Er zijn al eerder vreselijke, vreselijke, geen goede, heel slechte verkiezingsdagen voor de Democraten geweest – en de Republikeinen hebben er ook een paar gehad. Dergelijke dagen worden altijd gevolgd door veel uitspraken over wat er zojuist is veranderd en wat er in de toekomst anders zal zijn.
Maar ondanks al het gepraat over verandering in Washington en in staten waar de ene partij het overneemt van de andere, is één ding niet veranderd: de aandelenmarkt en het bruto binnenlands product blijven stijgen, terwijl gezinnen zwaar onder druk komen te staan door een economie die Ik werk niet voor hen.
De oplossing hiervoor is niet een mandje van snel aangenomen wetten die bedoeld zijn om te bewijzen dat het Congres iets kan doen – wat dan ook. De oplossing is niet dat de president deals sluit – welke deals dan ook – alleen maar om te laten zien dat hij zaken kan doen. De oplossing vereist een eerlijke erkenning van het soort veranderingen dat nodig is als gezinnen een kans willen maken op het opbouwen van een veilige toekomst.
Het gaat niet om een grote overheid of een kleine overheid. Het is niet de omvang van de overheid die mensen zorgen baart; het is eerder een diepgaande bezorgdheid over voor wie de overheid werkt. Mensen zijn klaar om te werken, klaar om hun steentje bij te dragen, klaar om te vechten voor hun toekomst en die van hun kinderen, maar ze zien een regering die buigt voor grote bedrijven, grote banken, grote oliemaatschappijen en grote politieke donoren – en ze Weet dat deze regering niet voor hen werkt.
Het Amerikaanse volk wil een kans om te vechten om een beter leven voor zijn families op te bouwen. Ze willen een regering die opstaat tegen de grote banken als ze de wet overtreden. Een overheid die studenten helpt die verpletterd worden door schulden. Een regering die de sociale zekerheid voor onze senioren zal beschermen en uitbreiden en het minimumloon zal verhogen.
Amerikanen begrijpen dat het bouwen aan een welvarende toekomst niet gratis is. Ze willen dat we zorgvuldig en verstandig investeren, in het scherpe besef dat het Congres het geld van het volk uitgeeft. Ze willen dat we investeringen doen die hun vruchten zullen afwerpen in hun leven, investeringen in wegen en elektriciteitsnetwerken die het voor bedrijven gemakkelijker maken om goede banen hier in Amerika te creëren, investeringen in medisch en wetenschappelijk onderzoek die nieuwe ontdekkingen en economische groei stimuleren, en investeringen in het onderwijs van onze kinderen, zodat zij een toekomst voor zichzelf en hun kinderen kunnen opbouwen.
Voordat leiders in het Congres en de president betrokken raken bij het bewijzen dat ze nieuwe wetten kunnen aannemen, moet iedereen sceptisch kijken naar wie die nieuwe wetten zullen dienen. Op dit moment staan lobbyisten en advocaten met duizenden in de rij om aan te dringen op nieuwe wetten – wetten die hun rijke en machtige cliënten zullen helpen rijker en machtiger te worden. In de hoop een golf van dealmaking te kunnen opvangen, zoeken deze lobbyisten en advocaten – en hun welgestelde cliënten – naar de kans om het spel nog een beetje verder te manipuleren.
Maar de agenda van de lobbyisten is niet de agenda van Amerika. Amerikanen staan zeer wantrouwend tegenover handelsovereenkomsten die in het geheim worden onderhandeld, waarbij topbestuurders in de kamer worden uitgenodigd, terwijl de werknemers wier baan op het spel staat buitengesloten worden. Ze zijn al vaak genoeg gebrand op belastingovereenkomsten die zorgvuldig de tedere fannies van miljardairs en grote olie- en andere grote politieke donoren beschermen, terwijl werkende gezinnen alleen maar worden gehamerd. Ze zijn geschokt door de Wall Street-banken die reddingsoperaties van de belastingbetaler hebben gekregen en zeuren nu dat de wetten te streng zijn, ook al halen ze miljarden aan winst binnen. Als het sluiten van deals betekent dat je grote bedrijven, Wall Street-banken en de toch al machtigen moet helpen, dan is dat geen overwinning voor het Amerikaanse volk – het is gewoon een nieuwe ronde van hetzelfde oude, opgetuigde spel.
Ja, we hebben actie nodig. Maar de actie moet op de juiste plaats worden gericht: op het beëindigen van belastingwetten die vol zitten met mazen in de wet die grote bedrijven bevoordelen, op het opbreken van de financiële instellingen die onze economie blijven bedreigen, en op het geven van dezelfde kans aan mensen die worstelen met hoge rentestudieleningen. herfinancieren hun schulden waar elke Wall Street-onderneming van geniet. Er is geen tekort aan werk dat het Congres kan doen, maar de agenda mag niet worden opgesteld door een stel lobbyisten en advocaten uit het bedrijfsleven.
Verandering is moeilijk, vooral als het speelveld al zo ver is gekanteld ten gunste van degenen met geld en invloed. Maar deze regering behoort het Amerikaanse volk toe, en het is tijd om aan de Amerikaanse agenda te werken. Amerika is er klaar voor – en het Congres zou er ook klaar voor moeten zijn.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren