Dit is mijn persoonlijke verslag van de gebeurtenissen van 20 maart in Portland, Oregon, waaronder een toegestane betoging en een ongeoorloofde mars. De politie reageerde op vrijwel geheel geweldloze demonstranten met pepperspray, wapenstokken en 135 arrestaties.
Deelnemen aan deze acties was inspirerend, stimulerend en hoopgevend en het was de moeite waard, ook al bracht ik de nacht door in politiehechtenis.
Ik ging de actie in (een sit-in op een kruispunt in de binnenstad) met bedenkingen bij het nut van de tactiek, in de verwachting snel gearresteerd te worden, misschien met pepperspray, terwijl het weinig effect zou hebben. Maar toen ik met de rest van mijn affiniteitsgroep, feitelijk een groep van tien studenten, om de tafel zat, gebeurde er iets heel inspirerends. Honderden mensen van de mars waar wij deel van uitmaakten, kozen ervoor om bij ons te blijven en hun steun voor onze acties te betuigen. Al snel gingen velen van hen aan de slag en beloofden ze ons te steunen, tot aan het punt waarop ze werden gearresteerd. Dit waren mensen die spontaan besloten hadden zich voor mij en elkaar op het spel te zetten. Dat heb ik nog nooit eerder gezien. En de energie in het publiek was ook iets dat ik nog nooit eerder heb gevoeld. Het werd bezield door een geest die niet zei: 'kijk uit naar nummer één', maar in plaats daarvan 'kijk uit naar elkaar'. Het was een geest van solidariteit en steun, een geest die dicteerde dat we samen moesten praten, samen zingen, samen zingen, samen zitten en samen gearresteerd werden als gelijkwaardige mensen.
's Avonds laat kwamen tientallen ME'ers opdagen, toen we geen overlast meer veroorzaakten. Toch kregen ze nog steeds de opdracht ons te zuiveren, omdat anderen, als ze ons aan ons lot overlieten, zouden kunnen gaan inzien dat onze daden niet krankzinnig, radicaal of verkeerd waren, maar slechts een uiting van instinctieve menselijke gevoelens en behoeften. Mensen zijn misschien door onze acties geïnspireerd om zich bij ons aan te sluiten of op eigen houtje actie te ondernemen. Daarom gaven de media de voorkeur aan eindeloze shots van pratende hoofden boven een verkenning van de uiteenlopende meningen van de menigte. En de politie heeft ons onze rechten ontnomen. Ze deden deze dingen omdat het voor ons vanzelfsprekend is om solidair samen te komen, en alleen leugens en geweld hebben zelfs maar een kans om ons daarvan te weerhouden.
Toch zal deze actie alleen een echt succes worden als we het harde werk doen dat nodig is om deze hoop en solidariteit onder steeds meer mensen te verspreiden, zodat we op een dag langer vrij zullen zijn dan de zeldzame 8 uur op een donderdag in maart.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren