Onlangs ontving ik een pre-publicatieexemplaar van The Battle of the Story of the Battle of Seattle, door David Solnit en Rebecca Solnit. Het zal verschijnen tien jaar nadat een historische coalitie van activisten de top van de Wereldhandelsorganisatie in Seattle heeft stopgezet, de vonk die een mondiale anti-corporate beweging deed ontbranden.
Het boek is een fascinerend verslag van wat er werkelijk in Seattle is gebeurd, maar toen ik met David Solnit sprak, de directe-actiegoeroe die hielp bij het bewerkstelligen van de shutdown, merkte ik dat hij minder geïnteresseerd was in het ophalen van herinneringen aan 1999 dan in het praten over het komende klimaat van de Verenigde Naties. topconferentie in Kopenhagen en de ‘klimaatrechtvaardigheid’-acties die hij op 30 november in de Verenigde Staten helpt organiseren. ‘Dit is absoluut een Seattle-achtig moment,’ vertelde Solnit me. ‘Mensen zijn bereid om op te geven.’
Er zit zeker een Seattle-kwaliteit in de mobilisatie in Kopenhagen: het enorme scala aan groepen dat daar aanwezig zal zijn; de diverse tactieken die te zien zullen zijn; en de regeringen van de ontwikkelingslanden die bereid zijn activistische eisen op de top in te brengen. Maar Kopenhagen is niet alleen maar een herhaling van Seattle. In plaats daarvan voelt het alsof de progressieve tektonische platen aan het verschuiven zijn, waardoor een beweging ontstaat die voortbouwt op de sterke punten van een vroeger tijdperk, maar ook leert van zijn fouten.
De grote kritiek op de beweging die door de media 'anti-globalisering' werd genoemd, was altijd dat deze een waslijst aan grieven had en weinig concrete alternatieven. De beweging die in Kopenhagen samenkomt, gaat daarentegen over één enkel onderwerp – klimaatverandering – maar ze weeft een samenhangend verhaal over de oorzaak ervan en de remedies ervan, waarin vrijwel elk probleem op de planeet is opgenomen. In dit verhaal verandert ons klimaat niet alleen vanwege bepaalde vervuilende praktijken, maar ook vanwege de onderliggende logica van het kapitalisme, dat kortetermijnwinst en voortdurende groei boven alles waardeert. Onze regeringen willen ons laten geloven dat dezelfde logica nu kan worden ingezet om de klimaatcrisis op te lossen – door een verhandelbaar goed te creëren dat ‘koolstof’ wordt genoemd en door bossen en landbouwgrond te transformeren in ‘putten’ die zogenaamd onze op hol geslagen uitstoot zullen compenseren.
Klimaatrechtvaardigheidsactivisten in Kopenhagen zullen betogen dat COXNUMX-handel, verre van het oplossen van de klimaatcrisis, een ongekende privatisering van de atmosfeer vertegenwoordigt, en dat compensaties en putten een grondstoffenroof van koloniale proporties dreigen te worden. Niet alleen zullen deze “marktgebaseerde oplossingen” er niet in slagen de klimaatcrisis op te lossen, maar dit falen zal de armoede en ongelijkheid dramatisch verdiepen, omdat de armste en meest kwetsbare mensen de voornaamste slachtoffers zijn van de klimaatverandering – en tevens de belangrijkste proefkonijnen voor de klimaatverandering. deze regelingen voor de handel in emissierechten.
Maar activisten in Kopenhagen zullen hier niet zomaar nee tegen zeggen. Ze zullen op agressieve wijze oplossingen bevorderen die tegelijkertijd de uitstoot verminderen en de ongelijkheid verkleinen. Anders dan op eerdere topconferenties, waar alternatieven een bijzaak leken, zullen in Kopenhagen de alternatieven centraal staan. Zo heeft de coalitie voor directe actie Climate Justice Action activisten opgeroepen om het conferentiecentrum op 16 december te bestormen. Velen zullen dit doen als onderdeel van het ‘fietsblok’, dat samen rijdt op een nog niet onthulde ‘onweerstaanbare nieuwe machine van verzet’. opgebouwd uit honderden oude fietsen. Het doel van de actie is niet om de top af te sluiten, in de stijl van Seattle, maar om deze open te stellen en te transformeren in ‘een ruimte om te praten over onze agenda, een agenda van onderaf, een agenda van klimaatrechtvaardigheid, van echte oplossingen tegen klimaatverandering’. hun valse…. Deze dag zal de onze zijn.’
Sommige van de oplossingen die het activistische kamp aanbiedt, zijn dezelfde waar de beweging voor mondiale rechtvaardigheid al jaren voor pleit: lokale, duurzame landbouw; kleinere, gedecentraliseerde energieprojecten; respect voor inheemse landrechten; fossiele brandstoffen in de grond achterlaten; het versoepelen van de bescherming van groene technologie; en het betalen voor deze transformaties door financiële transacties te belasten en buitenlandse schulden kwijt te schelden. Sommige oplossingen zijn nieuw, zoals de toenemende eis dat rijke landen herstelbetalingen voor de “klimaatschulden” aan de armen moeten betalen. Dit zijn grote opgaven, maar we hebben allemaal zojuist gezien wat voor middelen onze regeringen kunnen inzetten als het gaat om het redden van de elites. Zoals een pre-Kopenhagen-slogan het verwoordt: “Als het klimaat een bank was, zou het gered zijn” – en niet overgegeven aan de brutaliteit van de markt.
Naast het samenhangende verhaal en de focus op alternatieven zijn er nog tal van andere veranderingen: een meer doordachte benadering van directe actie, een benadering die de urgentie onderkent om meer te doen dan alleen praten, maar die vastbesloten is niet in te spelen op de vermoeide scripts van politie versus demonstranten. “Onze actie is er een van burgerlijke ongehoorzaamheid”, zeggen de organisatoren van de actie van 16 december. "We zullen alle fysieke barrières overwinnen die ons in de weg staan, maar we zullen niet met geweld reageren als de politie de situatie laat escaleren." (Dat gezegd hebbende, het is onmogelijk dat de top van twee weken niet een paar lopende gevechten tussen politieagenten en kinderen in het zwart zal omvatten; dit is tenslotte Europa.)
Tien jaar geleden schreef ik in een opiniestuk in de New York Times, gepubliceerd nadat Seattle was gesloten, dat een nieuwe beweging die een radicaal andere vorm van globalisering bepleitte 'net haar coming-out-feest had'. Wat zal de betekenis van Kopenhagen zijn? Ik legde die vraag voor aan John Jordan, wiens voorspelling van wat er uiteindelijk in Seattle zou gebeuren, ik citeerde in mijn boek No Logo. Hij antwoordde: "Als Seattle het coming-outfeest van de beweging van bewegingen was, dan zal Kopenhagen misschien een viering zijn van onze volwassenwording."
Hij waarschuwt echter dat opgroeien niet betekent dat je op safe moet spelen en burgerlijke ongehoorzaamheid moet mijden ten gunste van bezadigde vergaderingen. 'Ik hoop dat we veel ongehoorzamer zijn geworden', zei Jordan, 'want het leven op deze wereld van ons zou wel eens kunnen worden beëindigd vanwege te veel daden van gehoorzaamheid.'
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren