De New York Times’ Rapport van meer dan 2,400 woorden (6/3/19) door Julie Bosman, Julie Turkewitz en Timothy Williams over de historische overstromingen in het Midwesten – te midden van de natste twaalf maanden ooit sinds de opname 124 jaar geleden begon – is een illustratief voorbeeld van hoe je niet aan rampenverslaggeving moet doen.
Herinnerend aan de Grote Zondvloed van 1993 en gericht op de vier overstroomde steden Davenport, Iowa; Valmeyer en Prairie du Rocher, Illinois; en Clarksville, Missouri, langs de rivier de Mississippi, de Times gaf nog een voorbeeld van een groot nieuwskanaal dat de catastrofale gevolgen van de aanhoudende klimaatcrisis belicht zonder ooit die crisis te noemen – naast andere menselijke bijdragen aan de ramp die niet worden erkend – waardoor lezers denken dat er geen oplossingen zijn om deze rampen te verzachten of te voorkomen (FAIR.org, 1/18/13).
Het zou je vergeven kunnen worden als je weggaat van de New York Times rapporteren dat “meedogenloze overstromingen” slechts als geïsoleerde gebeurtenissen voorkomen, en dat we er gewoon niet zoveel aan kunnen doen.
De Times vermeldde dat de zondvloed van 2019 ‘pijnlijke herinneringen aan de zondvloed doet herleven’, en dat de ‘gevolgen van de beslissingen genomen in de nasleep van 1993’ ‘plotseling zijn teruggekomen’, maar toen het die beslissingen uitlegde, beperkte het zich meestal tot op lokaal niveau, zonder deze in de context te plaatsen van andere belangrijke beslissingen die op staats- en federaal niveau worden genomen.
De Times behandelde Valmeyer als een voorbeeld van hoe te reageren op rampen, aangezien ‘experts op het gebied van overstromingsbeheer’ Valmeyer begroetten als een ‘case study’, en burgemeester Howard Heavner aanhaalde die beweerde dat Valmeyer het bewijs is dat ‘je alles goed kunt doen en dat de gemeenschap nog steeds alles goed kan doen’. gevaar lopen."
Maar als je goed leest wat Valmeyer deed om zo’n rolmodel te zijn, ontdek je dat mensen in wezen gewoon wegtrokken van de rivier, zoals een berustende Heavner zei: ‘Je kunt jezelf alleen zo positioneren dat er zo min mogelijk verlies is.’ Blijkbaar is de enige fout in hun verder onberispelijke reactie dat ‘niet iedereen bewoog’.
De Times’ eerdere berichtgeving (1/6/16) over de reactie van Valmeyer op overstromingen merkte op dat “bijna iedereen” die verhuisde naar wat New Valmeyer heet, het ermee eens was dat “ze geen keus hadden.” Dus waarom zouden mensen ‘ervoor kiezen’ om achter te blijven op een grotendeels onbewoonbare en gevaarlijke locatie?
Het huidige rapport verwijst naar een antwoord uit de enige andere bron die wordt aangehaald om dit uit te leggen, Heavners eigen vader Robert, maar gaat niet dieper in op de betekenis ervan, maar beschrijft in plaats daarvan dat hij te arm is om te bewegen als een persoonlijke keuze of een mislukking. Het citeert hem die zegt dat een verblijf in het onderste gebied ‘de meest economische manier was om te doen wat ik deed’, waarbij zijn zoon, de burgemeester, beweerde dat hij arme mensen niet kon dwingen te vertrekken omdat ze ‘hun eigen pad kozen’.
Dit komt overeen met de eerdere bevindingen van FAIR (Extra!, 8/07; FAIR.org, 9/1/17) over hoe de bedrijfsmedia in hun berichtgeving over rampen de armen marginaliseren, die vaak in gevaarlijke gebieden achterblijven omdat ze geen plek hebben om naartoe te gaan en geen middelen hebben om te vertrekken.
In Clarksville, de Times vermeldde onkritisch dat Clarksville afhankelijk was van een ‘slinkende groep vrijwilligers’ van het Americorps, de Nationale Garde, gevangenen en ouderen om ‘monumentale zandzakkenmuren’ te bouwen, en merkte op dat Clarksville in 2019 een schamel aantal vrijwilligers heeft, vergeleken met de ongeveer 2,000 vrijwilligers die het in 1993 had.
In Prairie du Rocher, de Times legde uit hoe lokale functionarissen een ‘wanhopige gok’ waagden door het advies van het Army Corps of Engineers in 1993 te trotseren toen ze de dijk boven de stad opblazen en gaten groeven om de stroom weg te leiden van het gemeenschapscentrum. Ze zijn van plan dit jaar hetzelfde te doen, behalve dat ze ‘hopen’ ‘de dijk op een hoger punt op te blazen’. Lokale dijkcommissaris Steve Gonzalez wil de federale regering er ook van overtuigen de stad in een nationaal park op te nemen, om “Washington verantwoordelijk te maken voor het beschermen van de gemeenschap tegen overstromingen.” Als zulke plannen mislukken, voortdurende stijgingen ten koste van het door de overheid gesubsidieerde National Flood Insurance Program, dat wordt beheerd door FEMA en Washington plannen om de premies te verhogen over dat beleid zou voor Prairie du Rocher “de laatste nagel aan de doodskist” kunnen zijn.
Er hadden hier verschillende vragen kunnen worden gesteld: waarom zou Clarksville afhankelijk zijn van een ‘slinkend’ aantal vrijwilligers om overstromingen aan te pakken? Waarom moeten lokale functionarissen in Prairie du Rocher ‘wanhopige gokjes wagen’, of plannen maken om de federale regering ervan te overtuigen de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de stad op zich te nemen?
De Times bespreekt niet hoe de weigering van de federale overheid om rampeninfrastructuur en -beheersprogramma’s adequaat te financieren – om voor te betalen doorlopend belastingverlagingen voor de rijken en bedrijven – waardoor het land onnodig kwetsbaar wordt voor rampen. Ook wordt de FEMA van de Trump-regering niet besproken klimaatverandering buiten beschouwing laten in haar strategische planning voor rampenbestrijding, of falende dijksystemen die voornamelijk bestaan uit geïmproviseerde bodembarrières, in plaats van het soort moderne wateromleidende infrastructuur in een land als Nederland, omdat de federale overheid weigert geld toe te wijzen aan de weinige overstromingsprojecten die zij goedkeurt, terwijl zij deze niet geheel afwijst (Roll Call, 6/13/18; The Hill, 4/5/19).
ProPublica (8/6/18) ontdekte dat de kosten-batenberekeningen die door het Army Corps of Engineers worden gebruikt om prioriteit te geven aan de schaarse hulpbronnen in wezen formules zijn om de verwoestende armere steden te rechtvaardigen, zoals die in de Times' rapport, omdat het dijksystemen nastreeft die het meest waardevolle land beschermen ten koste van het intensiveren van de overstromingen voor anderen in de buurt, door het vermogen van een rivier om zich over de uiterwaarden te verspreiden af te snijden. Dit zou gedeeltelijk verklaren waarom steden in het Midwesten als Valmeyer, Clarksville en Prairie du Rocher zo vaak onder water staan.
Zelfs toen steden als Davenport prijzenswaardige alternatieven voor dijken nastreefden, zoals het opkopen van land op de uiterwaarden om de rivier te omarmen – wat van 1993 tot 2019 succesvol was – Times slaagde er niet in de overstromingen die de stad overspoelden te koppelen aan een veranderend klimaat. Dit is de meest in het oog springende omissie in het feit dat het lange rapport nooit melding maakt van de verergerende klimaatcrisis, samen met het nalaten om enige klimaatwetenschapper te citeren.
Natuurlijk, zoals Jim Naureckas van FAIR (7/2/12) heeft erop gewezen, met de vraag of de klimaatcrisis veroorzaakt de overstroming is een onvermogen om het conceptuele onderscheid tussen te begrijpen weer fenomenen als droogtes, overstromingen en onopvallende dagen, en de klimaat. Alle weersgebeurtenissen vinden nu plaats binnen een veranderend klimaat, wat de ernst en waarschijnlijkheid van deze gebeurtenissen zal beïnvloeden, aangezien klimaatwetenschappers voorspellen dat overstromingen – die al de meest voorkomende en duurste natuurramp – zal frequenter en krachtiger worden, met huidige en toekomstige verwoestende gevolgen voor essentiële activiteiten zoals het verbouwen van gewassen (Bedraad, 5/24/19).
Terwijl andere verkooppunten dat leuk vinden Common Dreams (6/4/19) had geen probleem met het maken van de verbinding, dit is ook in tegenspraak met eerdere berichtgeving in de Times (11/19/18), waarin werd gewaarschuwd voor projecties dat toenemende overstromingen en andere door het klimaat veroorzaakte rampen zouden lijken op een ‘terreurfilm die echt is’. Ironisch genoeg werd vorige maand de Times (5/15/19) bracht een verhaal over de afkeer van leiders in plaatsen als Davenport en Clarksville om te praten over de gevolgen van de klimaatcrisis – met als kop: ‘In het door overstromingen getroffen Midwesten zien burgemeesters klimaatverandering als een onderwerp dat het best vermeden kan worden.’ Blijkbaar sommige Times verslaggevers zien het op dezelfde manier.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren