Het was het grootste protest in de menselijke geschiedenis.
Het was niet alleen een protest tegen George W. Bush en zijn sidekick Tony Blair, maar ook een roep vanuit het hart van de volkeren van de wereld dat we nooit een oorlog tussen beschavingen zullen accepteren die door onze leiders wordt uitgelokt.
De miljoenen die op elk continent en in zoveel steden en dorpen de straat op gingen, stuurden een boodschap naar zowel de regering van de Verenigde Staten als naar de volkeren van het Midden-Oosten. Er is geen West versus Oost, geen christenen en joden versus moslims, er is alleen de regering van George W. en wat er nog over is van zijn bondgenoten die de wereld proberen te domineren om er economisch en politiek voordeel uit te halen.
Op elk continent, in elke taal, met één dreunende mondiale stem, hebben we nee gezegd.
Het waren niet alleen de grote demonstraties in Europa en New York City waar we in de reguliere media over hoorden. Er waren ook protesten in heel Latijns-Amerika en Azië. In een groot aantal Amerikaanse steden waren er demonstraties. En er was zelfs een demonstratie van enkele duizenden Israëliërs en Palestijnen samen in Tel Aviv. Overal was het hetzelfde. De organisatoren overal waren verbijsterd door de omvang van de demonstraties.
En het zal een enorm verschil maken. Het zal de vastberadenheid versterken van de westerse leiders die zich al hebben verzet tegen de haast van Bush om oorlog te voeren. Het zal meer ruggengraat geven aan degenen zoals onze eigen leiders in Canada, die aarzelden. Het zal de aantrekkingskracht van geweld aan alle kanten verzwakken.
De islamistische (fundamentalistische moslim) boodschap dat het Westen tegen de moslimwereld is, zal hol klinken in het licht van deze mondiale mobilisatie tegen een oorlog met Irak. Degenen die zich in de richting van de doodlopende wanhoop van het terrorisme bewegen, zien wellicht een meer hoopvolle weg in de massale opstand van de volkeren van de wereld. Het is nu veel minder waarschijnlijk dat de Veiligheidsraad zal worden gepest of omgekocht om zich te onderwerpen aan de Amerikaanse oorlogszuchtige.
En als de VS hun verraderlijke drang naar oorlog voortzetten en Irak gaan bombarderen, twijfel ik er niet aan dat de anti-oorlogsbeweging in de Verenigde Staten groter, sneller en krachtiger zal worden dan de anti-Vietnamese beweging ooit is geweest.
De media zeggen dat dit de grootste demonstraties zijn sinds de oorlog tegen Vietnam, maar buiten de Verenigde Staten zijn ze veel groter. In Canada heeft er bijvoorbeeld nooit een mars van 150,000 mensen in Montreal tegen de oorlog in Vietnam plaatsgevonden, noch van 80,000 mensen in Toronto. Er is nooit een mars van twee miljoen mensen geweest in Londen, meer dan een miljoen in Rome en Barcelona en honderdduizenden in Frankrijk en Duitsland. De anti-Vietnam-marsen waren voornamelijk studenten. De huidige anti-oorlogscoalities zijn divers qua leeftijd, ras en cultuur. De reguliere arbeidersbeweging maakte geen deel uit van dat protest zoals ze dat nu zijn. Het feit dat de voorzitter van het Canadese Labour Congress, Ken Georgetti, sprak tijdens de demonstratie in Toronto is een belangrijk teken dat de arbeidersbeweging verenigd is in een anti-oorlogsstandpunt. Ook de diverse etnische gemeenschappen in Canada waren massaal aanwezig in de anti-oorlogsmarsen.
En de marsen demonstreren ook de kracht van internationale organisatie. Het idee voor een actiedag op 15 februari ontstond in november op het Europees Sociaal Forum. Het verspreidde zich wereldwijd via internet en vervolgens eind januari via het World Social Forum in Porto Alegre, Brazilië. Op het derde World Social Forum waren er bijeenkomsten van de leiders en activisten van anti-oorlogsbewegingen over de hele wereld om een coördinatie van de actie op te zetten, wat afgelopen weekend maar al te duidelijk was.
De omvang van de demonstraties van het weekend laat zien dat de pogingen van George W. Bush om de Amerikaanse agressie te verhullen in een bezorgdheid over terrorisme en/of massavernietigingswapens volkomen zijn mislukt. De politiek van de demonstraties legt de schuld voor de oorlog precies waar die hoort bij de schouders van George W. Bush en Tony Blair
De mobilisaties zullen vanaf nu alleen maar groter worden als de agressie aanhoudt. De volgende datum voor protest in Canada is 8 maart, Internationale Vrouwendag. Hopelijk zal het idee om Internationale Vrouwendag als volgende actiedag te gebruiken zich ook over de hele wereld verspreiden. Wat is er mooier dan de symboliek van de vrouwen van de wereld die anti-oorlogsmarsen leiden? De Wereldvrouwenmars kan de boodschap gemakkelijk verspreiden onder vrouwenbewegingen over de hele wereld.
Het grootste gevaar voor anti-oorlogsactie is nu dat de VS en Groot-Brittannië er door middel van steekpenningen en pesterijen in slagen een akkoord te sluiten in de VN-Veiligheidsraad. Als de VN een aanval op Irak goedkeurt, kan dit de basis van de beweging verkleinen. Er bestaat natuurlijk ook de mogelijkheid dat Amerikaanse geheime acties zullen proberen een nieuw gruwelijk incident te veroorzaken, zoals ze deden met het nepverhaal van Iraakse soldaten die baby's vermoordden in couveuses tijdens de laatste Golfoorlog. Gezien het huidige bewustzijnsniveau is het onwaarschijnlijk dat ze ermee wegkomen.
Voor nu moeten we het buitengewone vertoon vieren van de volkeren van de wereld die verenigd zijn tegen een oorlog. In Frankrijk stond op het hoofdbanner: ‘Samen kunnen we deze oorlog stoppen.’ Vandaag geloof ik het.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren