Bron: Jerusalem Post
Toen ik in de jaren zeventig als jonge leider opgroeide in de zionistische jeugdbeweging, leerden we met trots het belang van Joodse arbeid. We lazen met passie de teksten van Aaron David Gordon en anderen die beiden geloofden in socialisme als de beste manier om gelijkheid voor Joden in hun nieuwe thuisland te creëren. Ze predikten de principes van Joodse arbeid om ‘de nieuwe Jood’ – een persoon die verbonden is met hun land – ‘een normaal volk’ te creëren. Terwijl we de ideologie van de tweede en derde Aliyot (1970-1905 golf van Joodse immigratie naar het Land Israël) omarmden, met de kibboets als middelpunt en hun nobele waarden die onze eigen identiteit vormgaven, stonden we geen moment stil om na te denken. over de impact van ‘joodse arbeid’ op de lokale Palestijnse bevolking, die uit naam van deze nobele zionistische waarden uit de economische ontwikkeling en kansen werd verdreven. Het socialistisch-zionistische antwoord op het arbeidsbeleid van de eerste alijah, waarbij goedkope Arabische arbeidskrachten werden ingezet om de winst te vergroten, was het verwijderen van Arabische arbeidskrachten uit de Joodse boerderijen en het in dienst nemen van alleen Joden die het land zouden bewerken. Dit leidde tot Arabische demonstraties en geweld die de vastberadenheid van de ‘nieuwe Joden’ versterkten om geen Arabische arbeiders in dienst te nemen, toen de eerste muren van angst en vervreemding door het hele land tussen Joden en Arabieren werden opgetrokken.
In de context van onze huidige realiteit, als ik vandaag de dag Joodse bedrijven in Israël zie die opscheppen dat ze alleen Joodse arbeidskrachten in dienst hebben, beschouw ik ze met minachting, omdat ze racistische discriminatie bevorderen in wat een democratisch land zou moeten zijn. In Israël wordt dit als legitiem beschouwd. Zelfs vanaf de linkerkant van de politieke kaart in Israël herinner ik me bijeenkomsten van de leiding van Peace Now in de jaren tachtig. Ik voelde me niet op mijn plaats en diep verontrust toen voorstellen om ‘Israëlische Arabieren’ op te nemen in door de beweging georganiseerde demonstraties ronduit werden afgewezen, omdat dit de steun van gematigde Joden binnen de Israëlische samenleving zou verdrijven. Dit is dezelfde realiteit die we het afgelopen jaar hebben gezien tijdens de drie verkiezingscampagnes in Israël. Er was een afwijzing van elke vorm van opname, zelfs van steun van buiten de coalitie, van de Gezamenlijke Lijst die meer dan 1980% van de Palestijnse burgers van Israël vertegenwoordigt. Hoe zouden we reageren als deze zelfde voorbeelden zich in het buitenland zouden voordoen, in Europa of in de VS, maar in plaats van dat Arabieren het doelwit waren, waren het Joden?
Toen ik begon met het steunen van de tweestatenoplossing voor twee volkeren, al in 1975, stelde ik me voor dat twee staten zij aan zij zouden leven met een nauwe samenwerking over de grenzen heen en met een gedeelde hoofdstad in Jeruzalem. Dat is de visie die ik ruim veertig jaar heb omarmd en er alles aan heb gedaan om die grensoverschrijdende samenwerking te ontwikkelen. Dat is volgens mij de enige manier waarop echte vrede zich kan ontwikkelen. Muren en hekken gebaseerd op scheidingsparadigma's, of echtscheiding zoals sommigen het noemen (hoewel ik geloof dat er nooit een huwelijk heeft plaatsgevonden) zijn niet het recept voor vrede, noch is het een visie die massale steun oproept.
Bij mijn zoektocht naar een nieuwe visie, principes die kunnen inspireren, hoop kunnen brengen en ons een kaart kunnen bieden naar een betere toekomst, heb ik veel zeer positieve ideeën gekregen. Ik ben in feite verrast door de reeks voorstellen en de diepgaande denkwijze die wordt gedeeld door mensen, in beide samenlevingen, Israël en Palestina, van rechts en van links. Ik heb nog geen eenduidige visie, maar wil graag een deel van de gedachtegang delen.
Ik heb de afgelopen jaren gezegd dat jonge Palestijnse vrouwen een van de dingen zijn die mij hoop geven. Veel van deze vrouwen hebben moeite om een nieuwe plek voor zichzelf te creëren binnen hun eigen samenleving.
Er vindt een diepgaand proces van zelfbekrachtiging plaats, en ik ben er volledig van overtuigd dat dit proces uiteindelijk een enorme impact zal hebben op Palestijns politieke cultuur. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik dit model steun, denk ik dat het inspirerend is.
Enkele dagen geleden ontving ik de volgende tekst van een jonge Palestijnse vrouw die afkomstig is uit een vluchtelingengezin dat in de diaspora leeft:
"Verklaring van een visie voor Palestijnen en Israëliërs die één land delen
Wij, ondergetekenden, zijn Palestijnen uit het huidige Israël, Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever, Gaza en de diaspora, die een duidelijke en haalbare visie willen presenteren voor een rechtvaardige, inclusieve, progressieve en egalitaire gedeelde samenleving voor Palestijnen en Israëliërs. het delen van het enige land van Palestina van vóór 1948.
In plaats van een eis voor een staat, waar ons eigen officiële leiderschap al tientallen jaren op gericht is, eisen wij mensen- en burgerrechten, gerechtigheid en waardigheid, binnen een gedeelde toekomst waarin beide volkeren in veiligheid, vrijheid en welvaart kunnen samenleven.
Onze visie is gebaseerd op humanistische waarden en streeft niets minder na dan de volledige implementatie van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens voor iedere persoon in het historische Palestina.
Wij roepen op tot een multiculturele en multireligieuze samenleving met een seculiere en democratische staat en verwerpen elke religieuze en politieke ideologie die zich tegen deze fundamentele waarden verzet.
Wij verklaren als fundamentele principes van onze visie:
- Dat we de historische, culturele en religieuze affiniteiten van Joodse mensen over de hele wereld met het land begrijpen, maar ook erkennen dat deze de onze niet uitsluiten. We hebben een negatieve gedeelde geschiedenis op dit land, maar we kunnen een positieve gedeelde toekomst hebben.
- Die historische vervolging van het Joodse volk en hun recht om een veilig toevluchtsoord te zoeken moeten worden erkend, maar we moeten ook erkennen dat een dergelijk recht niet ten koste kan gaan van het compromitteren van de kosten van een andere groep; wij geloven in een samenleving die de waardigheid, veiligheid en zekerheid garandeert van iedereen die in onze samenleving leeft, ongeacht etniciteit of religie.
- Dat een rechtvaardige samenleving de rechtsstaat, de volledige gelijkheid van al haar burgers en de vrijheid van ieder mens moet handhaven, ongeacht etniciteit, religie, geslacht of seksuele geaardheid.
- Die democratie is de beste manier om een effectieve vertegenwoordiging van alle leden van de samenleving te bereiken, op voorwaarde dat de democratische vertegenwoordiging volledig verstoken is van kortzichtige en tribale belangen.
- Dat echte vooruitgang alleen kan worden bereikt door middel van dialoog, en dat deze visie de basis zal leggen voor het garanderen van de vrijheid van meningsuiting.
- Deze haatzaaiende uitlatingen, in welke vorm dan ook, mogen niet worden getolereerd.
- Dat de wetenschap alleen kan gedijen onder auspiciën van een seculiere staat.
- Dat geweld geweld voortbrengt, en dat het bezit en gebruik van wapens gecontroleerd moet worden om de veiligheid van iedereen te garanderen.
- Die verantwoordingsplicht en transparantie moeten binnen het staatssysteem bestaan.
- Dat effectief onderwijs van het grootste belang is voor de implementatie van deze visie, en dat alle educatieve inspanningen binnen deze visie moeten streven naar het elimineren van angst en haat jegens andere groepen, die zich de afgelopen decennia aan beide kanten hebben verankerd.”
De schrijver is een politiek en sociaal ondernemer die zijn leven heeft gewijd aan de staat Israël en aan de vrede tussen Israël en haar buren. Zijn nieuwste boek, In het streven naar vrede in Israël en Palestina, werd uitgegeven door Vanderbilt University Press.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren