Vladimir Poetin is waarschijnlijk de meest populaire Russische leider die er ooit is geweest, met een fenomenale 80% in november 2015 in een onderzoek uitgevoerd door een team van Amerikaanse onderzoekers. Dit maakt hem vandaag de dag ontegensprekelijk de meest populaire wereldleider, hoewel je het tegenovergestelde zou denken gezien de manier waarop hij in het Westen routinematig wordt afgebeeld en gedemoniseerd.
Paradoxaal genoeg is de belangrijkste reden voor Poetins populariteit in Rusland dezelfde reden waarom hij zo verguisd wordt in de VS en West-Europa. Het komt neer op het simpele maar treffende feit dat Vladimir Poetin, als het om leiderschap en politieke nous gaat, aan het schaken is, terwijl zijn tegenhangers in Londen, Washington en Parijs dammen spelen.
Hiermee wordt niet de morele deugden van Nelson Mandela of de humanitaire instincten van Mahatma Gandhi aan de Russische leider toegeschreven. Maar hij is ook niet de karikatuur die regelmatig en heftig wordt beschreven in de Britse en Amerikaanse media. Poetin is geen slechterik die rechtstreeks uit een Bond-film komt, die in een griezelig kasteel ergens in het diepste Rusland zit en de wereldheerschappij beraamt. Voor dat soort ‘Masters of the Universe’ malarkey moet je naar het Witte Huis in Washington gaan, of misschien naar het CIA-hoofdkwartier in Langley, Virginia. Nee, de Russische president is een man die zijn vijand beter kent dan zijzelf, en die de waarheid begrijpt en in zich heeft opgenomen van de uitspraak van voormalig Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov: “Als je tussen wolven leeft, moet je je als een wolf gedragen.”
Wat de westerse ideologen en leden van het liberale commentariaat die in hun krantencolumns in de rij staan om hem aan te vallen, niet beseffen, om nog maar te zwijgen van het leger van auteurs die boeken hebben uitgebracht waarin Poetin als een latere Genghis Khan wordt geschilderd. , zijn de diepe littekens die in de Russische psyche zijn achtergelaten door de blootstelling van het land aan westerse vrijheid en democratie na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in de jaren negentig.
De Canadese journalist en auteur Naomi Klein legt het in forensisch detail uit in haar weergaloze werk: De schokdoctrine (Pinguïn, 2007). De impact van de vrije markt-shocktherapie op Rusland onder het presidentschap van Boris Jeltsin beschrijft Klein als volgt: “Bij afwezigheid van grote hongersnood, pest of strijd hebben zovelen nog nooit zoveel verloren in zo korte tijd. In 1998 was meer dan 80 procent van de Russische boerderijen failliet gegaan en waren ongeveer zeventigduizend staatsfabrieken gesloten, waardoor een werkloosheidsepidemie ontstond. In 1989, vóór de shocktherapie, leefden twee miljoen mensen in de Russische Federatie in armoede, met minder dan vier dollar per dag. Tegen de tijd dat de shocktherapeuten halverwege de jaren negentig hun ‘bittere medicijn’ hadden toegediend, leefden volgens de Wereldbank 2 miljoen Russen onder de armoedegrens.”
Klein onthult ook dat in 1994 het Russische zelfmoordcijfer was verdubbeld en de gewelddadige misdaad was verviervoudigd.
Gezien de verwoesting die de westerse vrijemarktgoeroes en hun Russische discipelen in die verschrikkelijke periode hebben aangericht op de Russische economie en samenleving, heeft het herstel van het land tot het punt waarop het nu in staat is de door Washington geleide unipolariteit te betwisten en te weerstaan, waar die voorheen ongecontroleerd bestond, als een verbluffende prestatie te beschouwen.
Poetin kwam in Rusland aan de macht dankzij zijn rol bij het gewelddadig onderdrukken van de Tsjetsjeense opstand, die begon te midden van de chaos van het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Het was een meedogenloos en bloedig conflict waarin ongetwijfeld wreedheden werden begaan, zoals in elk conflict, totdat de opstand uiteindelijk werd neergeslagen en het bevel van Moskou werd hersteld. De voormalige KGB-officier werd in de schijnwerpers gezet als een belangrijk lid van het team van Boris Jeltsin en werd gezien als een veilig paar handen, wat hem op het politieke toneel bracht en zijn eerste periode als president in 2000, na de dood van Jeltsin.
Sindsdien heeft Poetin gewerkt aan het herstel van de Russische economie, samen met het gevoel van nationale trots en prestige op het wereldtoneel. Het verlies van dat prestige als gevolg van de teloorgang van het Sovjettijdperk had een catastrofaal effect op de sociale cohesie in een land dat lange tijd trots was geweest op zijn prestaties, vooral op zijn rol bij het verslaan van de nazi's in de Tweede Wereldoorlog.
De nieuwe Russische president wordt gecrediteerd voor het terugbrengen van het land naar zijn vroegere status als een gerespecteerde macht die niet door het Westen kan en wil worden gepest. De poging om Georgië in 2008 als kattenpoot te gebruiken werd snel aangepakt, net als de poging om onlangs hetzelfde met Oekraïne te doen. Al deze onzin dat Poetin expansionistische doelstellingen heeft, is een poging om een rookgordijn over de expansionistische agenda van het Westen in Oost-Europa te werpen, met als doel een cordon sanitair rond Rusland in het nastreven van een Koude Oorlog-agenda.
De huidige baanbrekende rol van Rusland in het Midden-Oosten, samen met de meedogenloze economische groei en groeiende invloed van China, is het bewijs dat de dagen van unipolariteit en onbetwiste westerse hegemonie ten einde lopen. Meer dan welke andere factor dan ook ligt dit aan de basis van de irrationele Russofobie die in het Westen zo hartstochtelijk wordt uitgedragen.
Het dichtstbevolkte land van Europa is geen westerse kolonie of semi-kolonie en zal dat ook nooit zijn. Voor mensen die zich momenteel geen andere relatie met Rusland kunnen voorstellen dan die van een dodelijke of verslagen vijand: hoe eerder zij deze realiteit accepteren, hoe eerder de stabiliteit zal worden hersteld in landen als Oost-Europa en het Midden-Oosten.
Hoewel Vladimir Poetin en zijn regering niet zonder kritiek zijn – sterker nog, verre van dat – verbleken hun wandaden in vergelijking met de staat van dienst van de westerse regeringen in het vernietigen van het ene na het andere land. het Midden-Oosten, die leiding geeft aan een wereldeconomie die voor miljoenen mensen in binnen- en buitenland alleen maar ellende en wanhoop heeft gezaaid, wat in het proces heeft geleid tot de normalisering van crisis en chaos.
Hun daden zouden, zoals de man zei, alle duivels in de hel te schande maken.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Dit moest gezegd worden.