Bron: Arbeidsnotities
Zelfs het stellen van de vragen is vermoeiend.
Wie neemt de Covid-beslissingen, en waarom veranderen ze elke dag? Hoe is de werkdruk verdubbeld? Hoe zit het met de nieuwe uitersten van micromanagement? Wie van mijn collega’s, of hun families, of mijn klanten, patiënten of studenten zullen ziek worden?
En waarom lijken we niets te kunnen doen om al dit lijden te stoppen?
De drang om op te geven, zich terug te trekken, je te beperken en ‘gewoon te overleven’ is bijna onweerstaanbaar – zelfs voor een toegewijde activist als jij.
Maar hier zijn we dan. Op het werk zijn we met elkaar verbonden, al is het maar via beelden op een scherm. We weten dat anderen zich in dezelfde situatie bevinden, en we herinneren ons dat de strijd waar we ons al aan verbonden hadden – voor fatsoenlijk, waardig werk en de macht die nodig is om dat te verwerven – altijd een lange en zware opgave zou zijn.
Dus hoe overleven we de andere kant van deze pandemie, met enige schijn van solidariteit en gezond verstand?
TEL OP UW WAARDEN
Neem vaak contact op met jezelf. Denk eraan wat je gelooft en wat je met je overtuigingen wilt doen. Die zijn niet veranderd alleen maar omdat onze werkgevers een nieuwe manier hebben gevonden om ons in de maling te nemen. Jouw diepe waarden en overtuigingen kunnen jouw reactie op elke situatie vormgeven.
Stel dat de baas abrupt en eenzijdig een vreselijk nieuw beleid heeft geïmplementeerd. Je hebt de keuze: neem het zonder twijfel over, klaag bitter of denk kritisch na over een reactie.
Als uw waarden zelfrespect en respect voor uw collega's omvatten, dan hebben de eerste twee opties geen zin. Misbruik accepteren is onverenigbaar met jouw waarden. Alleen maar klagen is een reclame voor onmacht. Waarom niet beginnen met de intentie om weerstand te bieden? Ook al is het maar een idee in je hoofd, de intentie is noodzakelijk om de hopeloosheid te doorbreken dat er niets aan gedaan kan worden.
UITZENDBEPALING
Zelfs als je jezelf nauwelijks van de grond kunt schrapen, zend je wanhoop dan niet uit op collega's. De neiging tot hopeloze ontsteltenis is zeer besmettelijk, maar dat geldt ook voor de vastberadenheid daartoe niet geef op. Medeleven en klagen zijn tijdverspilling; Het is goud waard om uw collega's te betrekken bij productieve manieren om weerstand te bieden.
Bedenk eens hoe vaak u heeft gedacht dat de meeste van uw collega's apathisch of bang zijn, of gewoon maar met elkaar overweg kunnen. Het lijkt misschien waar, maar onthoud: dit is de houding die mensen aannemen als ze aan hulpeloosheid hebben toegegeven.
Jouw inzet om weerstand te bieden aan onderdrukking zou je moeten helpen voorbij de verdedigingsmechanismen van je collega’s te komen, eenvoudigweg door gestaag het vertrouwen te laten gelden dat dingen kunnen veranderen door middel van collectieve actie. Het is niet nodig om vals optimistisch te zijn of te juichen; wees gewoon hardnekkig toegewijd aan je eigen (en hun eigen) waardigheid.
STEL EEN ECHT DOEL
Een doelpunt is beter dan geen doelpunt. Het helpt niet om overdreven ambitieus te zijn (we moeten van deze man afkomenof laten we nu allemaal naar buiten lopenof Ik weiger dat beleid hoe dan ook te volgen). Begin in plaats daarvan gewoon met de duidelijke overtuiging dat er iets kan worden gedaan, dat er samen met collega's actie kan worden ondernomen.
Het stellen van een doel dat kan worden bereikt, is een veel beter gebruik van je energie dan het te snel stellen van een enorm onrealistisch doel. Is het een realistisch doel om met collega’s te praten en hen aan te moedigen? Dan is dat het doel om naartoe te werken.
Stel dat uw volgende doel is om samen te komen met collega's om de baas indringende vragen te stellen over het nieuwe beleid. Op veel werkplekken zal dit zelf gezien worden als een opstand, en mensen zullen coaching en aanmoediging nodig hebben om een dergelijke stap te zetten.
Nogmaals, het is de houding van collectieve niet-naleving dat maakt uit. We moeten ons allemaal niet conformeren aan de angst die de werkplek doordringt, aan het recht van de werkgever om eenzijdig en dwingend te zijn, en aan het 'normale' ondergeschikte gedrag dat van werknemers wordt verwacht. Het beoefenen van niet-naleving op kleine maar doelbewuste manieren versterkt de kracht van collectieve macht en gaat hulpeloosheid tegen.
Denk bijvoorbeeld aan een totaal nutteloze vorm van archiveren die u moet doen. Praat met collega's die deze tijdverspilling ook verachten, en blijf voortdurend contact zoeken totdat je een kritische massa hebt (het kunnen vijf of honderd mensen zijn, afhankelijk van je werkplek) die bereid zijn er gewoon mee te stoppen.
Denk na over de argumenten die het management zal gebruiken om mensen bang te maken, en hoe te reageren. Bedenk of deze specifieke vorm van niet-naleving een negatief effect kan hebben op het werk van iemand anders. Denk na over wat u moet doen als het management de discipline in gevaar brengt.
Streef altijd naar een groep die groot genoeg is om de bluf van het management te kunnen benoemen. Als je wint, zelfs als het om iets kleins gaat, praat er dan over in de groep en denk na over hoe het is gebeurd. Het vertrouwen van iedereen zal toenemen voor het volgende gevecht.
HOU VAN DIE MEDEWERKERS
Omdat onze enige weg naar macht op het werk via collectieve actie loopt, staat de behoefte aan verbinding met collega's buiten discussie. Maar het is heel goed mogelijk dat u niet van uw collega's houdt! Misschien is uw werkplek vol van roddels, kliekjes, racistische vijandigheid, concurrentiestrijd of wantrouwen.
Of misschien is er zoveel verloop dat je je collega’s nauwelijks kent. Misschien betekent Covid dat je ze nooit te zien krijgt, of alleen in Zoom-vergaderingen waar de begeleider eindeloos praat.
Niets van dit alles is een reden om het niet te doen probeer lief te hebben voor de mensen met wie je werkt. Ja, liefde – dat betekent een diepgewortelde toewijding aan het idee dat zij menselijke wezens zijn die in staat zijn tot collectieve waardigheid.
Zoals we weten uit levens van liefdevolle familie en vrienden, kan liefde oneindig veel uitdrukkingen hebben: als een collega naar je snauwt, snauw dan niet terug. Als je bewondering hebt voor de manier waarop een collega zich heeft gedragen, vertel het haar dan. Als iemand op uw werkplek zichzelf voorbij de rede drijft, ondersteun hem dan om het perspectief te herwinnen en het rustiger aan te doen.
En waar wanhoop en hopeloosheid ook de kop opsteken bij een collega, vind de manier om rustig en vol vertrouwen uw vertrouwen te uiten. (Niemand kan liefhebben iedereen ze werken mee; stel een redelijk doel voor degenen met het beste potentieel om bondgenoten te zijn.)
BLIJF OP DE HOOGTE
Een geweldig bijproduct van de inspanning om van je collega’s te houden, is dat je je daardoor minder eenzaam voelt. Het vernietigt niet alleen het isolement; het uiten van uw zorg en respect bouwt ook een productief netwerk op van mensen die bereid zijn elkaar te vertrouwen. En als er een netwerk is – zelfs een klein – van collega's die de gewoonte hebben om te handelen, wordt ieders vertrouwen opgebouwd.
Als je dapper genoeg bent om individueel met de baas te praten, ga je misschien geloven dat jij de enige bent die dat wil of kan. Anderen zullen afhankelijk zijn van jouw moed, in plaats van hun eigen moed te tonen; dit versterkt feitelijk het isolement.
Maar een netwerk waarbij je van elkaar afhankelijk bent kan je helpen jezelf weer op te tillen op je eigen laagste momenten. Elkaar vertrouwen betekent ook het bevorderen van het debat, het tolereren van kritiek, het aanbieden van excuses en het verlenen van vergeving. Het kan een ‘rechtschapen cyclus’ van wederzijds respect worden, die leidt tot kritische reflectie en doelgerichte actie.
Welke vorm je doelbewuste actie ook uiteindelijk aanneemt – onderhandelen over een Covid Memorandum of Understanding, vechten voor meer personeel, verdedigen van voordelen, veiligheid eisen, een pestende baas terugslaan – als het geworteld is in relaties die je ondersteunen, zal het je op de been houden de vele strijd die nog voor ons ligt.
Ellen David Friedman is een gepensioneerde organisator voor Vermont NEA en lid van het bestuur van Labour Notes.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Hartelijk dank voor dit artikel, Ellen.