Welk soort regering in de 21e eeuw kan een ander volk de fundamentele mensenrechten ontzeggen – dat wil zeggen het recht op voedsel, water, onderdak, veiligheid en waardigheid?
Welk soort regering legt draconische sancties op aan een ander volk als het op democratische wijze een regering kiest die niet naar zijn zin is?
Wat voor soort regering verzegelt een dichtbevolkt gebied met 1.5 miljoen mensen, zodat niemand zonder toestemming naar binnen of naar buiten kan gaan, vissers niet in hun eigen wateren kunnen vissen en er geen wereldvoedselhulp kan worden verleend aan de uitgehongerde bevolking?
Wat voor soort regering sluit brandstof, water en elektriciteit af en regent vervolgens op de mensen, bommen en artillerievuur?
Het antwoord is: geen integriteitsregering.
En toch blijft regering na regering in Israël erkenning en lofbetuigingen eisen als democratie in de eerste wereld die superieur is aan alle andere, ondanks Israëls schending van het internationale recht, zijn schendingen van de mensenrechten en de criminaliteit en corruptie van Israëlische leiders. Erger nog, de wereld heeft ermee ingestemd en heeft iedere Israëlische regering als favoriete gast verwelkomd.
Dit zou iedereen de gelegenheid moeten geven om onze nobele verklaringen over onafhankelijkheid en mensenrechten, ethiek, moraliteit, religieuze overtuigingen, burgerlijke vrijheden en de rechtsstaat opnieuw te bekijken. Zijn ze alleen voor de show of betekenen ze echt iets? Zijn ze alleen voor sommige mensen bedoeld of voor alle mensen?
De Israëlische president Shimon Peres is slechts een van de vele leiders die het agressieve beleid en de agressieve programma's van Israël hebben bevorderd en toch is hij geëerd met een ridderschap van de koningin en zal hij waarschijnlijk worden geëerd met een naar hem vernoemde lezingenreeks aan het Balliol College van de Universiteit van Oxford. Een twijfelachtige eer voor een man die in de oorlog van 750,000 heeft geholpen 1948 Palestijnen met geweld uit hun thuisland te verdrijven.
Tegenwoordig zijn we in Gaza getuige van het soort getto waarvan de wereld dacht dat het nooit meer zou zien. De vergelijking werd begin dit jaar opgeroepen door de Israëlische vice-minister van Defensie, Matan Vilnai, toen hij dreigde met “een grotere holocaust (shoah)” tegen de Palestijnen in Gaza. Gaza. Later verklaarde hij zijn gebruik van het woord als ‘ramp’ weg, terwijl het in feite een emotionele connotatie heeft die iedereen wel kent. Hoe dan ook, de dreiging was onheilspellend genoeg.
De langzame dood van de Palestijnen in Gaza vindt zijn eerste slachtoffers in meer dan 400 ernstig zieke patiënten die Gaza niet kunnen verlaten voor dringende medische hulp in Israëlische of Arabische ziekenhuizen. Duizenden andere patiënten worden weggestuurd uit ziekenhuizen die lijden onder een ernstig tekort aan 300 verschillende soorten medicijnen.
De ziekenhuizen zijn al zo lang verstoken van medicijnen en apparatuur, dat het stroompje van de voorraden die eindelijk doorgelaten worden, niet langer kan voldoen aan de minimale dagelijkse behoeften van de Palestijnse burgerbevolking. Op dezelfde manier is de energiebrandstof die wordt aangevoerd nauwelijks genoeg om de elektriciteitscentrale in Gaza één dag te laten draaien.
Dit druppelsgewijs voeden van de hulp werd gesuggereerd door de Israëlische premier Dov Weisglas, de adviseur van de Israëlische premier, die in februari 2006 zei: “Het idee is om de Palestijnen op dieet te zetten, maar ze niet te laten omkomen van de honger.”
Een dergelijk kwaadwillig beleid heeft geleid tot een gestage toename van de ondervoeding, omdat mensen worden uitgehongerd door hun levensbehoeften. Niet alleen zijn de korenmolens gedwongen te sluiten omdat de brandstof en de stroom op zijn, maar nu zijn alle tarwevoorraden uitgeput. Van de 72 bakkerijen die in de Gazastrook actief zijn, zijn er 29 volledig gestopt met het bakken van brood en de verwachting is dat anderen zullen volgen. Dit betekent dat zelfs het meest basisvoedsel – brood – binnenkort niet meer beschikbaar zal zijn voor een hongerige bevolking.
Een rapport van het Rode Kruis beschrijft de gevolgen van de belegering als “verwoestend”. Zeventig procent van de bevolking lijdt onder voedselonzekerheid, terwijl de opschorting van de distributie van voedselhulp aan zo'n 750,000 vluchtelingen in de erbarmelijke kampen in Gaza sinds 4 november de Palestijnen verder heeft verwoest zonder dat er andere alternatieven zijn.
De Verenigde Naties, Amnesty International en Human Rights Watch hebben de Israëlische blokkade allemaal “wreed” genoemd. Voormalig president Jimmy Carter verontschuldigt zich niet voor het beschrijven van de situatie als “een gruwelijke gruweldaad” die neerkomt op een oorlogsmisdaad.
In Groot-Brittannië heeft Oxfams CEO Barbara Stocking scherpe kritiek geuit op de minister van Buitenlandse Zaken David Miliband, omdat hij tijdens zijn recente reis naar Israël en Palestina geen melding had gemaakt van de “menselijke wanhoop” in Gaza.
De Israëlische tactiek zou echter aan het ontrafelen kunnen zijn.
De sluiting van Gaza door Israël is zo draconisch geweest. 's Werelds grootste mediaorganisaties, waaronder de New York Times, zijn verontwaardigd dat hun journalisten de toegang tot de Gazastrook is ontzegd en hebben schriftelijk geprotesteerd bij de Israëlische premier Ehud Olmert.
Christelijke leiders zijn ook uitgesloten van Gaza. Vorige week verhinderde Israël aartsbisschop Franco, de pauselijke nuntius in Israël, om de mis te vieren ter gelegenheid van het begin van de advent in de heilige weken voorafgaand aan Kerstmis.
En op de bezette Westelijke Jordaanoever heeft de Israëlische minister Ehud Barak de bouw van nog eens honderden illegale nederzettingen goedgekeurd, met een flagrante veronachtzaming van de overeenkomsten in het vredesproces, wat de huidige Amerikaanse regering, die graag vóór het einde van haar ambtstermijn met een oplossing wil komen, verder frustreert.
Wat werkelijk verbazingwekkend is, is de stilte van de wereld tegenover dit alles. De beschamende haast om Israël alle eer en erkenning te verlenen, zodat het land gered zal worden van de historische schande van het georkestreerde vernietiging van de Palestijnse samenleving, is niets minder dan gewetenloos.
_________________________________________________________________
Sonja Karkar is de oprichtster en voorzitter van Women for Palestine en een van de oprichters en medeoprichter van Australians for Palestine in Melbourne, Australië. Ze is ook redacteur van www.australiansforpalestine.com en draagt regelmatig artikelen over Palestina bij aan verschillende publicaties. Zij is te bereiken via [e-mail beveiligd]
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren