PART 1 besprak de scherpe daling van de insectenpopulaties over de hele wereld.
PART 2 besprak de rol van monocultuurlandbouw bij het vernietigen van insectenhabitats.
PART 3 bespreekt chemische oorlogsvoering tegen insecten.
door Ian Angus
Tussen december 2018 en februari 2019 werden ruim vijfhonderd miljoen honingbijen dood aangetroffen door imkers in het zuiden van Brazilië. Als de wilde bijen waren geteld, zou het dodental waarschijnlijk vele malen hoger zijn geweest. De belangrijkste oorzaak, zo bleek uit laboratoriumanalyse, was blootstelling aan synthetische pesticiden.[1] |
Het eerste in massa geproduceerde synthetische pesticide, dichloordifenyltrichloorethaan, beter bekend als DDT, begon het commerciële leven als oorlogswapen, een magische uitvinding die Amerikaanse troepen in Azië en Afrika beschermde tegen malaria, tyfus en andere ziekten. Tijd magazine, een meedogenloze propagandist van de Amerikaanse oorlogsinspanningen, noemde het ‘een van de grote wetenschappelijke ontdekkingen van de Tweede Wereldoorlog’.[2] Het was goedkoop en gemakkelijk te maken, en zoals Rachel Carson schreef Silent Spring, waren het en andere synthetische insecticiden veel dodelijker dan enig vorig product.
“Ze hebben een enorme kracht om niet alleen de meest vitale processen van het lichaam te vergiftigen, maar ook binnen te dringen en deze op sinistere en vaak dodelijke manieren te veranderen. Zoals we zullen zien, vernietigen ze dus juist de enzymen die als functie hebben het lichaam tegen schade te beschermen, blokkeren ze de oxidatieprocessen waaruit het lichaam zijn energie ontvangt, verhinderen ze de normale werking van diverse organen, en kunnen ze in bepaalde gevallen de cellen de langzame en onomkeerbare verandering die tot maligniteit leidt.”[3]
DDT, dat in 1945 voor civiel gebruik werd vrijgegeven, was onlosmakelijk verbonden met de opkomst van grootschalige monocultuurlandbouw. Een boer die slechts één soort plant plantte, creëerde een aantrekkelijk buffet voor de weinige soorten die dat gewas aten, terwijl hij huizen en dekking voor hun roofdieren ontzegde. DDT versterkte de monoculturen door de insecten te doden die de monoculturen aantrokken. Advertenties zoals deze vertelden boeren en consumenten dat het ‘een weldoener voor de hele mensheid’ was.
Maar de ervaring leerde al snel dat het geen onvermengd goed was.
Zoals Carson schreef: “insecticiden zijn geen selectieve vergiften: ze onderscheiden niet de enige soort waarvan we graag verlost willen worden.”[4] Vogels die met DDT bespoten insecten aten stierven, evenals vissen in beken in de buurt van bespoten velden. Imkers verloren honderden gezonde bijenkorven toen nabijgelegen boomgaarden werden besproeid. Het gif stroomde door voedselketens: vogels die de kleine dieren aten die aan DDT blootgestelde insecten aten, legden eieren met dunne schaal die kapot gingen voordat hun jongen zich konden ontwikkelen. Landarbeiders stierven door pesticidevergiftiging, en tegen het einde van de jaren vijftig waren er aanwijzingen dat DDT en andere veelgebruikte pesticiden kankerverwekkend waren.
Net als klimaatwetenschappers in onze tijd werd Carson geconfronteerd met een wrede industriële campagne om haar persoonlijke en ecologische wetenschap in het algemeen in diskrediet te brengen, maar uiteindelijk werd DDT – helaas na haar dood – in de jaren zeventig voor de meeste toepassingen in Noord-Amerika en Europa verboden. Negen organochloorpesticiden, waaronder DDT, werden wereldwijd verboden door een internationaal verdrag dat in 1970 van kracht werd.
Maar regelgeving en verdragen zijn ver achtergebleven bij de agrochemische realiteit. Chemische bedrijven hebben fortuinen uitgegeven om DDT te vervangen door andere moordenaars. De productie en het gebruik van pesticiden is nu veel groter dan in Carsons tijd, en de meest gebruikte producten zijn dodelijker dan ze zich had kunnen voorstellen. De decennialange chemische oorlog van de kapitalistische landbouw tegen insecten is een belangrijke aanjager geworden van de achteruitgang en het uitsterven van insecten, en een immense agrochemische industrie heeft geprofiteerd van de moord. Zoals de Canadese milieuactivist Nick Gottlieb onlangs schreef: de milieubeweging heeft de verkeerde les geleerd Silent Spring.
“De beweging greep het idee aan dat het publieke bewustzijn het enige was dat ontbrak, maar slaagde er niet in het radicalere deel van haar analyse te begrijpen: dat de verwoesting in de eerste plaats werd aangericht om markten te creëren voor een overproductieve chemische industrie, en niet vanwege een of andere soort aangeboren, door de consument gedreven vraag naar gif….
“Carson gaf ons een levendige en meeslepende beschrijving van de dorre wereld die de agrochemische industrie creëerde. Maar daarbinnen ging een duidelijke analyse schuil van waarom dit gebeurde: de inherente drang naar accumulatie binnen het kapitalisme en de bereidheid van bedrijven en kapitalisten om elk instrument dat tot hun beschikking staat, inclusief de staat zelf, te gebruiken om markten te creëren en de winst te vergroten.”[5]
Een van Carsons meest vooruitziende waarschuwingen was dat boeren gedwongen zouden worden om steeds grotere hoeveelheden pesticiden te gebruiken, omdat de doelorganismen immuniteit zouden ontwikkelen – “chemische controle houdt zichzelf in stand en vereist frequente en kostbare herhaling.”[6] Tientallen jaren later beweegt de loopband met insecticiden sneller dan ooit, zoals de Britse entomoloog Dave Goulson laat zien.
“Volgens officiële overheidsstatistieken behandelden Britse boeren in 45 1990 miljoen hectare bouwland met pesticiden. In 2016 was dit gestegen tot 73 miljoen hectare. Het werkelijke areaal aan gewassen bleef met 4.5 miljoen hectare exact hetzelfde. Zo werd elk veld in 1990 gemiddeld tien keer met pesticiden behandeld, oplopend tot 16.4 keer in 20, een stijging van bijna 6 procent in slechts zesentwintig jaar.”[7]
Toen Carson schreef Silent Springproduceerde de pesticidenindustrie genoeg gif om een half pond op elke hectare akkerland ter wereld aan te brengen. Tegenwoordig produceert het drie keer zoveel. Zoals Nick Gottlieb het stelt: resistentie tegen pesticiden is geen probleem voor chemische fabrikanten, het is een businessplan.[8]
Dat businessplan omvat niet alleen verkopen meer chemische moordenaars, maar bedenken en verkopen dodelijker producten. De achteruitgang van het insectenleven in de 21e eeuw is niet alleen versneld door de toepassing van grotere doses gif, maar ook door de promotie van een nieuwe generatie superkillers.
Boeren weten al lang dat je een natuurlijk insecticide kunt maken door tabak in water te laten weken en een beetje afwasmiddel toe te voegen om het plakkerig te maken. De nicotineoplossing, die op fruit en groenten wordt gespoten, is een contactgif dat bladluizen en andere zuigende insecten doodt. In 1992 introduceerde Bayer een verwante chemische stof: neonicotinoïde nieuwe nicotine-achtige — en binnen drie jaar had het 85% van de mondiale markt voor insecticiden veroverd. In 2016 bedroeg de omzet van Bayer en een zestal andere fabrikanten meer dan drie miljard dollar per jaar, waardoor het veruit het meest gebruikte en meest winstgevende insecticide ter wereld is.
Neonicotinoïden (neonics Kortom) bieden boeren drie substantiële voordelen. Ze zijn minder schadelijk voor de mens dan eerdere insecticiden. Ze zijn gemakkelijk te gebruiken; de meest voorkomende vorm is een zaadcoating, dus alleen al het planten van het gewas biedt bescherming. En ze zijn buitengewoon goed in het doden van insecten: één kleine dosis kan 7,000 keer zoveel honingbijen doden als dezelfde hoeveelheid DDT.[9] Uit een onderzoek uit 2019 naar Amerikaanse landbouwgrond bleek dat “de toxiciteit van insecticiden op landbouwgrond en omliggende gebieden de afgelopen twintig jaar ongeveer vijftigvoudig is toegenomen.”[10]
In tegenstelling tot nicotine en veel andere insecticiden zitten neonics niet alleen op de oppervlakken van planten; ze verspreiden zich via de bloedsomloop van de planten, waardoor alles, van de wortelpunten tot de bovenste bladeren, giftig wordt. Slechts ongeveer vijf procent van de chemische stof komt daadwerkelijk in de doelplanten terecht, en neonaten zijn in water oplosbaar, zodat ze via het grondwater naar andere planten en in beken worden getransporteerd. Sinds de zaden voor belangrijke gewassen in meer dan 100 landen worden verkocht voordat ze met het insecticide zijn bedekt, zijn landschappen over de hele wereld, inclusief die welke niet opzettelijk zijn behandeld, vergiftigd.
Uit onderzoeken van het Amerikaanse ministerie van Landbouw zijn residuen van neonicotinoïden gebleken in een groot aantal producten, en zelfs in babyvoeding.[11] Toen in 2017 honderden mensen in dertien Chinese steden werden getest, had bijna iedereen het insecticide in zijn urine.[12]
Het wijdverbreide gebruik van nicotinoïden speelt een belangrijke rol in de insectenapocalyps, met name in de achteruitgang van het aantal bestuivers.
“Wat duidelijk had moeten zijn, maar niemand zich zorgen lijkt te hebben gemaakt toen deze nieuwe chemicaliën werden geïntroduceerd, is dat alles wat zich naar alle delen van de plant verspreidt, zich ook in het stuifmeel en de nectar zal verspreiden. En natuurlijk hebben gewassen zoals koolzaad en zonnebloemen bestuiving nodig en zijn ze populair bij veel soorten bijen, die zichzelf mogelijk allemaal met insecticiden doseren als de gewassen bloeien.[13]
Er zijn geen dodelijke hoeveelheden neonicotinoïden nodig om grote schade aan te richten onder bestuivers. Slechts één deel per miljard in hun voedsel verzwakt het immuunsysteem van de bijen, verstoort hun navigatievermogen en vermindert het leggen van eieren en de levensverwachting van de koninginnen. Als gevolg hiervan zijn op neonicotinoïden gebaseerde insecticiden betrokken bij abnormaal hoge sterftecijfers in commerciële bijenkorven – in de VS ging in de winter van 2020-2021 bijvoorbeeld 45% van de beheerde honingbijenkolonies verloren, de op één na grootste sterfte in de VS. dossier.[14] Er heeft zich een hele subindustrie ontwikkeld, die werkbijen en koninginnen kweekt om deze verliezen op te vangen.
Niemand weet hoeveel insecten van welke aard dan ook worden gedood door de nieuwe generatie superkillers, maar zoals Dave Coulson zegt: “Het lijkt nu waarschijnlijk dat een meerderheid van alle insectensoorten in de wereld chronisch wordt blootgesteld aan chemicaliën die specifiek zijn ontworpen om insecten te doden. .”[15]
Tegelijkertijd heeft genetische manipulatie ervoor gezorgd dat boerderijen nog vijandiger tegenover het insectenleven staan.
(Wordt vervolgd)
Opmerkingen
[1] Pedro Grigori, “Een half miljard bijen dood terwijl Brazilië nog eens honderden pesticiden goedkeurt' Mongobay, Augustus 23, 2019.
[2] “DDT,” Tijd, 12 juni 1944.
[3] Rachel Carson, Silent Spring (Marinerboeken, 2002), 16.
[4] Carson, Silent Spring99.
[5] Nick Gottlieb, “De les die we hadden moeten leren van 'Silent Spring', '” Canadese dimensie, 3 januari 2023.
[6] Carson, Silent Spring98.
[7] Dave Goulson, Silent Earth: het afwenden van de insectenapocalyps (HarperCollins, 2021), 87-8.
[8] Gottlieb, ‘De les die we hadden moeten leren.’
[9] Goulson, Stille aarde, 90-1.
[10] Michael DiBartolomeis et al., “Een beoordeling van de acute belasting van insecticidentoxiciteit (AITL) van chemische pesticiden die worden gebruikt op landbouwgrond in de Verenigde Staten,” PLoS ONE, 6 augustus 2019. AITL is een maatstaf die toxiciteit, de totale gebruikte hoeveelheid en de persistentie van het gif in de tijd combineert.
[11] Hillary A. Craddock et al., “Trends in residuen van neonicotinoïde pesticiden in voedsel en water in de Verenigde Staten, 1999–2015,” Environmental Health 18, nee. 1 (11 januari 2019).
[12] Tao Zhang et al., “Een landelijk onderzoek naar de urineconcentraties van neonicotinoïde insecticiden in China,” Environment International 132 (november 2019).
[13] Goulson, Stille aarde.
[14] "Verliezen van honingbijenkolonies in de Verenigde Staten 2020-2021”, Bee Informed Partnership, 23 juli 2021.
[15] Goulson, Stille aarde, 109.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren