Klimaatactivisten en grassroots-organisatoren worstelen met de tegenstrijdigheden die verankerd zijn in de Inflation Reduction Act (IRA), die op 16 augustus door president Biden tot wet werd ondertekend. De IRA is ongetwijfeld de grootste investering ooit van de Amerikaanse federale overheid in schone energie en klimaatactie, maar het verplicht zich ook tot grote investeringen in het in stand houden van vuile fossiele brandstoffen, vertrouwt op winstgedreven markten om klimaatvoordelen te behalen, en maakt gebruik van door de industrie gesteunde oplossingen zoals ‘koolstofafvang’ om op magische wijze technologische hoogstandjes te produceren die tot nu toe hebben gefaald.
Is dit dus hoe winnen voor de klimaatbeweging voelt?
In grote lijnen wordt het overheidsbeleid vaak gereduceerd tot wortelen (subsidies en zoetstoffen) en stokslagen (regels en boetes). De IRA bestaat uitsluitend uit wortelen: het uitbreiden en uitbreiden van belastingkredieten om de groei van de wind- en zonne-energieproductie te stimuleren, terwijl consumenten een klein steuntje in de rug krijgen om het kopen van een elektrische auto of het upgraden van apparaten betaalbaarder te maken. Als je gelooft dat overheidsbeleid betekenisvolle veranderingen kan teweegbrengen via bescheiden prikkels op de particuliere markt, heeft de IRA iets te bieden.
Maar om de deal te krijgen moesten de Democratische leiders een aantal transacties doen, en als gevolg daarvan zal de groei van schone energie op openbare gronden afhankelijk zijn van een enorme olie- en gaslease. Nog niet zo lang geleden voerde president Biden campagne met de belofte om een einde te maken aan het fracken op openbare gronden. Dus wat wordt aangekondigd als een mijlpaal op het gebied van klimaat, garandeert vrijwel dat fracking zich zal blijven uitbreiden.
Volgens IRA-voorstanders zijn dit soort afwegingen de moeite waard. Ze benadrukken dat de veronderstelde vermindering van de klimaatvervuiling door de wet veel effectiever zal zijn dan het nieuwe boren en fracken, of de enorme nieuwe gasexportfaciliteiten die gestimuleerd zullen blijven worden. Maar dat strookt niet met de werkelijkheid. Recent analyse van Food & Water Watch, gebaseerd op bewijsmateriaal uit de afgelopen tien jaar, laat zien dat het bevorderen van schonere energie en tegelijkertijd het bevorderen van nieuwe projecten op het gebied van fossiele brandstoffen onze vooruitgang bij het beëindigen van de klimaatvervuiling afremt. Zoals het rapport stelt: “De levensvatbaarheid van hernieuwbare elektriciteit biedt een uitweg uit de klimaatchaos, maar als de ontwikkeling van fossiele brandstoffen ongecontroleerd doorgaat, zullen we gevangen zitten in tientallen jaren van voortdurende koolstofemissies en klimaatcrisis.”
Niettemin krijgen voorstanders van ons te horen dat de wet de klimaatuitstoot de komende tien jaar met ongeveer 40 procent zal verminderen. Deze bewering is misleidend, aangezien de wet feitelijk helemaal geen emissiereducties vereist. Wat deze optimistische modellen suggereren is dat de uitstoot van broeikasgassen dankzij de wet met 42 procent zou kunnen dalen vergeleken met het hoogtepunt van 2005. Toch zijn we al ongeveer halverwege dat doel, en dezelfde modellen voorspellen dat er nog 27 procent verdere reducties zullen plaatsvinden. zonder enige nieuwe wetgeving.
Hoe wordt deze vooruitgang dan verantwoord? Uiteraard veel nieuwe wind- en zonne-energie en een flinke stijging in de aanschaf van elektrische auto's. Een van de meest populaire modellen gaat ervan uit dat elke auto die in de Verenigde Staten wordt verkocht in 2030 een elektrisch model zal zijn. Hoewel dat mogelijk is, lijkt het onwaarschijnlijk zonder een bepaald mandaat.
De wet en deze vervuilingsprojecties zijn ook afhankelijk van een enorme uitbouw van wat bekend staat als ‘koolstofafvang’ – de veel gehypte maar geheel onbewezen en ongerealiseerde technologie die emissies zou opvangen en ondergronds zou begraven. Aanjagers van CO2-afvang gaan ervan uit (of willen in ieder geval dat wij aannemen) dat het plan alleen maar nodig heeft om te slagen uit miljarden dollars meer aan overheidssubsidies, die de Inflation Reduction Act oplevert. Dit is een vreemd argument, aangezien de federale overheid al meer dan tien jaar op grote schaal beginnende koolstofafvangprojecten subsidieert. Het resultaat tot nu toe is nul succes bij het kosteneffectief opvangen en afvoeren van klimaatemissies in welke significante hoeveelheid dan ook.
Wat in theorie goed klinkt – het opvangen van vervuiling – is in de praktijk heel anders. Tot op heden bestaat de koolstofafvangindustrie vrijwel uitsluitend voor de winning en verbranding van koolstofdioxide meer fossiele brandstoffen. In een proces dat bekend staat als verbeterde oliewinning, worden sommige opgevangen gassen in bestaande olie- en gasbronnen gepompt om meer product uit de grond te verdrijven – vergelijkbaar met het proces achter het fracken. Als gevolg hiervan is er sprake van koolstofafvang bijgedragen aan een vicieuze cirkel van afhankelijkheid van fossiele brandstoffen.
Dat brengt ons bij de kwestie van de zogenaamde ‘side deal’ waarover de Democratische Sens. Joe Manchin (WV) en Chuck Schumer (NY) hebben onderhandeld. Onder het mom van ‘het toestaan van hervormingen’ is deze deal bedoeld om de uitbreiding van fossiele brandstoffen te versnellen, de publieke inbreng te beperken en het regelgevend toezicht te verzwakken. De details moeten nog worden vastgesteld, maar een schets van het wetsvoorstel (dat zou kunnen worden toegevoegd aan een jaarlijkse bestedingsmaatregel die in september moet worden goedgekeurd) roept op tot de aanwijzing van ten minste vijf nieuwe enorme infrastructuurprojecten voor fossiele brandstoffen als zijnde van “ strategisch nationaal belang.”
Dus nog voordat de inkt van de Inflation Reduction Act is opgedroogd, hergroeperen voorstanders van milieu- en klimaatrechtvaardigheid zich voor de volgende strijd. Gezien de expliciete bepalingen van de IRA die de fossiele-brandstofindustrie ondersteunen, en de dreiging dat er nog meer onder de ‘side deal’ van Manchin-Schumer zullen vallen, heeft de klimaatbeweging nauwelijks iets te vieren en nog veel meer te bestrijden.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren