De afgelopen dagen hebben er meer bloedbaden plaatsgevonden in het land Palestina/Israël dan in de voorgaande 31 maanden van conflict. En als de retoriek van Hamas en de Israëlische regering serieus moet worden genomen (en dat zou ook zo moeten zijn), zullen er de komende dagen nog veel meer bloedvergieten plaatsvinden.
Begin deze week lanceerden Palestijnse milities een tweetal zorgvuldig gerichte Palestijnse aanvallen op Israëlisch militair personeel dat actief betrokken was bij bezettingsoperaties. Israël reageerde door slordige represailles te lanceren, waarbij ongeveer twintig Palestijnse burgers om het leven kwamen en tientallen anderen gewond raakten. Hoewel deze aanvallen naar verluidt gericht waren tegen leiders van Hamas, zorgde het gebruik van raketten vanuit helikopters in bevolkte gebieden ervoor dat de aanvallen een terroristisch karakter kregen. Deze spectaculaire aanvallen overschaduwden de talrijke moorden die in dezelfde periode door het Israëlische leger elders in Palestina werden gepleegd.
In een volkomen voorspelbare reactie keerde Hamas terug naar het aanvallen van Israëlische burgers, waarbij 16 mensen omkwamen in een bus in Jeruzalem, en beloofde dat burgers opnieuw het voornaamste doelwit zouden zijn voor wraakaanvallen, zo ver dat het alle buitenlanders waarschuwde Israël onmiddellijk te verlaten. Van zijn kant heeft Sharon naar verluidt zijn troepen bevolen om “Hamas met alle mogelijke middelen te verpletteren.”
Er zijn extremisten aan beide kanten van dit conflict. In Palestina zijn het de gemarginaliseerde milities, met groeiende steun van de bevolking, die illegale aanvallen uitvoeren op Israëlische burgers. Aan Israëlische kant domineren de extremisten elk bestuursniveau, met groeiende steun van de VS en Joodse Israëli's, die illegale aanvallen uitvoeren op Palestijnse burgers.
De aanvankelijke veroordeling door president Bush van de Israëlische terreuroperaties is officieel teruggedraaid als gevolg van overweldigende kritiek van Joodse en neoconservatieve machtsbases in de Verenigde Staten. Nu, zegt het Witte Huis, zal de kritiek uitsluitend op Hamas gericht zijn.
Tegelijkertijd richt de Israëlische kritiek zich slim op de Palestijnse Autoriteit (PNA), omdat deze geen beslissende actie onderneemt tegen de terroristische bolwerken van Hamas. Er zijn uiteraard twee redenen waarom de PNA geen andere dan diplomatieke stappen heeft ondernomen en ook niet kan ondernemen om de activiteiten van Hamas te beteugelen.
Ten eerste werden de veiligheidstroepen ruim een jaar geleden gedecimeerd door een meedogenloze stroom Israëlische aanvallen op hun posten, materieel en personeel. Zelfs als de PNA Hamas zou willen verpletteren, zijn de strijdkrachten van de Palestijnse Autoriteit te zwak om in dat opzicht meer dan nominale inspanningen te ondernemen.
Misschien nog belangrijker is echter dat de PNA de steun onder het Palestijnse volk blijft verliezen, terwijl Hamas (evenals de Islamitische Jihad en de Al-Aqsa Martelarenbrigade) aan populariteit wint – waarschijnlijk minder als gevolg van hun tactieken dan vanwege het feit dat zij veroordeelde de vermoedelijke bereidheid van de PNA om aan de onderhandelingstafel uitverkocht te raken. Aanvallen uitgevoerd door PNA-troepen – als het overgebleven veiligheidspersoneel überhaupt zou kunnen worden gedwongen deze uit te voeren – zouden leiden tot een veel breder burgerconflict in Palestina, waardoor de PNA nog veel verder zou worden verzwakt.
Het is geen toeval dat Sharon er de hele tijd onvermurwbaar op heeft aangedrongen dat zijn verwoeste onderhandelingstegenhanger, de PNA, de resterende veiligheidstroepen zal gebruiken om Hamas en andere milities te verpletteren. Wanneer de PNA onvermijdelijk niet in staat is om door te zetten, schilderen Israël en Washington dit af als onwil, in plaats van als onvermogen. Maar als het zou worden uitgevoerd, zou een dergelijke stap op dit moment dienen om de PNA in het algemeen te delegitimeren, en misschien Hamas te verzwakken, terwijl de Palestijnse loyaliteiten zouden worden gepolariseerd. Ondertussen zou de PNA, vanuit een Israëlisch perspectief op de onderhandelingen, verder worden gelegitimeerd – maar dit ‘verlies’ van de kant van Israël zou duurzaam zijn, aangezien de PNA de enige partij in Palestina is die bereid is te onderhandelen over zaken als grenzen. , nederzettingen, vluchtelingen en Palestijnse hulpbronnen. Israël zal alleen maar internationale erkenning krijgen van wat het tot nu toe op illegale wijze heeft verworven, terwijl Palestina dreigt te verliezen wat meer dan honderd VN-resoluties en de Conventies van Genève beweren te beschermen.
VN-secretaris-generaal Kofi Annan heeft nu zijn oproep herhaald voor een gewapende VN-vredesmacht die letterlijk tussen de Palestijnen en de Israëli's staat. Maar Israël en de PNA zullen waarschijnlijk eerdere aandringen op deze kwestie herhalen. Palestina weigert een dergelijke strijdmacht waarbij Amerikaanse troepen betrokken zijn, terwijl Israël elke vredesmacht weigert waarin niet-Amerikaanse troepen zijn opgenomen. Dit zijn verstandige standpunten van beide kanten, aangezien Amerikaanse troepen de bezetting zouden versterken, en troepen van derden de Palestijnen zouden beschermen tegen Israëlische agressie.
Behoudens de onwaarschijnlijke tussenkomst van een internationale vredesmacht, wijst niets aan de horizon zelfs maar op de mogelijkheid dat het geweld zal worden beteugeld. Het is waarschijnlijker dat een periode van toegenomen maar nog steeds sporadische terroristische aanvallen door Hamas het gevolg zal zijn van, en geconfronteerd zal worden met, wijdverbreide en systematische terroristische aanvallen door de Israëlische bezettingsmacht. De ideologie van Hamas zal ervoor zorgen dat het land niet in staat blijft zich te verzetten tegen de bezetting met middelen die wereldwijd als legitiem worden erkend. Bijgevolg zal de internationale gemeenschap haar steun aan Palestina onthouden, de kant die anders terecht de meeste sympathie afdwingt buiten Israël en de Verenigde Staten. De ongecontroleerde arrogantie van Israël zal de drijvende kracht zijn achter zijn eigen wreedheid, mogelijk in de vorm van een nieuwe operatie vergelijkbaar met het offensief van maart/april 2002, of mogelijk in de vorm van aanhoudende luchtlandingsaanvallen.
In de Verenigde Staten glijdt de publieke opinie verder af in de richting van steun voor het Israëlische beleid, en de diplomatie van de regering volgt dit voorbeeld. Zolang de Amerikaanse media en joodse/neo-conservatieve pressiegroepen erin slagen om Israëliërs als slachtoffers en Palestijnen als agressors af te schilderen, in strijd met de werkelijkheid, zal de Amerikaanse steun aan Israël onverminderd voortduren. Een nieuwe mediaoorlog is in volle gang, waarbij de aanhangers van Israël van de ene op de andere dag een spervuur van opiniebrieven in de grote kranten plaatsen. Palestijnse solidariteitsactivisten moeten hard werken om dit offensief tegen te gaan, zodat het niet gebruikt wordt ter ondersteuning van het offensief dat Israël op het punt staat te lanceren in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren