Hieronder volgen fragmenten uit een toespraak van Hugo Chavez in het Gigantinho Stadion tijdens het World Social Forum van 2005. Een dvd met de volledige toespraak is verkrijgbaar in de Z Store. Klik voor meer informatie hier.
Inspiratie.
Ignacio Ramonet zei in zijn inleiding dat ik een nieuw soort leider ben. Ik accepteer dit, vooral als het afkomstig is van een slimme geest als die van Ignacio, maar ik word geïnspireerd door veel oude leiders.
Sommigen heel oud, zoals bijvoorbeeld Jezus Christus, een van de grootste revolutionairen, anti-imperialistische strijders in de geschiedenis van de wereld, de ware Christus, de Verlosser van de Armen.
‘¦Simon Bolivar, een man die deze landen doorkruiste, mensen met hoop vervulde en hen hielp bevrijd te worden.
Of die Argentijnse arts, die op een motorfiets ons continent doorkruiste en in Midden-Amerika aankwam om getuige te zijn van de gringo-invasie van Guatemala in 1955, een van de vele misbruiken die het Noord-Amerikaanse imperialisme op dit continent heeft begaan.
Of die oude man met een baard, Fidel Castro’¦ Abreu Lima, Artigas, San Martin, O’Higgins, Emiliano Zapata, Pancho Villa, Sandino, Morazan, Tupac Amaru, uit al die oude mannen haal je inspiratie.
Oude jongens die een verbintenis zijn aangegaan en nu, vanuit mijn hart, begrijp ik ze, omdat we een sterke verbintenis zijn aangegaan. Ze zijn allemaal teruggekeerd.
Vandaag zijn we met miljoenen.
Een van deze oude jongens werd in stukken gescheurd, door paarden van elke arm en been getrokken. 'Empires zijn altijd brutaal geweest, er zijn geen goede of slechte imperiums, ze zijn allemaal afwijkend, brutaal, pervers, ongeacht wat ze dragen' of hoe ze praten. Toen hij voelde dat hij op het punt stond te sterven, riep hij: ‘Ik sterf vandaag, maar op een dag zal ik terugkeren en dan zal ik met miljoenen zijn’. Atahualpa is teruggekeerd en hij is met miljoenen, Tupac Amaru is teruggekeerd en hij is met miljoenen, Bolivar is teruggekeerd en hij is met miljoenen, Sucre, Zapata, en hier zijn we dan, ze zijn met ons teruggekeerd. In dit gevulde Gigantinho Stadion.
Over het WSF
Zoals ik twee jaar geleden hier in Porto Alegre zei, is het World Social Forum tijdens het derde WSF de belangrijkste politieke gebeurtenis ter wereld.
We zijn gekomen om kennis te leren en te begrijpen, om onszelf onder te dompelen in de passie die hier in overvloed aanwezig is. We blijven zoeken, want zoals bij elke test moet het Venezolaanse proces gemonitord en verbeterd worden; het is een experiment dat openstaat voor alle prachtige ervaringen die in de wereld plaatsvinden.
Het World Social Forum is in deze vijf jaar een solide platform geworden voor debat, discussies, een solide, breed, gevarieerd en rijk platform waar het grootste deel van de uitgeslotenen, degenen zonder stem in de wandelgangen van de macht, hier naartoe komen. om zich uit te drukken en hun protest te uiten, komen ze hier om te zingen, om te zeggen wie ze zijn, wat ze willen, ze komen om hun gedichten voor te dragen, hun liedjes, hun hoop op het vinden van consensus.
Nog een militant.
Ik voel me geen president, president zijn is slechts een omstandigheid. Ik vervul een rol zoals velen in welk team dan ook een rol vervullen. Ik vervul slechts een rol, maar ik ben een boer, ik ben een soldaat, ik ben een man die zich inzet voor dit project van een alternatieve wereld die beter en mogelijk is, noodzakelijk om de aarde te redden. Ik ben nog een militant van de revolutionaire zaak.
Vrienden en vijanden.
Ik ben een maoïst sinds ik naar de militaire school ging, ik las Che Guevara, ik las Bolivar en zijn toespraken en brieven, en ik werd een Bolivariaanse maoïst, een mengeling van dat alles.
Mao zegt dat het voor elke revolutionair absoluut noodzakelijk is om heel duidelijk te bepalen wie je vrienden en wie je vijanden zijn.
In Latijns-Amerika is dit bijzonder belangrijk.
Pad van de revolutie /Het geweten van het zuiden
Ik ben ervan overtuigd dat we alleen via de weg van de revolutie uit dit historische raadsel kunnen komen waarin we al eeuwenlang vastzitten.
Volgens Mario Benedetti (de Uruguayaanse schrijver) bestaat het Zuiden ook. Er zijn veel revolutionairen in Noord-Amerika en in Europa, maar hoewel ik het mis kan hebben, denk ik dat er in het Zuiden een groter bewustzijn bestaat over de noodzaak van dringende, snelle en diepgaande veranderingen in de wereld.
In 1950 hadden we de Top in Bandung, waar de beweging van niet-gebonden landen ontstond, waaruit het concept van het geweten van het Zuiden voortkwam.
Maar toen, met de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de val van de Berlijnse Muur, zoals Stiglitz zegt dat de ‘gelukkige jaren negentig’ voor de deur stonden, waren we blijkbaar allemaal zo gelukkig, het einde van de geschiedenis, het technologische tijdperk, en dus het geweten van het zuiden was bevroren, en als een lawine arriveerde het voorstel van de Washington-consensus: het neokolonialisme, gekleed rond een twijfelachtige stelling, het neoliberalisme, en al dat IMF-beleid dat in Latijns-Amerika met bijzonder venijn werd geïnjecteerd.
Tegenwoordig is het bij het WSF, waar geen andere ruimte geschikter is, opportuun om te zeggen dat om de wereld te redden een van de eerste dingen is die we nodig hebben: het geweten van het Zuiden.
Geef het geweten van het zuiden een nieuwe impuls. Het is mogelijk dat velen in het noorden dit niet weten, maar de toekomst van het noorden hangt af van het zuiden, want als we niet doen wat we moeten doen, als we dat echt niet doen, een betere wereld werkelijkheid maken, als we falen, achter de bajonetten van de mariniers, achter de moorddadige bommen van de heer Bush, als er niet genoeg kracht, geweten en organisatie in het zuiden is om de neo-imperialistische aanvallen te weerstaan, als de Bush doctrine zich zou opdringen, zou de wereld vernietigd worden.
Zelfs voordat de poolkappen zouden smelten en hele landen onder water zouden komen te staan, zou de planeet honderden gewelddadige opstanden meemaken. Mensen zullen de oplegging van het neoliberale model niet vreedzaam aanvaarden en liever sterven van de strijd dan van de honger.
De zweep van de contrarevolutie.
Trotski zei dat elke revolutie de zweep van een contrarevolutie nodig heeft, en de contrarevolutie heeft ons hard geslagen, met economische, media- en sociale sabotage, terrorisme, bommen, geweld, bloed en dood, staatsgreep, institutionele manipulatie, internationale druk. om Venezuela om te vormen tot een onderdanig land, in een poging een transnationale macht te installeren boven onze wetten, onze instellingen en onze grondwet. Maar het Venezolaanse volk liet de oligarchie zien dat het zich nooit zal overgeven.
We verzetten ons, we verdedigden onszelf en gingen vervolgens over tot het tegenoffensief. Als resultaat hiervan herwon Venezuela in 2003 voor het eerst zijn oliemaatschappij, die altijd in handen was geweest van de Venezolaanse oligarchie en het Noord-Amerikaanse rijk.
We besteedden nu bijna 4 miljard dollar aan sociale investeringen, onderwijs, gezondheidszorg, microkredieten en huisvesting, gericht op de armsten. De neoliberalen zeggen dat we geld weggooien, maar ze gaven het weg aan de gringo’s, of deelden het onder elkaar in hun sappige zakelijke deals.
We hebben iedereen opgeroepen om te studeren, grootmoeders, kinderen, velen van hen leven in ellende, dus hebben we een systeem gecreëerd om een half miljoen subsidies van elk 100 dollar per maand te geven. Bijna 600 miljoen euro per jaar werd voorheen van ons gestolen en wordt nu herverdeeld om de armen sterker te maken, zodat zij hun eigen armoede kunnen verslaan.
Tegenwoordig hebben we ook de missies, bijvoorbeeld Barrio Adentro. Het is een nationale kruistocht waarbij iedereen betrokken is: burgers, militairen, oud en jong, gemeenschappen, de nationale en lokale overheden, basisgemeenschapsorganisaties, geholpen door het revolutionaire Cuba. Tegenwoordig leven er bijna 25 Cubaanse artsen en tandartsen onder de armsten, plus Venezolaanse mannelijke en vrouwelijke verpleegsters. In 50 werden 2004 miljoen gevallen gezien ‘dat is het dubbele van de Venezolaanse bevolking. Vroeger verliet het geld om dit alles te betalen het land.
Kapitalisme is wreedheid.
Vroeger was het onderwijs geprivatiseerd. Dat is het neoliberale, imperialistische plan; de gezondheidszorgsystemen zijn geprivatiseerd, dat kan niet waar zijn, het is een fundamenteel mensenrecht. Gezondheidszorg, onderwijs, water, energie, openbare diensten, die niet kunnen worden gegeven aan de vraatzucht van particulier kapitaal, die deze rechten aan het volk ontzegt, dat is de weg naar wreedheid, kapitalisme is wreedheid.
Elke dag ben ik meer overtuigd, minder kapitalisme en meer socialisme.
We moeten het kapitalisme overstijgen, maar het kapitalisme kan niet van binnenuit worden overstegen. Het kapitalisme moet worden overstegen via het socialisme, met gelijkheid en rechtvaardigheid, dat is de weg om de kapitalistische macht te overstijgen.
Ik ben er ook van overtuigd dat het mogelijk is om dit in een democratie te doen – maar let op, wat voor soort democratie – niet degene die de heer Superman wil opleggen.
Tactiek.
Hoewel ik Che Guevara enorm bewonder, was zijn proefschrift niet levensvatbaar. Zijn guerrilla-eenheid, misschien wel 100 man op een berg, die misschien geldig was in Cuba, maar de omstandigheden elders waren anders, en dat is de reden waarom Che stierf in Bolivia, een Quichot-figuur.
De geschiedenis heeft aangetoond dat zijn stelling van één, twee, drie Vietnams niet werkte.
Tegenwoordig heeft de situatie geen betrekking op guerrillacellen, die kunnen worden omsingeld door de Rangers of de mariniers in een berg, zoals ze deden met Che Guevara. Ze waren misschien maar met 50 man tegen 500, nu zijn we met miljoenen. Hoe gaan ze dat doen? omring ons'¦ Pas op, wij zijn misschien degenen die de omsingeling doen...
‘¦nog niet, beetje bij beetje.
Rijken worden soms niet omsingeld, ze rotten van binnenuit, en dan storten ze in en worden vernietigd, zoals het Romeinse Rijk en elk rijk uit Europa in de afgelopen eeuwen. Op een dag zal de rotheid die het met zich meedraagt uiteindelijk het Amerikaanse imperium vernietigen.
En de grote mensen van Martin Luther King zullen vrij zijn, het grote Amerikaanse volk, onze broeders.
We roepen nog niet de overwinning uit, maar de realiteit laat zien dat het proces aan de gang is, ook al moeten we het elke dag koesteren. Dat is een van mijn preken elke dag voor mijn compañeros en compañeras. En zoals Che zei: we hebben revolutionaire doeltreffendheid nodig, in de strijd tegen bureaucratisme en corruptie.
Referendum.
2004 bracht ons de grote politieke overwinning. Er werd gezegd dat ik er alles aan deed om het referendum te voorkomen. De neoliberalen zeiden dat ik bang was voor het volk. Allemaal leugens. Ik heb nooit iets gedaan om het te vermijden. Maar de oppositie moest zich houden aan de grondwettelijke vereisten en binnen de gestelde tijd hun handtekeningen verzamelen, zoals onze instellingen voorschrijven. Het kan niet de OAS of de Amerikaanse regering zijn die de handtekeningen aan getuigen overhandigt. We wonnen op 15 augustus met 60% van de stemmen, veel meer dan vijf jaar geleden. Vervolgens wonnen we bij de regionale verkiezingen van 10-31 in de meeste van de 24 provincies die voor het oprapen lagen, een grote vooruitgang in het model van sociale inclusie. Een vooruitgang op het politieke toneel, een versterking van onze instellingen, de rechterlijke macht.
Economie en Integratie.
In 2003 en 2004 zagen we de versterking van de Venezolaanse economie. De productie en de landbouw groeien allemaal. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen we zeggen dat we geen rijst hoeven te importeren, dat we zelfvoorzienend zijn op het gebied van maïs, en dat we onze landbouw zullen blijven redden en ons zullen helpen voedselsoevereiniteit te bereiken. In de oorlog tegen de latifundios herkennen we het voorbeeld van de MST. Ze zijn een voorbeeld geweest voor ons en voor de rest van de boeren op het hele continent.
In 2004 zijn we de Mercosur (Zuid-Amerikaanse gemeenschappelijke markt) binnengegaan. Ik ben kritisch over het profiel, maar toch hebben we besloten om mee te doen. Vijf jaar geleden kreeg ik kritiek omdat ik in Canada was tijdens de Americas Summit. Maar ik was daar de enige die tegen de FTAA was, omdat het niets anders is dan een kolonialistisch project. We willen een alternatief integratiemodel creëren, dat we Bolivariaans alternatief of ALBA noemen. Dit project vordert, je zou willen dat het sneller gaat, maar er zijn realiteiten en momenten, timing.
De zon kwam op op 1 januari 2005 en de FTAA is naar de hel gegaan. Waar is de FTAA, meneer? De FTAA is dood. Er zijn weinig FTAA's, maar het Noord-Amerikaanse rijk had, ondanks zoveel druk en chantage, niet de kracht om dit continent het imperialistische en neokoloniale model op te leggen dat de FTAA vertegenwoordigde. Ik wil de zwakte van onze tegenstander niet overschatten. Het zou een fatale fout zijn. Maar toch denk ik dat het handig is om de zwakke punten ervan objectief te onderkennen. Want als je gelooft dat de tegenstander onverslaanbaar is, dan is hij ook onverslaanbaar.
De geschiedenis heeft Vietnam, het Iraakse volk dat zich verzette tegen de aanval en de invasie, en het revolutionaire Cuba veertig jaar later nog steeds. Bolivariaans Venezuela verzet zich al zes jaar. Het Noord-Amerikaanse imperialisme is niet onoverwinnelijk. Natuurlijk is het belangrijk om te weten dat, omdat er mensen zijn met goede bedoelingen die denken dat het onoverwinnelijk is en we het niet eens met rozenblaadjes kunnen treffen, het rijk boos kan worden en kan reageren.
Goliath is niet onoverwinnelijk. Dat maakt het gevaarlijker, want naarmate het zich bewust begint te worden van zijn zwakheden, begint het zijn toevlucht te nemen tot bruut geweld. De aanval op Venezuela, waarbij gebruik wordt gemaakt van bruut geweld, is een teken van zwakte, ideologische zwakte.
Dit is niet meer hetzelfde Latijns-Amerika als vijf jaar geleden. Uit respect voor u kan ik geen commentaar geven op de interne situatie van enig ander land. Daar in Venezuela, vooral de eerste twee jaar, bekritiseerden veel van mijn aanhangers mij en vroegen mij om sneller te gaan, dat we radicaler moesten zijn. Ik vond dit niet het juiste moment, omdat processen fases kennen. Compañeros, er zijn fasen in de processen, er zijn ritmes die te maken hebben met meer dan alleen de interne situatie in elk land, ze hebben te maken met de internationale situatie. En zelfs als sommigen van jullie lawaai maken, zal ik het zeggen: ik hou van Lula, ik waardeer hem, hij is een goede man, met een groot hart, een broer, een compañero, en ik ben er zeker van dat Lula en de volk van Brazilië, met Nestor Kirchner en het Argentijnse volk, met Tabarez Vazquez en het Uruguayaanse volk, zullen we de weg openen naar de droom van een Verenigd Latijns-Amerika, anders, mogelijk.
Een dikke knuffel, ik hou heel veel van jullie allemaal, een dikke knuffel voor iedereen, heel erg bedankt.
Vertaald door Daniel Morduchowicz
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren