Zoals ik in heb aangegeven eerdere recensiesIcarus, de filmdistributeur uit New York, is veruit de belangrijkste bron van antikapitalistische documentaires. In overeenstemming met hun engagement voor klassenstrijdcinema, scherpt ‘Time Thieves’, hun nieuwste film, aan op de manieren waarop het kapitalistische systeem ons tot slaven van de klok maakt.
Toen ik begin jaren zeventig bij een bank in Boston werkte, plakte ik de woorden van Marx op de muur van mijn cel:
De arbeider voelt zich daarom alleen buiten zijn werk, en voelt zich in zijn werk buiten zichzelf. Hij voelt zich thuis als hij niet werkt, en als hij werkt voelt hij zich niet thuis. Zijn arbeid is daarom niet vrijwillig, maar gedwongen; het is dwangarbeid. Het is dus niet de bevrediging van een behoefte; het is slechts een middel om externe behoeften te bevredigen.
–Economische en filosofische manuscripten uit 1844
Aan het begin van “Time Thieves” zien we mensen van alle leeftijden op hun gemak genieten. Na ongeveer een minuut zien we een andere dwarsdoorsnede van de mensheid naar het werk of naar school sjokken, zoals verteller Sarah Davidson opmerkt: “Onder het kapitalisme is tijd een hulpbron geworden met een enorme economische waarde. En degenen die ervan profiteren, willen zoveel mogelijk van onze tijd. Ze stelen het zelfs van ons.”
Regisseur Cosima Dannoritzer begint met het tonen van de chaos die ontstaat wanneer een nieuw restaurant wordt geopend dat als volledig personeelsloos wordt aangekondigd. Klanten besparen geld door de maaltijden zelf te bereiden, en gaan daarmee een stap verder dan de automaten die in de jaren dertig tot en met vijftig een hoogtij vierden. In de keuken is het een wonder dat degenen die werden opgelicht om dit uit te proberen, geen vinger verloren of derdegraads brandwonden opliepen. Ik zeg opgelicht omdat we al snel vernemen dat een vakbond voor restaurantarbeiders de hele zaak in scène heeft gezet om te illustreren hoe belangrijk het is om opgeleide professionals te hebben die het werk doen.
Hoewel dit een extreem geval is, hoe ver zijn we verwijderd van Jeff Bezos’ geautomatiseerde versie van Whole Foods, terwijl je alleen maar een smartphone nodig hebt en de bereidheid om het werk te doen dat klerken gewoonlijk doen, maar dan zonder betaling? Ik proefde voor het eerst van deze werkloze toekomst toen ik Tarantino’s nieuwste film ging zien in een bioscoop op West 23.rd Straat. Er waren alleen kaartautomaten in de lobby die op geldautomaten leken. Het had me misschien bespaard in de rij te staan om een kaartje te kopen, maar ik kreeg niet betaald voor mijn werk, hoe minimaal het ook was.
Dit is waarschijnlijk de meest onschuldige manier waarop uw vrije arbeid bijdraagt aan de kapitalistische winst. De rest van de film is gewijd aan het tonen van veel sinistere voorbeelden.
We leren over de lange uren die sommige ingenieurs die voor een Japans bedrijf werken, maken om gelijke tred te houden met hun werkdruk. Het bedrijf besloot pas tot kalmte te komen toen de werknemers 's ochtends met glazige ogen en duizelig binnenkwamen nadat ze in de vroege ochtenduren onbetaald overwerk hadden verricht in een poging een project op tijd af te ronden. Om ze tijdens de normale werkuren productiever te maken, sloot het bedrijf na 7 uur de internettoegang en de elektriciteit af. Dit weerhield de arbeiders er niet van wanhopig gelijke tred te houden. Ze brachten zaklampen en draagbare routers mee en gingen door.
Terwijl ingenieurs en computerprogrammeurs notoir enthousiast zijn, namen andere werknemers in meer vervreemdende beroepen andere maatregelen om van de tredmolen af te komen, namelijk zelfmoord. De Japanners noemden dit Karoshiof overlijden door overwerk. Een restaurantmanager die gedwongen werd om 18 uur per dag te werken, kon het niet langer verdragen en sprong uit het raam op de bovenste verdieping van een kantoorgebouw.
We ontmoeten immigrantenpluimveearbeiders in de VS die tijdens hun werk elke minuut voortdurend in de gaten werden gehouden, ook op camerabeelden op weg naar een toilet, waar hun notulen nauwlettend werden gevolgd. Dit maakte deel uit van een productiesysteem dat was ontworpen om zowel de arbeiders als de dieren die ze slachtten net zo streng onder controle te houden als die in Fritz Langs ‘Metropolis’, een film die zijn tijd ver vooruit was.
Om de arbeiders aan de ijzeren regel van de klok te onderwerpen, is het noodzakelijk om van de tijdwaarneming op voorhand een aanvulling op het kapitalistische systeem te maken. Een zandloper is niet geschikt om de activiteit in een 19 te metenth eeuw Manchester textielfabriek.
Onder de deskundigen van wie we in deze opzienbarende documentaire te horen zijn, is Robert Levine, de auteur van 'A Geography of Time'. Hij wijst erop dat er pas in 1883 standaardtijd bestond. Verschillende steden hadden hun eigen tijdsbestekken. Dit maakte niet zoveel uit voor degenen die in een bepaalde stad woonden, maar toen transportsystemen over het hele land of over de oceaan de norm werden naarmate het kapitalisme zich ontwikkelde, vormde het een obstakel voor voorspelbare en efficiënte resultaten. In één geval botste een trein die vanuit Chicago vertrok op een trein die vanuit New York vertrok op een stuk spoor dat alleen eenrichtingsverkeer toestond dat werd gecoördineerd via telegraafcommunicatie. In een bijzonder slecht jaar waren er 180 van dergelijke ongevallen. Als onderdeel van de verhalende kracht van de film zien we archiefbeelden van de nasleep ervan.
Uiteindelijk werd erkend dat tijd wereldwijd gestandaardiseerd moest worden. De Eiffeltoren straalde een signaal uit dat de dag wereldwijd om 12 uur was begonnen en lokale deelnemers aan dit systeem registreerden dit op een ‘tijdbal’ die overal in de stad zichtbaar was. Je kunt er nog steeds één zien bij het Titanic Memorial, een vuurtoren op de kruising van Fulton en Pearl in Lower Manhattan.
Tegenwoordig gebeurt tijdbeheer via atoomklokken die tot op de miljoenste seconde nauwkeurig zijn.
In hoofdstuk 10 van Het Kapitaal, getiteld ‘De werkdag’, beschrijft Marx het belang van het beheersen van de tijd die arbeiders doorbrachten in de helse textielfabrieken van zijn tijd.
Kapitaal is dode arbeid, die net als een vampier alleen leeft door levende arbeid op te zuigen, en hoe meer arbeid het opzuigt. De tijd waarin de arbeider werkt, is de tijd waarin de kapitalist de arbeidskracht consumeert die hij van hem heeft gekocht.
Als de arbeider zijn beschikbare tijd voor zichzelf consumeert, berooft hij de kapitalist.
Naarmate de decennia verstreken sinds Marx deze woorden schreef, investeerde de burgerij zwaar in ‘wetenschappelijke’ methoden die de tanden van de vampier konden aanscherpen.
Een van de grootste doorbraken was de prikklok, die slechts vijf jaar na de wereldwijde invoering van de standaardtijd werd uitgevonden. De twee vooruitgangen in de kapitalistische controle sloten perfect op elkaar aan. De standaardtijd maakte het mogelijk de mondiale handel en het transport te reguleren, en de prikklok maakte het mogelijk de mensen te reguleren die de goederen produceerden die door stoomschepen en locomotieven werden vervoerd.
De bazen waren altijd op zoek naar manieren om werknemers nog meer op robots te laten lijken. Het was aan Frank en Lilian Gilbreth om methoden te bedenken die vandaag de dag universeel zijn geworden in de massaproductie, zelfs zo ver dat de magazijnmedewerkers van Amazon het gevoel kregen dat ze in de 9th cirkel van de hel. Het waren ‘efficiëntie-experts’ wier onderzoek naar tijdbeweging resulteerde in productiviteitswinst voor de baas, zelfs als het werknemers met het carpaletunnelsyndroom, verbrijzelde zenuwen, bloedige ongelukken en al de rest achterliet. De Gilbreths hoopten alleen de bewegingen van buitenaf te verminderen door middel van ergonomisch ontworpen werkruimtes, maar de kapitalisten die hun methoden introduceerden, hebben nooit de noodzaak overwogen om de arbeiders in staat te stellen een taak binnen een redelijke tijd uit te voeren. Als je Charlie Chaplin maniakaal door de straat hebt zien lopen met een moersleutel in elke hand terwijl hij probeerde de knopen van een vrouwenjurk aan te draaien in 'Modern Times', dan krijg je een idee van de effecten die tijdbewegingsstudies kunnen veroorzaken. .
Ik ben er zeker van dat als je ‘Time Thieves’ ziet, je eraan herinnerd zult worden hoe deze dingen een rol spelen, waar je ook woont. Eind jaren tachtig maakte ik een paar reizen naar Nicaragua om een behoefteanalyse uit te voeren voor Tecnica, het technische hulpproject om de Sandinisten te helpen. Als we om 1980 uur een bijeenkomst zouden organiseren voor een ambtenaar van het ministerie, zouden we begrijpen dat ze mogelijk op ‘Nicaraguaanse tijd’ zouden werken, wat betekende dat ze om 10 uur of zelfs later zouden kunnen verschijnen. Ze hebben zich nooit verontschuldigd, omdat dat de manier was waarop de dingen werkten in Nicaragua, waar tijdbewegingsstudies, prikklokken, enz. nooit een rol speelden in een agrarische samenleving. Toen de bijeenkomst eenmaal begon, waren ze echter zo ernstig als een hartaanval, zoals Michael Urmann, de oprichter van Tecnica, placht te zeggen.
Toen ik terugkwam in New York, rapporteerde ik aan mijn baan als databasebeheerder bij Goldman-Sachs. Daar stond tijd gelijk aan geld. Ik droeg een pieper en raakte gewend aan telefoontjes laat in de nacht. Dat kon ik verdragen, maar ik raakte er nooit aan gewend dat collega-programmeurs naar mij keken als ik om 5 uur vertrok. Net als de Japanse ingenieurs hadden ze een 'can do'-mentaliteit die gepaard ging met hun identificatie met een bedrijf dat ik haatte. Afgezien van mijn gevoelens voor het bedrijf, werkte ik op dat moment al twintig jaar in de informatiesystemen en had ik in de loop der jaren meer onbetaalde overuren gemaakt dan ik als programmeur had gedaan. Ik bevond me op een punt in mijn leven waarop vrije tijd veel voor mij betekende, vooral toen deze werd besteed aan het werven van ingenieurs en programmeurs voor werk in Nicaragua.
In 1967 publiceerde E.P. Thompson schreef een artikel voor het tijdschrift “Past and Present” met de titel “Tijd, werkdiscipline en industrieel kapitalisme’, dat is gelukkig hier te lezen. Het geeft een uitgebreid historisch overzicht van hoe we op deze loopband terecht zijn gekomen.
Om te beginnen hadden pre-klasse samenlevingen een ander begrip van tijd dan wij. De Nuers van Ethiopië, een nomadisch veeteeltvolk, hebben een ‘veeklok’, de ronde van pastorale taken die hun dag bepalen. De Nandi-bevolking in Kenia, die ook nomadische veehouders zijn, verdeelt hun dag in halve uren, waarbij 5-5 uur wordt begrepen als wanneer ossen gaan grazen, en 30-7 uur voor de geiten die gaan grazen. , enz. De inboorlingen van Cross River in Nigeria zeiden naar verluidt dingen als ‘de man stierf in minder dan de tijd waarin de maïs nog niet volledig geroosterd is.’ (Minder dan 7 minuten).
Snel vooruit naar de 18th eeuw en alles is veranderd, tenminste waar de boeren in proletariërs zijn veranderd als gevolg van de Enclosure Act of, in Afrika, door simpelweg mannen en vrouwen onder schot in mijnen en plantages te dwingen.
In Engeland was tijddiefstal het verst gevorderd. De man die eigenaar was van Crowley Iron Works vond het in 1700 nodig om een intern wetboek van strafrecht van 100,000 woorden te schrijven om de arbeiders in het gareel te houden.
Vanaf bestelling 40:
Ik ben door allerlei mensen die met de medeweten van de klerken overdag werkten op vreselijke wijze bedrogen en voor veel meer tijd betaald dan ik met een goed geweten had moeten doen, en de laagheid en het verraad van diverse klerken was zo groot dat ze de traagheid en nalatigheid van degenen die per dag worden betaald….
Vanaf bestelling 103:
Sommigen hebben zich een soort recht op loyaliteit voorgewend, waarbij ze dachten aan hun bereidheid en vermogen om in minder tijd voldoende te doen dan anderen. Anderen zijn zo dwaas geweest om te denken dat louter aanwezigheid zonder in het bedrijfsleven betrokken te zijn voldoende is. Anderen zijn zo onbeschaamd dat ze roemen in hun gemeenheid en anderen prijzen voor hun ijver….
Om ervoor te zorgen dat luiheid en gemeenheid worden opgespoord en de rechtvaardigen en ijverigen worden beloond, heb ik gedacht dat het mogelijk is om een tijdsrekening te maken door een Monitor, en de opdracht te geven, en deze wordt hierbij bevolen en verklaard van 5 tot 8 en van 7 tot Io is vijftien uur, waarvan neem ik? voor ontbijt, diner etc. Er zal dan dertien en een half uur nette bediening zijn….
Er is niet veel veranderd door het bewijs van het Amazon-magazijn:
Magazijnmedewerkers van Amazon worden gedwongen om in flessen te plassen of hun toiletpauzes volledig achterwege te laten omdat de eisen aan vervulling te hoog zijn, aldus journalist James Bloodworth, die undercover ging als Amazon-medewerker voor zijn boek: Aangeworven: zes maanden undercover in Groot-Brittannië met lage lonen. De doelstellingen zijn naar verluidt exponentieel toegenomen, zeggen werknemers in a nieuwe enquête die dit weekend zijn onthuld, en als gevolg daarvan voelen ze zich onder druk gezet en gestrest om de nieuwe doelen te bereiken.
‘Time Thieves’ is een essentiële kijkervaring om te begrijpen hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren. Momenteel wordt de film op de markt gebracht aan instellingen zoals universiteiten en bibliotheken Icarus. Ik dring er bij degenen die in een positie verkeren om een dergelijke aankoop te doen, op aan dit te doen, aangezien de film van grote waarde zal zijn voor studenten sociologie en politieke wetenschappen die proberen een klassenanalyse te ontwikkelen van een samenleving die in verval is geraakt. Misschien komt de film uiteindelijk wel beschikbaar Ovidius, een consortium van distributeurs van dergelijke films waartoe ook Icarus behoort. Ovid is een zeer redelijk geprijsde streamingdienst voor documentaires, anderstalige films en indieproducties die van groot belang zouden zijn voor CounterPunchers. Ik heb in de loop der jaren veel van de films beoordeeld die daar te huur zijn en kan ze niet méér aanbevelen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren