THet idee dat de Palestijnse strijd voor zelfbeschikking kan verdwijnen en dat de kwestie Palestina van de mondiale agenda kan worden verwijderd, is opnieuw gelogen. Ondanks ongekende regionale onrust, een mondiale vluchtelingencrisis en de beste inspanningen van Israël en zijn westerse beschermheren om het Israëlisch-Palestijnse conflict tot nader order tot een onbeduidende bijzaak te verklaren, staat dit opnieuw in het nieuws.
Hoe we op dit punt zijn beland is geen groot mysterie. Onder de dekmantel van de Oslo-akkoorden heeft Israël de afgelopen twintig jaar zijn controle over de bezette gebieden geconsolideerd en geïntensiveerd Palestijnse gebieden in ongekende mate. Tegelijkertijd is het Palestijnse volk vandaag de dag meer geïsoleerd en gefragmenteerd dan ooit tevoren sinds de aanvankelijke onteigening en verspreiding in 1948. Hun leiders, die ooit een niveau van steun van het volk genoten waar democratisch gekozen staatshoofden jaloers op zouden zijn, zijn vandaag de dag teruggeschroefd. aan onwettige en alom verguisde aanhangsels van Israëls koloniale project.
Het huidige decennium is voor de Palestijnen bijzonder rampzalig geweest. Elke resterende illusie dat Israël over een historisch compromis met het Palestijnse volk zou onderhandelen, of door de Nobelprijswinnaars voor de vrede in Washington en Brussel gedwongen zou worden de bezetting op te geven, kan niet langer worden volgehouden. Integendeel, de zelfbenoemde leiders van de internationale gemeenschap stonden werkeloos toe terwijl de regering van Binyamin Netanyahu de ene nieuwe nederzetting na de andere op de Westelijke Jordaanoever stichtte en eindeloos pontificeerde over Israëls recht op zelfverdediging terwijl zij periodiek moorddadige aanvallen lanceerde op een Gazastrook. Strip it hielp om te transformeren in 's werelds grootste gevangenkamp.
Terwijl Palestijnse vluchtelingengemeenschappen in de Arabische wereld opnieuw met existentiële crises werden geconfronteerd, voerden de Israëlische leiders een systematische campagne van de-legitimisering en marginalisering tegen Arabische burgers van Israël. Dit helpt verklaren waarom de huidige onrust niet beperkt blijft tot de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Toch was het in Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever dat de lont voor de huidige gebeurtenissen werd aangestoken.
Het Israëlische scheidingsbeleid (“wij hier en zij daar”) heeft opnieuw bewezen onverenigbaar te zijn met de werkelijkheid. De muur op de Westelijke Jordaanoever en de blokkade van de Gazastrook hebben inderdaad een groot deel van het Israëlische electoraat geïsoleerd van het conflict. Maar voortdurend geweld en provocaties door het Israëlische leger; de activiteiten van Israëlische hulporganisaties voor kolonisten; en de vastberadenheid van de Netanyahu-regering om de status quo in de Haram al-Sharif in Jeruzalem te veranderen om haar oorlogszuchtige geloofsbrieven te versterken, hebben opnieuw het onvermijdelijke voortgebracht.
Dat we dit niveau van Palestijns protest überhaupt zien is op zich al een klein wonder, en – ondanks de omvangrijke berichtgeving die het tegendeel beweert – toont onomstotelijk aan dat de jeugd van vandaag niet minder gevangen zit, en niet minder vastbesloten is om collectieve vrijheid te bereiken, dan eerdere generaties.
Toch is het onwaarschijnlijk dat hun inspanningen zich zullen ontwikkelen tot een aanhoudende, georganiseerde rebellie. Dit weerspiegelt slechts gedeeltelijk de meedogenloze meedogenloosheid van de Israëlische tactiek. Simpel gezegd: de organisatorische infrastructuur die nodig is om een wijdverbreide opstand te mobiliseren en in stand te houden, is de afgelopen tien jaar systematisch ontmanteld, voornamelijk door de Palestijnse Autoriteit. Het land blijft zich inzetten voor veiligheidssamenwerking met Israël, dat zijn leider Mahmoud Abbas als ‘heilig’ heeft omschreven.
De kans dat Israëlische acties Abbas over de afgrond zullen duwen, is nihil. Toen hij vorige maand opnieuw ‘wolf’ riep bij de VN, stierven de schapen van het lachen. Omdat Abbas systematisch alle andere opties heeft uitgesloten, zal hij gedurende de rest van zijn ambtstermijn meer gespannen blijven door bedreigingen voor de Israëlische veiligheid dan door de veiligheid van zijn eigen volk. Van haar kant blijft de islamistische beweging Hamas zich boven alles inzetten voor het voortbestaan van haar heerschappij in de Gazastrook.
De huidige crisis zou wel eens een katalysator kunnen blijken voor het harde werk om een verenigde, samenhangende en dynamische Palestijnse nationale beweging nieuw leven in te blazen, die in staat is de strijd voor Palestijnse zelfbeschikking te voeren. De harde realiteit is dat totdat de Palestijnen de binnenlandse obstakels voor hun vermogen om in opstand te komen overwinnen, zij niet in staat zullen blijven Israël met succes uit te dagen of degenen die zijn beleid steunen effectief aan te pakken.
Voor alle duidelijkheid: niets van het bovenstaande ontslaat Israël en vooral zijn beschermheren op geen enkele manier van hun verantwoordelijkheid voor het voortzetten van de bezetting. In dit verband moet ik denken aan een recente ontmoeting met een Europese diplomaat. Toen ik haar vroeg om één enkele vorm van Palestijns geweldloos verzet te noemen die haar regering bereid zou zijn te steunen, kreeg ik niets meer dan een verbijsterde blik.
Mouin Rabbani is Senior Fellow bij het Institute for Palestine Studies en co-redacteur van Jadaliyya.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren