Begin mei, toen Colin Powell op bezoek was in Israël en de bezette gebieden, had hij een ontmoeting met Mahmoud Abbas, de nieuwe Palestijnse premier, en afzonderlijk met een kleine groep activisten uit het maatschappelijk middenveld, waaronder Hanan Ashrawi en Mostapha Barghuti. Volgens Barghuti uitte Powell zijn verbazing en milde consternatie over de geautomatiseerde kaarten van de nederzettingen, het acht meter hoge hek en de tientallen controleposten van het Israëlische leger die het leven voor de Palestijnen zo moeilijk en de toekomst zo somber hebben gemaakt. Powells kijk op de Palestijnse werkelijkheid is op zijn zachtst gezegd gebrekkig, ondanks zijn verheven standpunt. Maar hij vroeg wel om materiaal om mee te nemen en, nog belangrijker, hij verzekerde de Palestijnen dat dezelfde inspanning die Bush in Irak had geleverd, gaat nu over tot de uitvoering van de routekaart. Ongeveer hetzelfde punt werd in de laatste dagen van mei door Bush zelf naar voren gebracht tijdens interviews die hij aan de Arabische media gaf, hoewel hij zoals gewoonlijk de nadruk legde op algemeenheden in plaats van iets specifieks. Hij had ontmoetingen met de Palestijnse en Israëlische leiders in Jordanië en eerder met de belangrijkste Arabische heersers, met uitzondering van de Syrische Bashir al-Asaad uiteraard. Dit alles maakt deel uit van wat nu lijkt op een grote Amerikaanse vooruitgang. Dat Ariel Sharon de routekaart heeft aanvaard (met voldoende bedenkingen om zijn aanvaarding te ondermijnen) lijkt veel goeds te voorspellen voor een levensvatbare Palestijnse staat.
De visie van Bush (het woord heeft een vreemde, dromerige toon in wat bedoeld is als een nuchter, definitief en uit drie fasen bestaand vredesplan) zou verwezenlijkt moeten worden door een geherstructureerde autoriteit, de eliminatie van alle geweld en ophitsing tegen Israëliërs, en de installatie van een regering die voldoet aan de eisen van Israël en het zogenaamde Kwartet (de VS, VN, EU en Rusland) dat het plan heeft opgesteld. Israël van zijn kant verbindt zich ertoe de humanitaire situatie te verbeteren, de beperkingen te versoepelen en de uitgaansverboden op te heffen, hoewel niet wordt gespecificeerd waar en wanneer. In juni 2003 zou fase één ook de ontmanteling van de laatste 60 nederzettingen op heuveltoppen omvatten (zogenaamde 'illegale buitenpostnederzettingen die sinds maart 2001 zijn opgericht), hoewel er niets wordt gezegd over het verwijderen van de andere, die verantwoordelijk zijn voor de 200,000 kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. en Gaza, om nog maar te zwijgen van de 200,000 extra in het geannexeerde Oost-Jeruzalem. Fase twee, beschreven als een overgang die loopt van juni tot december 2003, zal zich, nogal vreemd genoeg, concentreren op de ‘optie om een onafhankelijke Palestijnse staat te creëren met voorlopige grenzen en kenmerken van soevereiniteit’ – geen daarvan zijn gespecificeerd – culminerend in een internationaal conflict. conferentie om een Palestijnse staat goed te keuren en vervolgens te ‘creëren’, opnieuw met ‘voorlopige grenzen.’ Fase drie is om het conflict volledig te beëindigen, ook door middel van een internationale conferentie wiens taak het zal zijn om de neteligste kwesties van allemaal op te lossen: vluchtelingen , < <
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren