Australiërs geboren na 1980 hebben niet genoten van wat je zou omschrijven als ‘een goede run’. De millennials zijn de eerste generatie die volledig onder het neoliberalisme heeft geleefd en hebben te maken gehad met stagnerende lonen, onzeker werk, stijgende huurprijzen en huizenprijzen, en tientallen jaren van bezuinigingen op de gezondheidszorg, het onderwijs en de welzijnszorg. Het is een ervaring die sterk in strijd is met die van babyboomers, die in een tijdperk leefden ongekende, zij het ongelijk verdeelde, vooruitgang.
Echter, zoveel als verhuurders in en uit parlement Terwijl ze hun huurders de les lezen over soberheid en hard werken, beseffen jongere mensen steeds meer dat het systeem tegen hen is opgezet. In zijn nieuwe boek Ik, duizendjarige, geeft komiek Tom Ballard uit Melbourne zijn visie op deze generatieverschuiving naar links:
De verontwaardiging van de millenniumgeneratie is niet geworteld in de overtuiging dat we in de wereld leven slechtste van alle mogelijke werelden. In plaats daarvan zijn we uitgeput en woedend over hoe hard en oneerlijk de status quo is, terwijl het duidelijk zoveel beter zou kunnen zijn. We weten maar al te goed dat de dingen een stuk eenvoudiger en eerlijker zouden kunnen zijn, omdat dat voor het grootste deel van de generatie van onze ouders zo was.
Dit is de reden waarom, zo betoogt hij, jonge mensen uit de arbeidersklasse zich tot links wenden voor analyse en activisme. kapduif ging zitten met Tom Ballard om te praten over de ervaringen die hem politiseerden en hem duwden in wat hij beschrijft als ‘de liefdevolle armen van het democratisch socialisme’.
Voordat we bij het klagen komen: wat is het probleem? beste iets over millennial zijn?
Ik zou zeggen dat het onze buitengewone toegang tot informatie is. Ja, het internet is verzelfstandigd en geprivatiseerd, en het heeft onze hersenen op verschillende manieren vervormd en tegelijkertijd enkele van de slechtste mensen in de hele menselijke geschiedenis verrijkt. Maar laten we niet vergeten dat het is ontwikkeld en gebouwd door de publieke sector, en heeft nog steeds een opmerkelijk vermogen voor het algemeen belang. Ik ben nog steeds behoorlijk dankbaar voor de manier waarop moderne technologie de relatie van mijn generatie tot kennis, kunst en communicatie heeft getransformeerd. Het is verbijsterend, het gemak waarmee je op dit moment bijna alles kunt beluisteren, leren of bekijken (inclusief veel prachtige pornografie). En het is zoveel gemakkelijker om nieuwe vriendschappen en solidariteit te sluiten met andere mensen over de hele planeet. Ondanks alle angstaanjagende nadelen ben ik nog steeds blij dat ik in het internettijdperk ben geboren.
Oké, dus de positieve punten terzijde: wat is de belangrijkste millenniumervaring die je naar links heeft geduwd?
Ik heb het gevoel dat ik een huurder ben en dat een aspirant-huiseigenaar daar zeker bovenaan staat. In de nasleep van de federale verkiezingen van 2016 kwam de ‘vernielde avocado’-onzin in het publieke debat terecht. Na al deze politieke chaos en economische stagnatie won het idee terrein dat jonge mensen zich geen huis kunnen veroorloven omdat ze te veel uitgeven aan brunch.
Ik denk dat toen een aantal lampen uitgingen en ik grotere vragen begon te stellen. Hoe lang moet ik huren? Hoe komt het dat onze ouders zo gemakkelijk een huis konden kopen, terwijl het nu bijna onmogelijk lijkt? Waarom is huisvesting zo verdomd duur, en waarom praten we erover alsof onderdak een verdomde luxe is? En wie zijn deze mensen met meerdere huizen?
Ik denk dat ik onbewust het idee had geslikt dat jonge mensen autonoom en lui zijn. Maar na een tijdje besef je dat alles naar de klote is gegaan, inclusief de economie, de publieke instellingen en het uitgangspunt dat onze samenleving eerlijk is. En dat werd allemaal veroorzaakt door krachten groter dan ik en mijn vrienden die te veel Twitter checkten of de verkeerde producten kochten. Het zorgde ervoor dat ik betere antwoorden wilde vinden. Dat bracht me in een konijnenhol, waardoor ik uiteindelijk de vieze kleine socialist werd die ik nu ben.
Welke antwoorden heb je gevonden om uit te leggen hoe het zo erg is geworden?
Ik denk echt dat onze problemen vandaag de dag geworteld zijn in het politiek-economische systeem van het kapitalisme. En specifiek hebben we te maken met een Australisch soort neoliberaal kapitalisme dat door Labour- en coalitieregeringen is uitgerold als reactie op de economische crisis van eind jaren zeventig.
De gevierde ‘gouden eeuw van hervormingen’ van de regering Hawke-Keating was dat wel neoliberaal tot in de kern. De belangrijkste uitgangspunten waren dat publiek eigendom en overheidsinterventie in de economie slecht zijn en dat concurrerende ‘vrije’ markten efficiënt en geweldig zijn. Verdedigers van het neoliberalisme beloofden dat marktkrachten de samenleving beter zouden maken. Wat dat in de praktijk betekende was massale privatisering, deregulering, verzelfstandiging en disciplinering van de arbeidersbeweging. Het creëerde enorm veel meer ‘vrijheid’ voor het kapitaal en lage tot geen belastingen voor de rijken, wat resulteerde in de gebroken, steeds ongelijker wordende – en daarom diep ondemocratische – samenleving die we vandaag de dag hebben.
Het is duidelijk dat de slechte status quo niet uitsluitend voor jongeren slecht is. Maar wat volgens mij uniek is aan millennials, is dat wij de eerste generatie zijn die volwassen wordt in een volledig neoliberaal Australië. Dus voor ons is de zuigkracht zoveel wijdverspreider en veelomvattender.
Bovendien staat onze ervaring in schril contrast met die van onze boomer-ouders, die geboren zijn in de lange jaren van economische bloei na de Tweede Wereldoorlog. Toen ze jong waren, creëerden een sterke arbeidersbeweging en de Keynesiaanse consensus een tammere versie van het kapitalisme waarin de markten niet absoluut alles regeerden. Een schoorvoetend compromis tussen kapitaal en arbeid zorgde ervoor dat gewone werkende mensen meer macht kregen dan ooit tevoren. Het was nog steeds slecht, maar de arbeiders konden dat wel doe iets over dat zuigen.
Hoe compliceert of kruist een klassenanalyse een generatieanalyse?
Ik worstelde het hele boek door met deze vraag: ik veronderstel dat ik probeerde mijn taart te eten en die ook op te eten. Maar nadat ik had uitgezocht wat ik dacht over kapitalisme en socialisme, zag ik uiteindelijk dat klasse de sleutel is tot het begrijpen van de manier waarop ons systeem degenen aan de onderkant uitbuit. Dat is het cruciale punt, en in veel opzichten, om het probleem generaties lang in kaart te brengen is onzin en een medialekkernij. Woorden als ‘boomer’ of ‘millennial’ zijn verzameltermen die allerlei klassenverschillen en realiteiten negeren. Het is belangrijk om dat voor ogen te houden.
Tegelijkertijd jouw generatie vormt uw ervaring van de wereld en uw relatie tot cultuur en politiek. Jonge mensen hebben een fundamenteel gevoel van verwantschap, denk ik, of dat nu komt door gemeenschappelijke culturele toetsstenen, zoals muziek of tv uit bepaalde tijden, of gewoon omdat ze rond dezelfde leeftijd en levensfase zijn voor grote evenementen. Dit geeft mensen een reeks gemeenschappelijke referenties. Dat is vooral belangrijk voor een cabaretier, omdat je vaak in vrij algemene termen moet praten en gebruik moet maken van culturele referenties om grappen te laten landen.
Door zijn aard gaat het generatiediscours gepaard met brede generalisaties. Dus als ik het over millennials heb, spreek ik heel algemeen. Ik heb het niet over de weinige, maar over zeer reële millenniummiljardairs die er zijn. Als ik het over boomers heb, heb ik het over de rijken die een aantal huizen bezitten. En hoewel het boek in eerste instantie is opgezet vanuit een generatiekader, is dat in feite slechts een trucje om mensen geïnteresseerd te krijgen. Ja, ik heb een heleboel boomer-grappen door het hele boek heen, maar hopelijk zullen de lezers tegen het einde beseffen dat het allemaal terugkomt op de les. Ik heb geprobeerd dit expliciet te maken door er bijvoorbeeld op te wijzen dat sommige millennials zoals Mark Zuckerberg meer geld hebben dan bijna wie dan ook in de geschiedenis van de mensheid, terwijl tegelijkertijd de snelst groeiende groep daklozen in dit land vrouwen boven de vijftig zijn. -vijf. Daarom is het boek in essentie een oproep om de intergenerationele oorlog op te geven voor een klassenoorlog.
Kun je ons meer vertellen over het perspectief dat komedie kan bieden?
Ondanks mijn zonden houd ik nog steeds erg van het kijken naar en schrijven van politieke komedies. Er is absoluut niets mis met scheet- of spermagrappen of gewoon stom zijn op het podium, maar voor mij zijn het de strips waar ik altijd erg gepassioneerd over ben, degenen die iets te zeggen hebben.
De acts met sociaal commentaar en het vermogen om te analyseren wat er werkelijk aan de hand is in de wereld kunnen je herinneren aan je menselijkheid en je op een nieuwe manier laten nadenken over politiek en het leven. De groten van dat genre zijn mensen als George Carlin, Bill Hicks, Patton Oswalt, Sarah Silverman, Rod Quantock, Chris Rock en Dave Chappelle (zijn transfobische oeuvre daargelaten). Als je iets grappigs en waars kunt zeggen over het systeem, de manier waarop de samenleving is georganiseerd, de domheid van menselijk gedrag of de schandalige dingen die we accepteren dat onvermijdelijk is, en je kunt het kort en bondig zeggen, dan heb je goud gevonden. Dat is de komedie waar ik altijd van heb gehouden.
Het grenst bijna aan een populistische filosofie. Ik aarzel om stand-upcomedians te prijzen als moderne filosofen, maar voor mij is de beste komedie nooit ver verwijderd van het nadenken over het leven en de samenleving, en over kwesties als klasse, rijkdom en macht. Als je dit soort dingen op een populaire, succesvolle manier kunt communiceren en mensen zowel aan het denken als aan het lachen kunt krijgen, is dat een heel mooie plek om te raken.
Als u één enkele hervorming zou mogen kiezen om door te voeren, welke zou dat dan zijn?
Ik keek naar de berichtgeving over de dood van de koningin en het maakte me echt boos. Denk eens aan al het geld, de middelen en de tijd die wij als samenleving bereid waren te steken in het rouwen om deze ongekozen, superrijke vrouw. Ondertussen woonde mijn honderdjarige grootmoeder in een Australische ouderenzorginstelling. Gelukkig is het een van de niet-geweldige, maar niet-gruwelijke.
Tijdens de pandemie, wij hebben de gruwel gezien ontstaan door de deregulering en privatisering van de ouderenzorgsector. Het is werkelijk een schande en een duidelijke aanklacht tegen het neoliberalisme. Mijn enige hervorming zou dus zijn om alle voorzieningen voor ouderenzorg te nationaliseren, zodat ze kunnen worden gebruikt voor het algemeen belang van de ouderenzorg, en niet als een geldverdienende oefening.
Zoals de Aged Care Royal Commission heeft opgemerkt, leidt het exploiteren van ouderenzorg op marktbasis tot bezuinigingen en misbruik en uitbuiting van ouderen. Iedereen met een goed geweten wordt er misselijk van. Het idee om winst te maken met de zorg voor oudere, kwetsbare mensen is giftig. In plaats daarvan zouden oudere Australiërs, als we een hoogwaardig, genationaliseerd en universeel ouderenzorgsysteem zouden hebben, gebouwd rond de behoeften van mensen, de waardigheid en zorg kunnen krijgen die ze fundamenteel verdienen.
Wat betekent democratisch socialisme voor u?
De meest beknopte samenvatting van het democratisch socialisme die ik heb gelezen, komt van Osmond Chiu, die schreef voor het tijdschrift Labour-Links: Uitdaging: “Democratisch socialisme is het idee dat iedereen aan de macht zou moeten zijn.”
Die definitie is gebaseerd op het fundamentele idee dat democratie werkelijk werkelijk goed, en moet worden uitgebreid tot niet alleen de politiek, maar ook de economie. We moeten democratische zeggenschap hebben over de manier waarop de economie werkt, en onze samenleving moet gericht zijn op het voorzien in menselijke behoeften, en niet op het eindeloos nastreven van winst. De economische democratie zou ons helpen de buitengewone rijkdom en hulpbronnen die we hebben te delen. Bedenk eens hoe rijk we zijn, hoeveel geld er rondzweeft en hoe ongelooflijk dit land zou kunnen zijn.
Dat is echt in het hart van de millennial-rage, denk ik. Het is niet zo dat we in de ergste van alle werelden leven; we weten dat de dingen nog veel erger kunnen zijn. De frustratie komt voort uit het weten van die dingen kon Het zou zoveel beter kunnen zijn, maar dat is niet zo omdat we in een klassenmaatschappij leven waarin een klein aantal mensen rijkdom, hulpbronnen en macht oppotten.
De onvermijdelijke en gevreesde vraag: hoe komen we daar?
Welnu, mijn denkwijze heeft mij ertoe gedwongen actiever te worden als lid van de Australische Groenen. Ik ben vooral enthousiast over de linkse, populistische, democratisch-socialistische stroming die door de Groenen loopt met name in Queensland.
Ik denk niet dat je kunt zeggen dat de Groenen (nog!) een democratische socialistische partij zijn. Hun federale beleidsplatform zou omschreven kunnen worden als sociaal-democratisch, en het reageert op de realiteit die de meeste Australiërs ervaren. Natuurlijk presenteren de bedrijfsmedia dit beleid als te radicaal. Maar dat soort platform is waarschijnlijk de meest realistische kans die we hebben om hervormingen door te voeren in Australië.
Het succes van de Victoriaanse socialisten is ook zeer bemoedigend. Het weerspiegelt dezelfde duizendjarige socialistische energie die werd aangewakkerd door Bernie Sanders en Jeremy Corbyn. Sommigen zouden zeggen dat het duizendjarige socialistische ‘moment’ voorbij is en dat de energie is verdwenen. Maar de problemen die ons radicaliseerden zijn er nog steeds, en ze worden alleen maar erger. Ik weet niet of dat een bron van hoop is, maar voor mij is het beste antwoord nog steeds om achter het systeem aan te gaan dat dit onrecht veroorzaakt.
Bemoedigend genoeg denk ik echt dat de meeste jonge mensen het begrijpen. Er bestaat een brede wrok jegens miljardairs en de rijken, en tegen de hoeveelheid invloed die zij hebben op onze politiek. Mensen weten dat de democratie geen daadwerkelijke democratische resultaten oplevert en dat deze is gekaapt door een minderheid van rijke mensen. Dus op het niveau van het publieke debat denk ik dat het allerbelangrijkste is om de oorsprong van deze problemen op een populistische, toegankelijke manier uit te leggen. Het probleem is niet alleen dat één markt niet goed functioneert en meer regulering nodig heeft. Het probleem is het bestaan van de markt op vrijwel elk gebied van ons leven.
Wat moeten millennials doen?
Er zijn twee dingen die ik zou aanraden (naast het kopen van mijn boek, wat de grootste praktijk van allemaal is). De eerste is het lezen van geschiedenis en linkse politieke analyses. De afgelopen zes jaar heb ik een enorme spoedcursus politiek gevolgd, lezen Jacobijn, luisteren naar podcasts, zoveel mogelijk geschiedenis lezen en proberen te begrijpen hoe we hier terecht zijn gekomen. De realiteit duidelijk kunnen zien is als het wegwerken van de wol die ze over onze ogen hebben proberen te trekken – en dat geeft kracht.
Als je de linkse geschiedenis leest – die vrijwel geheel afwezig is in het leerplan van de middelbare school – kun je inzien dat zoveel van de goede dingen die we hebben, door generaties vóór ons zijn verworven door middel van strijd. Als je dat beseft, sluit je je effectief aan bij een historische beweging die al heel lang tegen dit onrechtvaardige systeem vecht. Ik denk dat dat heel bemoedigend kan zijn, en iets om moed uit te putten.
Het tweede is om je aan te sluiten bij en je aan te sluiten bij collectieve linkse organisaties, waaronder je vakbond, je huurdersvakbond en een politieke partij, als je daar de waarde van inziet. Door uw energie – inclusief uw tijd, wat waarschijnlijk de meest waardevolle hulpbron is die u heeft – te richten op het verbeteren van de zaken, draagt u bij aan iets waar u echt om geeft. Het is het mooiste om te zien dat die inspanningen een echte impact hebben op de mensen om je heen. Het niveau van solidariteit dat je voelt als je naar protesten gaat of aan de deur klopt voor een campagne waar je gepassioneerd over bent, is verbazingwekkend. Als je andere mensen helpt en wint, is dat voedsel voor de ziel.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren