De Britse staat heeft deze week een belangrijke juridische verdediging ter bescherming van klimaatactivisten omvergeworpen. Het geloof in de verdediging van de toestemming heeft ertoe geleid dat jury’s activisten in strafrechtelijke schadezaken hebben vrijgesproken, tot grote woede van het establishment. de gevolgen van de klimaatverandering zouden in de toekomst ‘onaanvaardbaar’ zijn.
De ‘toestemming’-verdediging voerde aan dat activisten die zich bezighielden met het beschadigen van eigendommen, zoals het breken van de ramen van een in fossiele brandstoffen geïnvesteerde bank, oprecht geloofden dat de eigenaren van dat onroerend goed hun toestemming zouden hebben gegeven voor de actie als ze echt de redenen voor de actie zouden begrijpen. protesten, zoals de gevolgen van de klimaatverandering. Deze verdediging heeft met succes de jury's voor zich weten te winnen toen zij de catastrofale gevolgen van de klimaatverandering te zien kregen. Het verliezen van deze verdediging is een enorme klap voor zowel activisten die wachten op hun terechtzitting als voor het rechtssysteem als geheel, dat zich als wapen heeft ingezet tegen slachtoffers in plaats van tegen daders. Naar aanleiding van het advies van The Atlas Network, het schimmige netwerk van rechtse mondiale denktanks achter de recente criminalisering van protest in de ‘democratische’ wereldgebruikt de Britse regering haar politiemacht en rechtbanken om ‘eco-terroristen’ hard aan te pakken en tegelijkertijd meer vergunningen te verlenen voor olie- en gasexploratie in de Noordzee.
De effecten zijn doorgedrongen tot alle zetels van de Britse macht. Slechts enkele dagen na de uitspraak stond het onafhankelijke parlementslid voor North West Leicestershire, Andrew Bridgen, lid van de wetenschapsontkennende Net Zero Scrutiny Group, op in de Houses of Parliament en vergast: “Onafhankelijke wetenschappers hebben verklaard dat hogere koolstofdioxideniveaus gunstig zouden zijn voor het leven op de planeet door een grotere plantengroei… Kunnen we dus een debat voeren over overheidstijd over de kostenvoordelen van Net Zero voordat biljoenen ponden aan belastinggeld worden verspild ?”
En op dezelfde dag vertelde een afgevaardigde van de Britse regering de Verenigde Naties dat Groot-Brittannië kan nooit accepteren dat de natuur rechten heeft: “Het Britse standpunt is dat rechten alleen kunnen berusten bij rechtspersonen met rechtspersoonlijkheid. Wij accepteren niet dat rechten kunnen worden toegepast op de natuur of op Moeder Aarde. Hoewel we erkennen dat anderen dat ook doen, is het een fundamenteel principe voor Groot-Brittannië en een principe waar we niet van kunnen afwijken.”
Wat er in het Britse recht gebeurt, is van belang omdat het de basis vormt van rechtssystemen over de hele wereld. De wet, een levende erfenis van het Britse kolonialisme, valideerde de verkrachting van mensen en land, de diefstal van hulpbronnen en de hiërarchie van overheersing en onderdrukking. Het gaf mannen met pruiken het recht om andere mannen aan de ketting te leggen, en verleende wettelijke rechten aan bedrijven lang vóór mensen van kleur of vrouwen. Zonder enige betekenisvolle hervorming blijft de wet ongetwijfeld haar oorspronkelijke doel dienen: absolute macht toekennen aan een minderheid.
Dit immense geweld wordt verkleed als gerechtigheid. In Geweld en het Woord, rechtsgeleerde Robert Cover stelt dat de macht van de wet gebaseerd is op “de bereidheid om lichamen op het spel te zetten”: opsluiting. Hoe opvallend dat activisten vandaag de dag die taal ook gebruiken wanneer ze zich tegen de macht van de staat werpen. Cover stelt dat door dit eigen geweld te ontkennen, de wet niet in de echte wereld kan functioneren en in plaats daarvan “een ingebeelde toekomst aan de werkelijkheid oplegt”.
Dit verklaart waarom criminelen vrij rondlopen terwijl burgers gevangen zitten. De wet verkrijgt haar harde kracht door de bereidheid geweld te plegen; het handhaaft zijn zachte macht door die macht naar verluidt uit te oefenen om de orde te handhaven. Volgens de logica van de Wet zelf zijn gevallen van geweld afwijkingen in een anderszins functionerend systeem, omdat het gerechtigheid uitoefent. Maar als de macht van de wet zelf op geweld is gebaseerd, dan is geweld zeker geen afwijking, maar een aberratie noodzakelijke functie van dat systeem? En als geweld de functie is, welk recht heeft de wet dan om geweld te plegen? in naam van de bestelling? Het geweld ervan brengt geen orde tot stand als geweld de norm is. In plaats daarvan is het geweld niets meer dan een voortdurende onderdrukking en overheersing om absolute macht aan de minderheid te verlenen.
Dit is de reden waarom de wet er zo vaak niet in slaagt geweld te veroordelen. Dankzij de #MeToo beweging kennen we de verschrikkelijke prevalentie van seksueel geweld. Het is eenvoudigweg een realiteit voor de meeste vrouwen. Toch ligt in Engeland het veroordelingspercentage voor gerapporteerde verkrachtingen onder de 1%. Hoe kan de wet zo weinig voeling hebben met de werkelijkheid? Omdat het doet alsof geweld een gebrek is en geen kenmerk, en het adequaat veroordelen van gewelddadige daders zou dat wel doen erkennen de wereld in plaats van erop te projecteren. Het is veel gemakkelijker om een ingebeelde toekomst te beheersen dan de werkelijkheid; Het is veel gemakkelijker om slachtofferschap te ontkennen dan politiecriminaliteit.
De wet moet criminaliteit ontkennen, want criminaliteit definieert de staat in het Mondiale Noorden, het halfrond dat de meerderheidswereld heeft overvallen en geplunderd. Staatsmacht betekent toegang tot energie, idealiter een groot overschot, of het nu gaat om gestolen hulpbronnen, slavenarbeid of fossiele brandstoffen. Het verankeren van de wettelijke rechten van de natuur vormt een rechtstreekse uitdaging voor de toegang van de Britse staat tot de macht. Dit is de reden waarom het afwijzen van deze rechten een “fundamenteel principe is voor Groot-Brittannië en waarvan we niet kunnen afwijken.” De wet is afhankelijk van hiërarchieën en geweld om te kunnen functioneren, en het uitdagen van die onderdrukking dreigt de hele instelling op zichzelf neer te halen. Activisten die overeenstemming bereiken met een jury van hun gelijken ondermijnen ook de toegang van de Britse staat tot de macht, die voor het eerst werd verkregen door land van de meerderheid te stelen.
De Britse wet kan geweld niet criminaliseren omdat het een gewelddadige instelling is, die samenwerkt met het geweld van de staat, wiens macht afhangt van extractie en overheersing. Wij gaan terecht tekeer tegen het Amerikaanse imperialisme, maar de Britse wet is de slagader waar de artillerie doorheen stroomt, en haar toewijding aan onrecht wordt bij elke openbare vervolging onthuld.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren