd tot een stel mensen die geen hoofd, hart of geweten hebben, terwijl ze slaafs de krakende wielen van een koloniaal juridisch apparaat laten draaien ten behoeve van hun zakelijke en politieke beschermheren.
Dus hoe en wanneer zal India veranderen en wat betekent het om geïnspireerd te worden door de massale opstanden in Egypte, Tunesië of elders tegen het despotisme? De antwoorden zijn niet eenvoudig, aangezien de enorme omvang en diversiteit van het Indiase subcontinent betekent dat de lijst met grieven en eisen ook lang en gevarieerd zal zijn.
Maar het is mogelijk en zelfs absoluut noodzakelijk om gemeenschappelijke gronden te vinden om ook in een landelijke beweging samen te komen. De thema's van dit eenheidsfront moeten economische en sociale rechtvaardigheid zijn, respect voor de eisen van de diverse nationaliteiten van India, een einde aan de onheilige alliantie van zakelijke en politieke macht en een aandringen op het veranderen van de Indiase staat in dienaren van het volk in plaats van in de handen van het volk. Meesters die ze nu zijn geworden.
Om te beginnen zou een goede eis zijn dat de Indiase grondwet onmiddellijk ten uitvoer wordt gelegd, zowel naar de letter als naar de geest. Als de enige algemeen aanvaarde reeks regels die voortkomt uit de Indiase vrijheidsbeweging, is het beschermen van de grondwet de sleutel tot het bereiken en verdiepen van de Indiase democratie.
Opeenvolgende Indiase regeringen en agentschappen van de staat zijn de grootste overtreders van de grondwet geweest en zijn er niet in geslaagd de beginselen ervan hoog te houden, zoals blijkt uit de wijdverbreide armoede, corruptie en misbruik van fundamentele rechten in het land. India kan inderdaad alleen door Egypte of Tunesië worden geïnspireerd en ook een model voor hun toekomst worden als we een einde maken aan de straffeloosheid van onze eigen farao's en NU een werkelijk democratische republiek vestigen!
Satya Sagar is een schrijver, journalist en volksgezondheidsactivist, gevestigd in New Delhi. Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd]
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren