In de uitzending van deze week de charismatische Greenpeace International Leidinggevend directeur Kumi Naidoo sluit zich aan bij Bill om de politiek van de opwarming van de aarde en de urgentie van milieuactivisme te bespreken.
Vanaf dit moment houdt de regering van Vladimir Poetin de Arctic Sunrise, het commandoschip van de milieuactivistische organisatie Greenpeace International. Het schip werd vorige week in beslag genomen door gewapende leden van de Russische kustwacht nadat Greenpeace-activisten probeerden aan boord te komen van een offshore olieplatform als protest tegen het boren naar fossiele brandstoffen in de kwetsbare omgeving van het Noordpoolgebied, waar de opwarming van de aarde de zee-ijsbedekking heeft verminderd. procent sinds 40.
Naidoo zegt tegen Bill: 'Als er onrecht in de wereld is, hebben degenen onder ons die het vermogen hebben om er getuige van te zijn en het vast te leggen, het te documenteren en de wereld te vertellen wat er gebeurt, een morele verantwoordelijkheid om dat te doen. Vervolgens wordt het natuurlijk aan degenen die deze kennis ontvangen, overgelaten om de morele keuze te maken of ze zich willen verzetten tegen het onrecht of het willen observeren.”
Vanaf zijn tienerjaren in Zuid-Afrika was Naidoo een uitgesproken en machtige tegenstander van de apartheid. Hij werd zo vaak opgesloten en geslagen dat hij uiteindelijk naar Groot-Brittannië vluchtte, waar hij een Rhodes-beurs voor Oxford kreeg. Toen de apartheid eindigde, ging Naidoo terug naar Zuid-Afrika en werd een prominente mensenrechtenactivist met een groeiende bezorgdheid over de impact van klimaatverandering op verarmde gekleurde mensen. In 2009 bracht hij zijn onderhandelings- en belangenbehartigingsvaardigheden over naar de leiding van Greenpeace International, nu een wereldwijde organisatie met drie miljoen leden.
BILL MOYERS: Welkom. We beginnen met drama op volle zee. Enkele dagen geleden probeerden milieuactivisten van Greenpeace International een Russisch olieplatform in het noordpoolgebied te beklimmen. Ze waren daar om te protesteren tegen het boren naar fossiele brandstoffen in deze kwetsbare ecologie aan de top van de wereld, maar ze werden geconfronteerd met gewapende leden van de Russische kustwacht die gevaarlijk dichtbij de demonstranten en hun opblaasbare boten waarschuwingsschoten afvuurden. De volgende dag dropte een Russische helikopter gewapende troepen op het dek van de Arctic Sunrise, het commandoschip van Greenpeace. Ze werd in beslag genomen en naar de haven van Moermansk gesleept, en de bemanning werd vastgehouden voor ondervraging en mogelijke beschuldigingen van piraterij.
Greenpeace heeft het vaak aangedurfd om regeringen en bedrijven frontaal te confronteren. En dit was niet de eerste daad van burgerlijke ongehoorzaamheid tegen de booreilanden. Hier is hun leider, Kumi Naidoo, die een platform voor de kust van Groenland beklimt, ruwe zeeën trotseert en hogedrukbrandslangen hem en zijn boardinggezelschap opzettelijk beuken met ijskoud water.
Voor die actie bracht Kumi Naidoo vier dagen in de gevangenis door, niet de eerste keer dat hij een gevangeniscel van binnen zag. Geboren en getogen in Zuid-Afrika, was hij in zijn tienerjaren een uitgesproken en prominente tegenstander van het racistische apartheidsbeleid. Hij werd zo vaak opgesloten en geslagen door het blanke regime dat hij uiteindelijk naar Groot-Brittannië moest ontsnappen, waar hij een Rhodes Scholarship voor Oxford kreeg.
Met het einde van de apartheid keerde Kumi Naidoo terug naar huis en werd een prominente mensenrechtenactivist. In 2009 werd hij benoemd tot hoofd van Greenpeace International, waardoor hij zijn onderhandelings- en belangenbehartigingsvaardigheden kon inzetten voor een wereldwijde organisatie met drie miljoen leden. Kumi Naidoo is nu bij mij. Welkom.
KUMI NAIDOO: Hartelijk dank. Fijn om bij je te zijn.
BILL MOYERS: Wat is voor jou het worstcasescenario met de Arctic Sunrise?
KUMI NAIDOO: Weet je, het belangrijkste is dat er dertig activisten op het schip zijn.
BILL MOYERS: 30?
KUMI NAIDOO: 30, ja. En interessant genoeg was de kapitein van het schip, die een Amerikaans staatsburger is, de kapitein toen de Franse inlichtingendienst meer dan 25 jaar geleden ons schip, de Rainbow Warrior, in Auckland bombardeerde.
BILL MOYERS: Ja, 27 jaar.
KUMI NAIDOO: 27 jaar geleden–
BILL MOYERS: Dat was je vlaggenschip.
KUMI NAIDOO: Ja, Regenboogkrijger. En we hebben nog steeds de Rainbow Warrior, de derde versie ervan. Onze eerste en voornaamste zorg gaat dus uit naar onze vrijwilligers en activisten aan boord. We hopen dat ze in het beste geval gewoon worden vrijgelaten en teruggestuurd naar hun land, zelfs als ze worden gedeporteerd. Wat het schip betreft, het schip vaart onder Nederlandse vlag. De Nederlandse regering was zeer sympathiek en heeft contact gehad met de Russische autoriteiten om duidelijkheid te krijgen over de reden waarom het schip aan boord was gegaan. En we verwachten dat de Nederlanders wederom, op de meest positieve kant, het schip zullen loslaten en naar zijn volgende missie zullen varen. Aan de meest negatieve kant zal er een langdurige strijd zijn om het schip terug te krijgen.
BILL MOYERS: Is het illegaal voor uw activisten om aan boord te gaan of te proberen aan boord te gaan van dat booreiland daar?
KUMI NAIDOO: Ja.
BILL MOYERS: Het is? Illegaal in strijd met het internationaal recht? Of de Russische wet?
KUMI NAIDOO: Ik zou zeggen dat het een daad van geweldloze, vreedzame burgerlijke ongehoorzaamheid tegen het internationale maritieme recht is.
BILL MOYERS: Was het in internationale wateren?
KUMI NAIDOO: Het was in internationale wateren.
BILL MOYERS: Wat deed het daar?
KUMI NAIDOO: Kortom, als er een booreiland op zee is, bepaalt de overheid die verantwoordelijk is voor het plaatsen van dat booreiland een uitsluitingszone van 500 meter rondom het booreiland. En je mag niet naar binnen. Dus houden we ons schip buiten die zone. En als onze activisten actie gaan ondernemen, zoals vorig jaar, toen ik erbij betrokken was, gingen we naar binnen via een opblaasboot.
Maar zie je, ik zal je vertellen hoe we het doen. Op het moment dat een springkussen het schip verlaat om de zone richting het boorplatform te betreden, neemt onze kapitein contact op met de kapitein van het boorplatform, omdat het boorplatform eigenlijk als een schip op zee wordt beschouwd, toch? En zegt: "Kapitein van het platform, dit is Greenpeace. We zijn bezig met een vreedzaam protest. Dit is waarom we het doen, omdat het Noordpoolgebied de koelkast en de airconditioner van de planeet is. En wat er in het Noordpoolgebied gebeurt, heeft heeft een wereldwijde impact. En dit is krankzinnig wat er gebeurt. En om deze redenen ondernemen we deze actie. U kunt er zeker van zijn dat we vreedzaam zijn en dat er geen bedreiging is voor eigendommen of mensen.' Dat communiceren we heel snel. Het is dus altijd heel duidelijk.
Zelf heb ik een jaar geleden deelgenomen aan een actie waarin ik protesteerde tegen datzelfde tuig. We moeten begrijpen dat de bouw in het Noordpoolgebied nog niet is begonnen. En dit zou de eerste plaats kunnen zijn. En daarom hebben we er alles aan gedaan om daadwerkelijk te proberen de producties daar stop te zetten.
En ik verontschuldig me overigens niet voor het feit dat we moreel en ethisch gezien de wet moeten overtreden, omdat de geschiedenis ons leert of het slavernij was, of het burgerrechten in de Verenigde Staten waren, het recht van vrouwen om te kiezen, apartheid . Al deze grote uitdagingen en onrechtvaardigheden waarmee de mensheid in de loop van de geschiedenis te maken heeft gehad, deze strijd gaat alleen maar vooruit als fatsoenlijke mannen en vrouwen zeggen: 'Genoeg is genoeg en niet meer. We zijn bereid om ons leven op het spel te zetten als dat nodig is.' We zijn bereid om indien nodig naar de gevangenis te gaan."
BILL MOYERS: Denk je dat veel mensen weten dat Greenpeace een deel van haar erfgoed en DNA te danken heeft aan de Quakers?
KUMI NAIDOO: Ik denk dat sommige mensen het weten. Maar dat is een heel, heel belangrijke erfenis van Greenpeace, want wat mensen niet weten is dat de oprichters van Greenpeace grotendeels Amerikaans en Canadees waren. Het waren Quakers uit de Verenigde Staten die tijdens de Vietnamoorlog de VS verlieten om naar Canada te gaan. Dit waren mensen die kinderen hadden, voornamelijk jongens, die in aanmerking zouden komen voor dienstplicht voor de oorlog in Vietnam.
En het waren op vrede gerichte activisten. Het was buiten Vancouver waar het eigenlijk begon. En het belangrijkste dat we van Quakers en het Quakerisme overnemen is de toewijding aan vrede, de toewijding aan gerechtigheid en een idee dat Quakers ‘getuigenis afleggen’ noemen.
En het “getuigenis afleggen” is een heel eenvoudig maar zeer krachtig idee. Er staat dat als er sprake is van onrecht in de wereld, degenen onder ons die het vermogen hebben om er getuige van te zijn en het vast te leggen, het te documenteren en de wereld te vertellen wat er gebeurt, een morele verantwoordelijkheid hebben om dat te doen. Vervolgens wordt het natuurlijk aan degenen die deze kennis ontvangen, overgelaten om de morele keuze te maken of zij zich willen verzetten tegen het onrecht of het willen observeren.
BILL MOYERS: Nou, toen je die keuze een jaar geleden maakte, toen je jezelf daadwerkelijk in dat springkussen zette en naar dat schip ging en het platform opklom, besefte je toen dat je leven in gevaar was, dat ze gewelddadig zouden reageren als ze dat wilden?
KUMI NAIDOO: Ja. Weet je, een van de dingen die we moeten doen is voordat we de actie uitvoeren, we een juridische briefing hebben, toch? Waar de advocaten zullen zeggen: "Terwijl u zich voorbereidt om deze actie te ondernemen, moet u begrijpen wat de risico's zijn." We hadden eerder briefings gehad. Maar er is ongeveer twee of drie dagen vóór de daadwerkelijke actie een laatste gesprek waarin ze je het worst case scenario, het best case scenario zullen vertellen.
En ze zeggen altijd: "Er kunnen zoveel dingen misgaan." Ik bedoel, vooral in het noordpoolgebied. Ik bedoel, het Noordpoolgebied – en daarom is boren in het Noordpoolgebied zo’n gek idee. En eerlijk gezegd ben ik geen geweldige klimmer. Ik heb een eendaagse spoedcursus gevolgd in het klimcentrum van Kaapstad voordat ik op het schip sprong. En tijdens vijf dagen varen van Noorwegen naar het tuig, zat ik elke dag in het ruim van het schip, weet je, en oefende zo...
BILL MOYERS: Beoefenen?
KUMI NAIDOO: Ja. Dus om eerlijk te zijn, ik was... en ik ben geen goede zwemmer. Dus…
BILL MOYERS: Ik heb een video meegenomen waarop je in 2011 deelneemt aan een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid in Groenland. Hier is het.
KUMI NAIDOO OPNAME: Wij allemaal die geven om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen, we moeten ergens een grens trekken. En ik zeg dat we die grens hier vandaag in het Noordpoolgebied trekken. […]
VROUWELIJKE STEMOPNAME: Leiv Eriksson, dit is Esperanza. Greenpeace International Executive Director, Kumi Naidoo, gaat aan boord van de Live Eriksson als onderdeel van een vreedzaam protest. Hij zoekt een ontmoeting met de kapitein van het platform, waar hij een petitie zal presenteren, ondertekend door 50,000 supporters die eisen dat Cairns reactieplan voor olierampen wordt gezien.
BILL MOYERS: Vertel me waarom je besloot aan boord te gaan en jezelf in gevaar te brengen.
KUMI NAIDOO: Ik heb het gevoel dat Greenpeace-activisten en andere milieu- en sociale activisten die opkomen voor een rechtvaardiger, rechtvaardiger en duurzame wereld, dagelijks hun leven op het spel zetten. Ik bedoel, Greenpeace onderneemt op elk moment actie om het milieu ergens ter wereld te beschermen. En ik geloof dat een van de belangrijke dingen van leiderschap is dat als je een beweging of organisatie leidt, leiders periodiek leiding moeten geven vanaf het front.
Het is niet zo dat ik, gezien de complexiteit van mijn werk, om de maand of week aan acties kan deelnemen. Maar van tijd tot tijd is het belangrijk dat leiders zeggen: 'Ik ben niet belangrijker dan jij. Mijn leven is niet belangrijker dan jij.' En als jij als jongere risico’s neemt, dan ben ik ook bereid dat risico te nemen.
En voor alle duidelijkheid: wat gebeurt er als je in de oceaan valt? Als je met normale kleding in de Noordelijke IJszee valt of zelfs als je een fatsoenlijk zwempak of zelfs een bodysuit had, die niet specifiek was voorbereid, ben je binnen ongeveer drie of vier minuten dood. Zo koud is het water. We hebben beschermende uitrusting, waarmee je misschien ongeveer twee uur kunt overleven. Dus toen we vorig jaar op het Gazprom-platform zaten, hetzelfde platform waar mijn collega's die nu zijn gearresteerd, mee te maken hebben gehad, waren er mensen die ons rechtstreeks bespoten.
En ik bevond me in een soort van zogenaamde portaalrichel, wat een kleine tent aan de buitenkant is met een 25-jarige geweldige Amerikaanse jongeman genaamd Basil. En met een 64-jarige Canadees. Wij zaten hier met z'n drieën in. En bijna twintig uur lang werden we besproeid.
En ik moet zeggen dat dat heel beangstigend was, want als we zouden vallen, zouden we ongeveer 50 meter naar beneden zijn gevallen. En dan zouden we het beton hebben geraakt dat zich onderaan de boorinstallatie bevindt. En in feite zegt de kapitein van ons schip tegen de kapitein van het platform: "Stop alstublieft. Hun leven is in gevaar. Ze zullen vallen. Dit zullen de gevolgen zijn", enzovoort. En dan zegt de kapitein van het platform: ‘We hebben de slangen stopgezet. Ze kunnen er beter over vijf minuten vanaf komen, anders gaan we beginnen met spuiten. En ja, we verwachten dat ze zullen vallen en het zal heel erg worden. gevaarlijk voor hen."
BILL MOYERS: Wat niet werd opgenomen, was wat je dacht, wat er op dat moment door je hoofd ging.
KUMI NAIDOO: Weet je, eerlijk gezegd was ik enorm bang. Ik dacht eigenlijk veel aan mijn dochtertje. Weet je, mijn dochter was... ik zeg weinig, maar ze is net 21 geworden. Maar weet je, omdat ik deels door haar bij Greenpeace werk, want toen Greenpeace mij benaderde om dit standpunt te overwegen, zat ik midden in een hongersnood. staking. Eigenlijk was ik 19 dagen alleen op het water.
Het was een campagne om druk uit te oefenen op mijn regering in Zuid-Afrika om de dictatuur van Robert Mugabe in Zimbabwe niet te beschermen en om op te komen tegen de mensenrechtenschendingen waarmee het Zimbabwaanse volk werd geconfronteerd. En Greenpeace belt me op de negentiende dag om te zeggen: "Zou je overwegen om kandidaat te zijn?" En ik zei, weet je: "Hartelijk bedankt, maar ik kan niet zo'n grote beslissing nemen in de toestand waarin ik me nu bevind, omdat ik hier al een tijdje..."
BILL MOYERS: Vasten, honger?
KUMI NAIDOO: Ja, gewoon 19 dagen op het water. En toen zei mijn dochter: "Wat wilde Greenpeace?" Ik vertelde haar. En toen zei ze: 'Papa, ik zal niet met je praten als je dit standpunt niet serieus overweegt als je klaar bent met je stomme hongerstaking.'
En ik zei: "Waarom?" En toen zei ze: "Greenpeace gaat over mijn toekomst. Deze planeet wordt vernietigd. En Greenpeace is niet zoals sommige andere organisaties die te veel praten en niet handelen. Greenpeace is tenminste bereid hun leven op het spel te zetten." En dat was dus een grote, belangrijke motivatie. En ik zit daar en ik denk: "Wel, mijn liefste, als ik val en mijn nek breek en hier sterf, hoop ik dat je je herinnert dat je me vertelde dat ik het moest doen."
BILL MOYERS: Interessant omdat ik net een heel recent rapport van UNICEF heb meegenomen. De studie heet ‘Climate Change: Children’s Challenge’. En het rapport stelt dat kinderen de dupe worden van de klimaatverandering, ook al zijn zij er het minst verantwoordelijk voor. En dat ze, net als uw dochter, gepassioneerd en uitgesproken zijn over de noodzaak van actie.
KUMI NAIDOO: Absoluut gelijk. Overal ter wereld waar ik kom, van de Verenigde Staten tot China, begrijpen jonge mensen het, ze maken zich zorgen. Ze begrijpen dat we bijna geen tijd meer hebben. En ze geloven steeds meer dat het huidige volwassen leiderschap van de wereld hun toekomst verraadt.
Maar ik wil geloven dat er genoeg menselijkheid in ons allemaal zit, zodat zelfs de CEO van een steenkoolbedrijf, een oliemaatschappij of een gasbedrijf daadwerkelijk – fossiele brandstoffenbedrijven – kinderen en kleinkinderen kan krijgen. En ik ben voortdurend in gesprek met de leiders van de fossiele brandstoffenbedrijven, evenals met andere vervuilende bedrijven. Ik zeg tegen hen: "Luister, plaats de toekomst van uw kinderen en uw kleinkinderen in het midden van dit gesprek." En ik denk dat de geschiedenis deze generatie volwassen leiders extreem hard zal beoordelen, omdat je dertig jaar geleden misschien zou kunnen zeggen dat we het niet wisten, de klimaatwetenschap niet zo duidelijk was, enzovoort.
Tegenwoordig is er geen excuus meer om geen gedurfde, urgente actie te ondernemen. En om het op een creatieve manier te doen die ons winst oplevert voor het klimaat, maar die ons ook winst oplevert, bijvoorbeeld op het gebied van werkgelegenheid en bij het aanpakken van zaken als economische ontwikkeling.
BILL MOYERS: Neem in die context het Noordpoolgebied. U hebt gezegd dat het krankzinnig is om in het noordpoolgebied te boren. Waarom?
KUMI NAIDOO:
Welnu, juist het feit dat boren in het Noordpoolgebied vandaag de dag zelfs een mogelijkheid is in de delen waar ze naartoe gaan, is juist het gevolg van de verbranding van fossiele brandstoffen, van de verbranding van steenkool, olie en gas, toch? En weet je, dat zou niet mogelijk zijn geweest: het Noordpoolgebied smelt in de zomermaanden. En vorig jaar, toen ik daar in het Noordpoolgebied was, was de dag dat het wereldrecord voor de laagste minimale ijsniveaus ooit in de geschiedenis van de mensheid vorig jaar, augustus, was.
Weet je, ik zeg altijd tegen mijn Amerikaanse vrienden: je weet hoe Amerikanen dit gezegde hebben dat zegt: "Wat er in Vegas gebeurt, blijft in Vegas?" Ik zeg: "Helaas blijft wat er in het Noordpoolgebied gebeurt niet in het Noordpoolgebied."
BILL MOYERS: Hoe weet ik dat?
KUMI NAIDOO: Omdat het Noordpoolgebied dient als koelkast en airconditioning voor de planeet. Het helpt bij het reguleren van de mondiale temperatuur en het klimaat. En door de harde stralen van het zonlicht weg te reflecteren. Nu is het hele klimaatsysteem in de wereld gerelateerd aan het niveau van het Arctische zee-ijs. Dat is een.
Ten tweede, als we bijvoorbeeld kijken naar het smelten van gletsjers op plaatsen als Groenland, heeft dat smelten al bijgedragen aan de stijging van de zeespiegel over de hele wereld. En er zijn gletsjers die gevaar lopen, enorme gletsjers zo groot als landen, die bij verdere afsmelting gemakkelijk van het land kunnen verdwijnen en weer in de zee kunnen belanden, met als gevolg een verdere stijging van de zeespiegel.
Als we doorgaan zoals we nu zijn, toch? Als we doorgaan zoals we nu zijn –
BILL MOYERS: Veel mensen-
KUMI NAIDOO: –we tekenen een doodvonnis voor de toekomstige generaties.
BILL MOYERS: Veel mensen denken dat we dat doen, zoals u weet, door alleen maar de pers te lezen.
KUMI NAIDOO: Ja, ja, nee–
BILL MOYERS: Ze zeggen dat het te laat is.
KUMI NAIDOO: Ja. Weet je, dit is een goede vraag, omdat mij onlangs werd gevraagd: "Er zijn mensen die zeggen dat het te laat is. Wat is jouw mening?" En ze vragen: "Ben je het daarmee eens?" Ik zeg: "Ik ben het ermee eens en ik ben het er niet mee eens. Ik ben het ermee eens, want voor sommige mensen in de wereld is het al te laat."
Laten we heel duidelijk zijn voor de mensen die nu hun leven verliezen door de gevolgen van het klimaat: voor hen is het te laat. Voor delen van Afrika is het te laat. Laat me je een voorbeeld geven. En weet je, een van de problemen is dat onze leiders de verschillende kwesties en uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd niet met elkaar in verband brengen, want als je de genocide in Darfur neemt –
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren