[Opmerking: Mukoma Wa Ngugi's ZNet-artikel, “Afrika en het Midden-Oosten”, werd gepubliceerd in Kenya's Daily Nation, waar de Israëlische ambassadeur in Kenia antwoordde. We publiceren Mukoma's antwoord aan de ambassadeur hier opnieuw.]
Als reactie op mijn commentaar ‘Geweld zonder Grenzen’ (Kenia’s Daily Nation, 01-4-07) Dat stelt de Israëlische ambassadeur in Kenia, de heer Emmanuel Seri dat “Israël niet bereid is afstand te doen van één ding: zijn bestaansrecht.” In dat opzicht is het idee van een binationale staat eenvoudigweg onaanvaardbaar: Israël is een Joodse staat, duidelijk en eenvoudig. Elke poging om de Joodse identiteit van Israël uit te roeien is een verkapte poging om de vernietiging van Israël te bewerkstelligen, en daar zal Israël nooit mee instemmen.â€
En ik ben het er niet meer mee oneens. Een éénstaatoplossing, waarin Joden en Arabieren samenleven, betekent niet de vernietiging van de Joodse identiteit. Spreken over twee volkeren die een gemeenschappelijk lot delen, betekent niet dat hun identiteit wordt uitgewist. Neem het voorbeeld van het ANC, dat vanaf zijn oprichting in 1912 begreep dat het lot van het zwarte volk en de onderdrukkende blanken één was. En het toekomstige Zuid-Afrika zou van iedereen zijn, ongeacht ras.
Het is waar dat Zuid-Afrika vandaag de dag veel tragische tekortkomingen kent, maar het siert het ANC dat het separatisme het probleem was en niet de oplossing.
We moeten moedig naar een heden staren dat de logica van het separatisme volgt en het contra-intuïtieve uitwissen van grenzen overwegen. De vijand is niet het verschil, maar de manier waarop verschil wordt gebruikt om middelen tussen en onder mensen te verdelen. Vrijwel alle oorlogen op het wereldtoneel worden tegenwoordig gevoerd over de controle en verdeling van hulpbronnen, en niet over identiteit.
En een staat die geen privileges toekent op basis van iemands ras of etniciteit wordt de beste bemiddelaar tussen mensen met verschillende identiteiten. Zoals Thomas Sankara ooit zei: “we moeten de toekomst durven uitvinden.”
Wie is het slachtoffer en wie de dader? Je hoeft alleen maar te kijken naar wie het lijden en de stervenden veroorzaakt, en wie staatloos is. In het geval van het Midden-Oosten zijn dat de Palestijnen. We moeten stoppen met het ‘de schuld geven aan het slachtoffer.’
Wat betreft Hamas en Hezbollah kunnen we ons het beste herinneren dat Nelson Mandela ooit als een terrorist werd beschouwd, net als de Mau Mau door de Britten. We moeten deze algemene benamingen van terreur, terrorist en War on Terror verwerpen. Wat je ook van hen denkt, Hamas is democratisch gekozen en Hezbollah krijgt enorme steun van zijn kiezers. De logica van het omverwerpen van door het volk en democratisch gekozen regeringen die ons niet bevallen, voedt alleen maar de cyclus van geweld. Als we eenmaal beginnen, waar stoppen we dan? Venezuela? Bolivia?
Om te begrijpen wat er in het Midden-Oosten gebeurt, moeten we naar Rwanda kijken. Naar schatting 1,000 Tutsi's kwamen om tijdens de genocide van 000. Toch kunnen we nooit aan de kant blijven staan en de Tutsi's moedwillig de Hutu's laten onderdrukken. En inderdaad moeten we ons verzetten tegen de militaire tegenslagen van Kagame in Congo, die talloze levens hebben gekost. We moeten ons verzetten tegen het slachtoffer dat de onderdrukker wordt, zelfs als we ons inleven.
De heer Seri schrijft ook: ‘Ik was vooral woedend over de afschuwelijke en onwetende vergelijking in het artikel van de situatie in Israël en de Palestijnen met ‘apartheid’ en zelfs nazi-Duitsland.’ De vergelijking van wat Israël is wat ik de Palestijnen aandoe op het gebied van de apartheid is niet de mijne. Mensen als Desmond Tutu en de voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter, beiden winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede, hebben het apartheid genoemd. Nelson Mandela, eveneens winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, beschuldigde Israël ervan Bantoestans voor de Palestijnen te creëren.
Ik zal hen de taak geven hun woordkeuze te verdedigen en te zeggen dat ik geloof dat Israël bestaansrecht heeft, maar dat de Palestijnen dat ook hebben (zoals Mohamed Hassan schrijft in ‘How About Palestine’s Right to Exist’ in reactie op ambassadeur Seri, Daily Natie, 01-15-07). Toch geloof ik niet dat een éénstaatoplossing de Joodse identiteit vernietigt. Dit is op dezelfde manier waarop ik niet geloof dat de zwarte identiteit wordt vernietigd in een Zuid-Afrika met vele rassen; of dat de Luo-identiteit wordt vernietigd in een Kenia met 42 etniciteiten.
Ik ben fel gekant tegen antisemitisme en evenzeer tegen het zionistisch racisme. Toch geloof ik in ons menselijk vermogen om haat te overwinnen met behoud van identiteit en alles wat ons mooi maakt.
Ik geloof dat het verkennen van een éénstaatoplossing op de lange termijn toekomstige generaties zal beschermen tegen een cyclus van geweld, aangewakkerd door Palestijns bloed. En het zou een voorbeeld zijn voor andere landen binnen en buiten het Midden-Oosten om te volgen.
Mukoma Wa Ngugi is de auteur van Hurling Words at Consciousness. Houd er rekening mee dat een versie van het artikel ‘Geweld zonder Grenzen’ verscheen in Znet als ‘Afrika en het Midden-Oosten’ (12/12/06) en in BBC Focus on Africa Magazine als ‘Afrika biedt hoop’ (oktober -december 2006).
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren