De krachtige betovering van het moderne kapitalisme betekent dat we onderzoek naar het mondiale voedselbeleid niet kunnen accepteren zonder er een aanval op te maken.
Niet veel mensen weten het, maar in vroege versies van het Atkins-dieet voerde Robert Atkins magie uit.
In het boek dat zijn gelijknamige dieet lanceerde, merkte Atkins terecht op dat “suiker de vriend van de Amerikaanse voedingsindustrie is” en dat moderne diëten gevormd werden door het hedendaagse kapitalisme. We worden gedwongen suiker te consumeren, niet omdat het goed voor ons is, zei Atkins, maar omdat het goed is voor de voedselproducenten. Als Steven Schapin merkt op dat er momenten zijn waarop de oorspronkelijke kritiek van Atkins nogal lijkt op die van andere systeemcritici op de manier waarop we vandaag de dag eten, zoals slow food.
En dan, met een beweging van zijn pols en een twinkeling in zijn ogen, gooit Atkins dit allemaal op zijn hoofd. In plaats van te zoeken naar een collectieve en systemische oplossing voor een collectief en systemisch probleem, is het antwoord op onze vergiftiging door suiker een bijna boetvaardige onthouding, een oefening van controle over de wil en, nou ja, het Atkins-dieet. Het is allemaal erg Foucauldisch.
Dit is krachtige tovenarij, maar wij dreuzelen voort zonder ons er bewust van te zijn. Onze cultuur is erop afgestemd, net als ik bekend voorheen, om sociale problemen veel gemakkelijker te begrijpen als ze als individuele ondeugden worden gepresenteerd. Vandaag zag ik dat magische moment van mutatie voor mijn ogen gebeuren.
In de Lancet van deze week staat een brief van twee onderzoekers van de London School of Hygiene. Ze presenteren een aantal zeer verstandige argumenten voedselbeleid. Ze merken op dat “benzinetanks en magen al lang met elkaar concurreerden voordat biobrandstoffen werden voorgesteld om de klimaatverandering aan te pakken”, aangezien transport en industriële landbouw beide gebaseerd zijn op goedkope fossiele brandstoffen. Eén manier om de concurrentie om een schaarse hulpbron aan te pakken is het veranderen van het transportbeleid; een verschuiving naar lopen en fietsen zou zowel de vraag naar fossiele brandstoffen verminderen, als in de tweede plaats betekenen dat er minder mensen met overgewicht zijn, waardoor de behoefte aan voedsel afneemt. Allemaal goed en wel.
Ze schatten dat een bevolking van een miljard mensen bij een gezonde body mass index in totaal 10.5 MJ zou gebruiken voor de dagelijkse bezigheden van eten en leven.
En dan gooien ze deze granaat erin. Het is de moeite waard om uitgebreid te citeren om de schade te zien die vervolgens wordt aangericht.
“Een zwaarlijvige bevolking van 1 miljard mensen met een stabiele gemiddelde BMI van 29.0 kg/m2 zou gemiddeld 7 MJ voedselenergie per persoon per dag nodig hebben om het basaalmetabolisme op peil te houden, en 5.4 MJ per persoon per dag voor activiteiten in het dagelijks leven ( berekeningen beschikbaar bij de auteurs). Vergeleken met de bevolking met een normaal gewicht verbruikt de zwaarlijvige bevolking 18% meer voedselenergie.”
Het is een eenvoudige vergelijking tussen een miljard mensen die nog niet helemaal te zwaar zijn en een miljard zwaarlijvige mensen. Niet dat er één miljard zwaarlijvige mensen zijn. De Wereldgezondheidsorganisatie zet de figuur op 300 miljoen. Maar het is een cijfer dat het argument rond voedsel- en brandstofgebruik en de daaropvolgende systemische effecten ervan illustreert.
Dus wat is het opschrift van het meest gemailde artikel op de BBC gisteren? Obesitas wordt beschuldigd van de kwalen in de wereld.
Paf. Gewoon zo. Een maatschappelijk probleem over de verslaving van ons voedselproductiesysteem, het transportbeleid aan fossiele brandstoffen, wordt omgezet in een gooi naar dikke mensen. Zwaarlijvige mensen zijn het probleem.
Als dat zo is, kunnen we misschien wat wetenschap vinden om die van Jonathan Swift bij te werken Bescheiden voorstel (ondertiteld Voor het voorkomen van de kinderen van arme mensen in
Maar wanneer een dieet van rugspek gemakkelijker te overwegen is dan een verandering in het transportbeleid of onze verslaving aan fossiele brandstoffen, toont dat de kracht aan van de betovering die het moderne kapitalisme over onze collectieve verbeelding heeft uitgesproken.
Raj Patel is de auteur van Gevuld en uitgehongerd: markten, macht en de verborgen strijd om het voedselsysteem van de wereld.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren