AMY GOEDMAN: Verslagen uit Irak De relatieve rust is vandaag in de meeste steden teruggekeerd, nu strijders die loyaal zijn aan de sjiitische geestelijke Muqtada al-Sadr gehoor hebben gegeven aan zijn oproep om van de straat te blijven. Naar verluidt zijn ruim 450 mensen gedood sinds de Iraakse strijdkrachten eind vorige maand een offensief lanceerden tegen het Mahdi-leger van Sadr. President Bush noemde het harde optreden een bewijs daarvan US succes bij het ondersteunen van het Iraakse leger om op eigen kracht te vechten. Maar rapporten ter plaatse geven aan dat US Het leger leidde nog steeds de meeste aanvallen.
Mijn eerste gast vandaag heeft veel tijd besteed aan het bespreken van de US bezetting van Irak. Nir Rosen is net terug van drie maanden thuis Irak, zijn laatste sinds zijn verhuizing naar Bagdad om de US invasie in 2003. Nir heeft geschreven voor publicaties waaronder The New Yorker New York Times Magazine, Tijd en Harper's. Zijn laatste bericht van Irak, “The Myth of the Surge”, verscheen vorige maand in Rolling Stone tijdschrift van afgelopen maand. Hij is auteur van het boek In de buik van de groene vogel: de triomf van de martelaren in Irak, dat deze maand verschijnt in een tweede editie. Nir Rosen komt bij ons in onze studio.
Welkom.
NIR ROSEN: Dank je.
AMY GOEDMAN: ‘De mythe van de golf’ – waarom is het een mythe?
NIR ROSEN: Welnu, het is door rechts gepropageerd en door links in de VS aanvaard dat de golf, die in werkelijkheid een escalatie van troepen is – ‘surge’ is slechts een eufemisme – de escalatie van troepen met 30,000 soldaten, op de een of andere manier vrede in Irak heeft gebracht. En dit is gewoon een absolute leugen. Het geweld is enigszins afgenomen BagdadDat is waar, maar het is niet rechtstreeks het gevolg van de toename van de Amerikaanse troepen. Het is het resultaat van een paar andere factoren.
In de eerste plaats het geweld in Irak was altijd doelgericht, het was logisch: verwijder soennieten uit sjiitische gebieden, verwijder sjiieten uit soennitische gebieden. Dat is vrijwel afgerond. Er zijn bijna geen soennieten meer Bagdad, een paar zakken en dat is alles. En op dezelfde manier zijn de sjiieten in de soennitische gebieden verwijderd. En milities en krijgsheren hebben hun controle over verschillende leengoederen geconsolideerd Bagdad en elders. Dat is dus één reden: er zijn minder mensen om te vermoorden. Het geweld is afgenomen omdat je minder mensen hoeft te doden. Het zou niet eeuwig duren, ook al is het nog steeds extreem gewelddadig Irak. En toen ik daar was, lagen er een aantal keren dode lichamen voor mijn huis, een man werd voor mijn huis in zijn hoofd geschoten. Het is dus niet bepaald een rustige plek.
En dan zijn er nog twee andere factoren die verklaren waarom het geweld is afgenomen, die we het soennitische en sjiitische staakt-het-vuren kunnen noemen. Het Mahdi-leger, de militie van Muqtada al-Sadr, legde eind augustus 2007 feitelijk een bevriezing op, die verkeerd is vertaald als een staakt-het-vuren. En dit viel precies samen met een dramatische afname van het geweld, waaruit blijkt hoe verantwoordelijk zij waren voor een groot deel van de oorlog. geweld. En de reden waarom ze een staakt-het-vuren aflegden is omdat ze zich realiseerden dat zij in feite het belangrijkste doelwit waren voor de toename van de Amerikaanse troepen. De Amerikanen zouden achter hen aan gaan. Je kunt dus net zo goed een bevriezing afkondigen. Ze zeiden dat ze zichzelf gingen hervormen. Ze hadden een slechte reputatie, omdat ze betrokken waren bij sektarische moorden. Sommige van hun jongens hadden geen controle meer. Dus ze zullen zich gedeisd houden en de Amerikanen afwachten.
Op dezelfde manier hebben de soennieten in zekere zin een staakt-het-vuren ingesteld. Je had soennitische milities die tegen de bezetting vochten. Ze vochten tegen Al-Qaeda, want hoewel Al-Qaeda aanvankelijk naar veel soennitische gebieden was gekomen om hen te beschermen tegen de Amerikanen en de sjiieten, liepen ze al snel uit de hand, en zelfs de soennieten hadden het gevoel dat ze onder een schrikbewind leefden. door deze radicalen. Ze ondermijnden de traditionele soennitische autoriteiten. Ze verstoorden de smokkelroutes. Ze vermoordden ook soennieten. Dus soennieten vochten tegen de Amerikanen, ze vochten tegen Al-Qaida, en ze vochten tegen de sjiitische milities, en ze verloren werkelijk op elk front. Ze waren er niet in geslaagd de Amerikaanse bezetting omver te werpen en de macht te grijpen Irak. Ze waren verwijderd Bagdad. Het merendeel van de vluchtelingen buiten Irak waren soennieten. Ze hadden dus verloren.
En vanaf 2006 zag je dat ze veel introspectiever waren, verzetsleiders Bagdad en Syrië en Jordan: “We hebben verloren. Wat doen we nu?" En zij gingen in veel gebieden eerst achter Al Qaeda aan, met de steun van de Amerikanen. Dit is een geweldige deal voor hen. Ze hebben verloren, en hier zijn ze, nu zijn de Amerikanen van hun rug af en controleren ze nu hun grondgebied. In veel gevallen worden ze de Awakening-groepen genoemd, maar de Amerikanen hebben ze verschillende eufemismen genoemd: zonen van Irak, bezorgde lokale burgers, kritieke infrastructuurbeveiliging, Iraakse veiligheidsvrijwilligers – in feite voormalige leden van het verzet, wat de Amerikanen ‘opstandelingen’ noemen. ”, die tijdelijk hebben besloten voor een hoera, of een staakt-het-vuren, waarbij de Amerikanen zich moeten concentreren op hun echte vijand, de Iraniërs. En als ze Iraniërs zeggen, bedoelen ze alle sjiieten. Als je met ze praat, zeggen ze dat er twee beroepen zijn Irak: de Amerikaanse bezetting en de Iraanse bezetting. Voor hen zijn alle sjiieten feitelijk Iraanse vijfde columnisten, en zij beschouwen de Iraakse regering, voor zover die bestaat, verschillende sjiitische milities, als Iraniërs, die eerst tegen hen zullen vechten, omdat de Amerikanen uiteindelijk zullen vertrekken.
Dus je hebt deze twee: het sjiitische en soennitische staakt-het-vuren en de afname van het aantal mensen dat moet doden, de consolidatie van de controle die we overal bij verschillende krijgsheren en militieleden hebben gezien. Bagdad. Elke wijk is ommuurd. Je hebt een krijgsheer of militieman die de leiding heeft, wat de zaken als journalist eigenlijk gemakkelijker maakt, omdat er iemand is bij wie je terecht kunt voor een veiligheidsgarantie. Het maakt het ook makkelijker voor hulporganisaties als het Rode Kruis. Ze kunnen nu functioneren zoals ze dat in Nederland doen Somaliëomdat Irak is echt geworden Somalië: verschillende krijgsheren die verschillende gebieden controleren.
Praten over de regering is gewoon absurd. Er is geen regering aanwezig Irak. Het is een verzameling van verschillende milities, die, zoals we zien, zelfs onderling vechten. En we zien bij de recente gevechten tussen sjiieten en sjiieten dat het niet de regering is tegen het Mahdi-leger; het is één sjiitische militie, de Badr-organisatie die behoort tot de Iraakse Islamitische Hoge Raad – sorry, de Opperste Islamitische Iraakse Raad – die verschillende namen heeft – en Dawa, dus eigenlijk de pro-Amerikaanse sjiitische milities, gesteund door de Amerikanen die vechten tegen de grootste sjiitische beweging ter wereld. Irak, de Sadristische beweging, voor controle over het grondgebied, over hulpbronnen, en natuurlijk over de controle over de bevolking bij de komende verkiezingen, die wel of niet zullen plaatsvinden.
En in feite kunnen we het misschien in zekere zin als een positieve ontwikkeling zien, omdat dit feitelijk het einde betekent van een soennitisch-sjiitische burgeroorlog in het land. Irak. Er is geen sjiitisch blok meer dat de soennieten kan bevechten. In 2006 en 2007 zag je Badr en het Mahdi-leger samenwerken om soennieten te verdrijven en te vermoorden. Bagdad. En nu is dat voorbij. Nu zouden we dus intersektarische allianties kunnen zien tussen soennitische milities en het Mahdi-leger die strijden tegen pro-Amerikaanse sjiitische milities, zoals Badr of zoals Dawa.
AMY GOEDMAN: Hoe zit het met het geld dat de VS steekt in groepen als de zogenaamde – nou ja, een van hun namen – de Awakening?
NIR ROSEN: Welnu, de Amerikanen denken graag dat de reden waarom de soennitische militieleden, het soennitische verzet, zijn gestopt met de strijd tegen hen, is omdat ze hen betalen, omdat het vanuit Amerikaans perspectief altijd om geld ging. Ze hebben nooit het belang begrepen van ideologie, van bezetting of van verzet. Dus volgens hen sluiten mensen zich aan bij het verzet omdat ze een baan nodig hadden en het verzet betaalde je, wat ronduit belachelijk is. Ik heb veel van deze mensen ontmoet. Niemand sloot zich voor geld aan bij het verzet. Ze sloten zich aan omdat ze geloofden dat er een bezetting was die hun leven, hun land of hun religie bedreigde, of omdat ze het uiterlijk van de nieuwe regering niet leuk vonden, dus sloten ze zich aan bij het verzet om de Amerikaanse bezetting te bestrijden, niet voor geld.
En nu hebben ze zich bij deze Awakening-groepen aangesloten, wederom niet voor geld, maar omdat ze een ander belang hebben: “We gaan nu niet tegen de Amerikanen vechten, we gaan tegen de Iraniërs vechten. Laten we de Amerikanen van ons af krijgen.’ In zekere zin hebben de soennieten de Amerikanen feitelijk omgekocht, omdat zij nu grondgebied controleren. Dezelfde militieleden die sjiieten vermoordden, die nog maar een paar maanden geleden Amerikanen opbliezen, die op de vlucht waren, controleren nu grondgebied in Bagdad en elders, en het is veilig geworden voor soennieten om naar die gebieden te gaan, niet alleen voor soennieten uit de VS. die gebieden, maar zelfs soennieten die op andere plaatsen sjiitische milities zijn ontvlucht, kunnen daar nu naartoe gaan. Je hebt dus veilige soennitische gebieden. Van daaruit kunnen verschillende soennitische groepen zich aansluiten. Ze kunnen een politieke beweging oprichten, wat ze proberen te doen, en uiteindelijk proberen deze te heroveren Bagdad of op zijn minst de burgeroorlog opnieuw bestrijden.
AMY GOEDMAN: We praten met Nir Rosen. Hij is net terug van Bagdad. Hoe zit het met wat er is gebeurd in Basra, een grote nederlaag voor Maliki – zijn er zelfs geruchten dat hij wordt vervangen?
NIR ROSEN: Er gaan al een tijdje geruchten dat hij wordt vervangen. Er was een periode waarin Democratische senatoren aandrongen op zijn vervanging. Ik denk niet dat hij vervangen gaat worden, omdat er geen vervanging is, maar dat maakt niet zoveel uit, want wie de leiding heeft in de Groene Zone maakt geen verschil. Mensen in de Groene Zone hebben buiten de Groene Zone nooit impact gehad. Maliki heeft sowieso geen eigen militie, dus hij is niet bepaald een erg machtig individu, en daarom werd hij gekozen.
En de Amerikanen hebben doelbewust de positie van de premier gecreëerd Irak heel zwak zijn. Hij is hierdoor een beetje in diskrediet gebracht, omdat hij zei dat het Mahdi-leger erger is dan Al-Qaeda; we gaan nooit onderhandelen, we gaan tot het einde vechten. Dan zegt Muqtada al-Sadr tegen zijn volk dat ze zich moeten terugtrekken. Plots is alles weer in orde en zijn de gevechten voorbij. Hij komt dus over als een beetje een charlatan.
Hij kwam het ook tegen – of in ieder geval bleek het idee van de Iraakse veiligheidstroepen ook een soort grap te zijn, omdat velen van hen overliepen. Het is bekend dat de Iraakse politie, de nationale politie, wordt geïnfiltreerd of gedomineerd door aanhangers van het Mahdi-leger. Maar een groot deel van het Iraakse leger is dat ook. Je zag dus dat de eenheden van het Iraakse leger, die tegen het Mahdi-leger vechten, in het zuiden werden gerekruteerd, en velen van hen waren loyaal aan de Hoge Raad en aan Badr. Niemand is hier dus loyaal aan de Iraakse staat. Maar wat we ook zagen was dat als het Amerikaanse leger er niet was geweest, de Iraakse veiligheidstroepen volledig zouden hebben verloren. Ik bedoel, de Amerikanen waren hun pantser, de Amerikanen waren hun luchtmacht. En als dat niet het geval was geweest, zou het Mahdi-leger geen reden hebben gehad om zijn strijders terug te roepen.
AMY GOEDMAN: We praten met Nir Rosen. We zijn zo bij hem terug. Zijn boek dat volgende maand uitkomt, De triomf van de martelaren: een reis van een verslaggever naar het bezette Irak. Zijn nieuwste stuk in Rolling Stone, ‘De mythe van de golf.’ Blijf bij ons.
[pauze]
AMY GOEDMAN: Onze gast, Nir Rosen, zijn boek komt volgende maand uit, De triomf van de martelaren. Hij is net terug van Bagdad. Zoals we nu zien, kwamen er met het harde optreden tegen het Mahdi-leger van vorige week steeds meer berichten US luchtaanvallen waarbij Iraakse burgers om het leven komen. Dit zijn de stemmen van de Irakezen na drie recente US aanvallen in Hilla, Tikrit en Bagdad.
HILLA-inwoner: Wat is de reden achter de aanval op ons? We hebben niet tegen ze gevochten en geen politiecentrum of militaire basis aangevallen. We hebben niemand bedreigd en niet deelgenomen aan demonstraties. Geen militaire acties in ons gebied.
TIKRIT-RESIDENT: Dat zijn vijf leden uit mijn familie die ik zou moeten herkennen. Het was zo moeilijk voor mij om ze te herkennen, omdat de lichamen verkoold waren. Dit is de Amerikaanse democratie. Dit zijn de mensenrechten waar Bush om heeft opgeroepen.
BAGDAD INWONER: We veroordelen de US krachten. Ze vielen om middernacht huizen binnen, explodeerden deuren van huizen en daken, huizen van vreedzame gezinnen. Ze vielen hen voor niets binnen en arresteerden vrouwen. Ze geloven in democratie, zoals ze zeggen, dus waarom deden ze dit?
AMY GOEDMAN: Nir Rosen, jouw reactie?
NIR ROSEN: Het is gewoon verbijsterend. Vijf jaar na een oorlog die we een bevrijdingsoorlog noemen, die, zo werd ons verteld, bedoeld was om de sjiieten te bevrijden, bombarderen we sjiieten. We bombarderen overal sjiitische gebieden Irak, waarbij sjiitische burgers worden gedood. Ik bedoel, het is duidelijk een complete catastrofe geweest. En de US blijft Iraakse burgers vermoorden. Er is nu het idee dat de Amerikanen gewoon een soort politiepatrouille zijn Irak's straten, die de twee kanten scheiden. Dat is niet waar. Elke dag vermoorden ze Iraakse burgers. Ze houden 24,000 Iraakse burgers vast in Amerikaanse gevangenissen, minstens 24,000. Ze zijn niet beschuldigd van enig misdrijf of schuldig bevonden aan welk misdrijf dan ook. Ze kunnen jarenlang worden vastgehouden. Ze worden niet overgedragen aan de Iraakse autoriteiten, wat eigenlijk een goede zaak is, omdat ze in een Iraakse gevangenis veel slechter behandeld zouden worden. Ze houden jongeren vast. Ze vallen huizen binnen, breken deuren in en slepen de mannen naar buiten. Het is eigenlijk nog steeds een zeer onderdrukkende bezetting. En een buitenlandse bezetting is het systematisch opleggen van geweld aan een hele natie. De bezetting is nog niet voorbij.
AMY GOEDMAN: De rol van Iran in Irak?
NIR ROSEN: Het is enorm overdreven door zowel de Amerikanen als door IrakHet zijn soennieten. Ik heb nog nooit bewijs gezien van een negatieve rol voor Iran in Irak, zeker minder negatief dan de Amerikaanse bezetters. Iranis uiteraard heel blij dat zijn sjiitische vertegenwoordigers – de Hoge Raad, Dawa en anderen – in de regering zitten. Het probeert dus zeker niet de Iraakse regering omver te werpen, zoals het wordt beschuldigd. Maar ik beschouw het niet als een belangrijke steunpilaar van de milities, de sjiitische milities. Ik denk zeker dat de Amerikanen belangrijkere ondersteuners van de sjiitische milities zijn, omdat ze altijd een alliantie hebben gehad met de Hoge Raad, wiens Badr-militie een van de belangrijkste actoren is in de Iraakse veiligheidstroepen.
En soennieten in de hele Arabische wereld beschuldigen graag alle sjiieten ervan Iraniërs te zijn, dus in LibanonWaar ik woon, hoor je soennieten zeggen dat Hezbollah Iraanse agenten zijn. Je hoort president Mubarak erover Egypte roepen sjiitische vijfde columnisten op Iran. Je hoort koning Abdullah van Jordan over een gesproken sjiitische halve maan en ook het promoten van deze complottheorieën over Iraniërs die proberen de soennitische wereld over te nemen.
AMY GOEDMAN: Ik wil u vragen stellen over de presidentskandidaten en de Irak bezigheid. Tijdens zijn toespraak op de vijfde verjaardag van de invasie leek senator Clinton de visie van de Democratische leiding samen te vatten, namelijk dat de Irakezen de verantwoordelijkheid voor zichzelf moeten nemen nu de US heeft hen gegeven wat zij, met een citaat, ‘het kostbare geschenk van vrijheid’ noemde.
SEN. HILLARY CLINTON: Ik heb plannen geschetst over wat we kunnen en moeten doen om onze zonen en dochters naar huis te brengen. Ik ben ervan overtuigd dat we binnen zestig dagen kunnen beginnen en dat op een verantwoordelijke en zorgvuldige manier kunnen doen, in het besef dat de Iraakse regering de verantwoordelijkheid moet nemen voor haar eigen toekomst, dat we haar het kostbare geschenk van vrijheid hebben gegeven, en het is aan beslissen of ze er al dan niet gebruik van zullen maken. Maar we kunnen hun burgeroorlog niet winnen.
AMY GOEDMAN: Hillary Clinton, senator Barack Obama en John McCain – jullie hebben meegedaan Bagdad. Heb je het gevolgd? En wat heb je waargenomen?
NIR ROSEN: Ik heb het ‘kostbare geschenk van vrijheid’ niet gezien Irak. Ik bedoel, ze is gewoon volkomen verachtelijk. De Democraten in het algemeen zijn dat wel, omdat ze de Irakezen de schuld geven. Ik bedoel, we weten dat de Republikeinen verachtelijk zijn, dat dit hun oorlog is, maar de Democraten hebben ook de Irakezen de schuld gegeven: “De Irakezen moeten voor vrijheid kiezen. De Irakezen moeten op de proppen komen.”
De Irakezen demonstreerden voor de verkiezingen in april 2003. Ik was erbij en veel andere journalisten hebben dit ook gezien. Wij hebben hen de vrijheid ontzegd. Wij hebben hun de soevereiniteit ontzegd. Wij hebben hun hun eigen regering ontzegd. We hebben hen een reeks dictators opgelegd: Garner, Bremer, Allawi. We hebben een burgeroorlog veroorzaakt Irak, of in ieder geval hebben wij het veroorzaakt. Irak, een land dat nog nooit een burgeroorlog had meegemaakt, dat hebben wij hen aangedaan. Dit is niet zo Rwanda, waar we gewoon kunnen zeggen dat deze Hutu's en Tutsi's elkaar vermoordden, hadden wij er niets mee te maken. Wij hebben dit gedaan Irak.
“Kostbaar geschenk van vrijheid” – er is vrijheid om te doden wie je maar wilt, er is vrijheid voor milities. De Amerikanen zijn zeker geen agenten van de vrijheid Irak. Ze hebben tienduizenden Irakezen gearresteerd. Ze hebben duizenden Irakezen gedood. Ze hebben milities de macht gegeven Irak. Er is geen Iraakse regering. Als ze zegt dat de Iraakse regering in actie moet komen, is er geen sprake van een Iraakse staat. Het levert geen diensten. Je hebt verschillende milities die de leiding hebben over verschillende ministeries. Ze zijn zwak. Geen elektriciteit, geen stroom, geen beveiliging, geen gezondheidszorg. Het is een mislukte staat. Zijn Somalië, waarbij verschillende milities verschillende gebieden controleren.
AMY GOEDMAN: Nir Rosen, we laten het daarbij. Ik wil je bedanken dat je bij ons bent, freelance journalist, collega bij New York UniversiteitCentrum voor Recht en Veiligheid. Zijn nieuwe boek, nou ja, het komt uit in een tweede editie, De triomf van de martelaren: een reis van een verslaggever naar het bezette Irak. Zijn laatste artikel is “The Myth of the Surge” van vorige maand Rolling Stone magazine.
Nir Rosen, freelance journalist en fellow bij NYU’s Center for Law and Security. Hij is de auteur van De triomf van de martelaren: een reis van een verslaggever naar het bezette Irak, dat deze maand aan zijn tweede editie verschijnt. Zijn laatste artikel, ‘The Myth of the Surge’, werd gepubliceerd in Rolling Stone tijdschrift vorige maand.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren