De Duitse man van het uur is Baron Karl-Theodor von und zu Guttenberg. Eigenlijk heeft hij nog acht andere voornamen, wat hem bescheiden verbiedt om te gebruiken, maar uit de titel blijkt dat zijn familie teruggaat tot 1158. Hij bevindt zich momenteel minder vaak in zijn oude kasteel (gebouwd in 1482) dan in Berlijn, waar hij minister van Defensie is. Deze knappe politicus, nog maar veertig jaar oud, leek langzamerhand de veel minder kleurrijke Angela Merkel, die in geen enkel opzicht nobel was, haar kans te ontnemen om de eerste vrouwelijke bondskanselier van Duitsland te worden, eentje met bovendien een bescheiden Oost-Duitse achtergrond. In populariteitspeilingen leidde de nonchalante maar altijd goedgeklede, goed verzorgde, vriendelijke politicus uit Beieren al de race. Hij staat waarschijnlijk nog verder naar rechts dan zij.
Maar plotseling werd de ventilator geraakt, en niet slechts één keer! Een reeks schandalen bekraste het stralende imago van deze telg uit conservatieve Beierse kringen. Allereerst bracht hij half december een ongepland bezoek aan de vechtende Duitse troepen in Afghanistan. Wat bedoeld was als lekker draaien zag er opeens veel minder heroïsch uit toen bleek dat Guttenberg niet alleen zijn aantrekkelijke maar irrelevante vrouw meenam (ook uit een eeuwenoude adellijke familie) maar ook een speciaal tv-team. Dat was net iets te voor de hand liggend.
Kort daarna werd ontdekt dat post van diezelfde Duitse troepen in Afghanistan, in volledige strijd met de Duitse wettelijke regels, onderweg was geopend, vertraagd en in sommige gevallen nooit de families van de soldaten had bereikt. Dit was al drie maanden aan de gang. De daders zijn nog niet gevonden – maar zijn niet moeilijk te raden.
Net toen Guttenberg – om zijn lange naam af te korten – beloofde hiernaar te kijken, werd vernomen dat nog een Duitse soldaat in Afghanistan was gedood, maar niet door een verkeersbom of door Afghaanse sluipschutters, wat de meeste media contra-opstandelingen of terroristen noemen. maar in een relatief veilig basiskamp. En hoewel eerst werd aangekondigd dat dit was gebeurd terwijl de man zijn wapen aan het schoonmaken was, werd later met tegenzin toegegeven dat hij was neergeschoten door een medesoldaat. Was het een ongeluk of het resultaat van een stom spel, zoals Russische roulette? Of erger? Guttenberg beloofde hier ook naar te kijken, maar pas nadat het onmogelijk werd om verder te zwijgen.
Het volgende schandaal volgde snel. Op de Gorch Fock, het knappe driemastzeilschip dat werd gebruikt om marineofficieren op te leiden, dat Kaap Hoorn had gerond en zich in Braziliaanse wateren bevond, kreeg de 25-jarige vrouwelijke stagiaire Sarah Lena Seele de opdracht hoog in het tuig te klimmen hoewel ze zowel te klein was om aan de vereisten voor deze baan te voldoen als naar verluidt uitgeput was na een zeer lange vlucht om het schip te bereiken. Ze viel en stierf. Tot overmaat van ramp deden geruchten de ronde dat de kapitein haar dood had afgedaan als het zoveelste ongeval, zoals een auto-ongeluk, en twee dagen later zelfs een carnavalsviering in de Zuid-Amerikaanse wateren had toegestaan. Andere rapporten noemden hem een kleine dictator en er werd gezegd dat enkele officierskandidaten betrokken waren bij een protestmuiterij. Een paar jaar eerder was een andere vrouw bij een soortgelijk incident omgekomen en ook geruchten over seksueel misbruik waren wijdverbreid.
Dit leverde geen premie op! Toen het schandaal uitbrak, ondanks pogingen tot stilzwijgen, eiste de grootste en smerigste krant van Duitsland dat de kapitein zou worden verwijderd, en Guttenberg, veel zenuwachtiger dan normaal, gaf snel gehoor. Dit leverde hem aanvallen op van zowel oude marineofficieren, die zeiden dat hij had moeten wachten op een behoorlijke hoorzitting, als van oppositiepartijen in de Bondsdag, die zich verheugden over elke kans om regeringspartijen en hun meest opvallende opkomende leider te veroordelen. Het valt nog te bezien of dergelijke onverwachte stormen politiek zwaarder zullen blijken voor de baron dan het ronden van Kaap Hoorn in de oude zeiltijd.
Deze verhalen zorgden voor spannende krantenkoppen. Maar sommigen zagen ze als een afleiding van een verwante, veel belangrijkere kwestie. Op vrijdag 28 januari trotseerde de Bondsdag opnieuw de mening van de Duitse meerderheid en stemde voor voortzetting van de inzet van troepen in die lastige oorlog in Afghanistan. Hoewel zowel de politieke als de militaire leiders toegeven dat het een hopeloze puinhoop is en een NAVO-overwinning een zeer bloedige illusie, en hoewel zelfs de voormalige Duitse president toegaf dat economische doelstellingen de voornaamste zorg waren (een bekentenis die hem zijn baan kostte), heeft de heersende coalitie nog een jaarlijkse verlenging van de stemming, wat betekende dat ongeveer 5000 troepen en vier gevechtsvliegtuigen nog meer Afghanen doodden en zo nu en dan zelf om het leven kwamen. Omdat bijna tweederde van de bevolking tegen het sturen van troepen was en ze weg wilde hebben, was het politiek noodzakelijk om de oppositiepartijen indien mogelijk aan boord te krijgen. Om hen te verleiden of een alibi te geven, verklaarden de woordvoerders van de regering dat ze tegen eind 2011 zouden beginnen met het terugtrekken van troepen, hoewel dit alleen als de situatie dit rechtvaardigde, haastig werd toegevoegd, terwijl vaag werd gezinspeeld op een mogelijke einddatum van 2014.
Hoewel dit feitelijk een blanco cheque was, besloot de Sociaal-Democratische Partij, die in de eerste plaats betrokken was geweest bij het sturen van troepen daarheen, een regering te steunen waartegen zij zich nu krachtig verzet, althans met woorden. 105 sociaal-democraten stemden voor Ja, 8 moedigen stemden voor Nein, terwijl 8 zich onthielden.
De Groenen zijn, althans officieel, ook een oppositiepartij. Hun achterban, die ooit onvermurwbaar anti-oorlog was, is nog niet volledig getemd en daarom zijn hun afgevaardigden, net als vorig jaar, uit elkaar gegaan; 9 waren vóór, 22 waren tegen, terwijl 34 het slappe pad van onthouding kozen. Er waren een paar moedige nee-stemmen uit christelijke hoek, vier om precies te zijn, terwijl de 4 rechtse Vrije Democraten allemaal stemden om de troepen op hun risicovolle posities langs het Hindu Kusch-gebergte te houden.
Zoals altijd was het de Linkse Partij, alle zeventig aanwezigen (zes waren verhinderd), die unaniem een einde aan de Duitse deelname eiste. Opnieuw werden ze aangevallen door alle anderen, inclusief enkele Groene leiders. De uiteindelijke telling was 70 voor het behouden van de soldaten in de oorlog, 6 tegen, 419 onthielden zich van stemming en 116 afwezig. Dit waren tien stemmen minder voor de oorlog dan in 43 en nog eens vijf nee-stemmen, geen grote verandering.
En nu is het tijd voor ‘business as usual’, waarbij de regeringspartijen discussiëren over de beste manier om te bezuinigen op de sociale voorzieningen, zonder dat dat echt lijkt te gebeuren. aan de macht, maar niet echt de strijd aangaan, en links, dat de juiste beslissingen neemt in het parlement, maar nog steeds hard probeert om zich los te maken van de problemen binnen de partij en harde, ruige verkiezingscampagnes in 2011 te voeren in zeven van de zestien staten van Duitsland, met de andere vier partijen vallen het vanuit alle richtingen aan in de oostelijke staten waar het sterk is, of proberen zijn aanwezigheid in de westelijke staten te negeren, waar het jong en niet erg sterk is. De eerste test zal plaatsvinden in de stadstaat Hamburg op 16 februari, wanneer de sociaal-democraten het leiderschap hopen te heroveren en de Groenen zich bij hen willen aansluiten, nadat ze de macht tot nu toe met de christen-democraten hebben gedeeld. De laatste stemming van de drukke staatsverkiezingen zal eind september in de stadstaat Berlijn plaatsvinden. Ze zijn allemaal van groot belang, vooral voor links. Onder scherpe aanvallen in het algemeen: zal het in 20 een gevaarlijke politieke ronding van Kaap Hoorn in 2011 vereisen, of misschien juist een Kaap de Goede Hoop?
1 februari 2011
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren