Naarmate de klimaatverandering toeneemt, zal de cyclus van droogtes en overstromingen in Groot-Brittannië intensiveren. We hebben de afgelopen weken gezien welke verwoesting dit kan aanrichten. De statistieken zijn angstaanjagend: de helft van de Engelse aardappeloogst is dat wel naar verwachting mislukken dit jaar. Zelfs droogtetolerante maïs – die alleen in het zuiden van Engeland wordt verbouwd omdat de rest van Groot-Brittannië te koud en te nat is – heeft het moeilijk met de hitte.
Mensen lijden nu, dus er zijn kortetermijnoplossingen nodig. Nu zowel de voedsel- als de brandstofprijzen stijgen, zal het een grimmige winter worden, dus er is ook planning op de middellange termijn nodig. Maar we hebben natuurlijk een langetermijnstrategie nodig.
Veranderingen in het Britse klimaat zijn nu onvermijdelijk. En dat betekent niet alleen dat de groene weiden van Engeland zullen veranderen in een Frans wijnland, zoals te veel nieuwsproducenten doen graag voorstellen. Meer koolstof in de atmosfeer betekent meer energie in onze weersystemen. Dat betekent zowel een grotere intensiteit als meer warmte – niet zozeer de kalme balsem van het historische Zuid-Frankrijk als wel cycli van klimaatchaos.
Hoewel we moeten doen wat we kunnen om te voorkomen dat er nog meer energie in dat systeem wordt gepompt (door op koolstof gebaseerde energie te elimineren), moeten we ook accepteren en ons aanpassen aan wat gaat komen: cycli van droog en nat, die natuurrampen veroorzaken zoals onze eilanden zijn niet gewend.
Een groot deel van die aanpassing betekent dat we ons landgebruik moeten heroverwegen. Momenteel komt water dat op hoger gelegen grond valt vaak terecht op dorre heidevelden, overbegraasd door schapen of verbrand voor de jacht op korhoenders. Waar er ooit bomen stonden, worden nu alle stengels die door de grond breken, gekauwd door een hoefdier of gebakken in een vuur.
Waar ooit de regen zich verzamelde in hooggelegen wetlands en werd geabsorbeerd en verdampt door bossen, wordt het nu als een ongewenst ongedierte in sloten gekanaliseerd en bergafwaarts gesneld. Afgezien van kleine stroompjes die worden afgetapt voor reservoirs of irrigatie, wordt het grootste deel van dit water naar de zee gestuurd.
Als er meer water is dan normaal, barsten de oevers en lopen de huizen die zich op een onhandige manier op de helling van de landeigenaren in de hooglanden hebben geplaatst, onder water. Tegen de tijd dat het weer droog wordt, is het water verdwenen.
Wat regenwouden zijn voor de tropen, zijn wetlands voor gematigde zones. Het zijn de sponzen van de natuur, die water absorberen en vrijgeven en de stroom ervan reguleren. Maar na eeuwen van drooglegging heeft Engeland dat wel gedaan alleen ongeveer 10% van de moerassen en vennen die het duizend jaar geleden beschermden tegen extreme weersomstandigheden. Nu de klimaatverandering heeft plaatsgevonden, heeft het land deze wetlands meer dan ooit nodig.
Een verbazingwekkende 8% van het Britse land wordt beheerd als korhoenders
Natuurlijk zijn er enkele specifieke oplossingen: mijn ouders waren dat ook enkele van de eerste mensen om bevers terug te brengen naar Groot-Brittannië – waarvoor ze een pluim verdienen. Bevers zijn de ingenieurs van de natuur, die oeverecosystemen opnieuw opbouwen tegen een fractie van de kosten van een man met een tractor.
Het verbranden van heide moet verboden worden. In de beste tijden is het een absurde daad van vandalisme, namelijk het vernietigen van hele stukken heide om zich te begeven aan een hobby van de megarijken. Het is totaal niet te rechtvaardigen nu die heidevelden nodig zijn in de strijd voor aanpassing aan de klimaatverandering. Laten we, nu we toch bezig zijn, het schieten met korhoenders volledig verbieden.
Maar in de kern is het probleem dat grote delen van het Britse platteland nog steeds eigendom zijn van een klein aantal mensen, die ze beheren in de belangen en tradities van hun verwanten. Een derde van Engeland en Wales is nog steeds eigendom van de oude aristocratie. Schotland heeft de meest gecentraliseerd grondbezit patroon in Europa – misschien wel in de westerse wereld. Een verbazingwekkend 8% van het Britse land wordt beheerd als korhoenders.
De naties waaruit Groot-Brittannië bestaat, bestaan uit mensen en het land waarop ze leven, en onvoorstelbare delen van laatstgenoemde worden nog steeds gecontroleerd door kleine aantallen mensen, om de eenvoudige reden dat hun voorouders deze gronden al generaties lang in bezit hebben.
De afgelopen zestig jaar is dit eigendomspatroon in stand gehouden omdat het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB) van de EU, gelanceerd in 60, bedoeld was voor Franse boeren, met hun veel kleinere percelen, en geen goed rekening hield met de absurditeiten van het Britse eigendom. patronen.
Het resultaat was dat de belastingbetalers moesten betalen – en dat nog steeds doen – om overspoeld en verdroogd te worden door rijke aristocraten. Ons platteland is dat prive eigendom, door de overheid gefinancierd en grotendeels voor de rijken gerund.
Nu de Brexit zogenaamd ‘klaar’ is, zijn hervormingen in theorie mogelijk en onderzoeken de verschillende regeringen van de Britse landen waarmee ze het GLB kunnen vervangen.
De droogtes van deze zomer moeten ons eraan herinneren dat radicale verandering nodig is.
We zouden kunnen stoppen met het subsidiëren van grote verhuurders en in plaats daarvan gemeenschapsopkopen kunnen financieren. We zouden kunnen stoppen met het betalen van miljoenen om anderszins insolvabele schapenboerderijen in het hoogland overeind te houden en, als die boerderijen failliet gaan, ze in openbaar bezit kunnen brengen, onze heuvels opnieuw kunnen bebossen en onze hooggelegen wetlands kunnen herstellen.
Engeland, Wales en Noord-Ierland zouden, zoals Schotland al doet, erop kunnen aandringen dat zijn bevolking een recht om te zwerven door het land en peddel de rivieren op.
Het herstellen van onze ecosystemen is op zichzelf van cruciaal belang. Maar bossen, moerassen, moerassen en vennen zijn de buffers van de natuur. Ze maken onze wenkbrauwen nat als de zon schijnt en ze dweilen de grond als het regent. Terwijl we van duizenden jaren van klimaatstabiliteit overgaan in een tijdperk van atmosferische chaos, kunnen ze de landing helpen verzachten. Maar alleen als het land eigendom is van degenen die het verhuren.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren