Als president Trump deze maand probeert de regeringsshutdown te hervatten, kan hij voor een onoverkomelijk obstakel komen te staan. Slechts enkele dagen vóór het (tijdelijke?) einde van de regeringsshutdown waren er lange tijd wetenschappers en activisten vertrokken Barbara Ehrenreich en voormalig Teamster-organisator Gary Stevenson spoorde TSA-werknemers aan om te staken. Dagen later verdubbelde Sara Nelson, voorzitter van de vakbond voor stewardessen, het verzoek van Ehrenreich door op te roepen tot een algemene staking: “Ga terug met de felle urgentie van NU om met uw lokale bevolking en internationale vakbonden te praten over alle arbeiders die zich verenigen – om deze shutdown te beëindigen met een algemene staking.”
Welke rol de afnemende luchtdienst en/of de mogelijkheid van een brede staking speelden bij het beëindigen van de shutdown is niet duidelijk. Deze gebeurtenissen illustreerden echter de kwetsbaarheden van onze luchtverkeerssystemen en de groeiende invloed waarvan werknemers zouden kunnen genieten. Zoals Ehrenreich en Stevenson opmerkten, beschikken deze arbeiders feitelijk over substantiële invloed, iets wat de meeste leden van de arbeidersklasse al meer dan een generatie niet kunnen zeggen.
In elke toekomstige strijd moeten TSA-werknemers hun invloed afwegen tegen de risico's die ze zouden lopen als ze gingen staken. Kortom: boven elke staking, vooral die van overheidswerknemers, hangt de geest van PATCO zwaar. Toen de professionele luchtverkeersleiders vroeg in het presidentschap van Ronald Reagan in staking gingen, gaf hij opdracht deze arbeiders te ontslaan en hun vervanging door militaire luchtverkeersleiders.
Hoewel de meeste banen doen waarvoor minder veeleisende vaardigheden nodig zijn, kan het huidige TSA-personeel niet zomaar massaal worden vervangen. Het commerciële vliegverkeer zou gedurende enkele weken tot stilstand worden gebracht. Hoewel sommigen – waaronder ikzelf – misschien hopen dat een dergelijke gebeurtenis zou leiden tot een volledig heronderzoek van het hele beveiligingssysteem van luchtvaartmaatschappijen, is een dergelijk resultaat onwaarschijnlijk. Het is veel waarschijnlijker dat we op weg naar het vliegveld in een auto omkomen dan dat we door een terrorist worden vermoord. Zijn deze pat downs en scans niet een ernstige aantasting van onze vrijheid?
Wat het Ehrenreich-opinie en de individuele acties van TSA-personeel (ziekteverklaringen en/of financiële problemen) kunnen doen, kan leiden tot een bredere discussie over de rol van stakingen in arbeidsconflicten. Toen het kapitaal begin jaren zeventig mobieler en mondialer werd en arbeid een gemakkelijk doelwit werd voor bezorgdheid over de inflatie, dreigde de staking uit te sterven. De vakbondsdichtheid binnen de beroepsbevolking nam gestaag af. Givebacks aan het management werden aan de orde van de dag. In veel staten hebben neoliberale wetgevers en gouverneurs stakingen door werknemers in de publieke sector verboden
Het terrein kan echter veranderen en leraren kunnen het voortouw nemen. De vriendelijke suggestie van Ehrenreich en Stevenson dat TSA collectief ontslag moet nemen, wordt gespeeld tegen de achtergrond van massale lerarenstakingen in de rode staten, Oklahoma en West Virginia en het blauwe Chicago en LA.
Deze stakingen bieden enkele lessen. Hoewel lage lonen één doelwit zijn, zijn de stakingen gericht op eisen die een grote impact hebben op de kwaliteit van het klassikale onderwijs, waaronder de klasgrootte, moderne schoolboeken en voldoende ondersteunend personeel, vooral schoolverpleegkundigen. Meer in het algemeen zijn deze stakingen een gelegenheid geweest om de hele kwestie van handvestscholen en de bedreiging die zij vormen voor het ideaal van openbaar onderwijs in twijfel te trekken. Wanneer openbare scholen, om welke reden dan ook, ondergefinancierd zijn, kunnen hun slechte prestaties worden aangehaald als rechtvaardiging voor verdere uitbreiding van de ongereguleerde schoolimperiums. In een tijdperk dat wordt gedomineerd door de neoliberale economie, is een dergelijke strategie wereldwijd toegepast op publieke gezondheidszorginstellingen als de Amerikaanse VA en het Canadese Medicare.
TSA-personeel stelde geen buitensporige eisen. Het verzoek om hun toch al lage lonen tijdig te ontvangen, werd door het publiek begrepen en aanvaard. Ik hoop dat er bij toekomstige stakingen meer aandacht zal zijn voor de moeilijkheden bij het uitoefenen van je werk, omdat het moeilijker wordt om aan voedsel en kinderopvang te komen. Komt er een toekomstige staking? Misschien is dit weer een les van de leraren. In WV en Oklahoma kwam de aspiratie voor collectieve actie van de achterban, waarbij de leiders slechts met tegenzin meegingen. Of dit hier het geval zal zijn, valt nog te bezien, maar het zijn volatiele tijden.
Zelfs binnen de particuliere sector zijn er opschuddingen die we al jaren niet meer hebben gehoord. Arbeidsactiviste Kim Moody wijst er al jaren op dat concurrentie en consolidatie van toeleveringsketens de kosten onder controle houden door overtolligheid te elimineren, maar ook just-in-time-systemen kwetsbaar maken voor werkverstoringen. Misschien is de staking nog niet echt uitgestorven.
-
Bonusvideo toegevoegd door geïnformeerd commentaar:
CBS: “DPS-leraren stellen een stakingsdatum vast voor 11 februari”
John Buell heeft een doctoraat in de politieke wetenschappen, gaf tien jaar les aan het College of the Atlantic en was tien jaar lang Associate Editor van The Progressive. Hij woont in Southwest Harbor, Maine en schrijft over arbeids- en milieukwesties. Zijn meest recente boek, uitgegeven door Palgrave in augustus 10, is ‘Politics, Religion, and Culture in an Anxious Age’. Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd]
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren