De zaal was ingericht, de sprekers klaar: met een last-minute, onaangekondigde vervanging van Wilfredo Berrios van de SUTTEL (telecom) vakbond in El Salvador, ter vervanging van Miguel Gonzalez Vargas van de Oil Workers Union van Venezuela, die vanwege problemen niet terug kon komen thuis: en de enige vraag die nog overbleef was: “Zouden ze komen?”
De bijeenkomst vond dit jaar plaats tijdens de Labour Notes Conference {Please link to www.labornotes.org], gehouden van 5 tot 7 mei in Dearborn, MI, een buitenwijk van Detroit. De bijeenkomst had veel concurrentie van andere bijeenkomsten, waaronder die over ‘Katrina Solidariteit’, ‘Labour and Independent Politics’, een ‘Youth Activists Meeting’, een voor ‘Teacher Union Reformers’, een over ‘SEIU’ en zelfs een over ‘SEIU’. over “Het opbouwen van solidariteit met Iraanse arbeid.” Zouden ze komen?
Langzaam, één voor één, en in kleine groepjes, kwamen ze de kamer binnen. Werknemers van een aantal vakbonden, zoals SEIU, AFSCME, IBEW, AFT, IAM, UE, OPEIU, UAW en CWA. Er waren ook vakbondsleden van enkele Canadese vakbonden, zoals de Telecom Workers en CUPE, de Canadian Union of Postal Workers. Er waren arbeidsopleiders van beide kanten van de grens. En er was een vertegenwoordiger van een van de arbeiderscentra die in het hele land zijn ontstaan. De kamer zat vol: het waren alleen staplaatsen!
Er waren meerdere sprekers. Kim Scipes van de National Writers Union (NWU/UAW) faciliteerde de sessie en introduceerde het programma. Deze sessie ging over het buitenlands beleid van de AFL-CIO, en Scipes sprak over de inspanningen op lange termijn om het buitenlands beleid van de AFL-CIO te veranderen, inspanningen die bedoeld waren om dit te veranderen door samen te werken met het Amerikaanse imperium. tegen andere werknemers omvormen tot een kracht voor echte internationale arbeidssolidariteit {Link naar www.monthlyreview.org/0505scipes.htm}. Hij sprak over de unanieme goedkeuring door de Californische AFL-CIO van een resolutie op hun Staatsconventie van 2004, waarin het AFL-CIO programma voor buitenlands beleid unaniem werd veroordeeld. www.uslaboragainstwar.org/article.php?id=6394}, en de pogingen op de Nationale Conventie van 2005 in Chicago om het op de vloer te laten bespreken, en hoe de leiding van de AFL-CIO dit op antidemocratische wijze had voorkomen [link naar www.zmag.org/content/showarticle.cfm?sectionID=19&itemID=8421}.
Lee Sustar, ook van de NWU, sprak over zijn pogingen om te begrijpen wat er in Venezuela gebeurde, en over zijn reis naar Venezuela vorig jaar. Sustar had specifiek willen zien of het nieuwe UNT-arbeidscentrum door de arbeiders was opgericht of, zoals de AFL-CIO-propaganda had beweerd, een creatie van de regering van president Hugo Chavez. Gelukkig voor de Venezolaanse arbeiders is de UNT door hen gecreëerd, en niet door hun regering. Maar nogmaals, de campagne van de AFL-CIO tegen de arbeiders en de regering van Venezuela gaat door. (Link naar het artikel van Lee Sustar op www.selvesandothers.org/article10406.htm.)
Vervolgens sprak Wilfredo Berrios. Hij beschikte over informatie uit de eerste hand, zij het uit de jaren tachtig, toen het AIFLD (American Institute for Free Labour Development) van de AFL-CIO in die tijd buitengewoon actief was geweest in El Salvador, waar de Salvadoraanse regering doodseskaders had ingezet samen met door de VS opgeleide soldaten. , Amerikaanse ‘adviseurs’ en miljarden Amerikaanse dollars om een revolutionaire uitdaging aan te gaan tegen de dominantie van de ‘oligarchie’ van de veertien families die het land regeerde. Gedurende deze tijd had AIFLD, de Latijns-Amerikaanse regionale voorloper van het huidige Solidarity Center (officieel het American Center for International Labour Solidarity, of ACILS), actief parallelle vakbonden opgericht om de arbeidssolidariteit te ondermijnen. Terwijl de Salvadoraanse vakbonden hadden geprobeerd op te komen voor hun arbeidersleden en weigerden samen te werken met de Salvadoraanse regering, was de AIFLD “Johnny-on-the-spot” geweest om te proberen de solidariteit te ondermijnen en verdeeldheid te creëren in de arbeidersbeweging. Het werk van AIFLD was helaas succesvol genoeg om een groot deel van de arbeidersbeweging te immobiliseren.
Na Berrios sprak Joe Iosbaker van SEIU Local 73 in Chicago. Iosbaker was actief betrokken geweest bij de opbouw van de demonstratie die afgelopen zomer buiten de Conventie van Chicago plaatsvond. De demonstratie, gehouden op de heetste dag van het jaar (in een video beschikbaar van Labor Beat getiteld “The AFL-CIO's Foreign Policy and NED Money” (link naar www.laborbeat.org], je kon de temperatuur van 103 graden zien op de Navy Pier), was behoorlijk opgewekt en er marcheerden meer dan 100 mensen naar een plein voor het Sheraton Hotel, waar de afgevaardigden verbleven. Ze spraken dezelfde talen met één stem: ze verbraken de band van de AFL-CIO met de anti-menselijke National Endowment for Democracy (NED). En om dat werkelijkheid te maken, steunden ze de inspanningen van afgevaardigden binnen de conventie om de Californische AFL-CIO's “Bouw eenheid en vertrouwen met arbeiders wereldwijd”-resolutie uitgebreid besproken te krijgen op de congresvloer. Hoewel de bureaucratische procedure de vakbondsdemocratie overwon: nogmaals!: Iosbaker had zijn inspanningen in zijn plaatselijke vakbond na de conventie voortgezet. Hij vertelde hoe activisten van Lokaal 73 via hun lokale vakbond een resolutie hadden kunnen aannemen ten gunste van ‘Bouw Eenheid en Vertrouwen’. deze grotere problemen.
Scipes volgde. Hij sprak kort over hoe arbeidsafgevaardigden naar de Nationale Conferentie voor Solidariteit met het Volk van Venezuela, die in maart in Washington DC plaatsvond, zich hadden verenigd om een nieuwe organisatie op te richten, genaamd het Worker-to-Worker Solidarity Committee. Hij vertelde hoe de WWSC-leden en bondgenoten een piket-opstelling hadden opgesteld voor de NED-kantoren: ondanks dat ze zich letterlijk aan de overkant van 15th Street bevonden van de Washington Post en na voorafgaande kennisgeving aan de Post, de Post stuurde niemand om verslag uit te brengen over de zeer levendige demonstratie: en besloot toen naar “een ander uiteinde van de financieringspijplijn” te marcheren. De demonstranten gooiden een piketlijn voor het nationale hoofdkwartier van de AFL-CIO, en welsprekende sprekers gewapend met een megafoon brachten luid kwesties aan de orde die de leiders van het buitenlands beleid zo lang hebben geprobeerd te zwijgen. [Gelieve te linken http://mrzine.monthlyreview.org/scipes290406.html.]
Scipes wees ook op de opkomst van de WWSC en moedigde, samen met alle sprekers, mensen aan om mee te doen. De WWSC heeft vervolgens een downloadbare “Open Brief aan de AFL-CIO” op haar website geplaatst [Link naar www.workertoworker.net ], op zoek naar handtekeningen voor een petitie waarin wordt geëist dat de AFL-CIO alle banden met de NED verbreekt [link www.zmag.org/content/showarticle.cfm?sectionID=19&itemID=8268], gekoppeld aan belangrijke artikelen over het buitenlands beleid van de AFL-CIO: inclusief materiaal over hun activiteiten in Venezuela [link alstublieft www.labornotes.org/archives/2004/04/articles/e.htmlen www.zmag.org/content/showarticle.cfm?sectionID=45&itemID=8107} en Haïti (waarover Jeb Sprague nog meer zal schrijven in de Labour Notes van dit juninummer), en vormde een middel om contact op te nemen met de commissie. Hij wees op de ernst van deze inspanning en zei dat de commissie heeft gezien dat we in elke nationale/internationale unie moeten werken om hen ertoe te brengen het buitenlands beleid van de AFL-CIO te veranderen: de resoluties van de AFL-CIO zijn nuttig en belangrijk, maar ze daar ligt niet de kracht om te veranderen. Hij betoogde dat dit een campagne is die we allemaal zouden moeten voeren: we kunnen van ‘internationale arbeidssolidariteit’ spreken als ons arbeidscentrum daar elke dag tegen in actie komt.
De reacties op de vier sprekers waren wisselend. Sommigen waren geschokt, omdat ze nog nooit van het buitenlands beleid van de AFL-CIO hadden gehoord. Anderen waren blij het verslag uit de eerste hand van Berrios te horen. Weer anderen erkenden het belang van deze inspanning en gaven aan mee te willen doen. Maar alles bij elkaar genomen was het een zeer krachtige en goed gepresenteerde bijeenkomst: tegen het einde van de bijeenkomst leek de noodzaak om het buitenlandbeleidsprogramma van de AFL-CIO te veranderen voor iedereen in de zaal duidelijk.
Voor meer informatie en/of om mee te doen, kunt u terecht op de website van het Worker-to-Worker Solidarity Committee op www.workertoworker.net. De commissie is te bereiken via e-mail op [e-mail beveiligd]. Voor de meest complete lijst met materialen over het buitenlands beleid van de AFL-CIO, die grotendeels van internet kan worden gedownload, gaat u naar http://faculty.pnc.edu/kscipes/LaborBib.htm#AFL-CIO_Foreign_Operations.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren