Het is makkelijk om te zeggen: fuck de politie. Maar we weten dat we ze nodig hebben. We hebben de politie nodig om ons te beschermen, hoewel het vaak lijkt alsof we beschermd moeten worden tegen de politie. Maar als mensen pleiten voor een effectiever politiewerk, suggereren ze niet dat het instituut moet worden geëlimineerd, maar eisen ze dat de politie haar werk beter doet. Maar hoewel het belangrijk is om kritisch te zijn tegenover de politie, vooral te midden van een nationale politiecrisis, kunnen we onze politiecrisis niet ontvluchten of zelfs maar begrijpen zonder te weten wat de politie denkt.
Eerder dit jaar ontmoette ik een zwarte politieagent die momenteel dienst doet bij een grote Amerikaanse politieafdeling. Elke keer dat we spraken, was ik onder de indruk van hoe bereid hij is om kritisch te zijn tegenover zijn collega-officieren, en hoe bot hij was in het beoordelen van de huidige staat van het politiewerk in de Verenigde Staten.
De meeste politieagenten mogen geen interviews geven, wat misschien begrijpelijk is, maar ook jammer, omdat het mensen de mogelijkheid ontneemt om hun perspectief toe te voegen. Mijn politievriend, die ik Marc zal noemen, stemde ermee in dat ik een van onze gesprekken zou publiceren, zolang hij anoniem kon blijven. Hieronder vindt u ons interview, licht bewerkt voor de duidelijkheid.
Toure: Waarom denk je dat er het afgelopen jaar zoveel schokkende politie-incidenten hebben plaatsgevonden?
Marc: Een deel ervan heeft te maken met de prikkelbaarheid van de politie. Wat ik bedoel met de nukkigheid, en ik heb hierover met een aantal collega's ruzie gehad, is dat we aan een hogere standaard moeten voldoen. Wij hebben een eed afgelegd. De gemeenschap heeft geen eed afgelegd om de gemeenschap te beschermen; wij zouden dat graag willen, wij zouden graag willen dat zij deel uitmaken van de oplossing. Maar ze deden geen beloften en legden geen eed af. We deden. Wij hebben ons vrijwillig aangemeld voor deze baan en er wordt aan een hogere standaard voldaan.
In veel van de situaties waar ik het over heb, hebben we het niet over de manier waarop de politie met criminelen omgaat. We hebben het over ongewapende mensen die misschien een fundamentele overtreding hebben begaan, of niets verkeerds hebben gedaan, en dan lopen de zaken ver uit de rails.
Dat is recht. Onthoud op South Park toen Cartman begon te praten over: 'Respecteer mijn autoriteit?' En dan begint hij mensen te slaan? Het is een rechtzaak. Je moet teruggaan naar de basis [vraag]: waarom willen mensen dit werk doen? En als je niet uit de binnenstad komt, maar wel toezicht wilt houden op de binnenstad, moet ik me een beetje afvragen: waarom wil je dat doen? Ik zeg niet dat dat niet eervol is, maar wat zijn je motieven daarachter?
En ik denk dat het een rechtzaak is. Het is zoiets als: 'Ik draag deze badge en je moet me respecteren.' Dus ik houd je aan de kant en ik verwacht je respect, maar je bent lastiggevallen door de politie en niet gerespecteerd en je wilt ergens heen, dus geef me een beetje houding. Maar in plaats van volwassen te zijn en de situatie onder controle te houden en te de-escaleren, escaleer ik nu de situatie en zeg ik: houd je mond. U zegt: 'Wacht even, meneer, ik ben een volwassen man. Ik zal mijn mond niet houden.' Nu gaan we heen en weer en niemand de-escaleert de situatie, het gaat van nul naar 100. En ik denk dat het altijd de taak van de politie is om de situatie te de-escaleren.
Zoals Sandra Bland, die situatie irriteert me omdat het een eenvoudig kaartje was waarvoor niet eens iets nodig zou zijn. Oké, ze houdt niet van de politie. Mensen hebben het recht om je niet aardig te vinden. Kom er overheen. Het is een door God gegeven recht dat mensen je niet mogen. Maar je kunt niet wanordelijk zijn tegen de politie, dus mensen moeten het wanordelijk gedrag begrijpen.
Maar ik denk ook dat de politie moet begrijpen dat ze het niet te persoonlijk moeten opvatten. Ik heb een confronterende baan en 99 procent van de tijd dat ik met iemand te maken heb, zal dat in een confronterende omgeving zijn. Daarom is het mijn verantwoordelijkheid om de situatie te allen tijde te de-escaleren.
Maar wat we van de politie horen is de angst om overmeesterd te worden of dat hun gezag verloren gaat aan een bepaalde jonge, ongewapende zwarte man. Dat verhaal hoor je keer op keer.
Het zou mooi zijn als iedereen die bij de wetshandhaving werkt, bekwame huwelijkskunstenaars en bekwame strijders zou zijn. Maar helaas, in een baan waar het toch moeilijk is om mensen te laten solliciteren, zijn er mensen die door dit land lopen met een pistool en een insigne en die nog nooit in een echt gevecht hebben gezeten. Nooit. Nog nooit eerder een klap in het gezicht gekregen. Dus [ze] hebben geen vertrouwen in die vaardigheid. Dus als iemand zijn vuist balt of achter je aan komt, is het eerste wat je denkt: 'Ik weet dat ik niet kan vechten. En ik heb een pistool bij me.' En er is een angst dat je overmeesterd en gedood zult worden met mijn eigen wapen. Er zijn op deze manier veel politieagenten om het leven gekomen.
Ze laten je deze video's zien op de academie. “Hoe we sterven.” Het is niet alleen de angst voor de zwarte man, het is de angst voor de mensen in zichzelf. Maar dan hebben we vanuit de media de perceptie dat de zwarte man het dier is. Hij is sterker, groter, sneller, agressiever. Dus de blanke persoon die nooit in de buurt van zwarten is opgegroeid, heeft alleen maar de perceptie dat deze individuen deze bovenmenselijke kracht hebben. En het is alsof ik, voordat het gevecht zelfs maar begint, al denk dat ik ga verliezen. En de realiteit is dat als je me in elkaar kunt slaan en me kunt overmeesteren, je het wapen van mijn heup kunt halen en me met mijn eigen wapen kunt doden. Dat is een sterke mogelijkheid. En als ik bang ben voor mijn leven, is dat alles wat ik nodig heb om dodelijk geweld te gebruiken.
We horen de politie bij deze incidenten keer op keer zeggen: 'Hij pakte mijn wapen, ik vreesde voor mijn leven.' Het lijkt erop dat er een draaiboek komt van iemand die tegen hen zegt: 'Als er iets gebeurt, zeg dit dan, dan kom je uit de gevangenis.' Is er een reden waarom we steeds hetzelfde verhaal horen?
Eén van de belangrijkste zaken waar zij zich binnen de academie op richten is aansprakelijkheid. Je moet de aansprakelijkheid van de wet kennen. Je draagt een instrument bij je dat iemands leven kan beëindigen, dus je moet weten wanneer je het kunt gebruiken en wanneer niet. Op de academie wordt geleerd dat je je wapen alleen mag gebruiken als je vreest voor je leven of je veiligheid, of de veiligheid van anderen. Het is jammer dat je het nu kunt gebruiken. Agenten in het hele land zullen dus altijd zeggen: 'Nou, ik vreesde voor mijn leven.' Je kunt niets anders zeggen omdat er geen andere reden is om iemand neer te schieten.
Als je naar al deze incidenten kijkt, welke maakt jou dan het ziekst?
Die van Cincinnati.
Sam Dubose.
Je kunt jezelf niet in gevaar brengen door dodelijk geweld te gebruiken. Ja, we willen geen mensen achtervolgen en ja, als iemand van mij wegrent, is het stom om ze te achtervolgen, maar je kunt niet zomaar op auto's afstormen omdat ze wegrijden. Vooral als het niet om iets belangrijks gaat. Het is niet zo dat deze persoon een verkrachter of moordenaar was. We hebben het over een verkeersstop. Dus die was ziekelijk. En South Carolina was misselijkmakend.
Walter Schot.
Dat was ziekelijk. De man rent weg. Dat heet een achtervolging. Het is tijd om te rennen. Vang de persoon op, pak hem aan en neem hem dan in hechtenis. Het is rot. God weet dat ik niet de hele tijd wil rennen, maar helaas hoort dat bij het territorium.
Dus dit verhaal over zwarte levens die door de politie worden genomen en vervolgens nationaal nieuws halen, zodat elk incident een groot verhaal op zichzelf wordt – heeft dat impact gehad op de politie ter plaatse en hoe zij hun werk doen?
Ik denk het wel. Ik geloof en denk echt van wel. En ik denk niet dat het alleen de beweging is, ik denk dat het een combinatie van dingen is. Ze hebben niet het gevoel dat ze gesteund zullen worden door de burgemeesters. Ik denk dat een van de dingen die we allemaal in onze baan willen, werkzekerheid is en de hoop dat we bazen hebben die ons steunen. We willen allemaal dat toezichthouders ons steunen. En de gemeenschap steunt je niet, dat hebben ze nooit echt gedaan. Als een agent sterft, is er geen nationale verontwaardiging, het maakt de gemeenschap niet zoveel uit. De burgemeester steunt je niet omdat de burgemeester een politicus is. De burgemeester, de gemeenteraadsleden, ze willen stemmen. Ze willen winnen. Iedereen is dus bang dat ze je erin zullen luizen om nationaal nieuws te halen en te zeggen: 'Kijk, we zijn iets aan het doen.'
Het is bijna alsof je in plaats van te zeggen: 'Laten we de feiten op een rij zetten', het is: 'Nee, laten we ze [politie] schuldig maken, dan komen we er later wel achter.' Om de storm te stillen, omdat we niet willen dat deze Black Lives Matter-mensen in onze achtertuin protesteren, dus hangen we de agent buiten om te drogen. Wie wil er nu een baan hebben waar je te drogen hangt?
Bedoelt u dat agenten op controle gaan en extra stress, spanning en ongerustheid voelen, en dat agenten incidenten dus niet de-escaleren, en dat ze zich ongerust voelen omdat ze zich niet gesteund voelen en dat ze agressiever worden tegenover burgers? Is dat wat je ziet?
Ja. Ik denk dat de politie gestresseerd is. Het is sowieso een stressvolle baan. En dan is het nog de nadruk dat jouw bevel je erin zal luizen, alleen maar om de burgers te sussen. En de gemeenschap is nu meer aangemoedigd. Steeds meer mensen lopen naar je toe en zeggen 'f you' en plaatsen camera's in je gezicht, waardoor de wanorde bijna toeneemt. Dat gebeurt nu meer dan ooit. Je moet nog steeds autoriteit hebben, want je wilt nooit je autoriteit verliezen. Maar je denkt: waarom heb ik hier mee te maken?
Denkt u dat de politie agenten bevooroordeelt tegenover zwarte mensen? Dat ze zo voortdurend in interactie zijn met of horen dat zwarte mannen het verkeerde doen, dat ze bevooroordeeld beginnen te worden tegenover zwarte mannen en dat ze van hen verwachten, en elke keer dat ze een zwarte man aanhouden, gedragen ze zich agressiever tegenover hen .
Negentig procent van mijn werk is confronterend. Niemand wil me echt zien als ik daar ben. Daarom ga ik niet het beste type persoon tegenkomen. En na verloop van tijd als je criminelen, moordenaars, drugsdealers en criminelen ziet, begin je deze basisnorm te ontwikkelen. Daarom ga ik niet met veel agenten om. Omdat politieagenten die met agenten omgaan, blijven hangen in hun eigen gedachten en percepties van wat de realiteit is, terwijl dat niet de realiteit is. Dus wat we uiteindelijk worden is een bezettingsmacht, niet anders dan wat ons leger doet. Om nog maar te zwijgen van het feit dat veel rechtshandhavingsinstanties eerder militair zijn. Ik heb ook in het leger gezeten.
Dus ze hebben nu alle agressiviteit en bezettingskracht [mentaliteit] naar het departement gebracht en gaan er bijna op dezelfde manier mee om. Ik denk dat het enige wat de gemeenschap wil, verantwoordelijkheid is. Ik denk dat de politie dat niet beseft. En dan zegt de politie dat je geen verantwoording hoeft af te leggen aan jezelf, dus ik luister niet naar wat je zegt, omdat je punten niet geldig zijn.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren