Ik ben een anti-oorlogs- en Latijns-Amerikaanse solidariteitsactivist in Chicago. Ik ben onlangs teruggekeerd van een reis eind maart naar Noord-Korea [Democratische Volksrepubliek Korea (DPRK)], samen met 45 anderen, via Koryo Tours. Tijdens die tour had ik de gelegenheid om met de Koreaanse reisleiders hun visie op de huidige situatie te bespreken. Ik herinner me slechts het standpunt van de DVK dat hier één keer in de bedrijfsmedia werd genoemd, toen Dennis Rodman terugkwam met een bericht van de nieuwe president Kim Jong. De boodschap aan president Obama was: “Ik wil geen oorlog, bel mij.” President Obama, winnaar van de Nobelprijs voor de vrede, weigerde dit te aanvaarden en gaf kennelijk de voorkeur aan een escalerende dreiging van een regionale kernoorlog boven praten. Ik vroeg mijn Koreaanse reisleiders om geïnterviewd te worden, zodat ik hun mening aan Amerikaanse mensen kon presenteren.
Heeft de DVK voorstellen gedaan voor vreedzame nationale hereniging?
Ja, nu hebben we opties: de historische optie van een federale republiek, en de recente optie. In onze geschiedenis hebben we drie principes voor hereniging voorgesteld: dat Noord en Zuid het land onafhankelijk van buitenlandse krachten verenigen, dat we ons vreedzaam herenigen, en dat we door de jaren heen samenwerken om de eenheid van de hele natie te creëren.
Onze historische optie is een federale republiek: een centrale regering die zich alleen bezighoudt met nationale defensie en diplomatie, en twee lokale overheden, Noord en Zuid, die alle andere kwesties afhandelen.
Maar de laatste tijd verslechtert de situatie op het schiereiland. Er zijn geen tekenen die wijzen op een oplossing van het probleem. Als de Zuid-Koreaanse provocaties doorgaan, zal er oorlog uitbreken en zijn we bereid te vechten. Omdat de situatie is verslechterd, hebben we daarom het staakt-het-vuren van 1953 ongeldig verklaard. Nu is er geen contact meer tussen Noord en Zuid. Nu zijn er geen telefoonlijnen tussen Noord en Zuid, er is geen meldpunt.
Nu is het plan van de VS en Zuid-Korea dat Noord-Korea zal instorten. De situatie blijft verslechteren. Ze spelen een gevaarlijk spel.
Japan is ook erg vijandig. De huidige regering is zeer rechts. Het land probeert een sterk leger op te bouwen en gebruikt de ‘gevaarlijke’ Noord-Korea als voorwendsel om de omvorming van zijn zelfverdedigingsmacht tot een regulier leger te rechtvaardigen. Niet alleen de Democratische Volksrepubliek Korea, maar veel Aziatische landen zijn bezorgd over deze rechtse Japanse heropleving.
Het Amerikaanse volk zou de Amerikaanse regering moeten vragen haar vijandige beleid te veranderen. Maak Amerika bewust van de werkelijke situatie op het Koreaanse schiereiland. Vraag de Amerikaanse regering om een vredesverdrag te ondertekenen en aan te dringen op diplomatieke banden met de DVK.
Waarom voelde de DVK de behoefte om een atoombom te ontwikkelen?
De Koreanen kregen al twee keer eerder te maken met de realiteit van kernwapens. Vele duizenden Korans werden door de Japanners gebruikt als slavenarbeid in de Tweede Wereldoorlog, en velen van hen waren dwangarbeiders in Hiroshima en Nagasaki toen de VS de atoombom lieten vallen.
Later, tijdens de Amerikaanse oorlog in Korea, wilde de Amerikaanse generaal MacArthur 50 tot 70 atoombommen laten vallen langs de grens tussen China en Korea om een gordel van land te creëren waar mensen niet op kunnen leven of die ze niet kunnen oversteken.
Later tijdens het Pueblo-incident in 1968, toen de DVK een Amerikaans spionageschip in onze wateren veroverde, stuurde president Johnson vliegdekschepen met kernwapens naar Korea. En toen in 1969 het Amerikaanse EC-spionagevliegtuig boven ons grondgebied werd neergeschoten, bedreigden de VS ons opnieuw met een nucleaire aanval.
Bij de ‘Team Spirit’-oorlogsoefeningen tussen de VS en Zuid-Korea van de jaren zeventig tot de jaren negentig werd geoefend met het gebruik van kernbommen.
De DVK sloot zich aan bij de Internationale Organisatie voor Atoomenergie en werd in 1985 lid van het Non-proliferatieverdrag. Wij wilden de samenwerking op het gebied van kernenergie ontwikkelen. Ons doel om mee te doen was om veilig te zijn voor een nucleaire aanval. Maar de dreiging is voortgezet.
In 1994 hebben we, na onze overeenkomst met de VS, ons nucleaire programma bevroren. In ruil daarvoor beloofden president Clinton en de VS ons te voorzien van een lichtwaterreactor. Zoals we nu weten deed Clinton deze beloften alleen omdat de VS dachten dat de Democratische Volksrepubliek Korea zou instorten, en ze de overeenkomst dus niet hoefden na te komen. We hebben tot 1999 nucleaire inspecties toegestaan om aan te tonen dat onze kernenergie alleen voor vreedzame doeleinden was. De VS verbraken de overeenkomst in 2002 onder Bush, en wij hervatten het gebruik van onze kerncentrale.
De Joegoslavische oorlog heeft ons laten zien dat we onszelf moeten verdedigen. We hebben van de VS geleerd dat de VS geen rechtvaardigheid en geen eerlijkheid kennen. De VS respecteren alleen macht. Dus ontwikkelde de DVK kernwapens om macht te hebben.
De DVK moet middelen toewijzen om aan de behoeften van de bevolking te voldoen, maar moet geld uitgeven aan kernwapens om ons land te beschermen en te verdedigen. We hebben de les geleerd in Joegoslavië, Irak en Afghanistan: wees sterk.
De DVK onderhandelde met de VS, maar de VS verbraken de overeenkomsten en verhoogden de sancties vijf keer. Wanneer de Democratische Volksrepubliek Korea met bepaalde voorwaarden zou instemmen, zouden de VS de lat hoger leggen. De VS hadden gezegd dat we geen kernenergie kunnen hebben, omdat we die voor bommen zouden kunnen gebruiken. We kunnen geen satellieten hebben omdat de raketten waarmee we ze de ruimte in sturen als militaire raketten kunnen worden gebruikt. Deze dingen kunnen een tweeledig doel hebben: één burger, één militair. Ze weigeren ons voedsel omdat ze zeggen dat het gebruikt kan worden om het leger te voeden. Als we hiermee door zouden gaan, zouden ze zeggen dat we geen keukenmessen kunnen hebben, omdat we ze kunnen gebruiken om te vechten.
Er zijn slavenstaten en nobele staten. Edele staten ontwikkelen hun eigen technologische infrastructuur, GPS, weerrapportage, enz., en hebben dus satellieten nodig. Tegenwoordig worden satellieten voor veel dingen gebruikt. Als je land niet over eigen technologie beschikt, eindig je in een slavenstaat, afhankelijk van andere landen. Edele landen hebben de regie over hun eigen ontwikkeling en hebben een toekomst.
Misschien hadden we zonder kernwapens al in een oorlog door de VS kunnen worden aangevallen. Nu kunnen onze mensen vreedzamer leven. De bevolking van Noord-Korea is er trots op dat we kernwapens hebben; zij zijn een garantie voor vrede. Alleen wijzelf kunnen de vrede waarborgen.
De VS hebben meer dan duizend kernwapens in Zuid-Korea: nucleaire artillerie, kernraketten, kernbommen, nucleaire landmijnen.
De DVK heeft opgeroepen tot een kernwapenvrij Koreaans schiereiland, maar deze oproep is genegeerd. Nu we geen andere keus zagen dan kernwapens te ontwikkelen om onszelf te verdedigen, worden we gesanctioneerd. Dit is een dubbele standaard belediging voor ons volk.
Wat vindt de bevolking van Noord-Korea van de sancties van de VS en de VN? Welke gevolgen hebben deze sancties voor de mensen hier?
We zijn al sinds 1945 gewend aan het omgaan met Amerikaanse sancties. Onze mensen denken dat de sancties een duidelijk voorbeeld zijn van een dubbele standaard en misbruik van de VN-Veiligheidsraad. Er is geen rechtvaardiging voor hen. Er werden sancties opgelegd vanwege onze kernbomtests en satellietlanceringen.
Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn er 9000 raket-/satellietlanceringen geweest. Vier daarvan waren van Noord-Korea. Er zijn 2000 kernproeven geweest, waarvan 3 door Noord-Korea. Maar de VN heeft nooit een resolutie opgesteld of sancties opgelegd aan welk land dan ook, alleen de Democratische Volksrepubliek Korea.
Dit is een dubbele standaard van de VN. Het is misbruik van de VN-Veiligheidsraad door de VS. Andere landen zijn als marionetten van de VS om hierin mee te gaan.
De sancties treffen elk huishouden en elk individu in de DVK. Er zijn stroomstoringen, een tekort aan verwarming en energie, een voedselprobleem. Zelfs uw bezoekende toeristen worden getroffen door de sancties, zoals u ziet bij uw hotels. [in Pyongyang waren water en licht alleen op bepaalde uren van de dag; in andere steden was het zelfs nog minder]. Er is een gebrek aan olie en reserveonderdelen voor machines.
De sancties vormen een bedreiging voor elk land dat handel drijft met Noord-Korea, zodat zij moeten kiezen met wie zij handel willen drijven: Noord-Korea of andere landen. Onze handel is nu eigenlijk alleen met China.
Hoe is de voedselsituatie nu en welke rol speelt de VS?
De voedselsituatie is nog steeds niet bevredigend en we proberen nog steeds in onze fundamentele voedselbehoeften te voorzien met behulp van voedselimporten en buitenlandse hulp. Herhaalde Amerikaanse sancties hebben de voedselhulp stopgezet. De sancties hebben de voedselsituatie verergerd.
Momenteel geven Amerikaanse NGO's [niet-gouvernementele organisaties] slechts een beperkte, beperkte medische hulp en geen voedselhulp. Gedurende een periode van 7 tot 8 jaar was er geen voedselhulp uit de VS. De Amerikaanse sancties belemmeren het oplossen van de voedselsituatie. Het heeft zijn voedselhulp teruggeschroefd en bemoeit zich zelfs met het verstrekken van voedselhulp aan andere landen.
Wat is nu de belangrijkste nadruk in het economische plan van de DVK [de afgelopen jaren voerde het land een militair eerst-beleid]?
De DVK legt nu de nadruk op twee punten: de landbouwproductie en de lichte industrie. Lichte industrie is wat je textiel, voedselverwerking, speelgoed, meubels, schoenen, enzovoort noemt. Wij willen meer op deze twee gebieden investeren en ontwikkelen. Wij willen de levensstandaard van mensen verbeteren. We concentreren ons op deze twee, zelfs als de situatie gevaarlijk is. Zelfs als er oorlog komt, zullen we ons concentreren op de landbouw en de lichte industrie totdat de oorlog uitbreekt. We moeten harder werken aan de ontwikkeling van de landbouw en de lichte industrie.
Dankzij de atoombom is de Democratische Volksrepubliek Korea nu een beetje veiliger en kan het land overstappen van uitgaven voor zelfverdediging naar investeringen in de lichte industrie en consumptiegoederen. Je zag in Pyongyang een grote conferentie van 10,000 afgevaardigden uit de lichte industrie uit het hele land. Ze zijn hier om ideeën te bespreken en uit te wisselen over hoe de lichte industrie verbeterd kan worden, wat in hun fabrieken heeft gewerkt, wat problemen kent en hoe deze op te lossen.
Hoe zijn de betrekkingen met Zuid-Korea sinds de Sunshine Policy? [begonnen door Zuid-Koreaanse president Kim Dae Jung en vervolgd door de voorzitter Roh Moo-hyun, uit de jaren 1998-2008. In deze periode van minder koude betrekkingen tussen Noord en Zuid ontmoetten de staatshoofden van de twee landen elkaar in 2000 en opnieuw in 2007. Industrieterrein Kaesong in de DVK werd geopend en enkele duizenden Zuid-Koreaanse toeristen bezochten het noorden.]
Sinds 2008 heeft Zuid-Korea alleen maar confrontatie getoond. Er heeft geen samenwerking plaatsgevonden. Zuid-Korea heeft alle afspraken die we tijdens het Sunshine-beleid hebben gemaakt, verbroken. Er is geen samenwerking meer, geen toerisme uit het Zuiden, geen engagement. Nu zijn de relaties alleen maar negatief, er zijn geen positieve signalen. Dit komt door zowel Amerikaanse druk als een Zuid-Koreaans besluit. De Zuid-Koreaanse president Lee Myung-bak is een rechtse zakenman, die de situatie heeft veranderd, net zoals Bush de zelfs gematigde mate van medewerking van Clinton ongedaan maakte.
De huidige president van Zuid-Korea is Park Geun-hye, dochter van de Zuid-Koreaanse militaire dictator Park Chung-hee , die officier was in het Japanse keizerlijke leger. Samenwerking is veranderd in confrontatie. Zuid-Korea denkt dat militaire druk op het Noorden, gecombineerd met sancties, de Democratische Volksrepubliek Korea zal doen instorten.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren