Dit artikel is vertaald door Yoan Karell Acosta González
Wat moet er gedaan worden om een einde te maken aan de gewelddadige escalatie in Venezuela? Het is duidelijk dat het imperium een script heeft, zoals Chávez waarschuwde in de lezing die hij op 10 december 2007 hield in het Cultureel Centrum voor Samenwerking in Buenos Aires. Een script dat al lang geleden in andere landen in praktijk is gebracht: het meest beruchte geval dat op de een of andere manier de parameters van dit geïnduceerde fascistische proces heeft bepaald, was het Chili van Allende. Na deze baanbrekende criminele ervaring is het script verbeterd met talloze pogingen in andere landen en met pogingen tot theoretische systematisering, waarvan de belangrijkste door Eugene Sharp en zijn team van het Albert Einstein Instituut, een valse naam voor een instelling die zich wijdt aan aan het ontwerpen van nieuwe strategieën voor ‘regimeverandering’, waarbij gebruik wordt gemaakt van zogenaamde ‘geweldloze’ manieren om regeringen omver te werpen die niet bereid zijn zich aan het bevel van Washington te onderwerpen. De gevallen van Libië, Syrië, Oekraïne en nu Venezuela illustreren op didactische wijze wat de uitdrukking ‘geweldloos’ feitelijk betekent voor de strategen van het imperium.
Het is duidelijk dat het internationale systeem een turbulente mondiale geopolitieke transitiefase doormaakt. Ruim een decennium lang ontstonden er nieuwe politieke en economische machtscentra, terwijl de mondiale macht van de VS verzwakte. Het is ongetwijfeld nog steeds de sterkste militaire macht ter wereld, maar dat is niet genoeg om oorlogen te winnen, wat duidelijk is bewezen door de oorlogen in Vietnam, Irak en Afghanistan. Zijn bondgenoten zijn aarzelender en onzekerder, zijn dienaren zijn minder gehoorzaam en zijn tegenstanders en rivalen zijn machtiger en invloedrijker. Washington verliest terrein in het Midden-Oosten: zijn poging om Syrië aan te vallen mislukte, zijn pogingen om Iran te chanteren bleken een onschuldige blunder en zijn historische bondgenoten in de regio, dat wil zeggen de reactionaire Golftheocratieën, worden bedreigd door de opmars van de jihadisten. terwijl Israël, wat sommige onderwerpen betreft, zijn eigen spel speelt dat Washington paradoxaal genoeg in zijn onwillige ondergeschikte verandert. In Centraal-Azië bereikt het anti-Amerikaanse gevoel een ongekend hoogtepunt, en in het Verre Oosten lijkt de groeiende overheersing van China onweerstaanbaar en voorbestemd om de tektonische platen van het internationale systeem te laten bewegen.
Het is in dit scenario van imperiale achteruitgang dat het gewelddadige, opruiende offensief tegen Venezuela begrepen moet worden. Venezuela heeft de grootste oliereserves ter wereld; daarom is het een enorme magneet voor een land dat een levensstijl heeft opgebouwd en zijn mondiale suprematie heeft verworven op basis van een onverantwoorde verspilling van deze hulpbron. In de jaren zeventig, na de Amerikaanse nederlaag in Indochina (Vietnam, Laos, Cambodja), werd een tegenoffensief ontketend dat leidde tot de opkomst van militaire dictaturen in de meerderheid van de Latijns-Amerikaanse en Caribische landen. Op dezelfde manier dwingt de huidige mondiale verzwakking van de VS het land om onderdak te zoeken in zijn ‘achtertuin’, zoals John Kerry niet lang geleden zei tijdens zijn bezoek aan de OAS; of in zijn ‘strategische achterhoede’, zoals Fidel en Che het definieerden. En voor dat doel moeten ongewenste politieke regimes en regeringen worden weggevaagd.
Vandaar de enorme moeilijkheid om een einde te maken aan de aanval van de fascisten in Venezuela, ondanks de voortdurende roep om vrede van president Nicolás Maduro, die door de oppositie grofweg wordt genegeerd. Venezuela is het bruggenhoofd van een strategie die erop gericht is de Latijns-Amerikaanse democratieën grondig te destabiliseren. Deze strategie zal eerst worden toegepast op het land van Chávez, daarna in Ecuador en Bolivia, en ten slotte in Argentinië, Brazilië en Uruguay. Het resultaat dat met deze operatie wordt nagestreefd is het terugbrengen van het bestaande scenario in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied van vóór de Cubaanse Revolutie en het opleggen van neokoloniale ‘vriendelijke regeringen’ in de hele regio, die zich onderwerpen aan de economische en geopolitieke belangen van Washington. . Dit is precies wat de voortdurende strijd in Venezuela verandert in een equivalent van Stalingrad tijdens de Tweede Wereldoorlog: een beslissende strijd die niet verloren kan gaan, omdat het “domino-effect” van een nederlaag verschrikkelijk zou zijn voor de emancipatiestrijd van onze volkeren, en het rijk is zich er volledig van bewust. Maar het stoppen van de escalatie van geweld die de Bolivariaanse Republiek Venezuela vandaag de dag pijn en dood brengt, vereist het volgende:
a) in de eerste plaats voortdurende internationale en binnenlandse druk in de Verenigde Staten, zodat het Witte Huis zou stoppen met het aanmoedigen, organiseren en financieren van de Venezolaanse rechtervleugel, die verwikkeld is in een onomkeerbaar fascistisch proces. Met dat doel voor ogen moet Barack Obama de legitieme overwinning van Nicolás Maduro bij de verkiezingen van 14 april 2013 erkennen, bevestigd door de overweldigende overwinning van het chavisme bij de gemeenteraadsverkiezingen op 8 december 2013. De koppigheid van Washington is een duidelijk signaal geweest voor de relschoppers dat hun misdaden onvoorwaardelijk worden goedgekeurd door het rijk. Zonder deze steun van de Amerikaanse regering zou het offensief binnen enkele dagen worden verslagen. Obama moet bij het Internationale Gerechtshof worden aangeklaagd als de belangrijkste promotor van de gewelddaden die zoveel doden hebben veroorzaakt in Venezuela.
b) ten tweede: het streng handhaven van de wet op de relschoppers en demonstranten die hun toevlucht nemen tot alle onvoorstelbare vormen van geweld. Anders zal er een fascistische uitzaaiing plaatsvinden, die geleidelijk – zoals het lijkt dat dit tegenwoordig gebeurt – meer groepen van de oppositie omvat die zich aangetrokken voelen tot de strategie om de regering door middel van geweld omver te werpen. Dit kan om twee redenen gebeuren: ten eerste verwachten ze de gewelddadige acties straffeloos uit te voeren, aangezien de geplaagde Bolivariaanse regering buitensporig tolerant is geweest tegenover de relschoppers (we hebben het over mensen die zowel publieke als private eigendommen vernielen, guayas opleggen ( prikkeldraad) om de keel van motorrijders door te snijden; mensen die aanvallen met molotovbommen, enzovoort); de tweede reden is het “succesvolle voorbeeld” van Oekraïne, waar een neonazistische bende misbruik maakte van een protest dat aanvankelijk vreedzaam verliep, en vervolgens de regering overnam door allerlei schandalige acties en misdaden te plegen. Daarna werden ze onmiddellijk erkend door het Witte Huis en zijn trawanten uit de Europese Unie. Clementie in de omgang met de relschoppers zal leiden tot de demoralisering van de chavistische beweging, het uiteenvallen van haar organisatiestructuren en een zeer negatieve verandering in de krachtsverhoudingen tegen de revolutie en ten gunste van de contrarevolutie, want dat is precies wat zij bedoelen in hun strijd tegen de relschoppers. Washington als ze spreken in termen van ‘regimeverandering’. Op dit moment zal welwillendheid in de omgang met degenen die, door middel van bloed en vuur, de Bolivariaanse Revolutie van de aardbodem willen wegvagen, zeker leiden tot de zelfvernietiging van het proces. Ten eerste moet de aanhoudende contrarevolutie worden neergeslagen; dan zou er een analyse kunnen worden gemaakt van wie het verdient om met vriendelijkheid en grootmoedigheid te worden behandeld door de revolutie, waarvan de macht dan zal worden geconsolideerd.
c) ten derde: het stimuleren en verbeteren van de organisatie van de massa en hun mobilisatiemechanismen. Rechts zal proberen zijn gewelddadige en omverwerpende acties te combineren met zijn ‘vreedzame’ controle over de straten, met guarimba’s (gewelddadige acties), demonstraties en allerlei straatprotesten. De chavistische beweging moet de controle over de straten herwinnen en duidelijk maken dat zij op het terrein de overhand heeft, ongeacht de overeenkomsten die aan de onderhandelingstafel kunnen worden bereikt. Want zonder de steun van ‘de straat’ en het georganiseerde volk zouden zulke hooggeplaatste overeenkomsten helemaal niet efficiënt zijn. Bovendien moet er werk aan worden gedaan om de chavistische basis en het volk in het algemeen ervan bewust te maken dat wat op het spel staat de toekomst van de Bolivariaanse Revolutie en de historische prestaties van vijftien jaar is, en dat de effectieve verdediging van de Revolutie onverbiddelijk de onmiddellijke inzet vereist. verdieping van het socialisme en de onmiddellijke uitvoering van de instructies gegeven door commandant Hugo Chávez Frías over de “Golpe de Timón” (“De Draai van het Rad”), ter gelegenheid van de bijeenkomst van de Ministerraad op 20 oktober 2012. Elke regering die als gevolg van dat imperiale tegenoffensief opduikt, zal te werk gaan zoals de regering van Pedro Carmona Estanga op 11 april 2002 deed, toen zijn eerste decreet met één klap de grondwet van 1999 introk, evenals alle daarin vastgelegde rechten; hij ontbond ook alle staatsmachten, verklaarde het bestaande rechtskader onwettig, verwijderde alle autoriteiten die voortkwamen uit de volksstemming op nationaal, staats- en gemeentelijk niveau, en maakte een einde aan de samenwerkingsovereenkomst met Cuba.
d) ten slotte is het noodzakelijk om alle moeite te doen om efficiënt een strijd te voeren op het cruciale terrein van de media, dat volgens het Pentagon het belangrijkste veld is waar oorlog wordt gevoerd tussen de revolutie en de contrarevolutie, en waar De progressieve en linkse regeringen uit de regio hebben gevaarlijke zwakheden getoond tegenover vijanden die lange tijd een mediastrategie van overheersing en manipulatie hebben ingezet met diepe gevolgen voor de sociale verbeelding. Systematisch geuite leugens worden uiteindelijk gezien als onbetwistbare waarheden. Vandaar de noodzaak om op een gepaste manier te reageren door op creatieve wijze niet alleen alle traditionele media (de pers, radio, televisie) in te zetten, maar ook de grote kansen die de sociale netwerken bieden.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren