Wat is er met Egypte gebeurd? De doden worden ‘terroristen’ genoemd, het woord dat de Israëli’s voor hun vijanden gebruiken. Het woord dat de Amerikanen gebruiken. De Egyptische pers spreekt over ‘botsingen’, alsof gewapende Moslimbroeders tegen de politie vechten. Gisterochtend ontmoette ik een oude Egyptische vriend die zei dat hij naar de vlag van zijn land keek en begon te huilen.
Ik kan begrijpen waarom. Waarom stierven er zoveel? Wie heeft ze vermoord? Er zijn tegenwoordig veel Egyptenaren, zeker anti-Morsi-mensen, die me gisteren vertelden dat ze dit niet konden geloven, dat de mensen van de Broederschap allemaal wapens vasthielden, zoals iemand inderdaad een Kalashnikov vasthield vlakbij het ziekenhuis – een man die ik zag – maar de waarheid is dat de politie de ongewapende mannen heeft neergeschoten en dat geen enkele politieagent is omgekomen. Dit was een bloedbad. Dit was een massamoord. Er is geen ander woord voor.
En we horen de woorden van onze geliefde ministers. Neem William Haag, die de Egyptische autoriteiten vroeg zich te onthouden van geweld omdat “nu de tijd is voor dialoog, niet voor confrontatie”.
Oh liefje, liefje. Uiteraard geen woorden die hij tegen de Syrische regering zou gebruiken. Het is echt een beetje veel als onze Egyptische vrienden zoveel vuurkracht op hun vijanden gebruiken.
Als de kameraden van Bashar al-Assad zoveel demonstranten in de straten van Damascus hadden gedood, zouden de VN het geluid van onze afgrijzen, onze grenzeloze woede en onze walging laten weerklinken. Maar dit is natuurlijk Caïro, niet Damascus, en onze woorden moeten getemperd worden tegenover onze vrienden, niet in de laatste plaats de generaal die dit land bestuurt. En kijk uit! De Egyptische minister van Binnenlandse Zaken heeft zijn volk verteld dat de sit-in van de Broederschap in de Rabaa-moskee “als God het toelaat, moet eindigen. We hopen dat ze tot bezinning komen en zich aansluiten bij het politieke proces.” Maar deden ze dat niet toen ze de verkiezingen wonnen? Generaal Mohamed Ibrahim, de minister van Binnenlandse Zaken, zei dat slechts 21 leden van de Broederschap waren gedood. Dus waarom telde ik gisterochtend 37 lichamen op de vloer van het ziekenhuis?
Maar wat is het ‘politieke proces’ in Egypte? Als je kunt deelnemen aan verkiezingen en kunt winnen – en vervolgens kunt worden afgezet door een generaal (een man genaamd Abdel-Fatah al-Sisi) – wat is dan de toekomst van de politiek in Egypte? Het Westen wil misschien wel van Egypte houden, maar het land wordt nu geleid door een zeer strenge generaal, die zich niet zoveel lijkt aan te trekken van wat wij denken. Hij realiseert zich dat de betrekkingen van Egypte met Israël veel belangrijker zijn dan welke staatsgreep dan ook in Caïro, en dat het behoud van het Egyptische vredesverdrag met Israël veel meer waard is dan welk voorwendsel dan ook voor democratie in Caïro.
En wij – in het Westen – gaan hierin mee. Obama heeft de Egyptenaren verteld dat de VS “altijd een sterke partner voor het Egyptische volk zal zijn bij het vormgeven van hun weg naar de toekomst”. En het Egyptische volk – wacht hierop – had “een kans gekregen om de transitie van het land na de revolutie weer op het goede spoor te zetten.” Dus daar heb je het! De militaire staatsgreep was een “transitie na de revolutie”. Vergeet de 37 doden die ik zaterdag in het ziekenhuis zag. Vergeet de toespraak die Obama vier jaar geleden hield in het universiteitsgebouw van Caïro, tegenover een ander kampement van de Broederschap. We bevinden ons in een transitie na de revolutie. Bel Lenin.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren