De moord op de weerloze 9-jarige Michael Brown op 18 augustus door Darren Wilson, politieagent uit Ferguson, was deprimerend bekend. Bijna honderd ongewapende zwarte mensen worden in de Verenigde Staten elk jaar door de politie vermoord. Weinig ondanks de vaak duistere omstandigheden van hun dood het nationale geweten in beroering brengen. Straffeloosheid van de politie is de norm, met één studies het vaststellen dat 99.8% van de 1,500 officieren die betrokken waren bij het doden van burgers nooit veroordeeld waren voor strafrechtelijke vervolging.
Dorian Johnson, de belangrijkste getuige van de schietpartij, vorderingen Agent Wilson schoot een gewonde Brown neer die zijn handen omhoog had gehouden ter overgave. Browns lijk stond vier uur op straat. Zwarten in Ferguson, Missouri, hebben dit al lang afgekeurd systematisch geweld in de handen van een vrijwel geheel blanke politiemacht. Ferguson, een buitenwijk van St. Louis, is sinds 74 verschoven van 63 procent blank naar 1990 procent Afro-Amerikaans. toegetakeld door de huizenmarkt en de economische neergang gedurende bijna tien jaar.
De moord op Brown heeft deze al lang sluimerende grieven tot protesten geleid. Maar weinigen waren voorbereid op wat daarna kwam. De politie van Ferguson, uitgerust met gepantserde voertuigen, sonische wapens, sluipschuttersgeweren, kogelvrije vesten en granaatwerpers, zwermde door de straten. vuren traangas, flitsgranaten, peppersprayballen en rubberen en houten kogels op burgers. “De reactie van de politie heeft Amerika geschokt”, schreef de krant New York Times. De politie rammelde in volle strijd en richtte automatische geweren op demonstranten met hun handen omhoog straten van Bagdad. Nadat verslaggevers waren aangevallen en gearresteerd, werd de Washington Post heeft zijn personeel voorzien van blauwe kogelvrije vesten met de opdruk ‘PRESS’, dezelfde uitrusting die wordt gebruikt op de slagvelden in het Midden-Oosten. Eén Britse krant stuurde zijn Afghanistan oorlogscorrespondent naar Ferguson om het geweld te verslaan.
Een welkome verrassing was dat de verontwaardiging onder de inwoners van Ferguson twee weken aanhield. Het is zeldzaam om aanhoudend uitdagend protest te zien in de Verenigde Staten. Ze hadden genoeg van het politiegeweld dat zo nonchalant is dat het schokkend is. Eén agent, in het volle zicht van videocamera's, richtte een geweer op ongewapende demonstranten en riep: "Ik zal je verdomme vermoorden."
Dergelijke beelden leidden tot een protest om de politie te demilitariseren. Washington heeft een grabbelton aan militaire hulp gecreëerd via het ‘1033-programma’, het Law Enforcement Support Office en subsidies van het Department of Homeland Security, waardoor lokale handhavingsinstanties drones, mijnbestendige voertuigen, gevechtsuitrusting en chemische wapens kunnen inpikken. Een groot deel hiervan werd van kracht na de aanslagen van 11 september, maar een deel ervan dateert van vóór de aanslagen, en het beëindigen ervan is niet zo eenvoudig.
Het weggooien van overtollig militair materieel zal niets veranderen aan de sociale houding die de politie zoveel speelruimte geeft dat ze in feite de wet is. De oorlog tegen drugs en de houding tegen de misdaad hebben geleid tot een minachting voor de burgerlijke vrijheden in Amerika, vooral de rechten van de verdachten en bij uitbreiding van hele gemeenschappen. De burgerlijke vrijheden zijn na 11 september zelfs nog verder verslechterd. In een sfeer waarin het publiek wordt gedwongen vrijheid in te ruilen voor veiligheid, floreert politiegeweld en gebrek aan verantwoordelijkheid, met of zonder militaire uitrusting.
Na de dood van Brown was het duidelijk dat de politie inbreuk maakte grondwettelijke rechten: persvrijheid, het gebruik van onredelijk geweld, het recht op vergadering en gelijke bescherming. Agenten uit Ferguson en omliggende gemeenschappen vertelden de demonstranten wanneer, waar en hoe ze konden demonstreren, waarbij ze velen arresteerden die betrokken waren bij vreedzame activiteiten. Minstens elf journalisten werden gearresteerd. De politie bedreigde en viel aan journalisten en demonstranten die interacties filmden. En er is een gedocumenteerd patroon van de politie van Ferguson die gebruik maakt van profilering, het aanhouden en arresteren van Afro-Amerikanen.
Gezien de systematische misdaden door de politie van Ferguson was de gouverneur van Missouri, Jay Nixon, medeplichtig aan hun wetteloosheid door hen niet onmiddellijk te vervangen. Nixon hield zich op de hielen en gebruikte halve maatregelen, zoals het inschakelen van een commandant van de staatspolitie met beperkte bevoegdheden en het inzetten van troepen van de Nationale Garde om de politie te beschermen. 10 dagen nadat het politiegeweld begon. Maar op geen enkel moment werd de lokale politie van de straat gestuurd. President Obama, wiens ambtseed het is om de grondwet te handhaven die terzijde is gelegd voordat hij uiteindelijk procureur-generaal Eric Holder naar Ferguson stuurt.
Gekozen functionarissen aarzelen omdat ze bang zijn de sociale macht van de politie in twijfel te trekken. Het is een gemeenplaats dat de politie alleen kan functioneren als het publiek zich door de politie laat controleren. Maar deze waarheid is voor velen verrassend, en wat er in Ferguson gebeurt is een... rebellie tegen dit bevel. De meeste Amerikanen steunen de politie in haar expliciete functie om eigendommen te beschermen en in haar impliciete functie om een sociale orde te beschermen die gebaseerd is op raciale en klassenhiërarchieën. Dit is geen abstractie. Een crowdfunding-webpagina voor Darren Wilson leverde bijna een bedrag op kwart miljoen dollar in donaties in minder dan een week en was schering en inslag opruiende opmerkingen. (EEN nieuwe fondsenwervingssite want Wilson werd opgericht met de steun van de politie van Ferguson en verdiende in twee dagen nog eens negentigduizend dollar.)
Eén persoon die honderd dollar doneerde schreef: “Ik bedank alle politie, jullie zijn de ‘Thin Blue Line’ die normale Amerikanen beschermt tegen agressieve en primitieve wilden.” Die zin vat kort en bondig de reactionaire kijk op de Amerikaanse geschiedenis samen. Alleen staatsgeweld houdt de beschaving veilig. ‘Getiteld primitieve wilden’ propt drie raciale stereotypen samen: de welvaartskoningin, achterlijke Afrikanen en onbeschaafde inboorlingen. ‘Normale’ Amerikanen zijn ongetwijfeld net zo blank als andere opmerkingen duidelijk gemaakt. Brown was een ‘ding’, een ‘misdadiger’ en ‘een verspilling van goede munitie’. “Zwarten [gebruiken] elk excuus in het boek om te plunderen en oproer te maken.” Eén persoon spoorde aan: ‘Word wakker, wit Amerika.’ Een ander zei: “Alle zichzelf respecterende blanken hebben een morele verantwoordelijkheid om ons groeiende aantal martelaren te steunen voor het mislukte experiment dat diversiteit heet.”
De racistisch geladen agressie onthult de holheid van het tijdperk van Obama. In 2008 presenteerde Obama zichzelf als een avatar van een postraciaal Amerika. Hoe meer hij hierin slaagde, hoe meer het bewees dat Amerika had gezegevierd over zijn racistische erfenis. Liberalen omarmden deze fantasie omdat ze zichzelf via Obama als goed, rechtvaardig en vrij van vooroordelen konden zien. Maar de post-raciale ideologie maakte Obama onmachtig om het structurele racisme dat nog steeds in Amerika bestaat, het hoofd te bieden. Blanke liberalen zijn niet minder medeplichtig dan blanke conservatieven bij het ondersteunen en profiteren van de economische en sociale macht die zij verwerven door gescheiden huisvesting, onderwijs en werkgelegenheid. Conservatieven erkennen eerder dat de rol van de politie erin bestaat dit bevel af te dwingen. De twee keren dat Obama zich uitsprak over door de staat gesanctioneerd geweld tegen zwarten, de arrestatie van Harvard-professor Henry Louis Gates jr., wegens inbraak in zijn eigen huis en het stalken en vermoorden van een ongewapende Trayvon Martin door een burgerwacht, werd Obama tegemoet getreden met spot door rechts en stilte door de meeste liberalen.
Obama heeft zijn lesje geleerd. Hij had niets te winnen bij de confrontatie met racisme, omdat zijn macht gebaseerd was op het ontkennen, en niet op het confronteren, van de manier waarop Amerika verdeeld is door ras en klasse. Als hij dit tijdens zijn eerste presidentsverkiezingen met succes had aangevochten, wat geen sinecure is, zou dat een georganiseerde sociale basis hebben bijeengebracht om de blanke reactionaire reactie op Ferguson tegen te gaan. In plaats daarvan ging Obama in stilte op vakantie naar Martha's Vineyard, de zomerschans voor de Amerikaanse elite, en nam vijf dagen de tijd om een verklaring af te leggen die luidde:toon doof en teleurstellend. '
Als Obama het voor de hand liggende zou verklaren – dat de politie de architecten is van het geweld in Ferguson, dat zij optreden als een bezettingsleger jegens de zwarten daar, en dat niet-gereconstrueerd racisme springlevend is – zou dit een enorme terugslag veroorzaken onder veel blanken, en ook een behoorlijk aantal Aziaten en Latino's.
Het terugbrengen van de kwestie van politiegeweld in Amerika tot de apparatuur die zij gebruiken, kan gemakkelijk averechts werken. Hoewel het een echte strijd zal zijn om de gepantserde voertuigen, kogelvrije vesten, machinegeweren en chemische wapens op de plank te leggen, is dat maar een klein deel van de strijd. Het verwijderen van alle militaire uitrusting zal de politie niet op magische wijze transformeren in officiersvriendelijk in een patrouillewagen uit de jaren vijftig. Er zal geen einde komen aan het racistische toezicht en de profilering, noch zullen de brede licenties die de samenleving, de rechtbanken en de media hen geven.
Ik heb de NYPD 25 jaar lang in actie gezien. Ze vertrouwen zelden op militaire wapens, hoewel ze waarschijnlijk alle denkbare wapens hebben. Het politiekorps van New York is slim. Het inzetten van tanks, zoals ze ooit in 1995 deden als machtsvertoon tegen krakers, lijkt slecht voor het toerisme. Het gebruik van traangas, rubberen kogels of andere ‘minder dodelijke’ wapens is een no-go, gezien het aantal bankiers en leidinggevenden dat geraakt kan worden. Zoals waarnemers van Occupy Wall Street zagen, gebruikte de politie ouderwetse vuisten en knuppels om demonstranten te bashen. Ik sprak met een verslaggever die tijdens een Occupy-protest agenten zag die geboeide activisten bebloedden achter in een politiebusje.
Maar het meest verwoestende wapen dat de NYPD heeft, is een beleid: stoppen en fouilleren. Sinds 2002 staat de NYPD onder gerechtelijk bevel om gegevens over deze kwestie te verzamelen, samen te stellen en openbaar te maken stop-en-fouilleren. Volgens eigen gegevens heeft de NYPD de grondwettelijke rechten van honderdduizenden zwarte en latino-mannen geschonden. Ze worden op onevenredige wijze tegengehouden in vergelijking met blanken: als er een bevel tegen hen is, hebben ze een wapen of smokkelwaar, hebben ze een misdaad gepleegd of bevinden ze zich in een gebied met veel criminaliteit. De enige manier om de enorme ongelijkheid te verklaren is dat het beleid racistisch is. Stop en fouilleer er van uit dat zwarte en latino-mannen criminele verdachten waren, uitsluitend op basis van hun ras. In 2010 zou voormalig NYPD-commissaris Ray Kelly ronduit tegen de gekozen functionarissen van de staat New York hebben gezegd dat de politie doelbewust gericht jonge zwarte en latino mannen omdat “hij hen angst wilde inboezemen, elke keer dat ze hun huis verlieten, konden ze door de politie worden tegengehouden.”
De afgelopen tien jaar is in New York een beweging bijeengekomen om een einde te maken aan het racistische politieoptreden dat verwoestingen heeft veroorzaakt tienduizenden levens door onschuldige mannen naar de gevangenis te sturen of voor niets anders dan het bezitten van een beetje marihuana. Er werden nog meer rechterlijke bevelen uitgevaardigd. Veel media riepen op tot een einde aan het stoppen en fouilleren, en Bill de Blasio won het burgemeesterschap in 2013 door van het beleid een campagnekwestie te maken. Toen De Blasio eenmaal zegevierde, maakte hij veel supporters boos Bill Bratton opnieuw in dienst nemen als NYPD-commissaris, die in de jaren negentig het twijfelachtige ‘broken windows’-politiebeleid instelde. Stoppen en fouilleren lijkt te hebben plaatsgevonden liet vallen met 90 procent ten opzichte van de piek van 685,000 stops in 2011. Maar zwarte en latino-mannen worden nog steeds onevenredig vaak het doelwit. Bovendien richt Brattons focus op overtredingen zoals het hanteren van pannen, het roken van wiet, graffiti en het overstappen op metrokaartjes zich bewust ook op minderheden. In drie overwegend zwarte en latino-wijken in Brooklyn, meer dan 50,000 dagvaardingen zijn tussen 2001 en 2013 uitgegeven voor fietsen op trottoirs. Daar hoef ik me in Manhattan, waar ik woon, nooit zorgen over te maken. Fietsers op trottoirs – waarvan er veel zijn – in de spierwitte wijken Tribeca en het financiële district ontvingen in dezelfde periode slechts 325 kaartjes. Door deze ‘misdaad’ centraal te stellen in het politiewerk zullen veel meer gekleurde jonge mannen rechtstreeks de gevangenis in gaan.
Eenmaal verstrikt in het strafrechtsysteem, hebben zwarte en latino-mannen minder middelen om hun onschuld te bewijzen en is de kans kleiner dat ze clementie ontvangen. Kaartjes resulteren vaak in arrestatiebevelen, gevangenisstraffen en permanente strafregisters die de kansen op werkgelegenheid, onderwijs en huisvesting verminderen. Ook al is er een einde gekomen aan het stoppen en fouilleren, de ene racistische politiepraktijk is vervangen door een andere. Brattons beleid om politie te sturen om op zoek te gaan naar kleine overlast en hen quota op te leggen voor arrestaties, zoals de NYPD naar verluidt doet, garandeert onnodige en vijandige ontmoetingen. Op Staten Island richtte de politie zich op 17 juli op Eric Garner omdat hij betrokken was bij het beëindigen van een gevecht. Op elk punt escaleerde de politie de confrontatie en viel uiteindelijk op hem af, waardoor de 43-jarige vader van zes kinderen stikte.
Donna Liebermann, uitvoerend directeur van de New York Civil Liberties Union, zegt: “We moeten een einde maken aan het soort politiefilosofie dat zegt dat het oké is om preventieve, detentie-achtige tactieken toe te passen.”
Dat is wat werkelijk op het spel staat bij de demilitarisering van de politie. Ongetwijfeld maken militaire wapens groter geweld tegen het publiek mogelijk, net zoals een enorm staand leger Amerikaanse oorlogen in het buitenland mogelijk maakt. Maar het was de post-9/11-mentaliteit van de preventieve oorlog die alle tanks, vliegtuigen en raketten in beweging bracht.
De mentaliteit moet veranderen, een mentaliteit die zegt dat de politie speelruimte moet hebben en geen toezicht, want telkens wanneer er ‘excessen’ plaatsvinden, zoals de moord op Michael Brown (of Eric Garner, Oscar Grant, Trayvon Martin, Sean Bell, Amadou Diallo en duizenden anderen ), dient het preventieve politieoptreden nog steeds de grotere zaak van het bewaren van de vrede in de bestaande sociale orde.
Haal de militaire wapens weg van de politie van Ferguson en ze zullen nog steeds een bezettingsleger zijn voor de zwarte gemeenschap daar. Veel Amerikanen willen dat zo houden. Ze hebben de mentaliteit dat zwarten en latino's een bedreiging vormen en moeten worden ingeperkt. Dat is wat de politie in staat stelt om met militaire wapens en uitrusting de straat op te gaan. Het beëindigen van deze mentaliteit is wat de uit de hand gelopen politiediensten zal tegenhouden en hun speelgoed niet zal wegnemen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Ja meneer. Ik ben blij om te zien dat je het “snapt”. Hoe doorbreek je deze vicieuze cirkel? Hoe moet men degenen antwoorden die het verband tussen kleur en misdaad aanhalen om racisme te rechtvaardigen? Racisten hebben de cijfers aan hun kant. De stad Ferguson veranderde niet; dezelfde gebouwen, dezelfde bedrijven, dezelfde parken, dezelfde scholen enz. De raciale samenstelling veranderde. Statistisch gezien is Ferguson een KKK-droom die uitkomt: “Kijk eens wat er gebeurt als de duisteren binnenkomen”. Er zijn genoeg arme blanke mensen in dit land. Bezoek de Appalachen; huizen zonder binnenleidingen, geen centrale HVAC, kinderen met vodden aan hun voeten in de winter. Maar geen geweld. Dit is bovenal een cultureel defect van de zwarte gemeenschap. Booser en gewelddadiger worden zal het probleem niet oplossen. Marcheren gaat dit niet oplossen. Door steeds bozer en gewelddadiger te worden, gaat de KKK op sociaal-economische profeten lijken. HET VALIDEERT HUN VERHAAL. Uit liefde voor God, zwarte mensen, stop met het valideren van hun verhaal.